Ήλιε, μεγάλε ανατολίτη μου, χρουσό σκουφί του νου μου,
αρέσει μου στραβά να σε φορώ, πεθύμησα να παίξω,
όσο να ζεις, όσο να ζω κι εγώ, για να χαρεί η καρδιά μας.
Καλή να' ναι τούτη η γης, αρέσει μας, σαν το σγουρό σταφύλι
στον μπλάβο αγέρα, Θε μου, κρέμεται, στο δρόλαπα κουνιέται
και την τσιμπολογούν τα πνέματα και τα πουλιά του ανέμου
ας την τσιμπολογήσουμε κι εμείς, να δροσερέψει ο νους μας!
Τα απερίγραπτα αυτά λόγια, αποτελούν του επτά πρώτους στίχους από τους 33.333 δεκαπεντασύλλαβους, του μεγάλου έργου του Οδύσσεια που ξεκίνησε να γράφει το 1924 , το έπος της ζωής του...είναι χωρισμένο σε 24 ραψωδίες και σχεδόν 7.500 αθησαύριτες λέξεις, που δεν υπάρχουν σε κανένα λεξικό της Ελληνικής γλώσσας.Οι ώρες εργασίας του, άγγιξαν τις 15.000 και η πρώτη έκδοση του έργου έγινε το 1938.
ΟΔΥΣΕΙΑ
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ (1883-1957)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου