Η ανθισμένη αμυγδαλιά στην ποίηση!

Η αμυγδαλιά ανήκει στα χιλιοτραγουδισμένα δέντρα καθόσον ανθοφορούσα μες στον χειμώνα αποτελεί το σύμβολο της αναγέννησης, της ελπίδας και της δύναμης! Δεν φοβάται το χιόνι , στέκει αγέρωχη στους βοριάδες, χαμογελά στον ήλιο, μιλά με  τα πουλιά, λούζεται στο γαλανό του ουρανού, ευγνωμονώντας τον Πλάστη.

Έτσι, κοιτάζοντας κάποιες φωτογραφίες γεννήθηκε η ιδέα για ένα μικρό αφιέρωμα μέσα από τους στίχους των ποιητών μας. Μπορεί να υπάρχουν αρκετά παρόμοια αφιερώματα αλλά πιστεύω στη δύναμη του ταξιδιού τη τέχνης, έτσι όσοι περισσότεροι ταξιδευτές τόσο καλύτερα.

 Γιώργος Σεφέρης

Λίγο ακόμα

 Λίγο ακόμα  θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν 

τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο

τη θάλασσα να κυματίζει

λίγο ακόμα,

να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.

 

...πολυαγαπημένο και σαν τραγούδι...

Γεώργιος Αθάνας

 Η Αμυγδαλιά

Μια μικρή αμυγδαλιά
που δεν πίστευε τη μοίρα,
έβγαλε στην αντηλιά
τους ανθούς της κι είδε γύρα.

Στου βουνού την κορυφή
βλέπει το έλατο, ζηλεύει,
να ξεριζωθεί ποθεί
και κοντά του εκεί ν΄ ανέβει.

Το ΄νοιωσε ο Βοριάς : “Εγώ,
μυγδαλιά μου, να συντράμω
το μεγάλο σου σκοπό!”
είπε και τη ρίχνει χάμω.

Κ. Καρυωτάκη  

 

Μυγδαλιά

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω
πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα
που αγαπιέται.

Εχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.

Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...

Νικηφόρος Βρεττάκος

Μια μυγδαλιά καί δίπλα της

Μιά μυγδαλιά καί δίπλα της,
ἐσύ. Μά πότε ἀνθίσατε;
Στέκομαι στό παράθυρο
καί σᾶς κοιτῶ καί κλαίω.
Τόση χαρά δέν τήν μποροῦν
τά μάτια.
Δός μου, Θεέ μου,
ὅλες τίς στέρνες τ’ οὐρανοῦ
νά τίς γιομίσω.

 Γεώργιος Δροσίνης

Ανθισμένη Αμυγδαλιά 

 

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ’ από άνθη…

Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ’ άνθη…

Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει…

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιχνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.

Ζωή Δικταίου

“Αμυγδαλιά ανθισμένη, κόντρα στον Φλεβάρη”

Παλιέ μου φίλε

Με φωνές, τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω

Ποτέ δεν ρώτησες, γιατί με φέρνει η βροχή

Σ’ άλλο ουρανό δεν θα γυρέψω πεπρωμένα

Στην αγκαλιά σου

Θα γυρίσω απόψε, δίχως ενοχή

Κι έχω τα φρένα της καρδιάς σπασμένα.

 

Παλιέ μου φίλε

Πως  πέρασε, άθελα μας ο καιρός

Άλλα, στο βλέμμα που νικήθηκε

Κι’ άλλα ορκίζεται η νύχτα στη Σελήνη.

Στο έρημο κάστρο

Η ψυχή, απ’ την αγάπη πλύθηκε

Για να χορέψει η μοναξιά και ότι γίνει.

 

Θα στάξω μέλι

Στο ποτήρι, τώρα γελά η αμυγδαλιά

Γύρη σκορπίζει στου χειμώνα το σεντόνι

Έγινε η σκέψη μου πατρίδα του χιονιά

Πόσα τραγούδια

Το φεγγάρι, στο ανθισμένο σου μπαλκόνι

Θα πει για μας, μέχρι να φύγει η παγωνιά.

 

Παλιέ μου φίλε

Στο υπόγειο της καρδιάς, σκοτάδι

Μα και η δική σου, σβήνει μοναχή

Μια σπίθα, κοίτα, απ’ τη στάχτη μου ξεθάβω

Μες την ομίχλη

Έχω στα χείλη πεταλούδα την ψυχή

Καινούριο φως, απ΄ το παλιό να μεταλάβω.

 

Λιώνει το ψέμα

Είμαι  δικό σου, χάρτινο καράβι

Μ’ ένα ανεκπλήρωτο φιλί, θα ονειρευτώ

Αμυγδαλιά ανθισμένη,  κόντρα στον Φλεβάρη

Παλιέ μου φίλε

Χάρισε μου, τελευταίο  έναν χορό

Μετά, ποτέ δεν θα ζητήσω άλλη χάρη…

                                                             Από το περιοδικό Fractal

Σοφία Αγραπίδη

Της αμυγδαλιάς τα άνθη

 

Μες στον άγριο χειμώνα

και στον παγερό βοριά

στέκει νύφη στολισμένη

η ανθοφόρα αμυγδαλιά.

Με τα σύννεφα μιλάει

τον Θεό ευγνωμονεί

τα πουλιά συχνά ρωτάει

τι συμβαίνει εδώ στη γη;

Οι περαστικοί θαυμάζουν

την μοναδική ομορφιά της

με τα άνθη να στολίζουν

τα υπέροχα κλαδιά της.

Αναγέννηση, ελπίδα

και της άνοιξης οιωνοί

κάθε χρόνο μας καλούν

να χαρούμε όλοι μαζί.

 

 Μίλτος Σαχτούρης

Οι αμυγδαλιές

Έκθαμβο σπίτι άσπρο και κόκκινο
σε ποιο δωμάτιο ν’ ανθίσαν οι αμυγδαλιές σου
εγώ είχα ζήσει σ’ όλες τις γωνιές
στην κόκκινη και τη δυστυχισμένη
στην τραγική την άσπρη πάνω στο πατάρι
η αναπνοή σου θάμπωνε τα όνειρά μου
πάνω στα τζάμια σου τρεμόσβηνε μια θάλασσα
κήποι κρυφά χρυσάνθεμα μέσα στην έκστασή σου
που έτρεχα ματωμένος και κυνηγός.

Ένα μεγάλο δίχτυ περνούσε σύρριζα
πάνω από το κεφάλι μου
η δυστυχία είχε δόντια σιδερένια
ο ήλιος φύτευε στους τοίχους κι άλλα περιβόλια
το περιβόλι της μύγας το περιβόλι του χαρταετού
το περιβόλι το μεγάλο της αγάπης
το περιβόλι του μεγάλου πυρετού
που μέσα του ολημέρα γύριζα με το τουφέκι μου
με μια κορδέλα κόκκινη μέσα στο στόμα μου
με μια κορδέλα κόκκινη μεσ’ στα μαλλιά μου
σαν τη γωνιά την κόκκινη και τη δυστυχισμένη
σαν τη γωνιά την τραγική την άσπρη πάνω στο πατάρι
εγώ είχα ζήσει σ’ όλες τις γωνιές
σε ποιά λοιπόν ανθίσαν οι αμυγδαλιές σου.

Νίκος Καζαντζάκης

Είπα στη μυγδαλιά:
«Αδερφή, μίλησέ μου για το Θεό»
κι η μυγδαλιά άνθησε

O πόλεμος μέσα από την ποιητική μου σκέψη.

Ο πόλεμος αναμφισβήτητα αποτελεί τη μεγαλύτερη μάστιγα της ανθρωπότητας! Δεν πληγώνει μόνο τους άμεσα εμπλεκόμενους αλλά σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη, άλλες φορές κάποιες γειτονικές χώρες..Δεν δημιουργεί δεινά μόνο κατά την κύρια περίοδο της σύρραξης..Επηρεάζει το μέλλον του κόσμου.Το τεράστιο δυστυχώς είναι πως δεν σταματά την επέλασή του στη γη.Ακολουθούν οι σκέψεις μου μέσω κάποιων ποιημάτων μου..

 

Στο άκουσμα του πολέμου

 

Χάνεται ο ήλιος

στο άκουσμά του.

Θολώνουν τα βλέμματα

παγώνουν οι καρδιές

ασάλευτα τα πρόσωπα

οι σκέψεις σβήνουν.

Μ’ αφέγγαρες νύχτες

οι μέρες μοιάζουν,

άστρα σβηστά.

Πικρή αγωνία,

ο τρόμος αδερφός

αδύναμα τα σώματα

μπρος στις Συμπληγάδες.

Απορημένα τα παιδιά,

αντί για αγκαλιές

σειρήνες, ουρλιαχτά, φωνές.

Στ΄ αγγελικό τους πρόσωπο

βουβό το μαύρο δάκρυ.

Στάζει θάνατο το κάθε λεπτό

στην πλάση που αγαπήσαμε.

Θύελλα ξεσπά στις αυλές

κι ο έρωτας πια δεν χορεύει.

Δίχως φτερούγισμα πουλιών

τα φυτά  μετρούν αυτούς

που δεν θα γυρίσουν.

Στοιχειωμένα χαλάσματα

οι γειτονιές σαν κάστρα

που κυρίευσαν δαίμονες.

Αίμα κυλά παντού

για να ποτίζει τις στάχτες.

Μετέωροι είμαστε λένε...

στα πικρόχολα πάθη τους..

Γυμνοί από αγάπη

διψασμένοι για δικαιοσύνη…

 27 Φεβ 2022

Ακολουθούν δύο ποιήματά μου που περιλαμβάνονται στην πρώτη μου ποιητική συλλογή 

"ΑΝΑΤΟΛΗ ΨΥΧΗΣ"

  Η γραμμή του πολέμου

 

Οι χρυσές αλυσίδες των πολιτισμών διαλύονται.

Μαζί τους οι πόλεις βυθίζονται στης βόμβας τη δύναμη.

Λικνίζεται η νεκρική σιγή στο παλάτι της φύσης

στου αέρα τον αβάσταχτο πόνο.

Βουβά τα πρόσωπα,θολά τα βλέμματα

παντού σκοτάδι με τον ορίζοντα μαύρο.

Ουρανός δίχως ήλιο,χωρίς γαλάζιες νότες,

μολυβογραφίες από καπνούς.

Η τεράστια ουρά που τ' ανθρώπινα κορμιά

σχηματίζουν, ο πίνακας της άγριας άποψης.

Φαντάζει μακρινό όνειρο

σαν σπίθα σε βρεγμένα ξύλα,

η φλόγα της ελπίδας.

 

(για τους πολέμους των τελευταίων χρόνων στα μέρη της Συρίας κτλπ)

 Του πολέμου οι κραυγές

 

Ας παύσουν του πολέμου οι κραυγές,

να ακούγονται λυπητερά σαν πένθιμες καμπάνες.

Ακόμη δε σωπάσανε των όπλων οι κλαγές

ακόμα δε γελάσαν οι μαυροφόρες μάνες.

 

Το χώμα δεν ξεπλύθηκε απ΄το νωπό το αίμα,

δεν κλείσανε στο σώμα μας ακόμα οι πληγές.

Φρίκη θα νοιώσεις στους σταυρούς αν ρήξεις ένα βλέμμα,

που αραδιασμένοι στέκουνε σε κάμπους και πλαγιές.

 

(για τη βαθιά πληγή  που ονομάζεται Κυπριακό)

Όλοι γνωρίζουμε πως τα συμφέροντα στο ανθρώπινο βασίλειο θα δημιουργούν προβλήματα.Δεν πρέπει όμως να πάψουμε να ευχόμαστε, να προσευχόμαστε, να προσπαθούμε από το δικό μας μετερίζι για το καλύτερο αυτού του κόσμου. 

Δεν ανήκω σ' αυτούς που αναλύουν ή λαμβάνουν θέση για τα τεκταινόμενα.Απλά ως άνθρωπος σκέφτομαι τον κάθε άνθρωπο, τον άμαχο πληθυσμό, τα παιδιά..Σκέφτομαι τις πληγές της γης.
 

Υ.Σ Φωτογραφίες από διαδικτυακή πηγή χωρίς δικαιώματα.



 

Περιηγήσεις στην Αθήνα.Αρχαιολογικός χώρος, Αρχαιολογικό Μουσείο Κεραμεικού.

 

Συνηθίζουμε να επισκεπτόμαστε μέρη και τοποθεσίες που είναι περισσότερο γνωστές. Το ίδιο συμβαίνει με την πλειονότητα από εμάς, και στις επισκέψεις μας στον πολιτιστικό τομέα.

Κάπως έτσι ..για πολλούς δεν σημαίνει κάτι το ιδιαίτερο ο ανοιχτός χώρος με την πολύ μεγάλη έκταση που βλέπουμε όταν περπατάμε στον πεζόδρομο της οδού Ερμού, όταν θέλουμε να πάμε σε διάφορα δρώμενα στο Παλιό Αμαξοστάσιο ή να προχωρήσουμε προς το Γκάζι. Ο Αρχαιολογικός χώρος του Κεραμεικού καθώς και το ομώνυμο Μουσείο, αποτελούν έναν ακόμη ανεκτίμητο θησαυρό για τον πολιτισμό, την ιστορία, τις ρίζες μας.

 

Ο αρχαίος αττικός Δήμος των Κεραμέων ήταν ένας από τους πιο μεγάλους δήμους της αρχαίας Αθήνας και ο αρχαιολογικός χώρος ένα μικρό τμήμα του.Από το όνομά του καταλαβαίνουμε ότι εκεί ήταν η περιοχή που βρίσκονταν αγγειοπλάστες και αγγειογράφοι, εκεί κατασκευάζονταν τα ονομαστά αττικά αγγεία. Δεν ήταν εύκολο να κατοικηθεί η περιοχή καθόσον πλημμύριζε, αφού ήταν παραποτάμια.Γι' αυτόν τον λόγο αποτέλεσε χώρο ταφής και με την πάροδο των χρόνων ήταν ένα από τα πιο σημαντικά νεκροταφεία για την Αθήνα της αρχαιότητας.

 

Εξαιτίας του ποταμού Ηριδανού (ανακαλύφτηκε σε ανασκαφές το 1960 γιατί ήταν θαμμένος)που ακόμη και σήμερα η ροή του συνεχίζεται μέσα στον αρχαιολογικό χώρο, το έδαφος ήταν το κατάλληλο για την κατασκευή αγγείων.

Στο νεκροταφείο βρέθηκαν τάφοι από την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού (2700-2000 π.Χ) ,  την υπομυκηναϊκη περίοδο (1100-1000 π.Χ),τη γεωμετρική περίοδο (1000-700 π.Χ), την αρχαϊκή περίοδο (700-480 π.Χ). 

Από την ελληνιστική περίοδο έως τους παλαιοχριστιανικούς χρόνους (από 338 π.Χ μέχρι περίπου τον 6ο αι. μ.Χ) ο χώρος συνέχιζε να λειτουργεί ως νεκροταφείο.

 Οι ανασκαφές στον εν λόγω χώρο ξεκίνησαν το 1870 από την Αρχαιολογική Εταιρεία όπου διευθυντής ήταν ο Στ. Κουμανούδης. Στη συνέχεια οι ανασκαφές προχώρησαν με τη συνεργασία των Γερμανών A. Brueckner και F. Noack και από το 1913 μέχρι τις μέρες μας από το Υπουργείο Πολιτισμού σε συνεργασία με  Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο.

Τα ευρήματα είναι σημαντικότατα.

Από τα σπουδαιότερα ευρήματα αποτελεί ο ολόγλυφος μαρμάρινος ταύρος από τον ταφικό περίβολο του Διονυσίου από τον Κολλητό.

Το μικρό μουσείο μέσα στο χώρο φιλοξενεί ευρήματα μόνον από τις έρευνες στον Κεραμεικό.

Το παρόν δεν έχει τόσο την αναγραφή ιστορικών στοιχείων όσο την προτροπή μέσω των φωτογραφιών ώστε να επισκεφθείτε τον χώρο μαζί με τα παιδιά κι αφού είμαστε έτοιμοι να τους ξεναγήσουμε, κάτι που γίνεται εύκολα από το διαδίκτυο.