Πολλές φορές τα απρογραμμάτιστα ταξίδια είναι τα καλύτερα, όπως αναφέρει ο λαός.
Κάτι που επιβεβαιώσαμε οικογενειακώς ακόμη μια φορά όταν σκεφτήκαμε να ταξιδέψουμε στη Μάνη που αγαπάμε όχι μόνο ως τόπο δικής μου καταγωγής (Λακωνική Μάνη η καταγωγή του γένους Αγραπίδη αλλά κατ' εμέ όλη η Μάνη είναι πανέμορφη) αλλά και ως μια περιοχή με ιδιαίτερο φυσικό κάλλος, γεύσεις, φιλόξενους ανθρώπους, παραβλέποντας το παρεξηγημένο ύφος που προσδίδουν αρκετοί .. Επιθυμώντας να αποφύγουμε την κοσμική παραλία όχι από τον τρόμο της τυχόν μετάδοσης του ιού (τις παραλίες που αντί για θάλασσα και άμμο, βλέπει κανείς μόνο κορμιά και ξαπλώστρες δεν τις προτιμούσαμε ανέκαθεν,αφού ούτε ψυχαγωγία χαρίζουν,ούτε ελεύθερο μπάνιο και φυσικά η επικινδυνότητα για διάφορα είναι σχεδόν σίγουρη..) αλλά καθόσον αναζητούσαμε την αληθινή ξεκούραση και διαφυγή από την καθημερινή ειδησεογραφία, από τον πανικό που χαρακτηρίζει την πλειονότητα του κοινωνικού συνόλου,από την έκδηλη αντικοινωνικότητα, επιδιώξαμε να βρεθούμε στο βουνό που είχαμε πολύ μεγάλες πιθανότητες το περιβάλλον και μόνο να φαινόταν αντάξιο των προσδοκιών μας.
Με το δεδομένο ότι τον περασμένο χρόνο είχαμε επισκεφτεί τη Μονεμβασία και την Ελαφόνησο, ότι δεν είχαμε πολύ διαθέσιμο χρόνο γι' αυτή την απόδραση αλλά και επειδή θέλαμε να βρεθούμε στην περιοχή της Καρδαμύλης, αρχίσαμε τη διαδικτυακή αναζήτηση για κατάλυμα σε κάποιο χωριό εφόσον αυτό ήταν εφικτό. Έτσι βρήκαμε στο χωριό Μηλέα την οικία Φουρνάρου, ένα παραδοσιακό πέτρινο αρχοντόσπιτο με την ιστορία αιώνων φορτωμένη σε κάθε του γωνιά.
Μας εντυπωσίασε η ευγένεια και το ενδιαφέρον του ιδιοκτήτη από την πρώτη στιγμή, ο οποίος επικοινώνησε μαζί μας και ήταν διαθέσιμος για ότι χρειαστούμε
.
Παίρνοντας μετά τη Στούπα το δρόμο για το χωριό,η διαδρομή μας μάγεψε αφού νιώθαμε ότι όσο ανεβαίναμε στο βουνό (δυτική πλευρά Ταϋγέτου περίπου στα 600 μ. υψόμετρο) τόσο αφήναμε πίσω όλα τα μάταια που μας χαρακτηρίζουν.
Φτάνοντας στην πλατεία με την ξεχωριστή σε ιστορία, αρχιτεκτονική, αγιογραφίες εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος του 13ου αιώνα και το μοναδικό καφενείο - μεζεδοπωλείο, η δροσερή ατμόσφαιρα, η απουσία θορύβων, η απλότητα μέσω της αρχοντιάς των οικημάτων (ακόμη και των μισοκατεστραμμένων) μας γέμισε εσωτερική δύναμη και ηρεμία ταυτόχρονα.
Η κυρία Ευαγγελία από το καφενείο, έτρεξε να μας καλωσορίσει και να μας οδηγήσει στο σπίτι. Φτάνοντας εκεί σε καθαρά παραδοσιακά βήματα οι χώροι και η διακόσμηση, μόνο θετική αύρα πήγαζε από παντού.
Στον κάτω χώρο ένα όμορφο υπνοδωμάτιο, μια μεγάλη κουζίνα σε θολωτό σχήμα, ένα μικρό χολ και μια αυλή με τη μουριά να δίνει ίσκιο.Δυο σκάλες οδηγούν στον επάνω όροφο αλλά πριν ανεβούμε βρίσκεται το μπάνιο σε θολωτό σχήμα κι αυτό, δίπλα από μια επιβλητική αυλόπορτα. Έτσι ήταν τα μπάνια της εποχής, κάτω ή και έξω στην άκρη πολλές φορές της αυλής.
Οι πολεμίστρες πλέον λειτουργούν ως παραθυράκια που για όποιον μπορεί να ονειρευτεί, φέρνουν εικόνες αιώνων ..
Η καθαριότητα ήταν εμφανής και η αρχοντιά επίσης.
Επάνω υπάρχουν δυο μπαλκόνια (αυλές θα έλεγα γιατί δεν είναι τα στενά μπαλκόνια που γνωρίζουμε) και δυο μεγάλα δωμάτια με διπλό κρεβάτι, μονό, δυο καναπέδες (ο ένας με δυνατότητα ανοίγματος για χρήση ύπνου). Το ταβάνι εννοείται πως δεν είναι κλειστό αλλά ανοιχτό με δοκάρια όπως στα παραδοσιακά οικήματα. Κάθε παραθυράκι που βλέπει σε διαφορετική πλευρά του βουνού και του χωριού, ανοίγοντάς το αισθάνεται κανείς τη δροσιά που κανένα κλιματιστικό δεν προσδίδει.
Μια μεγάλη (καλύπτει τον τοίχο) καλαίσθητη ντουλάπα είναι διαθέσιμη για να εναποθέσει ο επισκέπτης τα ατομικά του είδη και βέβαια γεμάτη πεντακάθαρες κουβέρτες σε περίπτωση που χρειαστούν.
Η ανατολή του ήλιου που φαίνεται από το ένα μπαλκόνι δίνει μια μοναδική εμπειρία στον καθένα μας , όταν με το που φέγγει η μέρα και πριν βγει για τα καλά ο ήλιος, οι νυχτερίδες τρέχουν στην κουφάλα της μουριάς για να κρυφτούν έως το βράδυ που θα ξαναβγούν.
Όσο για το ηλιοβασίλεμα....όλος ο ορίζοντας μετατρέπεται σε μια σπάνια παλέτα η οποία κυριολεκτικά μαγεύει..
Η Μηλέα έχει ενδιαφέρουσα θέση στις σελίδες της ελληνικής ιστορίας. Δεν θα αναφερθώ στο παρόν αφιέρωμα σ' αυτό το θέμα αφού είναι κάτι που εύκολα μπορεί ο καθένας να μάθει μέσω του διαδικτύου. Επιγραμματικά αναφέρω ότι εκεί φιλοξενήθηκε η οικογένεια του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη (όταν ήταν νεαρός) για τρία χρόνια, στον πύργο της
οικογένειας Κριπαράκων. Ο τάφος του πατέρα του Κωνσταντής βρίσκεται στο συνοικισμό Κυβέλεια. Η Μηλέα αποτελείται από τους οικισμούς Φαγριάνικα, Ξανθιάνικα, Σεκουριάνικα, (που συγκροτούν τον κεντρικό οικισμό της Μηλιάς), και επίσης από την Κάτω Χώρα και τα Κυβέλεια (γνωστά και ως Γαρμπελιά) σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια.
Στο καφενείο ο κ.Φίλιππος και η κ.Ευαγγελία έχουν πάντα κάτι γευστικά ενδιαφέρον για όλη τη διάρκεια της ημέρας έως αργά το βράδυ..από υπέροχη ομελέτα με πατάτες ή παστό έως κατσικάκι ή αγριογούρουνο, μαγειρεμένα με εξαιρετικό μεράκι!!
Η Μηλέα έμεινε με τις καλύτερες εντυπώσεις στην καρδιά μας καθώς και η οικία Φουρνάρου (βασικός παράγοντας ο χώρος διαμονής σε κάθε εκδρομή).
Σκοπός μας να αποτελεί ορμητήριο για όλη την περιοχή και στο μέλλον αφού έχουμε υγεία και οι καταστάσεις το επιτρέπουν.
Το παρόν δεν αποτελεί διαφημιστική προσπάθεια απλά η αφήγηση και περιγραφή των δικών μας αναμνήσεων - εντυπώσεων με το ηθικό χρέος να αναδεικνύουμε τις ομορφιές της πατρίδας καθώς και την ευγενική συμπεριφορά (επί του θέματος ιδιοκτήτη οικίας, ζεύγους καφενείου), κάτι που δεν είναι δεδομένο.
Με την ευχή για κάθε καλό στην ανθρωπότητα και την υπόσχεση ότι η Μάνη σε κάθε σημείο της είναι μια γλυκιά πλανεύτρα μάγισσα!!!
