Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017

56!!με χαρές και λύπες,αλλά με τον ήλιο για πάντα στην ψυχή!


Το κείμενο με κάποιες  αλλαγές είναι του 2017.
 
56!!με χαρές και λύπες,αλλά ..
με τον ήλιο για πάντα στην ψυχή!
Με την καρδιά,
στης αιώνιας άνοιξης 
τους πολύχρωμους ανθούς 
και για συμπόρευση 
ανθρώπους εξαιρετικούς!
  

ΑΝΔΡΑΒΙΔΑ στο πατρικό σπίτι...
1968

Την επομένη της Τσικνοπέμπτης του 1968 απόγευμα κατά τις 19.00 αντίκρισα τον κόσμο.Ήταν 23 Φεβρουαρίου, όταν η μάνα μου μετά από πολύ δύσκολο τοκετό, ελευθερώθηκε από το βάρος των 5+ περίπου κιλών μου!Πως να μην ήταν δύσκολος ο τοκετός που εκτός του μεγέθους...είχε και την έντονη υπερκινητική παρουσία μου..χα..χα. Αυτό μου το έλεγαν οι γονείς μου αλλά και οι μεγαλύτεροι!

Η φωτογραφία στην οποία είμαι τεσσάρων χρονών, σε μια ανθισμένη βυσσινιά μαρτυράει τα έντονα χαρακτηριστικά του "σκελετωμένου" σώματός μου...νομίζω πως τα κουμπιά μετά τη φωτογράφιση κόπηκαν!!Το σκηνικό δηλαδή η ξύλινη σκάλα και στα μαλλιά ένας άσπρος φιόγκος σαν προπέλα, ήταν μια θείας μου Αθηναίας.

Αυτή η φωτογραφία μου χαρίζει απίστευτο γέλιο ...όποτε κι αν τη θωρώ.Μέτωπο και μάγουλο...τροφαντά τροφαντά....

Η γέννηση!! 
Με γέννησε στο σπίτι όπως και άλλα τέσσερα παιδιά (εκ των οποίων το ένα, έφυγε 17 ημερών), στην Ανδραβίδα. Στον τοκετό τη βοήθησε η κυρά Σόνια, η μαμή, η οποία ακριβώς λίγη ώρα πριν δίπλα απ' το σπίτι μας, είχε την τύχη να ξεγεννήσει την όμορφη γουρουνίτσα της γειτόνισσας..Έτσι πανέτοιμη από τα νεογέννητα λαχταριστά γουρουνάκια, αντίκρισε εμένα το λαχταριστό πεντάκιλο μωρό.
Οι γονείς μου είχαν ήδη  δυο αγόρια και ένα κορίτσι.
Ο πατέρας που λάτρευε την αδερφή μου, προσευχήθηκε
στην Παναγία, ώστε αν κάνουν κι άλλο παιδί,να αποκτήσουν κορίτσι για να έχει παρέα η Μαρία του!!Ήταν όπως λένε όσοι τον γνωρίζανε "΄αγιος" άνθρωπος και η Παναγία του έκανε το χατίρι.Λογικά πρέπει να έχω και εγώ λίγη ευλογία !!
 
Αυτή η κορνίζα είναι δώρο του Ανδρέα, ο οποίος με αποκαλούσε και Λύκο..καθόσον όταν χρειάζεται ..βγάζω την άλλη μούρη.(χαχα)
 
 Η αλήθεια είναι πως μεγάλωσα σ' ένα απλό σπίτι δίχως πολυτέλειες, αλλά με άπειρη αγάπη, με πολλά βιβλία (όποιο νέο παιδικό βιβλίο και παραμύθι κυκλοφορούσε το είχα πρώτη), πολλές κούκλες και παιχνίδια, πολλά όμορφα ρούχα, πολλά μήλα και μπανάνες, αφού αποτελούσαν τα αγαπημένα μου φρούτα και φυσικά ατελείωτα πακέτα με καραμέλες!!Για όλα αυτά ευθύνονται οι 3 μεγαλύτεροι. Ο Ανδρέας μου έφερνε κάθε μήνα βιβλία και καραμέλες από την Αθήνα. Ο Αντώνης ωραία παπούτσια και παιχνίδια. Η Μαρία βλέποντας άλλες κυρίες στη γειτονιά να προσπαθούν να ταΐσουν τα αδύνατα μωρά  με διάφορα τεχνάσματα, έκανε κι αυτή το ίδιο..αγνοώντας την ασταμάτητη όρεξή μου, να καταβροχθίζω.Η μάνα μου κι ο πατέρας μου, με φρόντιζαν πάντα με όλα τα χάδια που μπορεί να έχει το στερνοπούλι!Βέβαια κι εγώ δεν ξεκόλλαγα από πάνω τους, ίσως ήταν...επειδή θα τους έχανα νωρίς!Μετά τα 8 μου ένιωσα με πολύ έντονα συμπτώματα το σαράκι της ξενιτιάς ... άρχισαν οι αποστολές από το Μόντρεαλ σε διάφορα είδη, κυρίως ρούχα και γραφικά που μου άρεσαν πάρα πολύ. Να μην ξεχάσω τις προσωπικότητες από όλους τους τομείς που εξαιτίας του Ανδρέα περνούσαν από το σπίτι.
 
 
 
Ο πρώτος μου μεγάλος και αξεπέραστος έρωτας είναι ο εικονιζόμενος.Ο πρώτος και μοναδικός (από αδερφό ή αδερφή καθόσον από ξαδέρφια έχω πολλά ανίψια) ανιψιός μου!! Αυτό το εικονιζόμενο μωρό, πλέον είναι μπαμπάς με δυο υπέροχα αγόρια!Για μένα όμως...είναι αγάπη αξεπέραστη!

Το περασμένο καλοκαίρι του 2023 δηλαδή, μου τον εμφάνισαν έκπληξη..να με περιμένει στο μπαλκόνι...και δεν ξέρω πως τα κατάφερα να μη λιποθυμήσω!!
Τα παιδικά μου γενέθλια παραμένουν πάντα ζωντανά στη μνήμη μου!!Ένα ζαχαροπλαστείο είχε η πόλη τότε και η μαμά μου, έκανε παραγγελία την τούρτα!Συμμαθητές και συμμαθήτριες, γειτονόπουλα..παίζαμε απλά κι όμορφα!Ξεχωριστές στιγμές που χαράχτηκαν στην καρδιά μου!Αληθινή χαρά που επαναλαμβανόταν συχνά με όλα τα παιδιά που γιόρταζαν τα γενέθλιά τους. Τότε δεν υπήρχε η δηθενιά της σημερινής εποχής.

 Αυτή η φωτογραφία, η καθιερωμένη της εποχής..πόσες αναμνήσεις κρύβει....
 ------------------------------------------------------------------------------------------------
Από πολύ μικρή είχα την τύχη να έρχομαι πολύ συχνά και να μένω για διακοπές στην Αθήνα, σε λατρεμένους συγγενείς (οικογένεια θείου μου γιατρού) όπου καλλιεργούσαν τα βήματα του πολιτισμού που με έμαθαν να βαδίζω οι δικοί μου. Φυσικά τα παιδικά μου χρόνια γέμιζαν και από μεσσηνιακές εικόνες αφού η μαμά με πήγαινε με το τρένο (αναμνήσεις που δεν περιγράφονται) στο χωριό όπου γεννήθηκε στο Γλυκορρίζι (κοντά στο Κοπανάκι) και στα Φιλιατρά που μεγάλωσε.Εκεί άκουγα από τις θείες και τους θείους ιστορίες που δεν έφυγαν ποτέ απ' το μυαλό μου...εκεί γνώρισα τα πολυαγαπημένα μου ξαδέρφια που βρίσκονται στην καλύτερη θέση της καρδιάς μου. Εννοείται ότι κι από το σόι του πατέρα μου υπήρχαν όμορφες αναμνήσεις από τη θεία Ντίνα με την οικογένειά της στο Περιστέρι, αλλά κι από τη λατρεμένη μου θεία Αθηνά και τα υπέροχα παιδιά της στους Αμπελόκηπους.

 
-.......η φωτογραφία ίσως να είναι από τις πιο χαρούμενες της υπηρεσιακής μου πορείας ..είναι η στιγμή που παίρνω την αναμνηστική πλακέτα από τον Στρατηγό με την μετάθεση από την Αλεξανδρούπολη για επάνοδο στην Αθήνα.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Κρατώ τις ανεξίτηλες αναμνήσεις των παιδικών χρόνων ως άγιο φυλακτό όμως αισθάνομαι υπέροχα στα 56 χρόνια.
Πιστεύω πως η κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της,εσωτερικά και εξωτερικά.
Στον απολογισμό μου βλέπω ότι είμαι ικανοποιημένη απ' τη ζωή μου!
Είμαι χαρούμενη για όσα μου χάρισε και όσα δεν μου χάρισε..μετά βεβαιότητας πλέον αναφέρω..ότι για όλα υπάρχει λόγος.

Μετά από έναν κύκλο επαγγελματικής πορείας και συνάμα τη δημιουργία οικογένειας πλέον μπορώ και ασχολούμαι με όσα μέχρι σήμερα δεν μπορούσα.
Είναι ο κύκλος του χορού.
Πολιτιστικές δραστηριότητες.
Δημιουργικότητα.
Η λογοτεχνία που αποτελεί προτεραιότητα
και πολλά άλλα.





Φωτογραφίες από την καλοκαιρινή παράσταση στο ΚΠΙ Σταύρος Νιάρχος
το 2018 με το Λύκειο των Ελληνίδων που αποτελούσε ανέκαθεν έναν από τους πόθους μου.


Γνωρίζοντας τον θάνατο και τις αρρώστιες από μικρή ηλικία, συνειδητοποίησα ευκολότερα πως ο σκοπός μας εδώ είναι η προσπάθεια για την ολοκλήρωσή μας, είναι ο δρόμος της θέωσης τιμώντας το πέρασμα από την επίγεια ζωή..
Συνειδητοποίησα νωρίτερα ίσως από άλλους ότι όλα είναι μάταια και μόνο τα.. της ψυχής έχουν ανυπολόγιστη αξία.
Πίστεψα από νωρίς στον άνθρωπο που πρέπει να αποτελεί το κύριο ενδιαφέρον μας.

 Νιώθω πολύ όμορφα που ακολουθήσαμε με τον σύζυγο το δρόμο της φύσης .....η οποία δεν μας έδωσε βιολογικά παιδιά..Αποκτήσαμε όμως πανάξια πνευματικά παιδιά, βαφτιστήρια..
Ακόμη που τα δυο μου ανίψια μεγάλωσαν κι έγιναν γονείς!








Είμαι πολύ χαρούμενη που πάντα είχα πλούσιο φιλικό περιβάλλον και ολονένα αυξάνεται από ανθρώπους οι οποίοι χωρίς υπερβολή αποτελούν δώρα!!




 Aπό την Coco Chanel

- Mπορείς να είσαι πανέμορφη στα τριάντα, γοητευτική στα σαράντα, και ακαταμάχητη για το υπόλοιπο της ζωής σου!!
και
-Η φύση μας δίνει το πρόσωπο που έχουμε στα είκοσι.Η ζωή διαμορφώνει το πρόσωπο που έχουμε στα τριάντα. Όμως, στα πενήντα έχουμε το πρόσωπο που μας αξίζει!

Δανείζομαι κάποια απ΄ τα λόγια του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
"Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Τέλος "η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά".

56!!!με απολογισμό...πάρα πολλών ανθρώπων αγαπημένων!!

Σκέψεις, αγαπημένες φράσεις!!
 
-Μεγάλη χαρά!! να σηκώνεσαι όταν πέφτεις..

-Μάθημα ζωής!!να αντικρίζεις το θάνατο στα λατρεμένα μάτια των γονιών..πρόωρα.

Και να τον ξανανιώθεις...στο ξαφνικό μεγάλο ταξίδι του μεγάλου αδερφού..

Οι δυσκολίες με έφεραν πιο κοντά στον Θεό και δεν τον αποχωρίζομαι..

-Λατρεία!να αγαπάς και ν' αγαπιέσαι όσο θυμάσαι τη ζωή σου.

-Επιτυχία!να προσπερνάς τα εμπόδια που σου βάζουν...

-Αέναη η πηγή της δύναμης, μπροστά από το αγαπημένο εικόνισμα..

-Πρόοδος!να προχωράς στη ζωή με γνώμονα τον αυτοσεβασμό, την αυτοκριτική...το σεβασμό στους γύρω και πάντα την Γνήσια Αγάπη η οποία είναι ο ουσιαστικότερος οδηγός στην εξέλιξή μας!

ΌΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ ΜΟΥ, σας δίνω  με βεβαιότητα μια συμβουλή..
να αγαπάτε τη ζωή και τον άνθρωπο όπως τον εαυτό σας, να ξεριζώνετε τα αγκάθια από μέσα σας...οι στιγμές που φεύγουν δεν ξαναγυρίζουν και δεν αξίζει να σκορπάμε κακία!

Συγχωρούμε όχι γιατί το αξίζουν πάντοτε οι άλλοι, αλλά γιατί αξίζει η ψυχή μας να είναι όσο πιο ήρεμη γίνεται.

Τέλος, είναι όμορφο που δεν προλαβαίνω να δω όλο τον φιλικό μου κύκλο..διότι το διακωμωδούμε με τις φίλες και τους φίλους.

Ακόμη, αγαπώ αυτούς που με εχθρεύονται  διότι με κάνουν να μην ξεμένω από σκόρδα για το μάτι!!χαχαα
Το χιούμορ είναι μέσα στη ζωή!



Το σπουδαιότερο που έχω καταφέρει είναι να αδιαφορώ για τη γνώμη των άλλων (εννοώ τις κακεντρέχειες κτλπ).

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΑΣΠΡΗΣ ΚΑΡΕΚΛΑΣ.

Το πρώτο επίσημο διήγημα, δημοσιεύτηκε στο πολύ αξιόλογο περιοδικό Fractal.





Η φωτογραφία είναι της Όλγας Μπακοπούλου!!


  Eπιστρέφοντας από το σχολείο το μικρό αγόρι, έπρεπε να φάει γρήγορα και να φροντίσει για το διάβασμά του στο απομακρυσμένο δωμάτιο, στην αυλή. Εκεί το κλείδωνε η μάνα του. Δεν έπρεπε να αντιληφθεί το λόγο των καθημερινών επισκέψεων του θείου του. Του ανθρώπου, που στεκόταν “δίπλα” στις χαρές και στις πίκρες της οικογένειας, κάνοντας κήρυγμα καθημερινά περί ηθικής. Συνηθισμένο φαινόμενο για την κλειστή κοινωνία της Ελλάδας του 1950, αποτελούσε η ηθικολογία των ανήθικων. Επίσης ήταν χαρακτηριστικό των παράνομων σχέσεων, να γίνονται με φανερές επισκέψεις, έτσι για να τυφλώνεται η γειτονιά. Το σενάριο που είχε γράψει η γυναικεία μορφή, από τη στιγμή της σύλληψής του, θα το ζήλευαν πολλοί σεναριογράφοι. Η γυναίκα με τα σκληρά χαρακτηριστικά και το σκοτεινό βλέμμα, προσπάθησε να εμποδίσει τη γέννηση, του μικρού Οδυσσέα. Το ερωτικό πάθος που ξεπερνούσε τη συγγενική σχέση, ήταν αμοιβαία επιθυμητό. Η γέννηση του παιδιού, ήταν το ανεπιθύμητο. Όταν αντιλήφθηκαν την εγκυμοσύνη, οι αδερφές της, σκέφτηκαν να της βρουν γαμπρό για να καλύψουν την ντροπή. Φρόντισαν και βρήκαν έναν άνδρα μικρότερό της, με μειωμένη αντίληψη. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος, να δικαιολογηθεί η κύηση των 11 μηνών. Με δόλιους τρόπους προστάτεψε το είναι της. Το πανούργο κατά τ’ άλλα μυαλό της, δημιουργούσε χείμαρρους αισχρών τεχνασμάτων, ώστε ο Οδυσσέας να γίνει ο αποδιοπομπαίος τράγος όλης της οικογένειας που δημιούργησε. Ο σύζυγος κατά καιρούς ξεσπούσε στο τρομαγμένο αγόρι, χτυπώντας του στο κεφάλι. Έτσι έπραττε συνήθως, όταν οι υπόνοιες που είχε για την πρωτοφανή σε διάρκεια κύηση, ζωντάνευαν μέσα του. Τα παιδιά που ήρθαν στον κόσμο κατά τον ίδιο τρόπο, τα έστρεψε εναντίον του Οδυσσέα. Ο πατέρας των παιδιών απολάμβανε τα λάγνα χάδια της, την ασυγκράτητη ορμή της, τις περισσότερες ώρες της μέρας και της νύχτας. Όταν γυρνούσε ο σύζυγος αργά κουρασμένος από τη δουλειά του, όλα τα παιδιά έτρεχαν να τον υπηρετήσουν όπως κι αυτή. Είχε πλέξει ένα οικογενειακό μοντέλο, που αποτελούσε υπόδειγμα σεβασμού και ηθικής, για την εποχή. Το όμορφο αγόρι, αντί χρωματισμένων ρεμβασμών και όνειρα για τη ζωή που κάνει κάθε παιδί, βίωνε το περιβάλλον της εχθρότητας, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει σε τι έφταιξε. Στην εφηβεία τα ψυχολογικά προβλήματα ήταν πλέον ορατά.

Τα χρόνια περνούσαν, χωρίς αληθινή αγάπη, δίχως ίχνος χαράς. Πάντα αισθανόταν κάτι μυστήριο να αποπνέεται από την ατμόσφαιρα του σπιτιού του. Με τον καιρό, η συναισθηματική και η σωματική βία που είχε δεχτεί, έφραξε με συρματοπλέγματα τον εσωτερικό του κόσμο. Πάνω στον ανθό της νιότης του, τότε που οι περισσότεροι άνθρωποι, με τη δάδα της αναζήτησης ανιχνεύουν δρόμους και καταστάσεις, ήρθε η πρώτη δυνατή, έκδηλη κρίση του. Η αντιμετώπιση του οικείου περιβάλλοντος ήταν αντίγραφο του μεσαιωνικού τύπου. Αποφάσισαν να τον αλυσοδέσουν για κάποιες νύχτες, στο μεγάλο δέντρο, έξω από το κοντινό τους μοναστήρι. Κάποιο πρόσωπο, με γνώσεις, που ήταν οικείο στην οικογένεια, τους παρακάλεσε να εξεταστεί ο Οδυσσέας, από ειδικό ιατρό στην πρωτεύουσα. Ταυτόχρονα τους μάλωσε γιατί συντελούσαν στην καταστροφή αυτού του πανέξυπνου μυαλού. Τους ενημέρωσε ότι «τα αποτελέσματα είναι δεδομένα, δίχως διάγνωση και δίχως αγωγή». Ουσιαστικά, ο ψυχικός του κόσμος ήταν κατεστραμμένος αλλά απ’ ότι φαίνεται είχε μεγάλη δύναμη. Κατάφερε και πέτυχε στην σχολή που είχε βάλει στόχο. Όταν εμφανιζόταν στους διαδρόμους της σχολής, μαγνήτιζε τα γυναικεία βλέμματα. Πολλά χτυποκάρδια για τα μεγάλα μαύρα μάτια του, τα σαρκώδη χείλη του, το αγέρωχο κορμί του, που έμοιαζε να είχε σμιλέψει ο Πραξιτέλης. Περπατώντας έξω, ο αέρας του ανακάτευε τα πλούσια σπαστά μαλλιά του. Έτσι ανακατεμένος ήταν ο κόσμος του. Μετά τα ταλαιπωρημένα παιδικά του χρόνια και την σκληρή νιότη του, ο Οδυσσέας την εποχή των φοιτητικών του χρόνων έδειχνε να χαίρεται, να ρουφάει κάθε χυμό της ζωής του, παρόλα τα απειλητικά σύννεφα που του τάραζαν το νου. Κοινωνικές επαναστάσεις, αμοιβαίοι έρωτες, ανεκπλήρωτοι έρωτες, ποτά, ξενύχτια δίχως όρια. Τελείωσε τις σπουδές του, αν και κατά καιρούς ξύπναγε το ηφαίστειο της ψυχοπάθειας μέσα του. Ο επαγγελματικός του ορίζοντας προσομοίαζε στο ουράνιο τόξο, με χρώματα και ευκαιρίες. Ευοίωνη κατάσταση για όλους τους άλλους, εκτός από τον ίδιο. Χωρίς ιδιαίτερη ευκολία, ξεκίνησε τη δουλειά του στο αντικείμενο που είχε σπουδάσει. Ήταν δύσκολο να αποτινάξει το γκρίζο πέπλο που κάλυπτε την ψυχή του. Τα χρόνια πέρασαν και αποφάσισε να κάνει οικογένεια. Σύντομα αποδείχτηκε μια αποτυχημένη προσπάθεια. Τα αγκάθια που είχαν φυτρώσει μέσαi του, ήταν τόσο ανεπτυγμένα που δεν του επέτρεπαν να χαρεί. Στη συνέχεια κανένας νέος έρωτας δεν τον ικανοποιούσε, τους ζούσε ως πάθη, της μιας βραδιάς.

Στην ερώτηση “ τι κάνεις;”, οι απαντήσεις δίδονταν όλες με σκυφτό κεφάλι, τις περισσότερες φορές με απλανές βλέμμα και φανερή την απομάκρυνση από την υγιή κατάσταση. Συνήθως μιλούσε με το ποτήρι του, που ήταν από διαφανές γυαλί και πάντα γεμάτο. Στο χρώμα του ποτού, κολυμπούσε τις διαταραγμένες του στιγμές. Με το μπουκάλι μιλούσε, πάντα καθισμένος στην άσπρη καρέκλα. Τις ώρες που το μεθύσι, τον έκανε να ξεσπάει στην άδικη ζωή του, χτυπούσε την καρέκλα. Ο κοινωνικός περίγυρος, τον χαρακτήριζε αλήτη, άσωτο, αχάριστο, περιθωριακό, αποτυχημένο. Όλα, όσα εύκολα μπορούν να ειπωθούν για τους άλλους, όταν ο καθένας εθελοτυφλεί στα δικά του προβλήματα. Η αλήθεια ήταν εντελώς διαφορετική από τους παραπάνω χαρακτηρισμούς. Στο συναισθηματικό του κόσμο, έρρεαν άφθονα τα συναισθήματα της μεγαλοψυχίας. Ο τρόπος που θα τον βοηθούσε να εξωτερικεύσει το μαγικό του συναισθηματικό κόσμο, απουσίαζε. Οι άνθρωποι δύσκολα καταλάβαιναν τον τομέα των ψυχολογικών προβλημάτων. Κάποιοι φίλοι του ήθελαν να τον βοηθήσουν, αλλά η ταραγμένη σκέψη του καθιστούσε αδύνατη κάθε προσπάθεια. Η πόρτα της πονεμένης του καρδιάς ήταν αμπαρωμένη. Ούτε η λαμπερότερη ηλιαχτίδα του καλοκαιριού δεν ήταν ικανή να διεισδύσει, τον εσωτερικό του κόσμο για να σκορπίσει φως. Όταν έβγαινε ο ήλιος, ο Οδυσσέας χανόταν σ’ ένα ανήλιαγο στέκι, όπου με το δικό του τρόπο, βίωνε την καθημερινότητά του. Τα έβαζε με όλους. Με την επιθετική συμπεριφορά του, προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στις συμπληγάδες, που είχαν δημιουργηθεί πριν ακόμη γνωρίσει τον κόσμο. Χρειαζόταν τεράστια δύναμη για να ωθήσει τον προσωπικό του αγώνα μαζί μ’ έναν τολμηρό συνοδοιπόρο, ώστε να διαγράψει το λεηλατημένο παρελθόν του, που τον οδήγησε για να τσακιστεί βράχια. Ήταν απολύτως φυσιολογικές οι αντιδράσεις του, αφού οι κρύσταλλοι της μνήμης του, θόλωναν από τους πλεγμένους πόνους με το αγκάθινο στεφάνι, όλων των περασμένων. Κάπου επήλθε μόνιμα η συντροφιά της μοναξιάς. «Αυτό μου αξίζει» μονολογούσε άπειρες φορές πάνω στην παραζάλη του ποτού. Περιφερόταν στους δρόμους, με απλανές βλέμμα και παραμελημένη εμφάνιση. Λίγοι ήταν αυτοί που τον πλησίαζαν. Όταν βρισκόταν στο χαμόσπιτο που έμενε, καθόταν γονατιστός, ακουμπισμένος στην άσπρη καρέκλα και της έλεγε τον πόνο του. Εκείνο το βράδυ, αργά προς τα χαράματα, ένας εφιάλτης τον οδήγησε σ’ ένα πικρό ταξίδι, στο βαθύ παρελθόν. Πέρασαν από μπροστά του όλες οι μορφές που ευθύνονται για την κατάμαυρη ζωή του. Ο σαρκαστικός θείος που ξημεροβραδιαζότανε στο σπίτι του. Ο υποτιθέμενος πατέρας με τη δερμάτινη ζώνη που τον χτυπούσε με μίσος. Η άπονη μάνα, που τον κατηγορούσε στα αδέρφια του, δήθεν γιατί ήταν άτακτος. Οι γυναίκες της ζωής του, που τον πλησίαζαν μόνο για την ομορφιά του και την καλή ζωή. Θόλωσε και άδειασε μονορούφι τα μπουκάλια. Έδωσε μια στην καρέκλα, την αναποδογύρισε και έπεσε δίπλα της, αφού πρώτα της αφηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια τον εφιάλτη. Η άσπρη καρέκλα έγινε ο δέκτης όλων των μυστικών αποκαλύψεων της ψυχής του. Από εκείνη τη στιγμή πετώντας σε άλλη διάσταση, άρχισε να ονειρεύεται τη ζωή που θα ήθελε.

* H Σοφία Αγραπίδη γεννήθηκε στην Ανδραβίδα. Είναι απόστρατος Υπξκος του Σ.Ξ. Αποφοίτησε από ΙΔ.ΙΕΚ ως Β. Λογιστή και Πρ. Η/Υ.Ο γραπτός λόγος αποτελεί ένα από τα ενδιαφέροντά της. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Συμμετέχοντας σε παγκόσμιους και πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, της έχουν απονεμηθεί αρκετές διακρίσεις.

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017

Ο Εορτασμός της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας.



Ανάμεσα σε πλήθος κόσμου, με πραγματική κατάνυξη και μεγαλοπρέπεια εορτάστηκε χθες 19 Φεβρουαρίου, όπως κάθε χρόνο η μνήμη της Αγίας Φιλοθέης. Στον Καθεδρικό ναό Αθηνών τελέστηκε η ακολουθία για την εορτή της και ακολούθησε η λιτάνευση του Σεπτού Λειψάνου και της ιερής Εικόνας της.Είναι απερίγραπτο το δέος της λιτανείας, υπό την αγέρωχη μορφή του Ιερού Βράχου.


Άριστη εντύπωση μας έκανε η παρουσία του Συλλόγου Πλακιωτών και Φίλων της Πλάκας. Ο Σύλλογος τίμησε με την παρουσία του την εορτή, ξεκινώντας και τη λιτανεία.Την ιερή εικόνα κρατούσαν άνδρες ντυμένοι με παραδοσιακή φορεσιά. Επίσης με παραδοσιακή φορεσιά παρευρέθηκαν και γυναίκες που έδιναν μια ιδιαίτερη νότα σ' αυτό το συγκινησιακό κλίμα.Η ιερά πομπή πέρασε από το πατρικό σπίτι της Αγίας και στάθηκε και στο κτίριο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, όπου αναπέμφθηκε δέηση.
  Σχετικά με το βίο της Αγίας Φιλοθέης επέλεξα, ένα τμήμα από το κείμενο της ξεχωριστής προσωπικότητας του  Φώτη Κόντογλου.

"Ἡ ἁγία Φιλοθέη γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα ἀπὸ γονιοὺς ἄρχοντες, μοναχοπαίδι τοῦ Ἀγγέλου Μπενιζέλου καὶ τῆς Συρίγας. Φιλοθέη ὀνομάσθηκε ὅταν ἔγινε καλογρηά, ἀλλὰ τὸ πρῶτο ὄνομά της ἦταν Ρεβούλα. Ἡ μητέρα της ἤτανε στείρα καὶ παρακαλοῦσε τὸ Θεὸ νὰ τῆς δώσει τέκνο, καὶ μία νύχτα εἶδε πὼς βγῆκε ἀπὸ τὸ εἰκόνισμα τῆς Παναγίας ἕνα φῶς δυνατὸ καὶ πὼς μπῆκε στὴν κοιλιά της.

" Κι᾿ ἀληθινά, τὸ φῶς ἐκεῖνο ἤτανε ἡ ἁγιασμένη ψυχῆ τῆς κόρης ποὺ γέννησε σ᾿ ἐννιὰ μῆνες. Ἀπὸ μικρὴ φανέρωνε μὲ τὰ φερσίματα καὶ μὲ τὰ αἰσθήματά της ποιὰ θὰ γινότανε ὑστερώτερα, στολισμένη μὲ κάθε λογῆς ἀρετή. Στὴν εὐσέβεια εἶχε γιὰ ὁδηγό της τὴν ἴδια τὴ μητέρα της ποὺ ἤτανε εὐλαβέστατη. Φτάνοντας σὲ ἡλικία δώδεκα χρονῶν τὴ ζήτησε γιὰ γυναῖκα κάποιος ἄρχοντας τοῦ τόπου, μὰ ἡ κόρη δὲν ἤθελε νὰ παντρευθεῖ. Ἀλλὰ ἐπειδὴ οἱ γονιοί της τὴν παρακαλούσανε, ἡ τρυφερὴ ψυχή της δὲν βάσταξε νὰ τοὺς λυπήσει καὶ νὰ τοὺς παρακούσει καὶ στὸ τέλος παραδέχθηκε νὰ πανδρευθεῖ μὲ ἐκεῖνον τὸν πλούσιο ἄνθρωπο, ποὺ ἤτανε ὅμως πολὺ φτωχὸς στὴν ψυχή, διεστραμμένος καὶ κακός. Τρία χρόνια ἔζησε μαζί του ἡ Ρεβούλα κάνοντας ὑπομονὴ στὰ ἀπότομα φερσίματά του, ὡς ποὺ ὁ ἄνδρας της πέθανε κι᾿ ἀπόμεινε χήρα. Οἱ γονιοί της θελήσανε νὰ τὴν ξαναπανδρέψουνε, μὰ αὐτὴ τοὺς εἶπε καθαρὰ πὼς ἔταξε νὰ γίνει καλόγρηα.
 Σὰν πεθάνανε οἱ γονιοί της, δέκα χρόνια ἀπὸ τὸν καιρὸ ποὺ χήρεψε, δόθηκε ἐλεύθερα στὴν ἄσκηση, μὲ νηστεῖες, προσευχές, ἀγρύπνιες καὶ ἐλεημοσύνες. Κατήχησε τὶς ὑπηρέτριές της καὶ τὶς ἔκανε δοχεῖα τοῦ Πνεύματος. Κατὰ θέλημα τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα ποὺ εἶδε στὸν ὕπνο της, ἔχτισε ἕνα μοναστήρι μὲ ἐκκλησία στὄνομά του. Εἶναι ἡ ἐκκλησιὰ ποὺ σῴζεται ἀκόμα πλάγι στὸ μέγαρο τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς στὴν ὁδὸ Ἁγίας Φιλοθέης. Ἀφοῦ τελείωσε τὸ μοναστήρι, ἡ Ρεβούλα χειροθετήθηκε μοναχὴ μὲ τὄνομα Φιλοθέη. Οἱ πρῶτες ἀδελφὲς ποὺ ζήσανε μαζί της ἤτανε οἱ δουλεύτρες ποὺ εἶχε στὸ πατρικὸ σπίτι της. Μὲ τὸν καιρὸ ἔδραμαν πλῆθος ἄλλες παρθένες κι᾿ ἀπὸ ἀρχοντικὲς οἰκογένειες καὶ ντυθήκανε τὸ μοναχικὸ σχῆμα. Ζήσανε ἀγωνιζόμενες τὸν καλὸν ἀγώνα μὲ ὑποταγὴ στὴν ἄξια ἡγουμένισσα ποὺ τὶς διοικοῦσε στὸν πνευματικὸ δρόμο σὰν κάποια ἁγία Συγκλητική.
   Τὰ ἁγιασμένα λόγια της ἔμπαιναν στὴν καρδιά τους σὰν δροσιὰ καὶ ἄνθιζαν μέσα τοὺς τὰ εὔοσμα ἄνθη τῶν ἀρετῶν. Καὶ τὰ ἔργα της βεβαιώνανε τὰ λόγια της κατὰ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ποὺ λέγει: «Ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ε´, 19). Ὅπου μάθαινε πὼς βρίσκεται φτωχός, δυστυχισμένος, ἄρρωστος, χαροκαμένος, ἔτρεχε σὲ βοήθειά του μὲ περισσότερη προθυμία παρὰ ἂν ἔπαιρνε ἡ ἴδια τὴ βοήθεια ἀπ᾿ ἄλλον. Ἔχτισε νοσοκομεῖα καὶ γηροκομεῖα κοντὰ στὸ μοναστήρι της κι᾿ ἡ ἁγία Φιλοθέη δὲν φρόντιζε μοναχὰ γιὰ τὴ γιατρειά τους καὶ γιὰ τὴ σωματικὴ τροφὴ τοὺς ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν πνευματική. Μὲ τὸν καιρό, πληθύνανε τόσο πολὺ οἱ ἀδελφὲς ποὺ μπήκανε στὸ μοναστήρι της, ποὺ δυστυχούσανε ἀπὸ κάθε πρᾶγμα ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε ἡ ἡγουμένη νὰ ἀπαντήσει τὰ μεγάλα ἔξοδα, κ᾿ οἱ καλογρηὲς γογγύζανε. Μὰ ἡ ἁγία τὶς καταπράϋνε μὲ λόγια ὑπομονετικά, κι᾿ ὁ Θεὸς ἔστελνε τὴ βοήθειά του πότε μ᾿ ἕναν τρόπο καὶ πότε μὲ ἄλλον ὡς ποὺ περνοῦσε ἡ στενοχώρια.

Ἐξὸν ἀπὸ τὰ ντόπια κορίτσια ποὺ συμμάζευε στὸ μοναστήρι της, ἔδινε προστασία καὶ σὲ ξένες γυναῖκες ποὺ ἐρχόντανε στὴν Ἀθήνα ἀπὸ διάφορα μέρη σκλαβωμένες ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Μὲ τί κινδύνους καὶ μὲ τί βάσανα τὶς προστάτευε δὲν εἶναι μπορετὸ νὰ γράψουμε καταλεπτῶς σὲ τοῦτο τὸ σύντομο σημείωμα. Τέσσερες ἀπ᾿ αὐτὲς τὶς σκλάβες εἴχανε ἀκουστὰ τὴν ἁγία Φιλοθέη κι᾿ ἐπειδὴ τὶς βασανίζανε οἱ ἀφεντάδες τους νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους, φύγανε κρυφὰ καὶ καταφύγανε στὸ μοναστήρι. Ἡ ἁγία τὶς πῆρε μέσα καὶ τὶς στερέωσε στὴν πίστη τους καὶ περίμενε εὔκαιρη περίσταση γιὰ νὰ μπορέσει νὰ τὶς στείλει στὸν τόπο τους. Μὰ οἱ Τοῦρκοι, ποὺ εἴχανε τὶς σκλάβες, μάθανε πὼς τὶς εἶχε περιμαζέψει ἡ Φιλοθέη καὶ μπήκανε σὰν θηρία στὸ κελλί της ποὺ κειτότανε ἄρρωστη καὶ τὴν τραβήξανε καὶ τὴν πήγανε στὸν πασά. Καὶ κεῖνος πρόσταξε νὰ τὴ ρίξουνε στὴ φυλακή. Ἡ ἁγία δὲν φοβήθηκε, ἀλλὰ ἑτοιμάσθηκε νὰ χύσει τὸ αἷμα της γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ.
  Τὴν ἄλλη μέρα μαζευθήκανε πολλοὶ Τοῦρκοι καὶ φωνάζανε νὰ σκοτώσουνε τὴν ἁγία. Κι᾿ ὁ πασᾶς πρόσταξε νὰ τὴ βγάλουνε ἀπὸ τὴ φυλακὴ καὶ νὰ τὴν παρουσιάσουνε μπροστά του, καὶ τῆς εἶπε νὰ διαλέξει ἀνάμεσα στὰ δυό, ἢ ν᾿ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη της ἢ νὰ κοπεῖ τὸ κεφάλι της. Μὰ ἡ ἁγία ἀπάντησε μὲ ἀφοβία πὼς εἶναι ἕτοιμη νὰ μαρτυρήσει γιὰ τὸν Χριστό. Ὁ πασᾶς θἄβγαζε τὴν ἀπόφαση νὰ κόψουνε τὸ κεφάλι της, ἀλλὰ προφθάσανε κάποιοι ἐπίσημοι χριστιανοὶ καὶ μὲ τὰ παρακάλια τοὺς ἀλλάξανε τὴ γνώμη τοῦ πασᾶ καὶ πρόσταξε νὰ τὴ βγάλουνε ἀπὸ τὴ φυλακή.Γυρίζοντας στὸ μοναστήρι της ἡ ὁσία, δὲν ἔπαψε νὰ πορεύεται ὅπως καὶ πρὶν στὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ. K᾿ ἐπειδὴ πληθαίνανε ὁλοένα οἱ μαθήτριές της, ἔχτισε κι᾿ ἄλλο μοναστήρι στὴν τοποθεσία Πατήσια, κι᾿ αὐτὸ στὄνομα τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα. Ἀλλὰ ἔχτισε μετόχια καὶ στὴ Τζια καὶ στὴν Αἴγινα, κι᾿ ἐκεῖ ἔστελνε τὶς ἀδελφὲς ποὺ ἔπρεπε νὰ μακρύνουνε ἀπὸ τὴν Ἀθήνα γιὰ κάποια αἰτία.
 Σ᾿ ὅλα αὐτὰ τὰ ἀσκητήρια οἱ καλογρηὲς δουλεύανε στοὺς ἀργαλειοὺς καὶ σὲ ἄλλα ἐργόχειρα, σὰν τὶς προκομμένες μέλισσες μέσα στὸ κουβέλι. Φτωχὰ κι᾿ ὀρφανὰ κορίτσια βρήκανε προστασία κ᾿ ἐργασία μέσα σ᾿ ἐκεῖνα τὰ καταφύγια. Σὲ ὅ,τι κτήματα εἶχε ἡ ἁγία ἀπὸ τοὺς γονιούς της, ἔχτισε μοναστήρια καὶ φτωχοκομεῖα. K᾿ εἶχε πολλὴ περιουσία. Ἕνας προπάππος τῆς εἶχε πάρει τὴ «δεχατέρα τοῦ ἀφέντη τῆς Ἀθήνας καὶ πῆρε προίκα ὅλη τὴν Κηβισιὰ καὶ τὸν Ἀχλαδόκαμπο ποὺ εἶναι πρὶν ἀπὸ τὸ Χαλιάντρι». Στὸ κτῆμα ποὺ εἶχε στὸν Περισὸ ἔχτισε ἄλλο μοναστήρι στὸ μέρος ποὺ τὸ λένε τώρα Καλογρέζα. Ὅλη ἡ φτωχολογιὰ τὴν εἶχε σὰν πονετικιὰ μάνα. Μὲ κάθε τρόπο πάσχιζε νὰ ἀνακουφίσει τοὺς δυστυχισμένους, τοὺς τάιζε, τοὺς ἄνοιγε πηγάδια γιὰ νάχουνε νερό, τοὺς γιάτρευε, τοὺς ἔβρισκε δουλειά. Ὁ κόσμος τὴν ἔλεγε «κυρὰ Τὴν παραμονὴ τοῦ ἁγίου Διονυσίου στὰ 1589 ἡ ἁγία Φιλοθέη βρισκότανε στὸ μοναστηράκι ποῦχε χτισμένο στὰ Πατήσια. Τὸ βράδυ συναχθήκανε οἱ ἀδελφὲς γιὰ νὰ κάνουνε ἀγρυπνία. Κάποιοι Ἀγαρηνοί, ποὺ τὴν ἐχθρευόντανε ἀπὸ καιρό, πηδήσανε ἀπὸ τὴ μάντρα καὶ πιάνοντας τὴν ἁγία ἀρχίσανε νὰ τὴ χτυπᾶνε ὡς ποὺ τὴν ἀφήσανε μισοπεθαμένη. Τὴν ἄλλη μέρα τὴ σηκώσανε οἱ ἀδελφὲς καὶ τὴν πήγανε στὸ μετόχι ποῦχε στὸν Περισό. Σὰν συνέφερε λίγο, ἔπιασε τὴν προσευχή, εὐχαριστώντας τὸ Θεὸ γιατὶ ἀξιώθηκε νὰ πληρωθεῖ μὲ κακία γιὰ τὰ καλὰ ποὺ ἔκανε στοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ μοιάσει σ᾿ αὐτὸ μὲ τὸν Χριστό, κατὰ τὰ λόγια του ἀποστόλου Πέτρου ποὺ λέγει: «καθὸ κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε» (Α´ Πέτρ. δ´ 13). Στὶς 19 Φεβρουαρίου τοῦ 1589 παρέδωσε τὴν καθαρὴ ψυχή της στὸν Κύριο, ποὺ ὑπόμεινε τόσα βάσανα γιὰ τὴν ἀγάπη του.
 



Τὸ ἅγιο σκήνωμά της θάφτηκε στὸ μοναστηράκι τῆς Καλογρέζας κι᾿ ἀπὸ κεῖ ἔγινε ἡ ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων στὴν ἐκκλησιὰ τοῦ ἁγίου Ἀνδρέα ποὺ βρίσκεται στὴ σημερινὴ Ἀρχιεπισκοπή. Μετὰ πολλὰ χρόνια, ἐπειδὴ αὐτὴ ἡ ἐκκλησιὰ κόντευε νὰ γκρεμνισθεῖ, τὸ πήγανε στὸν ἅγιο Ἐλευθέριο κι᾿ ἀπὸ κεῖ στὴ σημερινὴ μητρόπολη, μέσα στ᾿ ἅγιο βῆμα. Στὸ μνῆμα της ἀπάνω βρεθήκανε γραμμένα τοῦτα τὰ λόγια:
«Φιλοθέης ὑπὸ σῆμα τόδ᾿ ἁγνῆς κεύθει σῶμα,
ψυχὴν δ᾿ ἐν μακάρων θήκετο Ὑψιμέδων».δασκάλα».
 Ἡ Φιλοθέη ἀνακηρύχθηκε ἁγία ἐπὶ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ματθαίου B´ (1595-1600). Νεόφυτος ὁ μητροπολίτης Ἀθηνῶν, ἀφοῦ ἐξήτασε καὶ ἐρεύνησε τὰ κατὰ τὸν βίον καὶ τὸ μαρτύριον τῆς ὁσίας, σύνταξε ἀναφορὰ στὸ Πατριαρχεῖο μαζὶ μὲ τοὺς ἐπισκόπους Κορίνθου καὶ Θηβῶν καὶ μὲ τοὺς προκρίτους τῆς Ἀθήνας γιὰ νὰ τάξει τὴν ὁσία Φιλοθέη στοὺς χοροὺς τῶν ἁγίων. Σ᾿ αὐτὸ τὸ συνοδικὸ ἔγγραφο εἶναι γραμμένα καὶ τοῦτα: «Ἐπειδὴ ἐδηλώθη ἀσφαλῶς ὅτι τὸ θειότατον σῶμα τῆς ὁσιωτάτης Φιλοθέης εὐωδίας πεπληρωμένον ἐστι καὶ μύρον διηνεκῶς ἐκχεῖται, ἀλλὰ καὶ τοῖς προσιοῦσί τε ἀσθενέσι τε καὶ θεραπείας δεομένοις τὴν ἴασιν δίδωσι… τούτου χάριν ἔδοξε ἡμῖν τε καὶ πάσῃ τῇ ἱερᾷ Συνόδῳ τῶν καθευρεθέντων ἐνταῦθα ἀρχιερέων συγγραφῆναι καὶ ταύτην ἐν τῷ χορῷ τῶν ὁσίων καὶ ἁγίων γυναικῶν, ὥστε κατ᾿ ἔτος τιμᾶσθαι καὶ πανηγυρίζεσθαι».
 Φαίνεται πῶς ὅλη ἡ οἰκογένεια τῶν Μπενιζέλων ἤτανε ἄνθρωποι φιλόθρησκοι. Στὸ νάρθηκα τῆς Καισαριανῆς εἶναι γραμμένη ἀπὸ τὸ ζωγράφο ποὺ τὸν ἁγιογράφησε τούτη ἡ ἐπιγραφή:
«Ἰστόρηται ὁ πρόναος οὗτος ἤτοι νάρθηξ διὰ δαπάνης τῶν προσδραμόντων τῇ μονῇ φόβῳ λοιμοῦ τῇ κραταιᾷ χειρὶ τῆς πανυμνήτου Τριάδος καὶ σκέπῃ τῆς μακαρίας Παρθένου, οἵτινες εἰσὶν ὁ εὐγενὴς καὶ λογιώτατος Μπενιζέλος υἱὸς Ἰωάννου, ἅμα ταῖς εὐγενέσιν ἀδελφαῖς καὶ τῇ τεκούσῃ καὶ τῇ λοιπῇ αὐτοῦ συνοδείᾳ. Ἐπὶ ἡγουμένου Ἰεροθέου τοῦ σοφωτάτου ἱερομονάχου. Διὰ χειρὸς δὲ Ἰωάννου Ὑπάτου του ἐκ Πελοποννήσου. Ἔτει αϠχβ´ (1682) μηνὶ Αὐγούστω κ´ (20)».


Ἕνας Μπενιζέλος, ὁ Νικόλας, γίνηκε κι᾿ ἁγιογράφος, μαθητὴς τοῦ Γεωργίου Μάρκου τοῦ Ἀργείου ποὺ ζωγράφισε πολλὲς ἐκκλησιὲς στὰ μέρη τῆς Ἀττικῆς, ἀπὸ τὰ 1727 ὡς τὰ 1740 ἀπάνω-κάτω. Στὴν παλιὰ ἐκκλησιὰ τῆς Παναγίας στὸ Κορωπὶ εἶναι γραμμένο: «Ἱστορήθη δὲ κατὰ τὸ αψλβ´ (1732) διὰ χειρὸς Γεωργίου Μάρκου καὶ τοῦ μαθητοῦ αὐτοῦ Νικολάου Μπενιζέλου». Μαζὶ μὲ τὸ μάστορά του δούλεψε ὁ Μπενιζέλος καὶ στὸ τελευταῖο ἔργο του, τὴν ἁγιογράφηση τῆς Μονῆς τῆς Φανερωμένης στὴ Σαλαμίνα, ὅπως φανερώνει ἡ ἐπιγραφὴ ποὺ σῴζεται καὶ ποὺ λέγει: «ΑΨΛE (1635). Ἱστορήθη ὁ θεῖος καὶ πάνσεπτος Ναὸς οὗτος τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου, Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν διὰ συνδρομῆς κόπου τε καὶ δαπάνης… Ἱστορήθη δὲ διὰ χειρὸς Γεωργίου Μάρκου ἐκ πόλεως Ἄργους καὶ τοῦ μαθητοῦ αὐτοῦ Νικολάου Μπενιζέλου, Γεωργάκης καὶ Ἀντώνιος».
ΕΥΧΟΜΑΙ Η ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ.
Και του χρόνου με υγεία να ξαναγιορτάσουμε.

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗΣ ΠΟΔΑΡΑΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ.

 Ανακοινώνω επ' ακριβώς το κείμενο που δημοσιεύτηκε στη σελίδα της ΟΜΑΔΑΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗΣ ΠΟΔΑΡΑΤΗΣ, σχετικά με την ακύρωση των προγραμματισμένων αποκριάτικων εκδηλώσεων στην Ανδραβίδα.
"Η Νυχτερινή Ποδαράτη Ανδραβίδας περιμένοντας με σεβασμό την ολοκλήρωση της διαδικασίας ταφής δύο πολύ αγαπημένων της παιδιών,ανακοινώνει την ΑΚΥΡΩΣΗ όλων των προγραμματισμένων αποκριάτικων εκδηλώσεων της Νυχτερινής Ποδαράτης.
Ζητάμε την κατανόηση όλων όσων θα συμμετείχαν με τα πληρώματά τους, τόσο από το Δήμο μας όσο και από τους όμορους Δήμους.
Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στις οικογένειες και τους οικείους τους για τον απροσδόκητο χαμό του Νίκου και της Δήμητρας που βύθισε την κοινωνία της Ανδραβίδας σε βαρύ πένθος".

Προσωπικά και εκ μέρους της παραπάνω ΟΜΑΔΑΣ, ευχαριστώ τους φίλους που είχαν προετοιμαστεί για την κατάβασή τους, στη γενέτειρά μου.  Η αποδοχή της πρόσκλησης αποτελεί μεγάλη τιμή.Σεβόμενη την άποψή τους, δεν ανακοινώνω πόσοι και ποιοι ήταν!!

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017

ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ O ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΟΣ ΓΙΑ ΑΥΡΙΟ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΓΑΜΟΣ,ΣΤΗΝ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑ.

 Xτες  ένα τραγικό γεγονός, σημάδεψε την πόλη της Ανδραβίδας. Δύο ένα παιδιά έχασαν τη ζωή τους, στον ανελέητο βωμό της ασφάλτου, με την εξής  τραγική σημείωση " το ένα εκ των οποίων ο Νίκος" θα λάμβανε μέρος ως ιερέας στο αναγραφόμενο δρώμενο.
 
 Κατόπιν αυτού του γεγονότος, ο παραδοσιακός γάμος που ήταν προγραμματισμένος για αύριο αναβάλλεται, ως το ελάχιστο δείγμα συμμετοχής του ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑΣ "Ο ΜΩΡΙΑΣ", στο βαρύ πένθος της οικογενείας.



Η ανακοίνωση πραγματοποιείται καθόσον μέσω της παρούσας σελίδας είχε δημοσιευτεί η πρόσκληση και κατόπιν συννενόησης με την υπεύθυνη του Συλλόγου κ. Παναγιώτα Οικονομοπούλου.

Καλό παράδεισο στα παιδιά.
Δύναμη και υπομονή στις οικογένειες.



Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΔΡΑΒΙΔΑ ΠΟΥ ΑΙΜΟΡΡΑΓΕΙ.

 Η επιστολή απευθύνεται προς τους εκλεγμένους της γενέτειράς μου καθώς και στους εκλεκτούς λοιπούς συμπολίτες μου, με σκοπό την αναγέννηση του τόπου που σβήνει....
 Το κείμενό μου, αποτελεί την κατάθεση των σκέψεών μου , την πικρία και την αγανάκτησή μου, σχετικά με τη γενική εικόνα της Ανδραβίδας. Για την πόλη μας, την πρώην πρωτεύουσα του πριγκιπάτου της Αχαϊας, την Ανδραβίδα που η ιστορία της αφιέρωσε χρυσές σελίδες.Την περίφημη πόλη της Φραγκοκρατίας που εσείς οι αρμόδιοι, την οδηγήσατε στην κατιούσα.Παρακολουθώντας τις συμπεριφορές σας Κυρίες και Κύριοι, που η κοινωνία σας εμπιστεύτηκε την πρόοδο του τόπου, είναι φορές που η σκἐψη μου προβληματίζεται αρκετά, καθώς δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω τις αξίες με τις οποίες υπηρετείτε την πόλη. Αλήθεια πως ερμηνεύετε το κοινό καλό;


 Προφανώς επήλθε σύγχυση στο ρόλο σας.Μείνατε μόνο στα δικαιώματα και ίσως σε κάποιες υποχρεώσεις.Σίγουρα όμως παραβλέψατε τις περισσότερες και τις βασικότερες. Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς, ότι η Ανδραβίδα είναι ουσιαστικά κενή από υπηρεσίες; Yπολειτουργεί μια τράπεζα.Υπολειτουργεί το γραφείο των ΕΛΤΑ, που όπως ενημερώθηκα είναι ίσως το μοναδικό στην περιοχή που το προσωπικό εργάζεται με χειρόγραφο σύστημα.Υπολειτουργεί το Αγροτικό Ιατρείο, που κανονικά θα έπρεπε να είναι ενισχυμένο.Νομίζω πως και η λαϊκή αγορά υπολειτουργεί ή ίσως και να μην λειτουργεί.Έκλεισε στην ουσία το Αστυνομικό Τμήμα της Ανδραβίδας, που έχει θυσιάσει δυο παλικάρια στο βωμό του καθήκοντος.Ούτε η μακραίωνη ιστορία, ούτε η ιστορία που έγραψαν με το αίμα τους οι δυο αστυνομικοί σας συγκίνησαν, ώστε να κινήσετε γη και ουρανό, όπως έπραξαν άλλα μικρά μέρη.Μάλλον παραδόθηκε το ΑΤ, αφού καμιά σοβαρή προσπάθεια δεν έγινε.Εντός ολίγου θα είναι απούσα η λέξη "υπολειτουργεί" καθόσον δε θα χρειάζεται, αφού δεν θα υπάρχει τίποτα άλλο από ανυπεράσπιστους πολίτες.Η λύση για βασικά καθημερινά θέματα δίνεται από αναφορές δημοτών και από δημοσιεύματα δημοτών.Εσείς τους δώσατε το δικαίωμα.Αυτή είναι η αγάπη σας για τον τόπο που γεννηθήκατε και μεγαλώσατε; Ή μήπως η ανοχή επίσημων σελίδων που αφορούν κοινά θέματα, αλλά παρουσιάζουν μονομερώς αυτά που θέλουν; Ίσως να πιστεύετε σαν τρόπο προσφοράς σας, την ανοχή της παρουσίας ταραχοποιών στοιχείων σε επίσημη εκδήλωση.Θεωρείται τιμή κάποιοι από εσάς να ομολογούν πως ασχολούνται με τα κοινά για επιβίωση και άλλοι γιατί χωρίς αυτούς ο τόπος θα ρήμαζε; Η επιβίωση επιτυγχάνεται με την εργασία.Ο τόπος ρήμαξε.

Φωτογραφία της Σοφία Αγραπίδη.
 
 Αντιλαμβάνομαι τη δυσαρέσκειά σας, από την αρνητική κριτική που δέχεστε, απ' τους πολίτες φυσικά και από εμένα (προσωπικά τις πράξεις κριτικάρω και όχι τα πρόσωπα).Εσείς μας το δώσατε το δικαίωμα. Με τις αρχές που με διακρίνουν, με τις αναμνήσεις που μας δένουν αφού γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στον ίδιο τόπο, έως πριν λίγα χρόνια δεν επέτρεπα σε κανέναν να εκφραστεί αρνητικά.Τώρα όμως εκφράζομαι πρώτη εγώ (με πολύ στενοχώρια) , αφού βλέπω τον τόπο μας να είναι τόσο μα τόσο χαμηλά.Αν μου πείτε, ότι εγώ μιλάω γιατί ζω αλλού, θα σας απαντήσω πως εγώ και ο συζύγός μου (ο οποίος είναι δημότης πλέον και αυτός), την κινητή μας περιουσία την επενδύσαμε με την κατασκευή της κατοικίας μας στην Ανδραβίδα, ενώ είχαμε κι άλλες επιλογές. Επίσης σας ενημερώνω πως έχω ντοκουμέντα από τις έμπρακτες προσπάθειές μου για διάφορα θέματα του τόπου.Στη συνέχεια σας γνωστοποιώ, ότι στο προσωπικό μου αρχείο τηρούνται σοβαρά ντοκουμέντα ενός άλλου προσώπου, που όσο ήταν υγιές έφτασε σε πρωθυπουργούς και  Πρόεδρο της Δημοκρατίας για την πόλη, με αποτέλεσμα πριν λίγες δεκαετίες να είναι σε καλύτερο επίπεδο.Ειλικρινά λυπάμαι, αλλά απ' όσα έχω διαπιστώσει προσωπικά,το ενδιαφέρον σας στρέφεται μόνο στις περιοχές που ελπίζετε για την κάλπη  (αν κάνω λάθος σας ζητώ συγνώμη).Στο λαό της Ανδραβίδας οφείλετε εξηγήσεις, αυτή είναι η αλήθεια. Αν δεν υπήρχαν οι πρωτοβουλίες των συλλόγων και ιδιαιτέρως των συλλόγων που είναι ανεξάρτητοι από χρηματοδοτήσεις, θα επικρατούσε το απόλυτο σκοτάδι, στην κάποτε λαμπρή πόλη.Επίσης αν απουσιάζε η προσπάθεια κάποιων εξαιρετικών επαγγελματιών, θα βίωνε την απόλυτη αφάνεια ο τόπος μας.Η Ανδραβίδα, γνωστή ως κωμόπολη, πήρε τη μορφή απομακρυσμένου χωριού.Η κοινωνία που εκφράζει την αγανάκτησή της θα πρέπει να μην ξεχνάει όταν απαιτείται.Επίσης αναγκαιεί όλοι μας, ο καθένας με τον τρόπο του , να αυξήσουμε τις προσπάθειες για το καλό της πόλης, για το καλό όλων μας.Εύχομαι στη φώτιση και στη σύνεση όλων και ιδιαιτέρως όσων ολιγώρησαν για τον πανέμορφο τόπο μας.Πάντα με σεβασμό προς όλους.

Πρόσκληση για την 6η Νυχτερινή Ποδαράτη , στην Ανδραβίδα.


Πριν λίγα χρόνια στην Ανδραβίδα μια παρέα ανθρώπων, με αγάπη και ενδιαφέρον για τον τόπο μας, αναζητούσαν κάποια δραστηριότητα που θα έδινε το χρώμα που έλειπε απ' αυτόν, σχετικά με την αποκριάτικη περίοδο.
Κάποια πρόσωπα από την παρέα που είχαν ζήσει στην Πάτρα, με την εμπειρία των καρναβαλικών πατρινών δρώμενων, εισήγαγαν την ιδέα της "ποδαράτης". 
Η κοινοποίηση της ιδέας στους συμπολίτες αρχικά, δεν έτυχε και τόσο θετικής αντιμετώπισης, καθόσον υπάρχει μια αμφιβολία, για κάτι το νέο στη νοοτροπία της περιοχής.
Ξεπερνώντας κάθε είδους ηθικό ή πρακτικό εμπόδιο, η Νυχτερινή Ποδαράτη ξεκίνησε.
Πριν 4 χρόνια είχαμε βρεθεί οικογενειακώς και πραγματικά μου έκανε πολύ καλή εντύπωση η ζωντάνια που είχε εκείνο το βράδυ η Ανδραβίδα.
Το αξιοσημείωτο είναι πως η 10μελής Ομάδα που επιμελείται το νυχτερινό καρναβάλι της πόλης, εργάζεται και προσπαθεί, με τη βοήθεια κάποιων εθελοντών ακατάπαυστα όλο το χρόνο, χωρίς την αρωγή κανενός επίσημου φορέα.Ίσως και γι΄ αυτό είναι ξεχωριστή.Πιστεύω ότι πρέπει όλοι οι συμπολίτες να στηρίζουμε αυτές τις προσπάθειες, που εμφανώς αποσκοπούν στο κοινό καλό.





Θα ήταν σοβαρή παράλειψη, να μην αναφέρω ότι αυτή η Ομάδα, φροντίζει  τον αποκριάτικο στολισμό της Ανδραβίδας.Η πόλη έχει ανάγκη του εορταστικού ύφους.


 Είμαι σίγουρη ότι κάθε χρόνο η αγάπη και το ενδιαφέρον όλων μας θα δυναμώνει και η Ποδαράτη θα αποτελεί ένα τμήμα της κληρονομιάς προς τους νεώτερους.
 
Mετά  την ολοκλήρωση της καρναβαλικής παρέλασης από τις ομάδες, θα στηθεί  στην πλατεία ένα ξέφρενο γλέντι με δωρεάν ποτά για τον κόσμο κεράσματα και ατέλειωτα πυροτεχνήματα!
 Η Ομάδα της Ποδαράτης και όσοι στέκονται δίπλα της καθώς και η Ανδραβίδα σας περιμένει για να γιορτάσετε το φετινό καρναβάλι, μαζί με μια αξιόλογη απόδραση προς την Πεδινή Ηλεία!

Εύχομαι καλή επιτυχία, μαζί με τα συγχαρητήριά μου προς όλη την Ομάδα και τους εθελοντές!

Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

Ψυχοσάββατα, τα ξεχωριστά Σάββατα του χρόνου.

Στους δύσκολους μελαγχολικούς συμβιβασμούς της ζωής μας, ανήκουν οι σταθμοί απ’ τους οποίους φεύγουν για το αιώνιο ταξίδι  αγαπημένα μας πρόσωπα. Έρχονται στον ύπνο μας ως οπτασία, πολλές φορές στο δρόμο μας μ’ ένα γλυκό ανεπαίσθητο αεράκι, την άνοιξη ως πεταλούδες που πετάνε χαρούμενα τριγύρω μας.
  

Συνήθως μας αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση νοσταλγίας και πόνου. Στήνουμε ονειροπαγίδες σιωπηρής ανάμνησης , για επικοινωνία μαζί τους.Λόγια που  εκπροσωπούν τους περισσότερους από εμάς, "δε θα  μ' αφήσει η ψυχή της μάνας μου ή του πατέρα μου ή....". Κρυφά και φανερά αναζητούμε  τα διαμπερή και φωτεινά παράθυρα της ζωής μας σε κάποια ψυχή!Μας  ανοιγοκλείνουν το μάτι…κοιτάζοντας στον ουρανό ή σμιλεύοντας με τη φαντασία μας τα χρώματα και σχήματα στο ηλιοβασίλεμα. Η Ορθόδοξη εκκλησία μας, για όλους του κεκοιμημένους  θεωρεί πως οι προσευχές, τα μνημόσυνα, τα τρισάγια, τα ψυχοσάββατα αποτελούν ως  άσβεστη φλόγα, την ισχυρότερη μορφή αγάπης. Τα ψυχοσάββατα θεσπίστηκαν  από πολύ παλιά γιατί υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι έφευγαν εντελώς μόνοι, χωρίς να αφήνουν οικείους , στη θάλασσα, στην ξενιτιά, σε άλλες δύσκολες συνθήκες, αποτελώντας έτσι ένα μνημόσυνο για όλους. Τα δύο μεγάλα ψυχοσάββατα είναι αυτό πριν από την Κυριακή της Απόκρεω και το άλλο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής. Ουσιαστικά είναι δυο διήμερα, συμπεριλαμβανομένης και της Παρασκευής που τελείται ο εσπερινός. Κατά περιοχές ορίζονται και άλλα, όπως στη Θεσσαλονίκη, το Σάββατο πριν του Αγίου Δημητρίου. Στην Αθήνα και στις περισσότερες περιοχές  είναι και το Σάββατο πριν της Τυρινής  (όχι γνωστό), καθώς  και το Σάββατο της πρώτης εβδομάδος των νηστειών, γνωστό ως των Αγίων Θεοδώρων. Φέτος τα γνωστά ψυχοσάββατα είναι στις 18 Φεβρουαρίου και στις  3 Ιουνίου. Ένα μέρος της κάβας των αναμνήσεών μας, πρέπει να είναι αφιερωμένο στους αγαπημένους μας που έχουν κοιμηθεί. Μαζί με την παντοτινή θύμησή τους, είναι πολύ καλό να μην παραλείπουμε και τις προσευχές. Ιδιαιτέρως τα ψυχοσάββατα, μη παρασυρόμενοι από αιρετικές διεισδύσεις, μη επηρεαζόμενοι από ψευτομοντερνισμούς.Εύχομαι σε όλους μας οι ψυχές να μας προστατεύουν πάντα! Θαυμάζω κάποιους φίλους μου που δηλώνουν άθεοι, αλλά τα Ψυχοσάββατα και τη Μ. Παρασκευή κάνουν αναφορά στους κεκοιμημένους, έστω και με ένα ταπεινό κεράκι στα μικρά πνευματικά καταφύγια του κέντρου της Αθήνας ή αλλού όπου αισθάνονται ηρεμία.
Τα κόλλυβα που σύμφωνα με τα θρησκευτικά μας έθιμα, συνδέονται με τις ψυχές, είναι σιτάρι βρασμένο. Τοποθετούνται σε δίσκο ή πιάτο και στολίζονται αναλόγως.Συνήθως όμως με ξηρούς καρπούς, καρύδια, σταφίδα, ρόδι και κρυσταλλική ή άχνη ζάχαρη. Συμβολίζουν την κοινή μας ανάσταση. Όπως ο σπόρος του σιταριού πέφτει στη γη, θάβεται, χωνεύεται, σαπίζει και στη συνέχεια φυτρώνει  ωραιότερος, έτσι και το ανθρώπινο σώμα θάβεται στη γη  και μετά από την ανάλογη διαδικασία...θα αναστηθεί άφθαρτο , ένδοξο και αιώνιο.
Σαν ανάμνηση έχω στη σκέψη μου, τις κυρίες στο χωριό μου, που πήγαιναν τα Ψυχοσάββατα με τα κόλλυβα στην εκκλησία και εμείς τα παιδιά τρέχαμε να φάμε την άχνη και τα καρύδια από τα κόλλυβα!

Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2017

Η προετοιμασία του παραδοσιακού γάμου από το Λαογραφικό Σύλλογο Ανδραβίδας "ΜΩΡΙΑΣ" .

Οι παραδόσεις, μας κρατάνε ακόμα ζωντανούς, μου είπε πριν λίγες μέρες ένας σπουδαίος άνθρωπος! Συμφωνώ απολύτως μαζί του!!Δύσκολες εποχές , πολλές οι απειλές γύρω απ' τη Χώρα μας, αλλά τα έθιμά μας, χρειάζονται μεράκι και δουλειά!Σκορπίζουν ήχους χαράς, πινελιές αισιοδοξίας, ελπιδοφόρα χρώματα για το μέλλον. 
Ο γάμος ετοιμάζεται και πρέπει όποιος μπορεί να παρευρεθεί!!!

 Η κ. Οικονομοπούλου ως η πιο έμπειρη συντονίζει τις κινήσεις!!Ήρθε στην Αθήνα και αγόρασε τα υλικά για το νυφικό, τις μπουμπουνιέρες και όλα τα απαραίτητα!!Επειδή έχει τρομερή ικανότητα στο σχέδιο και το ράψιμο, έκανε και τις απαιτούμενες πρόβες στο ζευγάρι, για το νυφικό και το κοστούμι. Έτσι έκαναν παλιότερα οι αρχοντικές οικογένειες, ψώνιζαν όπως έλεγαν, από την Πάτρα ή την Αθήνα. Απ' ότι φαίνεται το ζευγάρι θα είναι τυχερό με τέτοιο προσωπικό να ετοιμάζει το μεγάλο γεγονός!
 Αρκετές κυρίες βοήθησαν και ετοιμάστηκαν οι παραδοσιακοί ανδραβιδέικοι κουραμπιέδες!!η μυρωδιά μέθυσε τη γειτονιά!!έτοιμες οι μπουμπουνιέρες από τούλι....πάμε για το γλέντι  ούλοι (ντοπιολαλιά).
Όταν θέλουμε μπορούμε να καταφέρουμε πολλά!!!Συγχαρητήρια στην Παναγιώτα και τις συνεργάτιδές της!!
 Τόσο λαχταριστό αυτό το τραπέζι!!!

Εύχομαι να πάνε όλα καλά και οι προσκεκλημένοι να απολαύσετε το γάμο!!να ζήσετε στα παλιότερα χρόνια, να ονειρευτείτε  και να διασκεδάσετε!!!


25η Μαρτίου 2024.Όμιλος Φιλίππων Ανδραβίδας "Ο Σπάρτακος".

  Όπως γνωρίζουν οι φίλοι μου, αυτός εδώ ο ιστότοπος αποτελεί για πολλά θέματα, αρχείο. Έτσι συμβαίνει και με τις δραστηριότητες του Ομίλου ...