Γλυκορρίζι., μια πανέμορφη κουκίδα στο χάρτη της Μεσσηνίας.

 

Πελοπόννησος, Μεσσηνία, Τριφυλία!!!ένα σύνολο από γραφικά χωριά με ομορφιά, ιστορία, ήθη και έθιμα.Το Γλυκορρίζι  είναι ένα από τα χωριά  της Δημοτικής Ενότητας ΑΕΤΟΥ, με το οποίο μας συνδέουν άρρηκτοι δεσμοί, συγγενικοί και συναισθηματικοί.Το Γλυκορρίζιον είναι το χωριό που γεννήθηκε η μαμά μου. Κατά τα παιδικά μας χρόνια (για εμένα και τ' αδέρφια μου)  αποτελούσε  τον πιο αγαπημένο τόπο διακοπών για το καλοκαίρι και το Πάσχα. Επίσης κατά την διάρκεια που μάζευαν τις ελιές, όλο και κάποιο σαββατοκύριακο πηγαίναμε.

Το χωριό μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, ήταν γνωστό ως  Μουρτάτου όπου σημαίνει μυρτίβολο και μετενομάστηκε κατόπιν διατάγματος του Ελ. Βενιζέλου, σε Γλυκορρίζιον.Πληροφοριακά με το ίδιο διάταγμα διαφοροποιήθηκε το όνομα στα περισσότερα χωριά, τα Σουλιμοχώρια, κατεξοχήν αρβανιτοχώρια. Το Γλυκορρίζι,σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές κατοικείται συνέχεια από τον 17αιώνα  ενώ πριν την επανάσταση του 1821 ο πληθυσμός παρουσίασε σταδιακά αύξηση.

Θυμάμαι  που ταξιδεύαμε από την Ανδραβίδα, με το τρένο,το οποίο ακολουθούσε μια πραγματικά παραδεισένια διαδρομή και κατεβαίναμε στη στάση του χωριού.Εκεί μας περίμενε η θεία  ή ο θείος με τα μουλάρια καθόσον δεν ήταν και τόσο εύκολο να φτάσουμε με τα πόδια στο χωριό.Οι ελιές και τα αμπέλια, κυρίως τότε, αλλά νομίζω και σήμερα έδιναν χρώμα στο τοπίο. Ο χώρος της στάσης του τρένου, που τελεί σε πλήρη εγκατάλειψη, όπως συμβαίνει και με τους σταθμούς γενικά, τώρα πια.. εκπέμπει ένα ρίγος νοσταλγίας...για το σύμπλεγμα των συναισθημάτων που δημιουργούν οι αφίξεις κι οι αναχωρήσεις.

Κεντρικό σημείο συναντήσεων και συζητήσεων, το καφενείο που έτρεχαν οι κάτοικοι για να
μιλήσουν με τους δικούς τους στο τηλέφωνο, αφού στα σπίτια δεν υπήρχαν ακόμη τηλέφωνα. Επίσης την πορτοκαλάδα και τη γκαζόζα που με κέρναγε ο θείος.Χώρος παιδικών συναντήσεων το Δημοτικό Σχολείο στου οποίου την αυλή παίζαμε μαζί με τα παιδιά του χωριού κι άλλα που έκαναν κι αυτά τις διακοπές τους.Απ' ότι ξέρω, το Σχολείο αποτελεί έναν χώρο κοινής χρήσεως των κατοίκων του Χωριού.Την εκκλησία που στολίζαμε παραδοσιακά τον επιτάφιο, αποκλειστικά από αγριολούλουδα.Πολλές φορές μου έρχεται σαν όνειρο, η εικόνα από τη φύση την άνοιξη,,ειλικρινά τόση ποικιλία λουλουδιών και χρωμάτων αυτών, δεν έχω  ξανασυναντήσει. Τα πέτρινα σπίτια, που πάντα με εντυπωσίαζαν. Θέα  απολύτως γαλήνια., ως τμήμα του παράδεισου, είναι από το Κοιμητήριο..όπου βρίσκεται και ο πιο αγαπημένος μου Θείος, σπουδαίος γιατρός της εποχής του, διευθυντής του Νοσ. Ευαγγελισμός επί χρόνια, ανθρωπιστής γνήσιος.

Το πατρικό σπίτι της μαμάς μου , ήταν στην είσοδο του χωριού. Πέτρινο, δίπατο σπίτι, με ξύλο παντού μέσα. Στην κουζίνα υπήρχε ξυλόφουρνος και εσωτερική σκάλα, η οποία οδηγούσε στο κατώι  που βρίσκονταν τα ζώα (μουλάρια, γάιδαρος, κότες). Μου άρεσε να κατεβαίνω για να παίρνω τα φρέσκα αυγά από τη φωλιά που γένναγαν οι κότες. Στα πάτερα (χοντρά ξύλινα δοκάρια που στήριζαν τη στέγη ή το πάτωμα), οι θεία μου είχε κρεμασμένες μυζήθρες, κολοκύθια, πεπόνια, αρωματικά και χορταρικά που έτσι τα διατηρούσε για το χειμώνα. Επίσης στο μεγάλο δωμάτιο, κάτι σαν σαλόνι, υπήρχαν δυο μεγάλα ξύλινα αμπάρια (αποθηκευτικός χώρος για σιτηρά κυρίως),που επάνω τους, ήταν τοποθετημένα στρώματα και φλοκάτες, ώστε να χρησιμοποιούνται για κρεβάτια των φιλοξενούμενων.Μέσα ήταν γεμάτα σιτάρι,καρύδια,αμύγδαλα και σταφίδες. Μπροστά το σπίτι είχε ένα  μπαλκόνι, σανμικρή αυλίτσα και τρελαινόμουν να σκουπίζω. Πίσω όμως, υπήρχε ένα μικρό ξύλινο μπαλκονάκι, όπου τα δειλινά εκτός τα χρώματα του ήλιου ο οποίος έπαιζε κρυφτό με τη δύναμη της όρασής μας..με εντυπωσίαζαν τα φωνητικά ίχνη από τα τσακάλια....αισθανόμουν πως ζούσα κάτι υπεράνθρωπο!!Οι κάτοικοι που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο χωριό, τα τελευταία χρόνια δίνουν με την παρουσία τους και τις εκδηλώσεις τους , την πιο όμορφη πτυχή της ζωής.

Θα ήταν σοβαρή παράλειψή μου, να μην αναφερθώ στον ΑΒΑΡΟ, σημείο με αιωνόβια πλατάνια και πηγή νερού. Περάσαμε πρόσφατα απ' όπου είναι οι φωτογραφίες. Συγκρίνοντας την εικόνα  που έχω πριν 40 χρόνια περίπου..νομίζω πως κάποια πλατάνια δεν υπάρχουν. Εκεί κοντά ήταν το  χωράφι της θείας και πολλές φορές βλέπαμε ασβούς ή κουνάβια, φίδια αλλά και σπάνια πουλιά.Εύχομαι στους απανταχού Γλυκορριζαίους να κρατούν πάντα τους δεσμούς με το χωριό!!