H παράδοση της γεύσης ..τραχανάς ..στον Λαογραφικό Σύλλογο της Ανδραβίδας " Ο ΜΩΡΙΑΣ".

Πριν περάσει ο επισκέπτης, στο πολύ αξιόλογο  Μουσείο, του Λαογραφικού Συλλόγου Ανδραβίδας "Ο ΜΩΡΙΑΣ",  θα εκπλαγεί με την περιποιημένη αυλή  του, που  χωρίς υπερβολή  θα τον μεταφέρει στην παραδοσιακή ελληνική γειτονιά....οι πανέμορφες γλάστρες με τα φυτά της εποχής ολάνθιστα και τον βασιλικό να πρυτανεύει με το άρωμά του..

Περνώντας  ένα  πρωινό του Αυγούστου έξω από το χώρο του Μουσείου, κάτι στην ατμόσφαιρα, με μάγεψε...ήταν μυρωδιές που με οδήγησαν στο παρελθόν...τότε που η μάνα μου  ετοίμαζε τα ζυμαρικά (τραχανά και χυλοπίτες κυρίως) για να τα έχουμε για το χειμώνα.

Εισερχόμενη στην αίθουσα, είδα την Παναγιώτα να απλώνει τον τραχανά....εντυπωσιάστηκα από αυτή  τη δραστήρια προσωπικότητα για άλλη μια φορά. Ήδη με την αποκλειστική ευθύνη, της  δημιουργίας αυτού του Συλλόγου -Μουσείου (η ίδια βέβαια είναι χαμηλών τόνων, δεν θέλει αναφορές - πάντα μιλάει για κάποιες Κυρίες που τη βοηθάνε - αλλά θεωρώ χρέος μου, στη σημερινή δύσκολη εποχή,να μην παραβλέπουμε τέτοιες προσπάθειες), συμβάλει σε ύψιστο βαθμό στη διατήρηση της πολιτισμικής μας κληρονομιάς. Ο τραχανάς παρασκευάζεται με όλο το τελετουργικό που είναι σημειωμένο στην λαογραφία μας...Επίσης το θετικό είναι πως μπορεί κάποιος τουρίστας ή  παιδιά που δεν έχουν τέτοιες εικόνες, να μάθουν αυτήν την εθιμική συνταγή.

Η ζύμη για τον τραχανά προϋποθέτει πολύ καλό ζύμωμα. Όταν είναι έτοιμη για το άπλωμα, στρώνονται σε τραπέζια ή κρεβάτια, καθαρά άσπρα τραπεζομάντηλα  και απλώνουμε τη ζύμη κομματάκια -κομματάκια. 

Ο τραχανάς που κυκλοφορεί σε πλούσια ποικιλία στην εποχή μας, είναι γεύση που προτιμούν από τα Βαλκάνια έως την Ανατολή. Η Ελλάδα ουσιασιτκά, είναι η πρώτη διδάξασα στην παρασκευή αλλά και τη χρήση αυτού του παραδοσιακού ζυμαρικού. Τα παλαιότερα χρόνια,η διατροφή των Ελλήνων, βασίστηκε σ' αυτό το ζυμαρικό, αφού ήταν η ευκολότερη τροφή που θα μπορούσαν να έχουν τότε οι άνθρωποι. Απαιτούσε κατά κύριο λόγο γάλα και  αλεύρι...υλικά που σχεδόν είχε κάθε σπίτι. Σήμερα που η μαγειρική έχει  εξελιχτεί  και η ενασχόληση μ ' αυτήν απαιτεί γνώσεις...ο τραχανάς κατατάσσεται στα "γκουρμέ" ζυμαρικά,  όπως συνηθίζεται να λέγεται......

Ο αργέλογος, αυτό το ειδικά κατασκευασμένο κόσκινο, στο οποίο τρίβονται τα κομμάτια  της ζύμης και βγαίνει  το ζυμαρικό στην τελική του μορφή, αποτελεί βασικό εργαλείο. 

Κατά τις γιαγιάδες μας, ο ιδανικός τρόπος φύλαξής του ήταν σε άσπρες μαξιλαροθήκες..που έπαιρναν τη θέση σάκκου αποθήκευσης. Η Παναγιώτα με ένα ιδιαίτερο ταλέντο που έχει, να παντρεύει το παλαιό με το μοντέρνο...να  δημιουργεί διαχρονικότητες....Δημιούργησε άλλη μια έκπληξη.... Κατασκεύασε η ίδια υφασμάτινα σακουλάκια με μπλε κορδελίτσες έτσι ώστε να φυλάσσεται το ζυμαρικό.Κατασκευή απολύτως ελληνική!!

Και του χρόνου με υγεία για όλους, Παναγιώτα, να απολαύσουμε με περισσότερους φίλους και φίλες, το μικρό αλλά ουσιαστικό οδοιπορικό της παράδοσής μας!!Ελπίζω να με συγχωρείς που δε σου ζήτησα την άδεια γι' αυτό το σύντομο αφιέρωμα, αλλά ήταν απαίτηση της αθηναϊκής παρέας...που έχουμε κοινά ενδιαφέροντα!!