Καλωσόρισμα στον Μάρτιο!

Περνάμε από τον χειμώνα στην άνοιξη, στην αναγέννηση, στην ελπίδα, στη ανθοφόρα όψη της γης.

Ελαφηβολιών, Μάρτης,Γδάρτης, Παλουκοκάφτης, Κλαψομάρτης, Πεντάγνωμος, Ανοιξιάτης..

ανήκει στην άνοιξη, είναι ο τρίτος στη σειρά μήνας κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο και έχει 

31 ημέρες.

Ο μήνας που μόλις έφτασε αντιστοιχεί με το αρχαίο αττικό ημερολόγιο ως προς το πρώτο δεκαπενθήμερο

με τον όγδοο μήνα, τον λεγόμενο Ανθεστηριώνα και κατά το δεύτερο δεκαπενθήμερο με τον ένατο μήνα τον λεγόμενο Ελαφηβολιώνα.

Αυτόν τον μήνα στη Δήλο εορταζόταν ο μουσηγέτης θεός και στη Ελευθερές μια κωμόπολη που βρισκόταν στα όρια Αττικής και Βοιωτίας εορταζόταν ο Διόνυσος.

Με τον καιρό τα Διονύσια έγιναν πολυήμερη εορτή κι αργότερα συνδέθηκε μ' αυτά η εορτή των Ασκληπιείων.

Σύμφωνα με το αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο ο Μάρτιος ήταν η αρχή του έτους και η πρωτοχρονιά εορτάζονταν την 1η Μαρτίου (Καλένδες Μαρτίου).

Έθιμα του Μάρτη

Ο Μάρτης ή Μαρτιά (μαρτάκι σήμερα)  όπως λέγεται η άσπροκόκκινη κλωστίτσα που βάζουμε στα χέρια μας είναι το πιο γνωστό έθιμο και ριζώνει στην αρχαιότητα, συγκεκριμένα στα Ελευσίνια Μυστήρια όπου οι μύστες έδεναν  μια κλωστή, την Κρόκη, στο δεξί τους χέρι και το αριστερό τους πόδι.

Θεωρείται ως προστασία από το κάψιμο του ήλιου και το αφαιρούσαν την Κυριακή της Λαμπρής ή τα έριχναν στα κλαδιά των δέντρων για να φτιάξουν τις φωλιές τους τα χελιδόνια που έρχονταν.

Επίσης ένα έθιμο θέλει οι ανύπαντρες κοπέλες να βάζουν κόλλυβα από το Ψυχοσάββατο των Αγίων Θεοδώρων στο μαξιλάρι τους για να εμφανιστεί στον ύπνο τους ο νέος που θα παντρευτούν

Ακόμη τα χελιδονίσματα ή έθιμο της χελιδώνας για το οποίο θα αναφερθώ σε άλλο κείμενο.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι παροιμίες που είναι γραμμένες απ' τον λαό και γι' αυτόν τον μήνα και ταξιδεύουν από γενιά σε γενιά.

Από του ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ του Γεωργίου Δροσίνη του έτους 1929

** Κάλλια Μάρτης στις γωνιές παρά Μάρτης στις αυλές.

**Απ' το Μάρτη καλοκαίρι κι απ' τον Αύγουστο χειμώνας.

**Από Μαρτιού πουκάμισο κι απ' Αύγουστο σιγγούνι.

**Μάρτης άβροχος, μούστος άμετρος.

**Μάρτης βρέχει, ποτέ μην πάψη.

**Οπώχει κόρην ακριβή του Μάρτη ο ήλιος μην τη δη.ξ

**Λείπει ο Μάρτης απ' τη Σαρακοστή;

Kαι άλλες που θυμάμαι από παιδί

**Φύλα ξύλα για τον Μάρτη να μη κάψεις τα παλούκια»

**«Όπως ασπρίζουν τα βουνά το Μάρτη από τα χιόνια, έτσι ν΄ ασπρίσουν τα μαλλιά της νύμφης απ΄ τα χρόνια»

**«Αν ρίξ' ο Μάρτης δυο νερά κι Απρίλης άλλο ένα, χαρά σε κείνο το ζευγά πό 'χει πολλά σπαρμένα».

Η άνοιξη ουσιαστικά αρχίζει όταν ο Ήλιος φτάνει στο εαρινό σημείο της τροχιάς του στις 20 - 21 Μαρτίου.

 Σημαντικός μήνα κι από πλευράς εορτών αφού εκτός από όλες τις μέρες που συνδέονται με την Αγία Τεσσαρακοστή, εορτάζουμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και την εθνική επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821.

Όπως είναι γνωστό ο λαός έπλαθε διάφορους μύθους που αποτελούν ομορφιά στις μέρες, στους μήνες , στα χρόνια...πόση χαρά για όσους είχαμε την τύχη να μας τους διηγηθούν ηλικιωμένοι άνθρωποι του χωριού και της καθαρής καρδιάς!

Ο Μάρτης είναι πασίγνωστος για την καιρική του αστάθεια " Μάρτης είναι, μία κλαίει, μία γελάει" 

κι έτσι η φαντασία των ανθρώπων που ζούσαν από κοντά, στη φύση λόγω των εργασιών τους, ήθελαν κάπου να αποδώσουν αυτά τα καμώματα...

Έτσι τον ήθελαν να έχει δυο γυναίκες με αντιθέσεις...η μια σπάνιας ομορφιάς αλλά φτωχή ενώ η άλλη τέρας ασχήμιας αλλά πλούσια.Έτσι ο καημένος ο Μάρτης που κοιμόταν ανάμεσά τους, όταν γυρνούσε το πλευρό του προς την όμορφη ο ήλιος έλαμπε σ' όλη την πλάση, μα όταν γυρνούσε προς την άσχημη οι καταιγίδες κι η παγωνιά δεν άφηναν τη φύση ήσυχη. 

Πίνακας του Γιάννη Τσαρούχη

Εύχομαι καλό μήνα σε όλο τον κόσμο με λιακάδες στην ψυχή κι ο Μάρτης ας κάνει αυτά που τον χαρακτηρίζουν!!πως άλλωστε θα επιβεβαιώνονται οι ονομασίες που του έχουμε δώσει.

Πίστη, δύναμη και αισιοδοξία

και αιώνια άνοιξη για πάντα στην καρδιά!

Ο Μάρτης της Σαρακοστής

του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου

και της μεγάλης

Εθνικής μας εορτής!

Ο Μάρτης της άνοιξης,

αρχή της ανεμελιάς

και της τρελής Αποκριάς.

Ο έρωτας στη ζωή των:Αχιλλέα Νέη και Αχιλλέα Παράσχου.

Στο σημερινό αφιέρωμα περί παλιάς Αθήνας και έρωτος..σειρά έχουν ο Αχιλλέας Νέη κι ο Αχιλλέας Παράσχος.

Στην παλιά Αθήνα τις γυναίκες , τις λεγόμενες Ατθίδες τις τιμούσαν με τους στίχους τους πολλοί ποιητές.Από τους πιο γνωστούς ήταν ο Αχιλλέας Νέης ο οποίος δεν έπαψε στιγμή να εξυμνεί τον έρωτα, να εκθειάζει τις γυναίκες, να είναι αγαπητός σ' όλες τις καλλονές της εποχής.

Τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά τον έκαναν να ξεχωρίζει όπου κι αν βρισκόταν, στο Σύνταγμα τον έβλεπαν να περπατά με ένα μεγάλο καπέλο, με μια μπέρτα που κρατούσε πάντα ανάρριχτα στον ώμο του, με σήμα κατατεθέν τη μακριά γενειάδα του. Κάποιες πηγές αναφέρουν ότι οι Ατθίδες του ζητούσαν να γράφει στίχους και τον πλήρωναν, χωρίς να είναι απολύτως βέβαιο. Ο Νέης για δεκαπέντε χρόνια ύμνησε τις γυναίκες κάθε ηλικίας αφού τον κολάκευε η ομορφιά και η χάρη, κάτι που δεν περιορίζεται ηλικιακά.Η πρώτη του ποιητική συλλογή εκδόθηκε το 1905  με χαρακτηριστικό ποίημα αυτό που έγραψε για μια νέα γυναίκα την Νίνα Κρασσά.

Αρχαίον κάλλος άφθαστον

ελληνική θεότης,

που ανθοβολά στα μάρμαρα

η αμάραντη εμορφιά σου,

ξαναπροβάλλεις στη φτωχιά

πατρίδα τη γλυκειά σου

σαν όνειρο ολοζώντανο

της ξακουστής σου νιότης...

Λίγα λόγια για τον ποιητή Αχιλλέα Παράσχο.

Γεννήθηκε στο Ναύπλιο το 1838 καθόσον εκεί κατέφυγε ο πατέρας του μετά από την καταστροφή της Χίου.Η ζωή του συνεχίστηκε στην Αθήνα κι ο Αχιλλέας σύντομα βρέθηκε στον κύκλο της " Χρυσής Νεολαίας" , στην ομάδα δηλαδή των φοιτητών κι άλλων διανοούμενων που επιδίωκαν την απομάκρυνση του  βασιλιά Όθωνα από τη χώρα. 

Κάποτε φυλακίστηκε για τη δράση του και έτσι έκτισε την ποινή του στις φυλακές του Μεντρεσέ, απέναντι από τον αρχαιολογικό χώρο του μνημείου των Αέρηδων στην Πλάκα. Καθόσον η έμπνευση δεν τον εγκατέλειπε ποτέ, στις εύκολες και στις δύσκολες φάσεις, σαν κρατούμενος έγραψε ένα επαναστατικό ποίημα με τίτλο "Εις τον πλάτανον του Μεντρεσέ" που είχε απήχηση σε όλη την Ελλάδα. Το ποίημα έκανε αναφορά στον πλάτανο που κρέμαγαν οι Οθωμανοί, αυτούς που τιμωρούνταν με ποινή θανάτου.Στη φυλακή ασθένησε κι έτσι αποφυλακίστηκε αλλά συνέχισε την αντιβασιλική του δράση.

Σχετικά με την ποίηση ήταν ο δημοφιλέστερος της Α' Αθηναϊκής Σχολής κι ο τελευταίος εκπρόσωπος της αθηναϊκής ρομαντικής ποίησης.Επίσης ήταν ποιητής που βιοπορίζονταν από την ποίηση.

Όπως  ο Νέης έμεινε στην παλιά Αθήνα ως ο μελωδός των Ατθίδων έτσι κι ο Παράσχος έμεινε στην ιστορία ως ο υμνητής του έρωτα.

Ο Παράσχος ήταν κι αυτός ψηλός, με περιποιημένο μούσι και ως στέκι του είχε το καφενείο του Κεραμά που βρισκόταν στην πλατεία Συντάγματος. Το καφενείο αυτό αποτελούσε τόπο συνάντησης για τους ανθρώπους των Γραμμάτων και την Τεχνών της Αθήνας.Πολλές φορές οι φίλοι του του εξέφραζαν την επιθυμία για απαγγελίες των ποιημάτων του κι αυτός με τον ιδιαίτερο τρόπο του και το μεγαλειώδες ύφος του, πραγματοποιούσε την επιθυμία τους.

Εκτός από την ενασχόληση με την ποίηση, ήταν γνωστό στην κοινωνία της Αθήνας ότι λάτρευε το γυναικείο φύλο και πάντοτε είχε να διηγηθεί στους φίλους του μια ερωτική ιστορία. Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόταν να επιδιώξει τις ερωτικές περιπέτειες , αφού η εξωτερική του εμφάνιση με την έκδηλη αρρενωπότητα από τη μια και η πνευματική προσωπικότητά του απ΄την άλλη τον έκαναν περιζήτητο ως εραστή.

Μια από τις αγαπημένες του ιστορίες διαδραματίστηκε στη Ρωσία, το 1882 όπου ταξιδεύοντας έφτασε στην Πετρούπολη. Κάποιο βράδυ επισκέφτηκε...ένα νυχτερινό κέντρο και σαγηνεύτηκε από μια κοπέλα με αβρά χαρακτηριστικά, την αποκαλούσε " παρθένο του βορρά" αλλά τελικά αποδείχτηκε μια έμπειρη...γυναίκα. Μετά από έντονο φαγοπότι, ο Παράσχος σχεδόν μεθυσμένος πήρε άμαξα ώστε να πάει, έτσι επίσημα την κοπέλα στο σπίτι της. Δυστυχώς γι' αυτόν κι ευτυχώς για εκείνη..ο ποιητής από τους κραδασμούς της άμαξας σε συνδυασμό με την κατάστασή του έγειρε κι αποκοιμήθηκε. Αυτή ήταν η καλύτερη ευκαιρία για να κατέβει πηδώντας από την άμαξα η όμορφη Ρωσίδα παίρνοντάς του βέβαια και το πορτοφόλι του μαζί της..Ο Παράσχος συνειδητοποίησε τι του συνέβη όταν τον ξύπνησε ο αμαξάς που είχε οδηγήσει την άμαξα ως το τέλος του δρόμου που είχε φροντίσει να του υποδείξει η κοπέλα.Το ωραίο είναι πως ο ποιητής για καιρό σκεφτόταν πως ήταν δυνατόν εκείνο το γλυκό πρόσωπο να κρύβει έναν χαρακτήρα απατεώνα..

Σκεφθείτε για εκείνη την εποχή , πόσο γέλιο δημιούργησε αυτή η αφήγηση.

Μετά την προαναφερόμενη ερωτική ιστορία του Παράσχου, ακολούθησε μια άλλη με πάθος αλλά και απίστευτο πόνο. Είχε ερωτευτεί σφόδρα με αμοιβαία ανταπόκριση μια όμορφη Αθηναία τη Μαρία όπως έλεγε στους φίλους αλλά τελικά η κοπέλα ήταν η Αμαλία Σεραφείμ. Ο έρωτάς τους ήταν δυνατός και αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης για τα γεμάτα φλόγα ποιήματά του. Η μοίρα όμως άλλα είχε σχεδιάσει και ξαφνικά η Μαρία τον ενημέρωσε διά επιστολής ότι η σχέση τους διακόπτεται. Ο ποιητής αρρώστησε, ήταν κάτι που δεν μπορούσε να αντέξει, κάτι που του γέννησε σκέψεις πολύ άσχημες για τη συνέχιση της ζωής του. Το χειρότερο που του τάραξε τον εσωτερικό του κόσμο ήταν πως η αγαπημένη του νοσούσε ψυχικά και οι οικείοι της, την οδήγησαν σ' ένα μοναστήρι στη Σαντορίνη. Λίγο αργότερα αφού είδαν ότι η κατάστασή  της όχι μόνο δεν βελτιωνόταν αλλά πήγαινε προς το χειρότερο, αποφάσισαν να την οδηγήσουν στην Κέρκυρα όπου υπήρχε ψυχιατρείο.Η ζωή του Παράσχου πλημμύρισε από μελαγχολία  και βαθύ πόνο. Ο ποιητής που την αγαπούσε τόσο, βοήθησε κι ο ίδιος να την μεταφέρουν στην Κέρκυρα.Η εμπλοκή του σ' αυτό έγινε καθόσον εκείνη την εποχή είχε διοριστεί Έπαρχος στη Σαντορίνη.

Ήταν τραγική αυτή η ιστορία καθόσον έβλεπε ένα θεσπέσιο πλάσμα να λιώνει στην πυρά της ψυχοπάθειας. Η έμπνευσή του για να δημιουργεί ποιήματα δεν έπαψε ούτε σ΄αυτή την κατάσταση που ήταν πλέον η Μαρία. Αντιθέτως μάλιστα που μέσα από τους στίχους του υμνούσε την αγάπη τους, θρηνούσε για την κακή της τύχη..

Σ' ένα από τα ποιήματα που τα περισσότερα τα τραγουδούσε έγραφε

"έφερε είκοσι φθινόπωρα και άνοιξιν καμία" ..λίγες λέξεις που κλείνουν τον τεράστιο πόνο μια ζωής που δεν πρόλαβε να χαρεί τους ανθούς της.

Ο ποιητής που η ερωτική του ζωή είχε ξεκινήσει με αρκετές αστείες περιπέτειες, έως την τελευταία ώρα της ζωής του το 1895 δεν έπαψε να θρηνεί για την λατρεμένη του ύπαρξη.Όμως κι αυτή η άτυχη κοπέλα, έφυγε λίγο αργότερα , χωρίς να επανέλθει στη λογική της.

Σε γενικές γραμμές όσοι γνώρισαν τον Παράσχο μιλούσαν για τις ατελείωτες ερωτικές του υποθέσεις, οι οποίες δεν σταμάτησαν ούτε τότε που παντρεύτηκε την Κλειώ Κλάδου, μια καλλονή γυναίκα της Αθήνας.

Οι έρωτες αλλά και η αγάπη του για την ποίηση τον έκαναν, να εγκαταλείψει δυο σημαντικές θέσεις , η μια του Έπαρχου στη Θήρα και η άλλη του Πρόξενου στο Ταϊγάνι.

Ο ποιητής πλούσιος σε χρήματα δεν υπήρξε αλλά από ειδύλλια δεν μπορούσε κανένας της γενιάς του να τον συναγωνιστεί.

Πολλοί τον χαρακτήριζαν ως " ψάλτη του Έρωτος".

Κωστής Παλαμάς, μνήμες από την ερωτική του ζωή.

Ο Κωστής Παλαμάς δεν έμεινε ασυγκίνητος από τον έρωτα αλλά δεν ανήκε στα πρόσωπα που τάραξαν την κοινωνία της Αθήνας. Στο λογοτεχνικό του έργο εξύμνησε τη γυναικεία ύπαρξη με απόλυτο σεβασμό και λεπτότητα. 

Σύμφωνα με τις πηγές και όσους τον γνώριζαν, για πρώτη φορά αισθάνθηκε να σείονται τα φυλλοκάρδια του στην ηλικία των έξι  χρόνων περίπου για ένα μικρό κοριτσάκι με το όνομα Φωτεινή, για το οποίο θυμόταν ένα ανοιξιάτικο χαμόγελο, μια ανάλαφρη μορφή που ανέδυε ένα μυστηριώδες μεγαλείο. Η μορφή της Φωτεινής έμεινε για πάντα χαραγμένη στη μνήμη του δίχως συγκεκριμένα χαρακτηριστικά αλλά σαν πνεύμα, σαν λάμψη τους βάθους της ψυχής.

Έλεγε ο ποιητής ότι δίπλα από το σπίτι του υπήρχε ένα σπιτάκι που στο ισόγειο ήταν ο φούρνος του κύριου Τριαντάφυλλου, πολύ κοντά ένας μαραγκός κι απέναντί του κάποιος άλλος του οποίου κόρη ήταν η μικρή Φωτεινή.

Στα " Δεκατετράστιχα" , περίπου εξήντα χρόνια αργότερα ο Παλαμάς έγραψε για αυτή την αγάπη αλλά για μια άλλη γυναικεία παρουσία που ρίζωσε στην καρδιά του , την Κωνσταντίνα που ήταν όμορφη με έντονα θηλυκά χαρακτηριστικά. Η τελευταία ανήκε στο υπηρετικό προσωπικό του σπιτιού, αφού όπως ήταν γνωστό οι πλούσιοι τότε αλλά και αρκετά αργότερα είχαν νεαρά κορίτσια (κυρίως από την επαρχία και νησιά) για τις οικιακές δουλειές..κορίτσια που τα αποκαλούσαν δούλες ή παραδουλεύτρες και στην πολύ καλή περίπτωση ψυχοκόρες.

Η αλήθεια  είναι ότι πολλοί νεαροί και μεγαλύτεροι άνδρες σκιρτούσαν γι' αυτές τις κοπέλες.Έως εδώ ήταν φυσιολογικό το συναίσθημα, την εποχή εκείνη...να έχεις νέο κορίτσι στο σπίτι, δεν ήταν απλό θέμα..Το αχαρακτήριστο βέβαια ήταν στις περιπτώσεις που τα κοριτσάκια τα εκμεταλλευόντουσαν (όπως ήταν η συνηθισμένη έκφραση) τα αφεντικά -κάποιες φορές και ηλικιωμένοι- τα βίαζαν και στο τέλος τους φόρτωναν όλη την ανηθικότητα, ενώ στην ουσία η πλειονότητα αποτελούσε θύματα της κοινωνία του καθωσπρεπισμού.

Ο ποιητής κατά την πορεία του ένιωσε πάλι τον έρωτα να τον ταλαιπωρεί με μια ακόμη ψυχοκόρη την Παρασκευή, εννοείται πως δεν σύναψε σχέση ούτε τώρα.

Η ερωτική του ζωή πήρε χρώμα, συνεχίστηκε στο σχολείο με πλατωνικούς έρωτες, τρυφερά ειδύλλια με κάποιες συμμαθήτριές του  που τις ανέφερε κατά καιρούς στις αφηγήσεις του.Ήταν η Αιμιλία, η Αγλαΐα,η Λενίτσα, η Μαρίνα ενώ σε κείμενά του έκανε αναφορά στη Μαλβίνα του Γιασεμιού,στην Ευανθία του Αλέγρα, στην Ιουλία τη Δεσποτοπούλου, στην Ποθούλα.

 To 1888 ήταν το έτος που ο Παλαμάς με τη Μαρία Βάλβη προχώρησαν εις γάμου κοινωνία όπου πέρασαν όμορφα κι απέκτησαν παιδιά.

Τα Χριστούγεννα του 1921 βρέθηκε στο σπίτι του ανιψιού του Χρήστου Ξανθόπουλου και εκεί παραμόνευε έναν νέος δυνατός έρωτας..αυτό της ώριμης ηλικίας των εξήντα πέντε χρόνων που δύσκολα αντιμετωπίζεται (ακόμη και σήμερα όπως γνωρίζουμε αυτό ισχύει).

Γνωρίστηκε και συνδέθηκε με τη Ραχήλ που ήταν το ψευδώνυμο της Ελενίτσας Γκορτζά, μιας ήρεμης ύπαρξης αλλά ταλαιπωρημένης λόγω της φυματίωσης που θεράπευσε πηγαίνοντας στην Ελβετία.

 Η Ελενίτσα ή Ραχήλ ήταν είκοσι χρονών με υψηλό επίπεδο μόρφωσης κι ο ποιητής βέβαια μεθούσε από τη γοητεία του τρόπου που μιλούσε, του τρόπου που συζητούσαν. Τα αμοιβαία τους αισθήματα αποτύπωναν στα ρομαντικά γράμματα που έστελνε ο ένας στον άλλο. Τα Σάββατα τη συναντούσε στο σπίτι του ανιψιού του αλλά κάποια στιγμή κατάφερε να την πείσει να πηγαίνει στο κελί του όπως έλεγε το μέρος όπου έβρισκε ηρεμία και μπορούσε να εμπνέεται, να μελετά. Ήταν τόσο χαρούμενος, ένιωθε τόσο σπάνια συναισθήματα που πηγάζουν από τους στίχους που είχε γράψει γι' αυτές τις επισκέψεις της...

Όταν η πόρτα ανοίγεται του καλυβιού και μπαίνεις

σου το είπα,ο ερμοκάλυβο γίνεται δόξα ναός...

όταν η πόρτα ανοίγεται του καλυβιού και μπαίνεις

μπαίνει μ' εσέ, θαμπώνοντας τη σκέψη μου το φως...

Ένα γράμμα , μια πηγή δυνατών συναισθημάτων που έγραψε ο ποιητής το 1926 για την Ελενίτσα ήταν ικανό για να επιβεβαιώσει την ανεκτίμητη αγάπη του εβδομηντάχρονου πια άνδρα με την εικοσιπεντάχρονη πλέον κοπέλα. Της έγραφε με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο πως δεν μπόρεσε τα πέντε χρόνια που τους ένωναν να της αποκαλύψει όλα όσα ένιωθε, ότι πλέον φοβάται πως δεν θα την ξανασυναντούσε.

Το 1935 μεγάλος πια και με τις δυνάμεις να νιώθει ότι τον εγκαταλείπουν της έγραψε ακόμη ένα γράμμα για να την ενημερώσει ότι είχε φύγει από την οδό Ασκληπιού 3 που έμενε και πως το χέρι του είχε παραλύσει.

Το 1936 της αφιέρωσε ένα βιβλίο. Γράμματα της έστελνε έως το 1942 δηλώνοντας τον μεγάλο έρωτα που ένιωθε...έως δηλαδή  ένα χρόνο πρι να φύγει για πάντα απ' την επίγεια ζωή, δεκαοκτώ μέρες πριν είχε φύγει η σύζυγός του..

Το παρόν αφιέρωμα κλείνει με τους ερωτικούς στίχους του ποιητή που τιτλοφορούνται ως 

"Επιστολή"

Φαρμάκι είναι τ' αχείλι μου

και μαύρ είν' η καρδιά σου 

απ' τον καιρό που σ' έχασα

μονάκριβ' έρωτά μου!

Του κάκου τόσες της ζωής

χαρές και τρικυμίες

της νιότης τα ονείρατα

του κόσμου οι ιστορίες.

Τριγύρω μ' ανυπόμονα

πετούν και θορυβούνε

και τη στολή του τραγουδιού

γυρεύουν να ντυθούνε.

Τ' αφήνω κι απελπίζονται

και φεύγουν πεισμωμένα

παιδιά που τα παράτησεν

η μάνα γυμνωμένα.

Μα όταν σε στοχάζομαι,

κατάλευκα λουλούδια

χτες σ' άγριο βάτο έβλεπα

γεμάτο απ' αγκάθια.

Για σένα έχω μοναχά

παρθενικά τραγούδια

στης ερημιάς τα βάσανα

'ς της ξενητειάς τα πάθια.

 

Επέρασα μια νύχτα, τη νύχτα της Δευτέρας προς την Τρίτη, με το λυρικό, το μεθυστικό πυρετό της ενθύμησής σου. Το δειλινό της Δευτέρας μου το εξακολούθησε και μου το συμπλήρωσε η νύχτα ίσα με τα ξημερώματα της Τρίτης, με όλη την αχαλίνωτη ελευθερία της φαντασίας, με όλη την ωραία, την ηδονόπαθη, τη λογική, τη βαθυστόχαστη, την τρομαχτική, την εντατική ασυναρτησία του ονείρου (…) Μα πως μου παρουσιάζοσουν εσύ, όνειρο του ονείρου μου, είναι αδύνατο να σου παραστήσω. Δε με βοηθά η σκέψη μου, ούτε η γλώσσα μου, ούτε η πέννα μου (…) Πώς ήθελα να πεθάνω και πώς ήθελα να αναστηθώ στη χώρα των πνευμάτων μαζί σου για να πραγματοποιηθεί μια για πάντα το όνειρο το άλλο, το όνειρο που ξέρεις από τους στίχους των τραγουδιών της Ραχήλ (…) Έτσι τη νύχτα αυτή την τόσο αλλόκοτη, ανέκφραστη και ωραία της αϋπνίας μου έπεφτα, μια δυο τρεις δέκα φορές στα πόδια σου, φεγγόβολα, σαν όλο το κορμί σου… Συγχώρησε τον ποιητή που όσο προχωρούν τα χρόνια του, τόσο περισσότερη νύχτα έχει, μα και περισσότερο φως....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-triferos-erotas-tou-kosti-palama-gia-ti-neari-rachil-pos-ithela-na-pethano-ke-pos-ithela-na-anastitho-sti-chora-ton-pnevmaton-mazi-sou/

Επέρασα μια νύχτα, τη νύχτα της Δευτέρας προς την Τρίτη, με το λυρικό, το μεθυστικό πυρετό της ενθύμησής σου. Το δειλινό της Δευτέρας μου το εξακολούθησε και μου το συμπλήρωσε η νύχτα ίσα με τα ξημερώματα της Τρίτης, με όλη την αχαλίνωτη ελευθερία της φαντασίας, με όλη την ωραία, την ηδονόπαθη, τη λογική, τη βαθυστόχαστη, την τρομαχτική, την εντατική ασυναρτησία του ονείρου (…) Μα πως μου παρουσιάζοσουν εσύ, όνειρο του ονείρου μου, είναι αδύνατο να σου παραστήσω. Δε με βοηθά η σκέψη μου, ούτε η γλώσσα μου, ούτε η πέννα μου (…) Πώς ήθελα να πεθάνω και πώς ήθελα να αναστηθώ στη χώρα των πνευμάτων μαζί σου για να πραγματοποιηθεί μια για πάντα το όνειρο το άλλο, το όνειρο που ξέρεις από τους στίχους των τραγουδιών της Ραχήλ (…) Έτσι τη νύχτα αυτή την τόσο αλλόκοτη, ανέκφραστη και ωραία της αϋπνίας μου έπεφτα, μια δυο τρεις δέκα φορές στα πόδια σου, φεγγόβολα, σαν όλο το κορμί σου… Συγχώρησε τον ποιητή που όσο προχωρούν τα χρόνια του, τόσο περισσότερη νύχτα έχει, μα και περισσότερο φως....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-triferos-erotas-tou-kosti-palama-gia-ti-neari-rachil-pos-ithela-na-pethano-ke-pos-ithela-na-anastitho-sti-chora-ton-pnevmaton-mazi-sou/

“Επέρασα μια νύχτα, τη νύχτα της Δευτέρας προς την Τρίτη, με το λυρικό, το μεθυστικό πυρετό της ενθύμησής σου. Το δειλινό της Δευτέρας μου το εξακολούθησε και μου το συμπλήρωσε η νύχτα ίσα με τα ξημερώματα της Τρίτης, με όλη την αχαλίνωτη ελευθερία της φαντασίας, με όλη την ωραία, την ηδονόπαθη, τη λογική, τη βαθυστόχαστη, την τρομαχτική, την εντατική ασυναρτησία του ονείρου (…) Μα πως μου παρουσιάζοσουν εσύ, όνειρο του ονείρου μου, είναι αδύνατο να σου παραστήσω. Δε με βοηθά η σκέψη μου, ούτε η γλώσσα μου, ούτε η πέννα μου (…) Πώς ήθελα να πεθάνω και πώς ήθελα να αναστηθώ στη χώρα των πνευμάτων μαζί σου για να πραγματοποιηθεί μια για πάντα το όνειρο το άλλο, το όνειρο που ξέρεις από τους στίχους των τραγουδιών της Ραχήλ (…) Έτσι τη νύχτα αυτή την τόσο αλλόκοτη, ανέκφραστη και ωραία της αϋπνίας μου έπεφτα, μια δυο τρεις δέκα φορές στα πόδια σου, φεγγόβολα, σαν όλο το κορμί σου… Συγχώρησε τον ποιητή που όσο προχωρούν τα χρόνια του, τόσο περισσότερη νύχτα έχει, μα και περισσότερο φως....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/o-triferos-erotas-tou-kosti-palama-gia-ti-neari-rachil-pos-ithela-na-pethano-ke-pos-ithela-na-anastitho-sti-chora-ton-pnevmaton-mazi-sou/

 

Οι γνωστοί έρωτες των Αθηναίων μιας άλλης εποχής κι ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης.

Το κεφάλαιο με τους γνωστούς έρωτες των Αθηναίων που έχω ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό συνεχίζεται με τον έρωτα στη ζωή του γνωστού μας ποιητή Γεωργίου Δροσίνη.

Ήταν δυο αρχοντικά ανάμεσα σε τεράστια πεύκα, με το πέρασμα των χρόνων να έχει αφήσει τα σημάδια του που έρχονταν σε αντίθεση με την αρχιτεκτονική τους κι την ιστορία τους οι οποίες  διατηρούσαν τη ζωντάνιά τους. Το ένα κτίριο ανήκε στην οικογένεια του Στράτου Δροσίνη και το άλλο στην οικογένεια του Επαμεινώνδα Βιθυνού. Η τοποθεσία των οικημάτων ήταν ο λόφος του Αγίου Δημητρίου, στην παλιά Κηφισιά.

Ο ποιητής καθόταν πίσω απ' το μεγάλο παράθυρο διάβαζε, έγραφε, συλλογιζόταν δίχως να έχει καμιά σχέση με τον έξω κόσμο. Μια μέρα όμως καθώς μελετούσε, η ακοή του ευαισθητοποιήθηκε από μια γλυκόλαλη φωνή και μάλιστα γυναικεία. Τότε εστίασε την προσοχή του προς την κατεύθυνση της φωνής και εντόπισε το απέναντί του αρχοντικό κτίριο με τους δυο ορόφους, το μεγάλο παράθυρο, τους μελωδικούς στίχους που του δημιούργησαν μια ιδιαίτερη προσέγγιση για τη φιλία...

Ο Δροσίνης εκείνη τη μέρα γράφοντας ένα τετράστιχο δημιούργησε τους δεσμούς μιας συναισθηματικής φιλίας από εκείνες που σπάνιζαν τότε όπως και σήμερα.

Σ' αυτό το σπίτι πήγαινε κάθε Παρασκευή κι έφευγε την Κυριακή. Εκείνη την εποχή το 1929,ο ποιητής ήταν περίπου εβδομήντα χρονών, εμφανώς άνθρωπος του πνεύματος  με περιποιημένη εμφάνιση.Δεν εγκατέλειπε τα κοστούμια με τις καλαίσθητες γραβάτες και φυσικά στο τσεπάκι κάθε του σακακιού φάνταζε το μεταξωτό μαντήλι που έδενε με τα χρώματα του συνόλου.

Η φωνή που συγκίνησε τον Δροσίνη ήταν της νεαρής Καίτης Βιθυνού και το τετράστιχο που της χάρισε περιείχε τα παρακάτω λόγια:

Παιδούλα είσαι, όμως μάθε το

η μοίρα σ' έχει τάξει Μούσα.

Θάθελα νάμαι ο Ερωτόκριτος

και συ να ήσουν Αρετούσα.

Η φιλία δεν άργησε να αναπτυχθεί,περνούσαν πολλές βραδιές μελετώντας κι αναλύοντας διάφορους λόγιους της εποχής καθώς επίσης είχαν αδυναμία στην εκλεκτή μουσική.Πολλές φορές στις μουσικές βραδιές έπαιρνε μέρος η αδερφή της Καίτης , η Νάντια που ήταν μουσικός. Ο Δροσίνης είχε τη δυνατότητα να κατέχει δυσεύρετους  μουσικούς δίσκους, με τους οποίους του έδειχναν την αγάπη τους οι κόρες του, η Μπεμπούλα Κορτίνι που ζούσε στη Ρώμη και η Λίλη ντε  Πλαντά που ζούσε στη Λωζάνη.

Οι περίπατοι του Δροσίνη και της Καίτης είχαν πάντοτε ρυθμό μόρφωσης και χαρακτήρα πνευματικής καλλιέργειας.Αυτός όπου κι αν πήγαινε κρατούσε κάποιο αγαπημένο του βιβλίο και είχε κρεμασμένα τα γυαλιά του. Αποτελούσε μεγάλη χαρά γι' αυτόν η επιθυμία να δώσει όσο παραπάνω μπορούσε από το φως της γνώσεώς του στην αγαπημένη του φίλη.

Κάπου - κάπου η Καίτη τραγουδούσε τους στίχους του, άλλες φορές μετέφραζαν από τ' αγγλικά τα έργα του Μπάιρον αλλά στο τέλος το ενδιαφέρον τους στρεφόταν στου Αρχαίους. Εκείνη το 1930 πήγε στους Δελφούς όπου πήρε μέρος στις Δελφικές γιορτές, συμμετέχοντας στον Χορό κι ο Δροσίνης της δήλωσε ότι η σκέψη του και η ψυχή του θα ήταν μαζί της.Μάλιστα της είχε γράψει κάποιους στίχους και τέσσερα γράμματα. Της έγραφε ότι θα την περιμένει με πίστη και αφοσίωση, ότι θα την ακολουθά σαν ίσκιος...κι άλλα τρυφερά λόγια που έδειχναν ότι κάτι παραπάνω από φιλία ένιωθε ο μεγάλος μας ποιητής.

Αργότερα ήρθε η ώρα που ο θεός του έρωτα της έριξε τα βέλη του μέσω ενός μηχανικού του Θανάση Μάνου και μάλιστα όταν για πρώτη φορά μετά συναντήθηκε με τον ποιητή του είπε για τον έρωτά της.Εκείνος μελαγχόλησε και αφήνοντάς της έξω απ' το αρχοντικό της, της είπε " όμως πρόσεξε, γιατί η βιασύνη και η οργή είναι εχθροί της σωστής κρίσης" . Αργότερα την ενημέρωσε να μην πάει για τη γνωστή αναγνωστική και μουσική βραδιά. Το νέο τετράστιχο ήταν:

Σαν περιστέρι τώσφαξες το ωραίο,

δε θα  το κλάψω

σε κοιμητήρι λησμονιάς

άκλαυτο θα το θάψω.... δηλώνοντας έτσι την πίκρα του.

Την επόμενη μέρα είπε στην Καίτη πως ήθελε να γνωρίσει τον αγαπημένο της κάτι που έγινε πολύ σύντομα και ο Δροσίνης επισφράγισε τη γνωριμία τους με την συμπάθεια που ένιωσε για τον νέο.

Η Καίτη όταν γνώρισε τον Δροσίνη ήταν 16 ετών κι όπως είχε πει η ίδια πολλά χρόνια αργότερα δεν είχαν ερωτική σχέση εκτός από ένα φιλί που της είχε δώσει αυτός. Με τον Μάνο κλέφτηκε κι ο ποιητής ήταν αυτός που τη βοήθησε πηγαίνοντάς της ως το Κεφαλάρι που την περίμενε ο νέος. Ο έρωτας του Δροσίνη αποκαλύφθηκε ...όταν την μέρα του γάμου των νέων, αυτός ήταν με σαράντα πυρετό.Το γαμήλιο δώρο του ποιητή ήταν ένα εκλεκτό γλυπτό του μεγάλου γλύπτη της εποχής Μιχ.Τόμπρου και ένα μικρό ποίημα που εμφανίζεται η ψυχολογική του κατάσταση μετά τον γάμο.

"-Τα βλέφαρά μας κλείσαμε,

μα μένουν κούφια κι άδεια,

το Ωραίο δεν ξαναβλέπουμε-

-Τι βλέπετε;

-Σκοτάδια!"

Ο χρόνος κύλησε και φτάνουμε στις μαύρες μέρες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με τους δυο καρδιακούς φίλους...να κάνουν και πάλι παρέα μέχρι που η Καίτη έπρεπε να ακολουθήσει τον σύζυγό της στο Παρίσι για επαγγελματικούς λόγους.Όταν αποχαιρέτισε τον Δροσίνη της είπε ότι πως ο κάθε χωρισμός προμηνύει τον μεγάλο χωρισμό...Επικοινωνούσαν διά της αλληλογραφίας απ΄το Παρίσι γιατί όντως ήταν ψυχικά συνδεδεμένοι κι εκείνος δεν ξεχνούσε να της στέλνει τα ποιήματά του που είχαν μια δόση από τη νοσταλγία του για τον γυρισμό της. Ο ποιητής μας όπως γνωρίζουμε έφυγε από τη ζωή στις 2 Ιανουαρίου του 1951 και μαζί με τον Ελληνικό λαό, τις κόρες και τους συγγενείς , τη θλίψη της δεν έκρυψε και η Καίτη που για χρόνια αποτελούσε τη μούσα του.

Στην Μούσα του ο Δροσίνης είχε εμπιστευτεί σχεδόν όλη του τη ζωή κι από εκεί έχει γίνει γνωστό ότι ο ποιητής είχε δεσμό κάποτε με την Αικατερίνη Ευλαμπίου Τυπάλδου με την οποία εικάζεται ότι είχε αποκτήσει μια κόρη που έφυγε για την αιωνιότητα νέα και εμπνεύστηκε την ποιητική του συλλογή " Λαμπάδες" .Ίσως γι' αυτό είχε προτρέψει τελικά να είχε προτρέψει την οικογένειά του να φύγει για το εξωτερικό που αναφέρεται παρακάτω.

Υπάρχουν πληροφορίες και για τον πρώτη ερωτική σχέση του ποιητή που ήταν με την Μαρία Κασσαβέτη της οποίας ο αδερφός ήταν γνωστός πολιτικός του Βόλου.

Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες η Μαρία ήταν μια όμορφη κοπέλα η οποία ήταν μνηστευμένη μ' έναν άλλο γνωστό ποιητή τον Ιωάννη Πολέμη ο οποίος όταν κλήθηκε από την Πατρίδα για να εκτελέσει τα στρατιωτικά του καθήκοντα την άφησε στον φίλο του για να την προστατεύει. Ήταν νέοι κι οι δυο με τον έρωτα να παίζει τον καθοριστικό του ρόλο.Η ιστορία τους ήταν γλυκιά, ήταν όμορφη και κατέληξε σε γάμο.

Σύμφωνα με έναν πολύ καλό οικογενειακό φίλο του Δροσίνη, τον Π. Δρόσο η πανέμορφη Μαίρη δεν είχε καμιά σχέση με τον Πολέμη αλλά γνωρίστηκε με τον πρώτο ποιητή στο Χορευτό του Πηλίου, που αποτελούσε τόπο καλοκαιρινών του διακοπών. Κάποια στιγμή η κ. Δροσίνη έφυγε για το Παρίσι με τα τρία τους παιδιά κατόπιν προτροπής του Γεώργιου καθόσον η σχέση τους δεν ήταν αρμονική εξαιτίας της υπερβολικής αδυναμίας της στη βασιλική οικογένεια και στον βασιλιά Κωνσταντίνο ενώ παρέβλεπε τον Βενιζέλο. Διαζύγιο δεν πήραν ποτέ.Έζησε στη Λωζάνη τελικά με τα παιδιά της όπου περνούσε δύσκολα γιατί αργοπορούσε τα χρήματα που της έστελνε ο Δροσίνης. Έτσι όταν ο Δρόσος που την είχε συναντήσει στη Λωζάνη όταν ήρθε στην Ελλάδα πήγε και μίλησε στον Δροσίνη για το οικονομικό θέμα της οικογένειάς του αλλά εκείνος δεν ήθελε να ακούσει τίποτα.

Ο γιος του Δροσίνη έκανε δυο γάμους στο Παρίση και πέθανε νέος.Η πρώτη του κόρη η Κούλα ή Μπεμπούλα που ήταν έξυπνη σαν τον πατέρα της αλλά με άσχημα εξωτερικά παντρεύτηκε κι έζησε στην Ιταλία ενώ η μικρή του κόρη η Λίλη με πολύ όμορφα χαρακτηριστικά παντρεύτηκε και έζησε στην Λωζάνη.

Η Μαρία Δροσίνη, η σύζυγός του πέθανε το 1946 στη Λωζάνη και η μικρή τους κόρη στη Λωζάνη το 1982.

Μελετώντας κι αυτόν τον τομέα της ζωής των ποιητών και των λογοτεχνών κάνουμε μια αναδρομή που μας διδάσκει για τα χαρακτηριστικά εκείνων των εποχών, που επιβεβαιώνει ότι ο έρωτας σε όλες τις γενιές είχε καθοριστικό ρόλο για το ταξίδεμα της ζωής, μια αναδρομή που μας ξεκουράζει από τη δύσκολη εποχή μας...

Χιονίζει!Το χιόνι και διάφορες ιστορίες.

 

Η όμορφη θέα της χιονόπτωσης από χτες το βράδυ μου έφερε στη μνήμη διάφορες ιστορίες που έχω "γράψει" μαζί με το χιόνι και σκέφτηκα να τις παρουσιάσω μαζί με όμορφες φωτογραφίες από τη γειτονιά μου κι από το πάρκο μας, το Πεδίον του Άρεως.

Γεννημένη στον ευλογημένο τόπο της πεδινής Ηλείας, στην ιστορική και λαμπρή πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου της Αχαΐας την Ανδραβίδα, με το χιόνι δεν είχαμε "σχέσεις". Θυμάμαι σαν όνειρο κάποιον Μάρτη της δεκαετίας του '70 πως πέρασε για λίγο απ΄τον τόπο μας και στη συνέχεια το έβλεπα από την τηλεόραση. Κάποια εκπομπή έδειχνε εικόνες από τον καταχιονισμένο Καναδά και η γιαγιά μου βλέποντας μια νέα κοπέλα χωμένη στο γούνινο παλτό και στο καπέλο νόμιζε πως ήταν η αδερφή μου κι άρχισε να κουνά το χέρι της με την κίνηση του χαιρετισμού.😊

Στην εφηβεία μου , στα χρόνια των γυμνασιακών μου σπουδών, κάποιες απόκριες είχα έρθει στους συγγενείς μου στην Αθήνα και ξεκινήσαμε για τον Αυλώνα όπου θα επισκεπτόμασταν κάποιους καλούς μας φίλους. Την Μαλακάσα την άκουγα , συνήθως τον χειμώνα για τις δυνατές χιονοπτώσεις αλλά δεν είχα δώσε ιδιαίτερη σημασία. Έτσι όταν φτάσαμε εκεί, ξαφνικά ένιωσα ότι κάποια επίθεση γινόταν με μεγάλους άσπρους βόλους...μια αίσθηση που δεν θα ξεχάσω, τρόμαξα τόσο που έκλεισα τα μάτια μου και προσευχόμουν , κυρίως όταν έριξα μια ματιά έξω και δεν έβλεπα τίποτα άλλο από αυτοκίνητα που βούλιαζαν και σταματούσαν την πορεία τους.Εμείς ακολουθήσαμε ένα μεγάλο φορτηγό και καταφέραμε να φτάσουμε στο χωριό του προορισμού μας. Αυτή ήταν η πρώτη μου εντύπωση από το χιόνι που τότε μίσησα απίστευτα!!!!

Η εντυπωσιακή συνέχεια της "χιονοφιλίας" μου ήρθε τον Μάρτη του ΄87 όπου στην Αθήνα το δεκαπενθήμερο της κακοκαιρίας είχε χιονίσει οκτώ φορές , ήτοι: 4, 5 , 6, 8, 9,11,12 και 13 Μαρτίου με την ισχυρότερη χιονόπτωση να σημειώνεται στις 9 Μαρτίου. 

Εκείνη την περίοδο βρισκόμουν με τη μητέρα μου εξαιτίας μιας σοβαρής χειρουργικής επέμβασης που είχε κάνει στις 10 Φεβρουαρίου,σ' ένα ξενοδοχείο στην Ομόνοια (αποφεύγοντας τη διαμονή σε συγγενείς ή φίλους λόγω της κατάστασής της),όπου παρακολουθούνταν από τον γιατρό της αλλά κι απ' τον αδερφό της τον γιατρό σχεδόν καθημερινά. Η Ομόνοια τότε βέβαια δεν είχε καμιά σχέση με τη σημερινή κατάσταση. Δεν είχα κλείσει τα δεκαοκτώ και δεν φοβόμουν τίποτα, αντιθέτως που αισθανόμασταν πολύ ασφαλείς.

Κάθε μέρα μετά το πρωινό ερχόμουν στην περιοχή του Γκύζη για κάποια πράγματα που είχαν σχέση με τη φροντίδα της μαμάς μου.

Όταν πληροφορηθήκαμε για την κακοκαιρία αλλά κι αφού τη διαπιστώσαμε..η μαμά φοβόταν πάρα πολύ το δρομολόγιο που θα έκανα με τα πόδια πλέον από την Ομόνοια στου Γκύζη, περισσότερο επειδή είχα τρομάξει πριν λίγα χρόνια με το χιόνι. Εγώ βέβαια δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να σκεφτώ ούτε στιγμή πως θα άφηνα την λατρεμένη μου μαμά χωρίς την κατάλληλη φροντίδα. Έτσι δίχως ειδικά παπούτσια παρά με τα αθλητικά μου (ήθελα να νιώθω και τολμηρή βέβαια) πέτυχα την πρώτη μέρα τον στόχο μου, να περπατώ στο χιόνι , να σταματώ να χορεύω κατά τη χιονόπτωση, να κοιτώ τον ουρανό με δέος!!Αυτό ήταν!!η λατρεία για τη μάνα μου , με έκανε να ξεπεράσω αλλά και ν' αγαπήσω το χιόνι - γνωρίζοντας τις δυσκολίες και τους κινδύνους του- αφού ουσιαστικά η σχέσεις μας αποκαταστάθηκαν προς τιμήν της αείμνηστης κυρίας Βάσως!!

Έκτοτε θαύμασα το χιόνι στο όμορφο νησί της Λήμνου στο Βόρειο Αιγαίο που όταν είχε κάνει την λαμπρή του επίσκεψη, καθόσον έμενα σε ρετιρέ με θέα τη θάλασσα και το Άγιο Όρος στο βάθος, η εικόνα της φύσης ήταν κάτι παραπάνω από μαγευτική!Μόλις χάραζε όμως ένας περίεργος και λίγο τρομακτικός ήχος επικρατούσε στο εξωτερικό της οικίας μου και δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίσω, ώσπου θέλοντας να φανώ στον εαυτό μου θαρραλέα βγήκα έξω κρατώντας τη σκούπα σαν όπλο😊😊 για να αμυνθώ στον άγνωστο εχθρό, ώσπου τελικά επέστρεψα μέσα κρατώντας έναν παγωμένο φτερωτό τραυματία με βλέμμα κατατρομαγμένο..όσο κι αν φαίνεται παράξενο μετά από λίγες μέρες υγειονομικής περίθαλψης πέταξε με μεγάλη χαρά!!Για κάποιες μέρες ερχόταν στο μπαλκόνι όπου έβρισκε τους σπόρους που του άφηνα.

Τα χρόνια πέρασαν κι αργότερα λόγω της θέσεως του Παναγιώτη στην Λαμία οι χιονοεκδρομές ήταν συχνές προς στην Αράχωβα και στην Καρπενήσι, σε κάποια μοναστήρια της περιοχής. Ένα Σάββατο είχαμε τη  "φαεινή" ιδέα με αρκετό χιόνι και το αυτοκίνητο να περιηγηθούμε ένα αγαπημένο μοναστήρι. Ανεβαίνοντας βλέπαμε πως δεν υπήρχε τόσο χιόνι όσο είχαν ανακοινώσει στις ειδήσεις οι αρμόδιες υπηρεσίες αλλά δεν σκεφτήκαμε καθόλου το θέμα του πάγου που ήταν το επικίνδυνο. Δεν μπορώ να περιγράψω τι φωνές έβγαλα.. 😃😃 όταν κάποια στιγμή το αυτοκίνητο λόγω πάγου οδηγούνταν στον γκρεμό!Θαύμα θαυμάτων χαρακτήρισα εκείνη τη στιγμή.

Σε κάποιο Χάνι στην περιοχή του χιονοδρομικού του Παρνασσού που είχαμε καταλύσει ένα χιονισμένο μεσημέρι για φαγητό, με την επιθυμία να θαυμάζουμε το κατάλευκο σαν την ποθούμενη παγκόσμια ειρήνη τοπίο, θα μου μείνουν αξέχαστοι οι νεόπλουτοι εκείνης της περιόδου (1996-1999) όπου εμφανίζονταν με χιονοδρομική αμφίεση (νοικιασμένη προς επίδειξη..) κατευθείαν στο εστιατόριο, καμαρωτοί και με ύφος πολλών πολλών καρδιναλίων, που επιδεικτικά τηλεφωνούσαν στου φίλους τους για να περιγράψουν με την ψευτομαγκιά της οικονομικής άνεσης ότι είχαν έρθει στο χιονοδρομικό...κι ανάθεμα αν ανέβαιναν έστω λίγο ψηλότερα από το Χάνι.

Κάποια άλλη φορά είχαμε προγραμματίσει να ταξιδέψουμε από την Αθήνα για την Σπάρτη κι αφού συμβουλευτήκαμε τις καιρικές προγνώσεις που ήθελαν χιονοπτώσεις απ' το Σάββατο το πρωί, φροντίσαμε και ξεκινήσαμε την Παρασκευή το απόγευμα με πολύ ελαφρύ ψιλόβροχο. Ήταν πολύ όμορφα τα χρώματα στον ορίζοντα κι όλα έδειχναν άνετα μέχρι που φτάνοντας στην περιοχή του Αρτεμισίου το χιόνι ήταν τόσο πυκνό, πρέπει να ξεπερνούσε το μισό μέτρο, άρχιζε λόγω του σούρουπου να παγώνει κι σκεπτόμενοι λογικά σταματήσαμε για να τοποθετήσουμε τις αντιολισθητικές αλυσίδες. Βέβαια αρκετοί ήταν αυτοί -κυρίως με ακριβά αυτοκίνητα, αυτοκίνητου τύπου τζιπ- που μας κοίταγαν περίεργα, ίσως και υποτιμητικά.Εμείς δεν δίναμε σημασία και πραγματοποιούσαμε το έργο μας, εγώ ήμουν βοηθός, δηλαδή περισσότερο έπαιζα με το χιόνι όταν αισθάνθηκα κάτι πολύ απαλό να περνάει μέσα απ' τα χέρια μου ..και ήταν ένα μικρό αλεπουδάκι με φουντωτή ουρίτσα που για λίγο στάθηκε και μας κοίταγε!! Στη συνέχεια του ταξιδιού μας κι ενώ εμείς κινούμαστε σταθερά, οι οδηγοί που μας κοίταγαν σαν εξωγήινοι λόγω ολισθηρότητας και επικινδυνότητας αναγκάστηκαν να σταματήσουν για να ακολουθήσουν το παράδειγμά μας...αφήστε που πλέον είχε βγει και η αστυνομία στον δρόμο.Τελικά φτάσαμε πρώτοι, επιβεβαιώνοντας τους μύθους του Αίσωπου που μιλά για τη δήθεν εξυπνάδα και την αλαζονεία, που μόνο αδυναμία κρύβουν.

Βρισκόμενοι στην Αλεξανδρούπολη λόγω μετάθεσης, ζήσαμε μια χρονιά με πολύ άγριο χιονιά με αποτέλεσμα κάποια μαυροπούλια να φωλιάσουν στο μπαλκόνι αλλά να μην αντέξουν και να τα βρω το πρωί νεκρά.Κάποιοι το ακούνε ως αστείο, αλλά είναι πολύ θλιβερή εικόνα.

Μια άλλη μέρα ανεβήκαμε σε ένα φυλάκιο που ήταν υπό τη διοίκηση του Παναγιώτη, δεν χιόνιζε αλλά το χιόνι είχε καλύψει όλη τη φύση και οι μόνοι περιπατητές ήταν τα χαριτωμένα σπουργιτάκια  που αναζητούσαν τροφή.Η ατμόσφαιρα κυριολεκτικά μοσχοβολούσε φρεσκάδα, η σιωπή που απλωνόταν αλλά και η λάμψη έμοιαζε με χορό νεράιδων που έφερναν την άνοιξη έχοντας πιει το αμίλητο νερό.

Στην πορεία της ζωής μου προέκυψαν τα υπέροχα χειμερινά ταξίδια στο Μόντρεαλ και πλέον γίναμε πολύ καλοί φίλοι με το χιόνι, τις χιονοθύελλες, τα ξεχιονίσματα, τις τούμπες, τις χιονοβόλτες. Είναι απερίγραπτη η μαγεία όταν πετάς πάνω από την Ευρώπη κι αντικρίζεις τις χιονισμένες Άλπεις, όταν περνάς πάνω από τον Ατλαντικό και φτάνοντας το αεροπλάνο  στη γη του Καναδά οι παγωμένες λίμνες, η κάτασπρη φύση να σε καλωσορίζουν, δείχνοντάς σου την ποικιλία του φάσματος της πλάσης.

Πόσες φορές δεν περπάτησα στο χιόνι χαρούμενη γιατί βούλιαζα, περιμετρικά απ΄το γνωστό βουνό του Μόντρεαλ αλλά και περνώντας από την όμορφη συνοικία του, οδεύοντας προς τους μεγάλους δρόμους του κέντρου της πόλης. Μια φορά όμως έτυχε....κι ο ανιψιός μου ανησύχησε όταν είχε αρχίσει πάρα πολύ δυνατή χιονόπτωση κι εγώ είχα βγει βόλτα!Το θυμάμαι σαν τώρα ότι είχαν σταματήσει τα λεωφορεία και επέστρεφα στην περιοχή που είναι το βουνό με τα πόδια αλλά φορώντας ειδικές μπότες..κι αυτό ήταν η τύχη για μια Κινέζα φοιτήτρια και μια Αφρικανή επίσης φοιτήτρια οι οποίες φορούσαν γόβες και κουβαλούσαν δυο τσάντες από το σούπερ μάρκετ..έτσι αφού λόγω των ειδικών υποδημάτων μου μπορούσα να περπατώ σταθερά, με έπιασαν αγκαζέ όπως λέμε και της πήγα στο σπίτι τους...ήταν αστεία αυτή η στιγμή αλλά ανεξίτηλα περασμένη στην συλλογή των αναμνήσεων. Πόσο όμορφα που μιλούσαμε για την Ελλάδα  και την Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία σε μια τόσο δύσκολη διαδρομή, πότε πήγαινε να γλιστρήσει η μια πότε η άλλη, ακόμη και οι αστυνομικοί που μας σταμάτησαν για να μας συμβουλεύσουν ότι πρέπει άμεσα να πάμε στο σπίτι μας γέλασαν μόλις είδαν τις νεαρές με τις γόβες και εμένα να τις υποβαστάζω..

Στο Μόντρεαλ πάλι, στο δεύτερο χειμερινό ταξίδι μου, νόμιζα πως είχα μάθει να κινούμαι άνετα στο παγωμένο χιόνι και κρατώντας τη μικρή βαφτιστήρα μου αγκαλιά έφαγα μια ξεγυρισμένη τούμπα που η μικρή χτύπησε λίγο το πόδι της κι εγώ έκλαιγα περισσότερο από το παιδί, νιώθοντας πόσο πόναγε. Αξέχαστη η αντιμετώπιση των γονιών της, η ανιψιά μου δεν ήθελε να την πάμε ούτε στο νοσοκομείο αλλά να συνεχίσουμε τη διαδρομή για το μπαλέτο και ο γαμπρός μου, είπε φυσιολογικότατα πως είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα..Εκεί συνειδητοποίησα πόσο νευρωτικοί είναι οι γονείς στην Ελλάδα..θα με είχαν περάσει από σαράντα κύματα που λέει ο λαός.

Αυτό που απολάμβανα στο Μόντρεαλ ήταν ο ήλιος που έλαμπε στις χιονισμένες περιοχές και τα πολύχρωμα φτερωτά πλασματάκια που έρχονταν και έτρωγαν από το χέρι μας , σποράκια καθώς επίσης τα σκιουράκια που ξετρύπωναν παιχνιδίζοντας στα δέντρα σαν να ήταν μικρά παιδιά. Όσο δε για τη μικρή βαφτιστήρα μου που της οδηγούσα το έλκηθρο όταν σχόλαγε από τον παιδικό, μια από τις ομορφότερες φάσεις της ζωής μου.

Απίστευτες εικόνες μου άφησε το χιονισμένο Quebec City, με μοναδικές δραστηριότητες στο χιόνι, με το παγοθραυστικό και συνάμα μεταγωγικό πλοίο, με τις καλλιτεχνικές παγωμένες κατασκευές, τα άσπρα άλογα με τις φυσικές γκέτες να οδηγούν τις άμαξες για ρομαντική βόλτα στην πόλη, όπου απολάμβαναν οι τουρίστες.

Δέος μου είχε προξενήσει το παγωμένο ξενοδοχείο που είχαμε επισκεφτεί πλησίον της περιοχής με την παγωμένη τσουλήθρα όπου την απόλαυσα σαν να ήμουν μικρό παιδί.

Στο κέντρο της Αθήνας πριν κάποια χρόνια είχε χιονίσει κι είχε αλλάξει χρώμα ακόμη και η εκκλησία της Καπνικαρέας, έμοιαζε με κυκλαδίτικο ναό. Άκουσα από το ράδιο ότι τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά, πως η κυκλοφορία ήταν δύσκολη αλλά μαζί με την Σταθούλα δεν φοβηθήκαμε από τίποτα και απολαύσαμε μια υπέροχη βόλτα στο ιστορικό κέντρο που θυμόμαστε κάθε φορά τις χιονισμένες μέρες.

Λίγο πριν φύγω από την στρατιωτική υπηρεσία σε μια παρόμοια μέρα όπως σήμερα ήμουν υπηρεσία στο στρατιωτικό νοσοκομείο και την έχω καταχωρίσει στη σκέψη μου σαν την πιο γαλήνια υπηρεσία όλων των χρόνων!Το πρωί θυμάμαι πως φορώντας τα άρβυλα είχαμε πάει με τον Παναγιώτη περπατώντας ως στο κοντινό μας ΜΕΤΡΟ πατώντας στο χιόνι επί της Λεωφόρου γιατί τα πεζοδρόμια από τον πάγο ήταν απλησίαστα..Το τοπίο στο νοσοκομείο θύμιζε κάτι ονειρεμένα τοπία που συνήθως βρίσκονται στο εξωτερικό ή σε ορεινά μέρη.Οι συνάδελφοι, ανώτεροι, κατώτεροι είχαν φέρει τα παιδάκια τους για να παίξουν και να χαρούν. Επισκεπτήριο δεν υπήρχε και έτσι το 24ωρο κύλησε τόσο γαλήνια σαν τη συναισθηματική σιωπή που φέρνει το χιόνι.

Σε πολλά μέρη της χώρας αλλά και στην Αθήνα χτες ο χιονιάς ήταν έντονος και για όσους δεν είχαμε εργασία ή κάποια υποχρέωση για την οποία θα έπρεπε να κινηθούμε,ήρθε σαν άγγελος εξ ουρανού για να δώσει μια νότα θαλπωρής, έναν ελπιδοφόρο χρωματισμό στην ταλαιπωρημένη κοινωνία. Κοιτάζοντας την πυκνή χιονόπτωση μεταφέρθηκα σε εικονογραφημένα χριστουγεννιάτικα παραμύθια. Βέβαια με κάθε έντονο καιρικό φαινόμενο υπάρχουν και τα άσχημα μαντάτα και δεν έχουμε παρά να προσευχόμαστε γι΄αυτό. 

Μέσα στον χρόνο της καθημερινότητας που είναι πλήρης από τις υποχρεώσεις των μαθημάτων και των άλλων απασχολήσεών μας, ξεκλέψαμε ένα μικρό διάστημα και απολαύσαμε την ώρα της χιονόπτωσης στο Πεδίον του Άρεως που αποτελεί τη διέξοδο της γειτονιάς.

Ήταν μια χαρούμενη -λίγων λεπτών- ξεκούραση και διαφυγή από τη βαριά ειδησεογραφία.

Εύχομαι τα καλύτερα για όλη την ανθρωπότητα και να μην ξεχνάμε να γεμίζουμε ...με στιγμές καθόσον συμπληρώνουν το ψηφιδωτό των αναμνήσεων που μας βοηθούν στον καλύτερο χειρισμό των δύσκολων καταστάσεων και στην απαραίτητη διέξοδο απ' τα προβλήματά μας.

Ευχές για αληθινές λευκές , ειρηνικές, υγιείς, αισιόδοξες μέρες στην ανθρωπότητα.

`