Μυθοποιώντας και απομυθοποιώντας πρόσωπα και καταστάσεις.

 

"Όταν γνωρίζεις πρόσωπα και καταστάσεις, απομυθοποιείς.. και ζεις πιο όμορφα.Αξιολογείς και κρίνεις,όχι απ" ότι φαίνεται αλλά απ" αυτό που είναι!" έγραψα πριν από λίγες μέρες. Για να απομυθοποιήσει κανείς βέβαια πρέπει πρώτα να έχει μυθοποιήσει πρόσωπα και καταστάσεις.

Μυθοποίηση 

είναι η σύνθεση, η επινόηση μύθου αλλά και η πρόσδοση σε πρόσωπο, φαινόμενο ή περιστατικό μυθικών ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών, η δημιουργία  γύρω απ' αυτό μυθικής αίγλης. 

Στη δεύτερη έννοια θα εστιάσω σ΄ αυτό το κείμενο.

Απομυθοποίηση

αφαίρεση της αίγλης και αναίρεση των μύθων που περιβάλλουν ένα πρόσωπο ή γεγονός.

Τη γνωριμία μου με τη μυθοποίηση κάποιων προσώπων και καταστάσεων τη θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια. Ήταν τότε που όποιον πολίτη είχε υψηλή οικονομική κατάσταση, τον  παρουσίαζαν σαν υπόδειγμα ανθρώπου, στην κοινωνία (κι ας όφειλε την οικονομική του κατάσταση σε αδικίες περιουσιών, σε εμπόρια..., σε φυτείες..). Επίσης όποιον κατείχε κάποιο θώκο, στον ιερατικό τομέα, στο εκπαιδευτικό σύστημα, στα Σώματα Ασφαλείας, στις Ένοπλες Δυνάμεις,στις δημόσιες υπηρεσίες τον παρουσίαζαν σαν κάτι το ιδανικό,σαν να διοικούσε το σύμπαν (για παράδειγμα χωροφύλακας,αγροφύλακας,αξιωματικός,δάσκαλος,ιερέας, υπάλληλος στο δήμο, υπάλληλος στον ΟΤΕ ή στη ΔΕΗ),αυτόν που είχε ένα μαγαζί ή πολλά κτήματα.Εννοείται ότι ποτέ δεν έπαιζε ρόλο η συμπεριφορά ή η εσωτερική καλλιέργεια...απλά βασίλευε το φαίνεσθαι. Ακόμη, το Πάσχα και το καλοκαίρι όσοι επισκέπτες έφταναν στη γενέτειρα από την Αθήνα, είχαν το ύφος επίσης του πλανητάρχη, αλλά και η τοπική κοινωνία κάπως έτσι τους αντιμετώπιζε. Όταν δε, γίνονταν κάποιες γιορτές στην πρωτεύουσα του νομού ή στην μονάδα της Πολεμικής Αεροπορίας, οι εμπλεκόμενοι παρουσίαζαν το γεγονός  σαν επίσκεψη (τότε) στ' αστέρια.

Το παιδικό μου μυαλό κατέγραφε και προβληματιζόταν μ' εκείνες τις αφύσικες γι' αυτό, συμπεριφορές.

Οι προβληματισμοί μου ευτυχώς, δεν κράτησαν για πολύ καθόσον είχα την τύχη, από το μικρό κι απλό μας σπίτι ένεκα γνωριμιών του Ανδρέα (πρωτότοκου αδερφού μου) παρέλασαν κυριολεκτικά πάρα πολλοί άνθρωποι, γνωστοί και άγνωστοι,άτομα κάθε τομέα. Επίσης λόγω του Ανδρέα πάλι, αλλά και του συγγενικού περιβάλλοντος της μαμάς, από πολύ μικρή γνώριζα άτομα και καταστάσεις από τον πολιτικό βίο, τον ιατρικό, τον νομικό, τον ιερατικό, τον στρατιωτικό και φυσικά τον λογοτεχνικό.

Η τύχη αυτή ήταν ο οδηγός από τα νεανικά μου χρόνια που παραμένω αδιάφορη στη μυθοποίηση που ήταν αισθητή τριγύρω μου.Σ' αυτό με βοήθησε αργότερα και η ένταξή μου στον στρατό όπου ακολούθησα ως επαγγελματική πορεία. Συνεχίστηκε βέβαια με φορείς στους οποίους βρέθηκα πολύ κοντά λόγω της εθελοντικής μου ιδιότητας, τον συγγραφικό - λογοτεχνικό κύκλο με τον οποίο από το 2014 ασχολούμαι περισσότερο.

Όσα περισσότερα πρόσωπα και καταστάσεις γνωρίζει κάποιος κι όσο νωρίτερα στη ζωή του, τόσο εύκολα και γρήγορα απομυθοποιεί ή δεν μυθοποιεί. 

Όταν κανείς φτάσει να συνειδητοποιήσει ότι όλοι βρισκόμαστε στη γη για ένα διάστημα και μόνο, κάτι που δε διαφοροποιεί η οικονομική κατάσταση ή οι τίτλοι, όταν νιώσει πως ο καθένας καταξιώνεται από τη συμπεριφορά και τις πράξεις του σε όλους τους τομείς, τότε να πάψει να μυθοποιεί...κάτι που βοηθάει στην αρμονία του κοινωνικού συνόλου. Βασιζόμενοι στα φαινόμενα, φτάνουμε να μυθοποιούμε ανήθικα άτομα που μόνο κακό δημιουργούν, ανθρώπους που είναι τυλιγμένοι στον μανδύα του ψέματος και της υποκρισίας, αυτούς που κατέχουν θώκους όχι με την αξία τους αλλά με κάθε πλάγιο ή ποταπό μέσο, αδικώντας έτσι αυτούς που αξίζουν.  Ακολουθούν οι απόψεις μου για τομείς που έχω εμπειρία.

Ιερατικός τομέας

Οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας είναι άνθρωποι κι ως εκ τούτου φέρουν αδυναμίες, κάνουν λάθη, χαρακτηρίζονται από πάθη. Δυστυχώς όμως αρκετοί θρησκόληπτοι έχουν τοποθετήσει στην ίδια θέση τον Θεό με τον ιερέα ή τον δεσπότη κλπ.Προσωπικά πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος εμπνέει σεβασμό με τον χαρακτήρα και τις πράξεις του. Το ίδιο συμβαίνει και στον ιερατικό τομέα. 

Γνώρισα εκπροσώπους ....που η φρασεολογία τους παρέπεμπε σε κάποια κακόφημη γειτονιά, άλλους που τάραξαν το σύμπαν με τις γνωριμίες τους για να έχουν μια ζωή θέση σε μεγάλο ναό, κάποιους που κυνηγούσαν με κάθε τρόπο τους ηθικούς συναδέλφους τους προκειμένου να τους εκδιώξουν για να πάρουν τη θέση τους, εκείνους που δεν μπορούσαν να αποφοιτήσουν και να αποκτήσουν το πτυχίο της θεολογίας με την αξία τους..αλλά το επεδίωκαν με πλάγια μέσα, τους τραγικούς που ασκούσαν (κι ασκούν σε πολλά μέρη) ηθικό εκβιασμό σε προσωπικό της εκκλησίας που δεν είχε την εμφάνιση του δήθεν, που δεν γινόταν ένα με τους οσφυοκάμπτες απέναντί τους, αυτούς που δεν διάβασαν στους φτωχούς ανθρώπους τρισάγιο για ευνόητους λόγους.. 

Εδώ θα αναφερθώ στο προσωπικό των ναών που αντί να είναι πιστό στα καθήκοντά του, έχει ορθάνοιχα τα μάτια να δει με πόσα χρήματα θα ανάψει το κερί ο κάθε πολίτης.Λες και αυτοί που δεν έχουν χρήματα, δεν έχουν δικαίωμα προσευχής. Αυτούς λοιπόν τους κουστουμαρισμένους συνήθως ανθρώπους, που με τη συμπεριφορά τους διώχνουν τους πιστούς με τη στοιχειώδη νοημοσύνη από την εκκλησία, πολλοί τους θεωρούν μεγάλους και τρανούς.

Τα παραπάνω εννοείται ότι συντελούν στην πλήρη απομυθοποίηση για εμένα.

Σέβομαι και αγαπώ τους ιερωμένους που η ζωή τους αποτελεί μια αναμμένη δάδα προσφοράς, δουλειάς και αγώνα για τον δρόμο που ο Χριστός μας δίδαξε. Είναι οι αληθινές προσωπικότητες που αγκαλιάζουν τα παιδιά και δείχνουν στους μεγάλους την αληθινή πορεία.

Στον στρατό ή στις Ένοπλες Δυνάμεις.

 

Σε περασμένα χρόνια με μεγάλη συχνότητα και σήμερα με μικρότερη δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν χτίσει έναν τεράστιο μύθο πίσω από το πρόσωπο που βρίσκεται μέσα στη στολή ή κάτω από τα αστέρια, τα παράσημα κτλπ. Ο αρχηγός, ο στρατηγός, ο διοικητής και ότι παρεμφερές χρησιμοποιούνταν με τέτοιο ύφος που ξεχνούσε κανείς ότι πρόκειται για άνθρωπο με όνομα και όλα τα χαρακτηριστικά (αδυναμίες, πάθη, λάθη) όπως προανέφερα στην παράγραφο για τον ιερατικό τομέα. Βιώνοντας τη στρατιωτική πορεία, με πλήρη γνώση και εμπεριστατωμένη γνώμη...είμαι σίγουρη πως όλη η μυθοποίηση δεν βοήθησε κανέναν και σε τίποτα.Το μόνο στοιχείο που καλλιεργήθηκε ήταν η αλαζονεία σε αρκετούς και στους οικείους τους, οι οποίοι όταν ερχόταν η ώρα να φύγουν από την ενεργό υπηρεσία, χαρακτηρίζονταν από κατάθλιψη αφού πια τα μεγαλεία εξέλλιπαν..Ποιος είπε ότι το κάθε στέλεχος που ανερχόταν υπηρεσιακά, ήταν ανώτερος άνθρωπος;Πόσες φορές οι άξιοι, οι γνώστες, οι ηθικοί, οι εργατικοί, οι έξυπνοι δεν βρέθηκαν απέξω από την κλίμακα της ανέλιξης...και όσοι δεν διέθεταν όλα αυτά που έπρεπε, λάμβαναν θέσεις και μάλιστα νευραλγικές. Γνωρίζουμε όλοι πλέον τον ρόλο της πολιτικής ηγεσίας στις κρίσεις των Ενόπλων Δυνάμεων, γνωρίζουμε όλοι τον ρόλο και τη δύναμη της λέξεων "μέσον"...Aκόμη...ποιος είπε ότι ο κάθε άνθρωπος που επέλεξε αυτό το επάγγελμα το άσκησε με αξιοκρατία και αξιοπρέπεια;Ποιος είπε ότι δεν υπέφερε το κατώτερο προσωπικό απο την αδικία, από την ανηθικότητα, από το ξέσπασμα των εγωπαθητικών μορφών;

Με άπειρα περιστατικά από την πορεία μου, ειλικρινά καμιά μυθοποίηση δεν αρμόζει. Και πάλι σεβασμός σε όσους προστάτευσαν τους υφισταμένους τους και πάνω απ' όλα την πατρίδα, τα ιερά και τα όσια.

Πολιτικοί

 

Έχοντας στενή συγγένεια με ένα πρόσωπο της πολιτικής από τα ελάχιστα έντιμα, γνωρίζοντας λόγω οικογενειακών φιλικών σχέσεων αρκετά ακόμη πρόσωπα (στο επίπεδο του νομάρχη, βουλευτή και άνω), επιβεβαιώνω ότι και οι πολιτικοί είναι άνθρωποι με όλα τα χαρακτηριστικά. Έχουν τις προσωπικές τους στιγμές, τα οικογενειακά τους βιώματα, τις αδυναμίες τους..

Αυτοί που έχουν την ψευδαίσθηση στον στρατιωτικό και στον πολιτικό τομέα, ότι ανήκουν κάπου πέρα από την ανθρώπινη φύση...συνήθως είναι οι παρατρεχάμενοι, οι αυλοκόλακες, οι οσφυοκάμπτες. Συνήθως είναι ανεπαρκή άτομα και κάποιες άλλες φορές διαθέτουν περγαμηνές τις οποίες υποβιβάζουν...Αυτοί που με το γελοίο τρόπο της κολακείας, της μεθόδου του γυμνοσάλιαγκα, της οσφυοκαμψίας εξασφαλίζουν κάποιες θέσεις δίπλα στους "μεγάλους" , προσπαθώντας έτσι να καλύψουν τα εσωτερικά τους κενά, καθόσον από εκεί ξεκινάνε όλα.

Οι πολιτικοί λοιπόν, στην πραγματικότητα λαμβάνουν την εντολή από τον λαό να υπηρετήσουν την πατρίδα και τους πολίτες, να διαφυλάξουν τα σύνορά της, να ενδιαφερθούν για το κοινό καλό. Δεν θα κρίνω αν το πετυχαίνουν, δεν θα κρίνω κανέναν γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός του κειμένου μου. Αυτό που με βεβαιότητα εκφράζω είναι πως δεν βρίσκω κανέναν λόγο να μυθοποιώ τα πολιτικά πρόσωπα ή τις καταστάσεις τις οποίες βιώνουν.Ο καθένας από το δικό του μετερίζει γεύεται μια ποικιλία γεγονότων και καταστάσεων.

Θαυμάζω και σέβομαι όλους αυτούς που ανταποκρίνονται έντιμα στον σκοπό τους.

Σε όλους τους τομείς της κοινωνίας, στον ιατρικό, στον εκπαιδευτικό, στον νομικό, στον επιχειρηματικό ισχύουν τα ίδια. Όλοι είναι άνθρωποι που ο καθένας ακολούθησε κάποια πορεία στη ζωή του. Αν η πορεία του διανθίζεται από όμορφη συμπεριφορά, αγαθές πράξεις, ευγενείς στόχους, πνευματικές αξίες, ανθρωπισμό, αν υπηρετεί, στηρίζει και υποστηρίζει ο καθένας τον τομέα του με τον αγώνα του κι όχι με πλάγια μέσα..τότε είναι άξιος θαυμασμού, σεβασμού, επαίνων. Πολλοί λένε, μα για τα αυτονόητα επαινούμε;H απάντηση είναι, ναι, γιατί φτάσαμε να προσπαθούν οι ανέντιμοι, οι ανεπαρκείς να προσπαθούν να έρθουν πάνω από όλους που αξίζουν. Δεν μπορώ να υπεισέλθω σε γεγονότα που έχω βιώσει, για ευνόητους λόγους.

Δοξολογώ τον Θεό πραγματικά όταν ακούω να οδηγείται κάποιος νέος αξιοκρατικά εκεί που επιθυμεί.

 

Συγγραφικός - λογοτεχνικός τομέας

 

Με πάρα πολλές γνωριμίες στον χώρο παιδιόθεν, με αμέτρητες σχετικές εκδηλώσεις έχω στοιχειοθετήσει την άποψή μου, η οποία έχει επιβεβαιωθεί από πρόσωπα - κλειδιά.. Κάποτε οι συγγραφείς και οι ποιητές έγραφαν γιατί δίχως να γράψουν, δεν μπορούσαν..ήταν το πάθος τους. Έτσι έχουν βρεθεί πολλά χειρόγραφα, ανέκδοτα έργα καλ.Βοηθούσαν στη διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας, ιδεών, μηνυμάτων, στοιχείων, ιστοριών. Δεν υπήρχε διαδίκτυο, οι καταστάσεις ήταν διαφορετικές.Υπήρχαν τα λογοτεχνικά πηγαδάκια, οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες, ανθρώπινα όλα. Στους παλιούς εκδότες ξεχώριζε η επιθυμία για ποιότητα, όπως και στους συγγραφείς.Ήταν αδιανόητο όποιος θέλει να προσθέσει έναν τίτλο στη ζωή του, να γίνεται συγγραφέας......

Σήμερα, την τελευταία δεκαετία  ο τομέας έχει υποστεί αρκετές διαφοροποιήσεις και πιστεύω ότι μεγάλο ρόλο έχει παίξει το διαδίκτυο. Το να γράφει κάποιος είναι ανέξοδο, άρα εύκολος τρόπος για να "δείξει" ότι κάποιος είναι...Υπάρχουν κυρίες και κύριοι οι οποίοι το εκφράζουν άνετα ότι θέλω να κυκλοφορώ ως συγγραφέας γιατί μου προσδίδει αξία..Πόσο λάθος. Αξία δίνουμε εμείς στον εαυτό μας με όλα όσα αναφέρουν πνευματικές προσωπικότητες ανά τους αιώνες, φιλόσοφοι, όπως αναφέρω κατά καιρούς αλλά και σε αυτό το κείμενο. Υπάρχει η αυτοέκδοση που ο καθένας μπορεί να τιτλοφορηθεί ως συγγραφέας, υπάρχουν οι πάρα πολλοί εκδοτικοί οίκοι που όλοι ζητούν συγγραφείς, ο καθένας με τα δικά του δεδομένα. Υπάρχουν η πληθώρα των λογοτεχνικών διαγωνισμών που δυστυχώς ξεπερνώντας το μέτρο, δεν βοηθάνε την Ελληνική Γλώσσα, αλλά προσπαθούν να καλύψουν τα χαμένα όνειρά μας..Πραγματοποιείται λοιπόν η μυθοποίηση από τα likes, πολλές φορές ανθρώπων που είναι άσχετοι με το αντικείμενο ή λόγω υποχρέωσης και διάφορα ακόμη. 

 

 

Είναι δυνατόν να μυθοποιήσω το άτομο που μπροστά σε κοινό, ευχαριστεί τον κ... ή την κ.. γιατί το προέτρεψαν να λάβει μέρος στον διαγωνισμό ώστε να πάρει διάκριση;Δυστυχώς χάνουν την αξία οι σπουδές και τα πτυχία μπροστά σ' αυτή τη φτωχή  κατάσταση.

Είναι δυνατόν να αποδεκτώ χαρακτηρισμούς τιμής για έτερο άτομο γυναικείου φύλου που δείχνει κάτω από το τραπέζι των ομιλητών,τα προσόντα του..., δείχνει πόσο αγαπάει τον χώρο της τέχνης του λόγου, με λικνισμένους εναγκαλισμούς σε κυρίους με θέσεις;

Eίναι δυνατόν να πιστέψω στο σπουδαίο πηγαίο ταλέντο κάποιων οι οποίοι δεν μπορούν να σταθούν σε καμιά συζήτηση, δεν γνωρίζουν τα βασικά της Γλώσσας μας, είναι συνεχώς στην αυλή προεδρείων απ΄τα οποία  τιμούνται;

Μέσα στο χάος λοιπόν των διαγωνισμών φορέων εσωτερικού και εξωτερικού, γνωρίζοντας  επ' ακριβώς συνθήκες και διαδικασίες, το μόνο που κρατώ είναι την πλήρη απομυθοποίηση κι ας μην αρέσει σε κάποιους.

Τέλος, νιώθω αληθινή ευλογία που έχω επιβεβαιώσει πως τίποτα και κανένας δεν πρέπει να μυθοποιείται. Αξίζουν όμως όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι με αληθινά ψυχικά - ηθικά προσόντα και αγώνα προχωρούν, καταξιώνονται, προσθέτουν το λιθαράκι του πολιτισμού, της καλοσύνης, της προόδου στην κοινωνία και στο περιβάλλον, σεβασμό και θαυμασμό.

Όπως σεβασμό αξίζουν και οι φορείς, μόνο που αν εκπροσωπούνται από ανέντιμους...διακυβεύεται κι αυτό.

  

Προτιμώ να εκφράζομαι ειλικρινά, παρά να δημιουργώ συμπάθειες....

Προτιμώ να γνωρίζουν όλοι τις απόψεις μου παρά να συμφωνώ διά της σιωπής με τα δεδομένα που θέλουν τη μυθοποίηση...

Υ.Σ Οι φωτογραφίες ανήκουν στην οικογενειακή συλλογή και προέρχονται από ανοιξιάτικα και καλοκαιρινά δειλινά του τρέχοντος έτους.