Η ποίηση είναι ο καθρέφτης της ψυχής των δημιουργών μου είχε πει όταν ήμουν παιδί ένας άνθρωπος των γραμμάτων..Στην ποίηση οι εικόνες της ζωής μας μεταμορφώνονται σε στίχους αλλά και οι στίχοι γεννούν εικόνες και συναισθήματα.
Πριν από λίγα χρόνια σε κάποια εκδήλωση ενός πολιτιστικού φορέα για την απονομή τιμητικών διακρίσεων που προέκυψαν από λογοτεχνικό διαγωνισμό, γνώρισα τον Καπετάν Αντώνη Μικέλη. Έκτοτε τον συνάντησα σε αρκετές παρόμοιες εκδηλώσεις. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος γραφής του, ο παραδοσιακός τρόπος ο οποίος έδινε με ένα πάντρεμα κατανοητών λέξεων και φράσεων το μεγαλείο της ζωής του ναυτικού και όχι μόνο.
Είχα διαβάσει ποιήματά του, αλλά τον περασμένο Δεκέμβριο μετά από μια εκδήλωση επέστρεψα στο σπίτι κρατώντας με χαρά και τιμή τις δυο ποιητικές του συλλογές.
Ο Καπετάν Αντώνης αντιπροσωπεύει μέσω της ζωής του ένα σημαντικό μέρος από τη Ναυτική μας Ιστορία αφού από το 1960 που αποφοίτησε από τη Σχολή Εμπορικού Ναυτικού Ύδρας άρχισε τη ρότα του στον κόσμο.
Είναι βέβαιο ότι η ζωή των ναυτικών αποτελεί ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο με δυσκολίες συναισθηματικές και πρακτικές, με μοναξιά, με τη θάλασσα έναν έρωτα που τους φτάνει στον ουρανό και ταυτόχρονα τους κλείνει στον βυθό της..Πολύ περισσότερο τα παλιότερα χρόνια που δεν υπήρχε η δυνατότητα των βιντεοκλήσεων όπως συμβαίνει σήμερα, έτσι ώστε να έχουν εικόνα των δικών τους (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αναπληρώνεται το κενό της διά ζώσης επαφής). Σκεπτόμενη όλα τα σχετικά για τους ναυτικούς των δεκαετιών που ο Καπετάν Αντώνης, ο αγαπημένος μας ποιητής κι ο ευγενέστατος άνθρωπος, αρμένιζε τις θάλασσες αισθάνομαι πραγματικά έναν ιδιαίτερο σεβασμό.
Μελετώντας τα ποιήματά του, τα συναισθήματα που γεννιούνται είναι πρωτόγνωρα και οι εικόνες μοναδικές. Δεν θα αναφέρω τους στίχους του σ' αυτό εδώ το περιληπτικό αφιέρωμα, καθόσον υπάρχουν σε άλλους ιστότοπους. Αυτό το αφιέρωμα έχει ως σκοπό να εκφράσω τον θαυμασμό μου για τον Καπετάν Αντώνη καθώς επίσης και τις ευχαριστίες μου γιατί συμβάλλει σημαντικά στον τομέα της ποίησης με έναυσμα τη θάλασσα, τη ζωή του ναυτικού ...μιας άλλης εποχής.
Αυτό το ποιητικό έργο, κάνει τους ανθρώπους που δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με την πλανεύτρα μάγισσα, να προβληματιστούν για το τόλμημα όσων βρίσκονται μια ζωή κοντά της, να αναζητήσουν μέσω βιβλίων, αφηγήσεων από βίντεο και ντοκιμαντέρ καθετί σχετικό με τον θαλασσινό βίο. Πιστεύω ότι είναι μια επιτυχία της ποίησης του Καπετάνιου μας και αυτό.
Πόσο μεγαλείο σκέψης χρειάζεται άραγε για να μετατρέψει κανείς σε ποιήματα τόσες και τόσες μνήμες;Πόση εσωτερική ωριμότητα και πληρότητα ώστε να παρουσιάζει τις όμορφες, τις άσχημες, τις επικίνδυνες στιγμές, τους πόνους της ξενιτιάς, τους έρωτες , τις αβάσταχτες ώρες της μοναξιάς, τις σκέψεις στο χωριό, την αγάπη για την οικογένεια που ζούσε χωριστά, με τόσο όμορφο, ευανάγνωστο τρόπο;
...και ανάμεσα στις θαλασσινές διαδρομές, στις αγάπες, στα λιμάνια ένα ποίημα του 1956 με τίτλο " Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ 1956" για τους ήρωες της αγχόνης, τον ΑΝΔΡΕΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ και τον ΜΙΧΑΛΑΚΗ ΚΑΡΑΟΛΗ.
Ο Καπετάνιος - ποιητής διακατέχεται από πολύ δυνατά συναισθήματα, συμπονά, θαυμάζει του ήρωες ....αφιερώνει ποιήματα ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΜΑΣ (της ΝΑΥΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΥΔΡΑΣ), στη νεαρή ηρωίδα ΗΡΩ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, υμνεί τη ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ. Ειλικρινά τις γυναίκες των ναυτικών που κρατούν τις οικογένειές τους, τις γυναίκες εκείνων των γενιών που το καντήλι τους δεν έσβηνε από τις προσευχές για τον ναυτικό τους...τις θαυμάζω απίστευτα!!
Στο τέλος της ποιητικής συλλογής "360 ΘΑΛΑΣΣΙΝΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ" ένα πεζό ..υπέροχο ..Η ΠΙΟ ΠΑΛΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ. ..κάπου στο 1943..
Με ειλικρινή σεβασμό, αληθινή συγκίνηση και τιμή, ακόμη περισσότερο αφού με τον Καπετάν Αντώνη μας συνδέει η κοινή ιδιαίτερη πατρίδα ,ο Νομός Ηλείας, εύχομαι για πολλά πολλά χρόνια να χαίρεται την οικογένειά του, να αφηγείται τις αναμνήσεις του, να χαρίζει τόσο απλόχερα το ποιητικό του ταλέντο.
