Η κινηματογραφική ταινία "Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού" και η Παραβολή του Άφρονος Πλουσίου.

Η κινηματογραφική ταινία "Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού" 

και 

η Παραβολή του Άφρονος Πλουσίου.

 

Πριν από λίγες μέρες, παρακολούθησα στον κινηματογράφο την παραπάνω ταινία, η οποία έχει διάρκεια πάνω από τρεις ώρες, για την ακρίβεια 206 λεπτά. Στο παρόν κείμενο δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες για θέματα τεχνικής της ταινίας που είναι ειδικότητα κάποιου ειδικού. Άλλωστε η ταινία ήταν από όλες τις απόψεις συναρπαστική, συγκινητική, με εξαιρετική απόδοση των ρόλων.

 

Η υπόθεση διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1920, όπου ο νεαρός Έρνεστ Μπέρκχαρτ επιστρέφει από τον Μεγάλο Πόλεμο στην Οκλαχόμα και ο θείος του Γουίλιαμ Χέιλ (Ρόμπερτ Ντε Νίρο),  τον αναλαμβάνει υπό την προστασία του. Πρόκειται για ένα πλούσιο κτηνοτρόφο, που τον αποκαλούν "Βασιλιά". Τον θεωρούν δε, άτυπα ...επικεφαλή της κοινότητάς τους, που αποτελούν κυρίως Ινδιάνοι αυτόχθονες, και στους οποίους  η κυβέρνηση παραχώρησε.. άγονες εκτάσεις στην κομητεία Όσατζ. Όμως οι εκτάσεις εκείνες αποδείχτηκαν ότι είναι πλούσιες σε κοιτάσματα πετρελαίου και έτσι οι ιδιοκτήτες θα μετατρέπονταν λόγω των εισοδημάτων, σε πλούσιους. 

Δυστυχώς αυτή η κατάσταση, τους έκανε θύματα των λευκών. Μετά από μια σειρά δολοφονιών όπου ο Έρνεστ είναι μπλεγμένος, φθάνει το νεοσύστατο FBI...

H oυσία είναι ότι ο αξεπέραστος έρωτας για το χρήμα, που μεταφράζεται σε απληστία, δηλαδή σε μια οδυνηρή κατάσταση η οποία κάνει τους ανθρώπους, να αδειάζουν από συναισθήματα και όμορφες σκέψεις, διότι ξημεροβραδιάζονται μόνο με το πως θα αποκτήσουν περισσότερα.Εννοείται ότι το πάθος για τα περισσότερα δεν έχει όρια, τις περισσότερες φορές.

Είναι τραγικό να ξεκληριστεί μια ολόκληρη φυλή...για να αποκτήσουν κάποιοι περισσότερα.

Τα συναισθήματά μου και οι σκέψεις  μου, για ακόμη μια φορά μου δημιούργησαν μια απέχθεια για αυτό το σκεπτικό, που δυστυχώς φύεται σε πολλούς από εμάς, ακόμη κι ανθρώπους της διπλανής πόρτας... Ανθρώπους που χάνουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, αρκεί να αποκτήσουν.

Προς αποφυγή παραξηγήσεων, υπάρχουν οι άνθρωποι που γεννήθηκαν πλούσιοι και συνεχίζουν με τη δουλειά τους ή με την καλή διαχείριση των εισοδημάτων τους, να αυξάνουν τα πλούτη τους. Υπάρχουν άλλοι που λόγω εργασίας με υψηλά εισοδήματα ή από κάποια καλή τύχη, ανήκουν στους πλούσιους. 

Ανήκουν σε διαφορετική κατηγορία από το να πατάω επί πτωμάτων, να εκμεταλλεύομαι , να χειρίζομαι συνανθρώπους, για να αποκτώ.

Για τους προαναφερόμενους (εκ των οποίων πάρα πολλοί είναι φίλοι χρόνων) εύχομαι για το καλύτερο.

Για τους αρρωστημένους με το χρήμα, εκτός από τη λύπη μου, εύχομαι να φωτιστούν.

 

 

Την επόμενη μέρα από την παρακολούθηση της ταινίας, στους Ορθόδοξους ναούς ακούγονταν η Παραβολή του Άφρονος Πλουσίου ή η Παραβολή του Άφρονα όπως είναι γνωστή.

 Στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, αναφέρεται  η ιστορία του άπληστου γεωργού, ο οποίος αρνήθηκε να μοιράσει με την περιουσία του, όταν πια ήταν υπέρ το δέον αυξημένη, ώστε να εξασφαλίσει την αιώνια λύτρωση.Πίστευε ότι τα πλούτη του χάριζαν μια όμορφη ζωή.

 

Το κεντρικό πρόσωπο της Παραβολής ήταν πλούσιος, που κάποια χρονιά η καρποφορία στα σπαρτά του ήταν τεράστια και τους καρπούς δεν τους χώραγαν οι αποθήκες του. Εννοείται ότι δεν σκέφτηκε να χαρίσει, να μοιράσει, να βοηθήσει. Αντιθέτως που με ανεξέλεγκτη αγωνία ήθελε να βρει τρόπο προκειμένου να λύσει το πρόβλημα και έτσι γκρέμισε τις αποθήκες του, ώστε να χτίσει μεγαλύτερες.

Όμως εκείνη τη νύχτα άκουσε τη φωνή του Θεού να τον ειδοποιεί ότι θα αναχωρήσει από τα εγκόσμια και τον ρώτησε τι θα τα κάνει όλα αυτά που είχε μαζέψει και που δε χωρούσαν πουθενά.

Τα διδάγματα από όλες τις Παραβολές είναι πάρα πολλά και καταλυτικά για μια αρμονικότερη ζωή.

Στη συγκεκριμένη Παραβολή, γίνονται αντιληπτά τα τραγικά εσωτερικά κενά του πλεονέκτη, του εγωπαθούς, του ατόμου που δεν βλέπει τίποτα και κανέναν γύρω του, παρά μόνο τα πλούτη του.

Επίσης φαίνεται πόσο άμυαλα είναι αυτά τα πρόσωπα, αφού ξεχνούν ότι από εδώ είμαστε περαστικοί και όλα τα υλικά θα μείνουν πίσω. 

Μάλιστα ότι το ταξίδι μπορεί να είναι ξαφνικό κι αυτό που έχει μείνει είναι ξεκάθαρα, το έργο μας σ' αυτόν τον κόσμο, οι πράξεις αγάπης δηλαδή, αυτά που γεμίζουν την ψυχή μας, όλα τα άλλα είναι κυριολεκτικά μάταια. 

Οι σκέψεις από την ταινία κι αυτές από το άκουσμα της Παραβολής, συνάδουν. Κυριολεκτικά το νόημα είναι κοινό καθώς και τα μηνύματα.

Για ακόμη μια φορά θα αναφέρω αυτό που λέω συνεχώς.. 

Αν συνειδητοποιούσαμε ότι είμαστε περαστικοί, όλα θα ήταν καλύτερα στη γη, ούτε μίση, ούτε πόλεμοι, ούτε καταστροφές, ούτε παιδιά να αργοσβήνουν από τις ουσίες..

Τα υλικά που τα διαχειριζόμαστε με σοφία, είναι ευλογία!Τα υλικά που τα κρατάμε για εμάς, είναι κατάρα...κυριολεκτικά..

 

 

 

Ναός Αγίας Αικατερίνης στην Πλάκα.

Ένας από τους ιστορικούς και πανέμορφους ναούς της Αθήνας, είναι η Αγία Αικατερίνη στην Πλάκα, που περικλείεται από τις οδούς Χαιρεφώντος, Λυσικράτους, Γαλανού και Γκούρα

Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, έχει χτιστεί επάνω σε ερείπια αρχαίου Ιερού της Άρτεμης.

Έχει κοινό ρυθμό με το Ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος που βρίσκεται στην οδό Κυδαθηναίων. Ανήκουν στον τύπο του απλού τετρακιόνιου εγγεγραμμένου σταυροειδούς βυζαντινού ρυθμού.

Η στέγαση του κεντρικού τμήματος, πριν την επισκευή του, εξωτερικά και εσωτερικά σχημάτιζε σταυρό. Η μαρμάρινη Αγία Τράπεζα στηρίζεται σε ενεπίγραφο κομμάτι στύλου της κλασικής εποχής.

Ανεγέρθηκε στο δεύτερο τέταρτο του 11ου αιώνα (1025-1050).  Το 1839,  έγιναν προσθήκες στη βόρεια, νότια και δυτική πλευρά, οπότε χρειάστηκε, για την επικοινωνία των πιστών, να ανοιχθούν και δίοδοι στους τοίχους, διότι ήταν σχεδόν ερειπωμένη από τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Ελληνική Επανάσταση το 1821. Ο τρούλος του ναού επισκευάστηκε το 1927 και είναι ελαφρώς ψηλότερος.

Ο ναός ήταν αφιερωμένος στους αγίους Θεοδώρους, αλλά στις 19 Φεβρουαρίου 1767, επειδή η εκκλησία ήταν σχεδόν μισοερειπωμένη, ο μητροπολίτης Αθηνών Βαρθολομαίος, με τη μεσολάβηση του Σιναΐτη πρωτοσυγκέλλου Ιωνά και με τη συγκατάθεση των προυχόντων, την χάρισε στο μοναστήρι της Άγιας Αικατερίνης του Όρους Σινά, ως Μετόχι, προκειμένου να μένουν σ’ αυτό όσοι Σιναΐτες πατέρες έρχονταν στην Αθήνα. 

Ο Ιωνάς επισκεύασε την εκκλησία, και στα εγκαίνια που τέλεσε ο παραπάνω μητροπολίτης, αφιερώθηκε στην προστάτιδα του Σινά Αγία Αικατερίνη. Ανάμνηση του γεγονότος ότι παλαιότερα ήταν αφιερωμένος στους Αγίους Θεοδώρους αποτελεί η ασημένια εικόνα, που βρίσκεται στο τέμπλο, δίπλα (αριστερά) από αυτή της Αγίας. Οι Σιναΐτες με τον καιρό αγόρασαν και παρακείμενες εκτάσεις, συνολικής έκτασης 4 περίπου στρεμμάτων. Αυτοί φύτεψαν και τους φοίνικες, που υπάρχουν ακόμα στο προαύλιο της εκκλησίας. 

Εδώ εκκλησιαζόταν μετεπαναστατικά ο στρατηγός Μακρυγιάννης, ο οποίος έμενε εκεί κοντά (στη γωνία των οδών Μακρυγιάννη και Διάκου), είχε μάλιστα στην Άγια Αικατερίνη τοποθετήσει και τρεις εικόνες που προόριζε για την ιδιόκτητη εκκλησία της Αγίας Τριάδας της Χρυσοσπηλιώτισσας, που σχεδίαζε να χτίσει στο περιβόλι του σπιτιού του. 

 

 

 Στην εκκλησία της αγίας Αικατερίνης, ακόμα, εφημέρευσε ο Μάρκος Τσακτάνης (1883-1924), ο οποίος ίδρυσε το πρώτο Κατηχητικό Σχολείο στην Εκκλησία της Ελλάδος, και διακόνησε ο κατόπιν Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας.

  Στη εκκλησία φυλάσσονται, τέλος, ιερά λείψανα που έφεραν πρόσφυγες από τη Μ. Ασία.Στο δυτικό προαύλιο στη ρωμαϊκή εποχή λειτουργούσαν λουτρά. Στην άκρη του σώζονται αρχαίοι κίονες και επιστύλιο.

Στοιχεία από τη σελίδα της Αρχιεπισκοπής.

Οι ιστορικοί ναοί του κέντρου της Αθήνας, αποτελούν ανεκτίμητο θησαυρό. 

Οφείλουμε να τους σεβόμαστε και να τους προστατεύουμε.

 

Χρόνια πολλά για την ονομαστική εορτή!!

Λυκαβηττός, μια όαση στο κέντρο της Αθήνας.

Ο λόφος του Λυκαβηττού είναι γνωστός για την πανοραμική θέα του, τα δυο υπέροχα προσκυνήματα, το πανέμορφο φυσικό περιβάλλον που σε κάθε εποχή ντύνεται με διαφορετικά χρώματα.

Η μυθολογία μας, συμπεριλαμβάνει τα σχετικά με τη δημιουργία του, σε μια από τις πιο γραφικές της σελίδες, αφού θέλει ο Λυκαβηττός να δημιουργήθηκε από τον βράχο που κουβαλούσε η Θεά Αθηνά και της έπεσε από τα χέρια εξαιτίας μιας κακής είδησης που έμαθε από ένα κοράκι.

 

Το σημερινό φωτογραφικό αφιέρωμα , περιλαμβάνει κυρίως, εικόνες από το εκκλησάκι των Αγίων Ισιδώρων, ένα ιστορικό και γραφικό πνευματικό καταφύγιο, αλλά και έναν πολύ περιποιημένο τόπο, όπου η θέα γίνεται ακόμη μαγευτικότερη.

Το ιδιαίτερο αυτού του ναού είναι ,ότι βρίσκεται κυριολεκτικά μέσα στον βράχο, μέσα σε μια σπηλιά. Ιδιαίτερο το δέος!

Τα εικονοστάσια, τα παρεκκλήσια, ο Γολγοθάς, οι εικόνες, η αυλή, το κέρασμα, τα περιποιημένα φυτά, οι γατούλες, συνδυάζουν το θρησκευτικό με το θεϊκό και το ανθρώπινο μέρος, σε μια αρμονία εξαιρετική.

Η ιστορία του ναού καθώς και οι απόψεις ειδικών που τον έχουν επισκεφθεί  κατά καιρούς είναι πολύ ενδιαφέροντα και μπορεί κανείς να τα διαβάσει στη σχετική διαδικτυακή σελίδα.

Βέβαια ο Λυκαβηττός είναι πολύ γνωστός και για τον Άη Γιώργη, που μοιάζει με γλάρο ο οποίος ατενίζει θάλασσα και στεριά! Είναι ο ναός που βρίσκεται στην κορυφή και φθάνει κανείς με το τελεφερίκ από το Κολωνάκι ή περπατώντας και ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια, με επιλογή μεταξύ των δύο πλευρών.

 

Εύχομαι όσοι κατοικούμε στην πόλη, να εκτιμούμε τα αγαθά της και να τα αναδεικνύουμε. Επίσης προτρέπω τους  επισκέπτες από την Περιφέρεια, να μην εγκλωβίζονται μόνο στα καταστήματα, αλλά να αξιοποιούν τα αξιοθέατα της πόλης, κάνοντας μια αναζήτηση στο διαδίκτυο (ως τον πιο εύκολο τρόπο) πρώτα, έτσι ώστε να γνωρίζουν τι βλέπουν, τι επισκέπτονται, αλλά και να το μεταλαμπαδεύουν στα παιδιά.

Οι ξένοι τουρίστες στην πλειονότητα, φθάνουν με πολλέ γνώσεις στη χώρα μας.

Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό στο οποίο πρέπει να τους μοιάσουμε.