Παρακολουθώντας τα κοινωνικά γεγονότα του τελευταίου καιρού,διαπιστώνουμε με βαθιά πικρία την δολοφονία γυναικών απ' τους συζύγους ή συντρόφους, νυν ή τέως. Η αλήθεια είναι ότι κι αυτού του είδους τα εγκλήματα γίνονταν ανέκαθεν αλλά τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί, η βία γενικότερα λαμβάνει καθημερινά ασύλληπτες διαστάσεις για τον απλό νου. Με τη δυνατότητα της διαδικτυακής ενημέρωσης τα νέα έρχονται σχεδόν άμεσα κι έτσι δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στα τεκταινόμενα σε ελληνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Ίσως η δημοσιότητα να ικανοποιεί τον κάθε νου στον οποίο φύεται η διαστροφή, με την έννοια της αναγνωρισιμότητας.
Το θέμα δεν επιδέχεται καμία δικαιολογία του ύφους η ψυχολογική κατάσταση του θύτη που δεν ήταν καλά, αλλά είναι τραγικότατο και γεννά πολλά θύματα, τις οικογένειες και τα παιδιά που μένουν πίσω ορφανά. Ως άνθρωπος με λυπεί κάθε μορφή βίας κι ως γυναίκα με αγγίζει πολύ το θέμα της βίας κατά των γυναικών. Έτσι συμβαίνει το τελευταίο χρονικό διάστημα με τα εγκλήματα αλλά και τους βιασμούς που καθημερινά λαμβάνουν χώρα στην ειδησεογραφία. Δυστυχώς τίποτα δεν είναι τυχαίο και πιστεύω πως τα παιδικά χρόνια που είναι τα καθοριστικά για πάρα πολλούς περιείχαν βία ή παραμέληση. Για άλλους, αστάθμητοι παράγοντες επέδρασαν στην πορεία και ο συναισθηματικός τους κόσμος ξεριζώθηκε ή κλονίστηκε.Αυτά τα αναφέρω για να τονίσω την τεράστια ευθύνη που έχουμε όλοι όσοι διαπαιδαγωγούμε παιδιά.
Η πρώτη και σπουδαιότερη λέξη που πρέπει να τους μάθουμε και γύρω απ' αυτήν να χτίσουμε την ζωή τους, είναι η "Αγάπη". Όχι απλά να τους αναφέρουμε τον όρο, αλλά να επιβεβαιώνουμε μέσα από τη δική μας ζωή την ανεκτίμητη αξία του. Αγαπάμε τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπο σαν τον εαυτό μας, δηλαδή η αγάπη γεννά το ενδιαφέρον και τη φροντίδα όχι μόνο προς εμάς αλλά και στους άλλους. Με λύπη μου για ακόμη μια φορά θα αναφέρω ότι διαπιστώνω πως αρκετά αγόρια μεγαλώνουν για να έχουν τον ρόλο του δυνάστη συντρόφου ο οποίος για να επιτύχει τους στόχους του ή για να επιβληθεί στη σύντροφό του, δεν θα διστάσει να την χτυπήσει, να την ποδοπατήσει. Έτσι κάπως ξεκινάνε όλα..αφού το κακό είναι πίσω απ' την πόρτα όπως έλεγαν οι γιαγιάδες μας. Τι εξέλιξη θα έχει ένα αγόρι που την τρυφερότητα και την ρομαντική διάθεση, την ευγένεια, του τα παρουσιάζουν σαν χαρακτηριστικά που δεν τα έχουν οι άνδρες αλλά οι "άλλοι" (ότι πιο εξευτελιστικό για όσους εκφράζονται έτσι για συνανθρώπους μας βέβαια);O άνδρας είναι σκληρός, χτυπάει και βρίζει..
Πως θα εξελιχθεί όταν δεν του μιλάνε για την αγνή κι άδολη φιλία μεταξύ των δυο φύλων αλλά του λένε πως κάθε γυναίκα την βλέπουμε σαν το αντικείμενο που θα εκτονώσουμε τις σεξουαλικές ορμές; Πως θα φερθεί στην ερωμένη ή στην σύζυγό του όταν του παρουσιάζουν την γυναίκα σαν δούλα, σαν κατώτερο ον; Απαιτείται επανέλεγχος της συμπεριφοράς μας και του τρόπου διαπαιδαγώγησης ώστε να προσφέρουμε στην αλλαγή της κοινωνίας. Στη συνέχεια η μεγάλη μου ένσταση χρόνια τώρα είναι η αδιάφορη θέση των τρίτων ή παρατηρητών, των γειτόνων, των συγγενών, των συναδέλφων, των αγνώστων στον δρόμο, όταν γίνονται αυτόπτες ή αυτήκοοι μάρτυρες σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας. Όταν γνωρίζουμε τέτοιες περιπτώσεις και δεν βοηθάμε μέσω των τρόπων που μας δείχνουν οι νόμοι, απλά συμμετέχουμε κι εμείς στην καλλιέργεια του μελλοντικού εγκλήματος.
Μπρος στην ανθρώπινη ζωή, στα παιδιά που βασανίζονται ζώντας τέτοιες καταστάσεις, στους ηλικιωμένους γονείς που υποφέρουν ένα, δυο και όσα χρειαστούν ανώνυμα αν όχι για ευνόητους λόγους επώνυμα τηλεφωνήματα στις αρμόδιες αρχές είναι το κουμπί της σωτηρίας. Ως αρμόδια αρχή θεωρώ και εθελοντικούς φορείς που ασχολούνται με το θέμα. Προσωπικά δεν θα μπορούσα να ησυχάσω σαν άνθρωπος, αν άκουγα έναν συνάνθρωπο να υποφέρει φωνάζοντας, εκλιπαρώντας για βοήθεια, αν μια γυναίκα φέρει μώλωπες, αν παιδιά βγαίνουν στον δρόμο να ζητήσουν βοήθεια. Στις μέρες μας η πλειονότητα έχει τρομοκρατηθεί με την εμφάνιση του ιού λόγω του φόβου του θανάτου και αγνοεί τα βάσανα του διπλανού. Είναι δυνατόν να δηλώνουν κάποιοι Χριστιανοί να τρέμουν τον θάνατο όταν ο ίδιος ο Χριστός τον νίκησε κι ο δρόμος μας είναι η αιώνια ζωή;Είναι δυνατόν άνθρωποι που δηλώνουν ανθρωπιστές κι αυτοί να αδιαφορούν επίσης, όταν διατυμπανίζουν θεωρίες περί της θυσίας μας για τον συνάνθρωπο;Θλιβερό και μόνο!!Σε αντίθεση με τις απόψεις μου ακούω και διαβάσω διάφορες αχαρακτήριστες γνώμες όπως "έφταιγε κι εκείνη που του 'βγαζε γλώσσα, έφταιγε εκείνη που ήταν προκλητικά ντυμένη, που δεν τον σεβόταν και πολλά ακόμη".
Ας σκεφτούν όλοι αυτοί πως θα αντιδρούσαν στο έγκλημα εναντίον του παιδιού τους ή κάποιου δικού τους προσώπου. Αν μια σχέση δεν γίνεται να συμβαδίζει η λύση ενός πολιτισμένου χωρισμού είναι η βέλτιστη. Όσο για τους άνδρες που γνωρίζουν την ψυχικά κλονισμένη υγεία τους οι οικείοι τους, καλό θα είναι να ενημερώνουν τα πρόσωπα ή τις οικογένειες αυτών που θα συνδεθούν. Πρέπει να το προσεγγίσουμε το θέμα με ενδιαφέρον όλοι μας και δεν χωράει εδώ "ό,τι είναι έξω απ' την πόρτα μας δεν μας ενδιαφέρει". Ο καθένας να αναλαμβάνει τις ευθύνες του περί μοιχείας, περί αλλαγής πλεύσης στις επιλογές του, περί βίαιης συμπεριφοράς. Επί του εν λόγω θέματος μεγάλο ρόλο έχουν οι νομοθέτες. Τέτοιου είδους εγκλήματα θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται άμεσα και διαφορετικά χωρίς πολλές αργοπορίες, δίχως ιδιαίτερη μεταχείριση καθόσον έτσι αποκτούν θάρρος οι επίδοξοι βιαστές ή εγκληματίες.
Τι θα πει ο δικαστής στην μάνα που χάνει την κόρη της ή στο παιδί που ζει τον ξυλοδαρμό και τις απειλές με τα μαχαίρια και τα όπλα όταν μέσα σε λίγα χρόνια ο δολοφόνος είναι έξω, ανασαίνει και χαίρεται τη ζωή;Τι θα πουν στην κοινωνία που η κατάσταση τη φορτώνει με φόβους και ανασφάλειες;Εν κατακλείδι όλοι έχουμε ευθύνη όταν μεγαλώνουμε άνδρες που τον ανδρισμό τους τον δείχνουν με βία, που αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει σε κάποια σπίτια και αδιαφορούμε,που όταν θιγούν τα οικονομικά μας συμφέροντα βγαίνουμε στον δρόμο αλλά εδώ σιωπούμε ή δεχόμαστε τις ιδιαζόντως ειδεχθείς πράξεις ως κάτι που συμβαίνει..Κάθε φορά οι ειδήσεις δίνοντας έμφαση σ' αυτά τα γεγονότα αποσυντονίζουν τον λαό.Κάθε φορά όλοι θρηνούμε για λίγο..Κάθε φορά όλοι ευχόμαστε αλλά μένουμε σ' αυτό δίχως να προσπαθούμε για να διαπαιδαγωγούμε σωστά τα παιδιά μας (αγόρια και κορίτσια), για να πιέσουμε τους αρμοδίους να αλλάξει η νομοθεσία.
Με σεβασμό
