Περπατώντας στην Πλάκα.

H Πλάκα είναι ένας τόπος που λατρεύω. Έτσι προέκυψε ένα αφιέρωμα στο οποίο θα παρουσιάσω   την ιστορία της μέσα από την ιδιαίτερη ομορφιά της. Μια ομορφιά που πολλοί καλλιτέχνες τραγούδησαν, εικαστικοί απ' όλα τα μέρη του κόσμου την αξιοποίησαν ως πηγή έμπνευσης για τα έργα τους, ιστορικοί ,αρχαιολόγοι,ερευνητές,ξεναγοί την έχουν ζήσει μέσα από τον δικό τους ρόλο. Οι κάτοικοι καθώς και φίλοι αυτών έδωσαν τη δική τους μάχη όταν κάποιες δεκαετίες πριν κινδύνεψε να μετατραπεί σ΄ένα ψυχρό τοπίο οικονομικού κέρδους.

Το αφιέρωμα συμπεριλαμβάνει αρκετά κεφάλαια ώστε να αποτελεί μια πιο ολοκληρωμένη μορφή ταξιδιού γνωρίζοντας την ιστορία των δρόμων, των μνημείων, των κτιρίων, των σχολείων, των μουσείων, των εκκλησιών, των γραφικών ταβερνών.

Η αγαπημένη Πλάκα είναι η παλαιότερη συνοικία της Πρωτεύουσας που μαζί με το Μοναστηράκι και Ψυρρή αποτελούν την παλαιά Αθήνα, η οποία αντέχει ακόμα αν και οι ταλαιπωρίες που πέρασε είναι πολλές.Εκτός του βάρους των αιώνων, δέχτηκε σκληρές επιθέσεις από τα αχαρακτήριστα έργα των ανθρώπων (βαρβάρων και χριστιανών) όλων σχεδόν των εποχών από τον 3ο έως και τον 7ο αιώνα.Επίσης κατά την ανατίναξη του Παρθενώνα τον 17ο αιώνα όπως και στην  περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου καθώς και του Εμφυλίου Πολέμου. 

Η Πλάκα συνορεύει:

νότια με την όμορφη συνοικία Μακρυγιάννη

ανατολικά με την περιοχή των Στύλων του Ολυμπίου Διός και του Ζαππείου

βόρεια με το εμπορικό κέντρο της Αθήνας

δυτικά με το Μοναστηράκι

Οι δρόμοι - περιοχές που την οριοθετούν είναι η Φιλελλήνων, η Αμαλίας, η Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ο λόφος του Αρείου Πάγου, η Αρχαία Αγορά, η οδός Αδριανού και η οδός Μητροπόλεως.

Από που προέρχεται η ονομασία της;

Είναι ένα ερώτημα που ακούγεται σχεδόν απ' όλους .

Κατά το παρελθόν πολλοί ερευνητές και ιστορικοί έρχονταν σε σύγκρουση λόγω των διαφορετικών απόψεων που υπήρχαν.

Ένας από τους παλιούς αθηναιογράφους ο Δημήτρης Καμπούρογλου (1852-1942) έλεγε ότι κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου του Αλεξανδρινού που υπήρχε στην οδό Θέσπιδος, είχε βρεθεί μια τεράστια μαρμαρόπλακα κι έτσι δόθηκε η ονομασία Πλάκα. Βέβαια δεν έδωσε κάποια παραπάνω στοιχεία αν δηλαδή ήταν σκαλιστή ή ανάγλυφη ή ότι παρόμοιο η μαρμαρόπλακα γι΄αυτό κι ο διπλωμάτης,συγγραφέας,μελετητής της ιστορίας  της  Αθήνας Δημήτρης Σισιλιάνος (1875-1974) δεν ήταν σύμφωνος μ' αυτή την εκδοχή κάτι που αναγράφεται στο βιβλίο του "Παλαιαί και νέαι Αθήναι".

Κάποιος Ψύλλας τον είχε ενημερώσει ότι στα αρβανίτικα η λέξη "Πλιάκα" σήμαινε παλιά, γριά. Όπως είναι γνωστό και από άλλες ιστορικές και λαογραφικές πηγές οι αλβανόφωνοι της Αθήνας ονόμαζαν την περιοχή " Πλιάκα Αθήνα" δηλαδή "Παλιά Αθήνα". Το "Πλιάκα" ήταν εύκολο να εξελληνιστεί και να γίνει "Πλάκα".

Ακόμη ο αρχιτέκτονας - πολεοδόμος Κώστας Μπίρης (1899-1980) , ο οποίος ασχολήθηκε πάρα πολύ με την Αθήνα, είχε την άποψη πως ήταν αρβανίτικη η λέξη και ήρθε στην Αθήνα με Αρβανίτες μισθοφόρους του στρατού οι οποίοι παρέμειναν μετά τα Ορλωφικά άνεργοι με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να τους δώσουν ως χώρο για να μείνουν γύρω από το σημείο που είναι το μνημείο του Λυσικράτους  όπου έδωσαν και την ονομασία.

Υπήρξαν και κάποιες άλλες απόψεις αλλά αβάσιμες κι έτσι δεν αξιολογήθηκαν.

Στην Εθνική Βιβλιοθήκη (Αυτοκρατορική τότε) του Παρισιού υπάρχει  ένα χειρόγραφο σημείωμα ανώνυμο ως προς τον συντάκτη που αναφέρει την ονομασία, για άλλους του 17ου αιώνα , για άλλους του 1862.

Ο αλβανομαθής Παύλος Καρολίδης επιβεβαίωσε την παραπάνω άποψη και το 1925 υποστηρίχθηκε από τον επίσης αλβανομαθή Π. Φουρίκης.

Είναι γνωστό ότι η γειτονιά ή η συνοικία των θεών όπως ονομάζεται η Πλάκα έχει κυριολεκτικά πολλές εισόδους. Μια απ' αυτές που την ακολουθούν όσοι μεταβαίνουν με το Μετρό από το σταθμό της Ακρόπολης, είναι η οδός Βύρωνος με τα τουριστικά μαγαζιά που οδηγεί στη μικρή πλατεία με τα όμορφα εστιατόρια και καφέ, με το μνημείο του Λυσικράτους ή "Φανάρι του Διογένους" ή του Δημοσθένη σύμφωνα με την παράδοση.

Το μνημείο αυτό είναι το καλύτερα σωζόμενο χορηγικό μνημείο.Υπάρχει επιγραφή στο επιστύλιο που αναφέρει ότι είναι από τον Λυσικράτη (335-334 π.Χ) , ο οποίος το χορήγησε μετά από κάποια νίκη και βράβευσή του τον 4ο αιώνα π.Χ. Είχε φροντίσει να ντύσει και να προγυμνάσει με δικά του έξοδα τα παιδιά της Ακαμαντίδος φυλής , των οποίων ο χορός νίκησε στους παιδικούς αγώνες της 11ης Ολυμπιάδας.

Είναι κτίσμα κυκλικό, κτισμένο πάνω σε τετραγωνικό βάθρο από πωρόλιθο (πλευράς 2,93 μ.) με έξι κορινθιακούς κίονες από πεντελικό μάρμαρο ανάμεσα σε υμήττιους ορθοστάτες, που αποτελούν και τα πρώτα παραδείγματα κορινθιακού ρυθμού στην Αθήνα.

Έχει ζωφόρο με σκηνές από τη ζωή του Διονύσου, μονολιθική στέγη με φυλλωτή την άνω επιφάνεια που κορυφώνεται σε βάση υπό μορφή ακάνθου, όπου πατούσε ο χορηγικός τρίποδας.

Όπως σχεδόν όλα τα μνημεία έτσι κι αυτό πέρασε διάφορες περιπετειώδης καταστάσεις όπως το 1669 που περιήλθε ως δήθεν ιδιοκτησία (με ένα υποτυπώδες αντάλλαγμα των 140 σκούδα) στη Μονή των Καπουτσίνων που βρίσκονταν πλησίον του. Σ΄αυτή την περιοχή βρίσκονταν το 1658 η Μονή των Ισουϊτών , οι οποίοι μετακινήθηκαν για τη Χαλκίδα κι έτσι δημιουργήθηκε η προηγούμενη Μονή.

Το Μνημείο φυσικά κινδύνευσε και στην εποχή του Έλγιν. Το κτίριο της Μονής κατά τη διάρκεια της Επανάστασης υπέστη καταστροφικές ζημιές και το Μνημείο έμεινε να φαντάζει έχοντας επάνω του μύθους και ιστορίες αν σκεφτεί κανείς ότι στη Μονή έμεναν κατά διαστήματα πολλές προσωπικότητες όπως το 1806 ο Άγγλος ποιητής, φιλέλληνας λόρδος Βύρων που έγραψε πολλά ποιήματά του σ' εκείνον τον χώρο.Επίσης σε κάποιες πηγές αναγράφεται ότι ο ηγούμενος της Μονής των Καπουτσίνων ο Πωλ Ντ' Ιβρύ στον κήπο ττο 1815 καλλιέργησε ντομάτες για πρώτη φορά με σπόρους που είχαν φέρει από τη Γαλλία.

Το ταξίδι στην ιστορία, στις παραδόσεις, στους θρύλους μέσω αυτής της σελίδας που θα προσπαθήσω να αποδώσω με τον καλύτερο τρόπο αφού η συνοικία είναι για μένα μια από τις μεγαλύτερες αληθινές, αέναες αγάπες θα συνεχιστεί με τα ιστορικά μνημεία.

Είναι υπέροχη η αίσθηση του να γνωρίζεις κάποια βασικά θέματα για τον τόπο που επισκέπτεσαι κι αυτό πρέπει να το μεταλαμπαδεύουμε στα παιδιά. 

Πολλές φορές τον χρόνο (όταν οι καταστάσεις το επιτρέπουν) επισκέπτομαι τους αρχαιολογικούς χώρους ή τις αγαπημένες παλιές συνοικίες και διαπιστώνω τους τουρίστες να γνωρίζουν λεπτομέρειες της ιστορίας και των παραδόσεών μας σε αντίθεση με εμάς που δυστυχώς ανεβαίνουμε στην Ακρόπολη χωρίς να γνωρίζουμε τα βασικά στοιχεία ώστε να ξεναγήσουμε τα παιδιά μας.

25η Μαρτίου, εορτασμός και έθιμα.

Ελ Γκρέκο, Ο Ευαγγελισμός (1595-1600), Museum of Fine Arts, Βουδαπέστη

Η 25η Μαρτίου είναι η μια από τις δυο μεγάλες Εθνικές μας Επετείους με διττό εορταστικό χαρακτήρα, τον εθνικό και τον θρησκευτικό.

Ως προς το Εθνικό μέρος  εορτάζουμε την ενθύμηση της Επανάστασης του 1821, του ξεσηκωμού  των Προγόνων μας μετά από τέσσερις αιώνες σκλαβιάς, εναντίον του τουρκικού ζυγού.

Στην ουσία οι Έλληνες και οι Φιλέλληνες εορτάζουμε την απελευθέρωση της χώρας,την ανεξαρτησία, την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους.

Όπως γνωρίζουμε η Ελληνική Επανάσταση στον διπλωματικό τομέα άναψε στα τέλη του Φεβρουαρίου του 1821 από τον τότε πρίγκηπα Αλέξανδρο Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία και σημερινή Ρουμανία, ενώ στην Ελλάδα η δάδα φούντωσε από τον Μοριά και πολύ γρήγορα εξαπλώθηκε στη Στερεά Ελλάδα αλλά και στο υπόλοιπο τμήμα της χώρας.

Αν και σύμφωνα με κάποιες ιστορικές πηγές αποτελεί μύθο το γεγονός της Αγίας Λαύρας,καθόσον δεν υπήρχε η Αγία Λαύρα τότε, εγώ κρατώ την παράδοση με την οποία μεγαλώσαμε αφού δεν ενοχλεί σε κάτι,δεν εμποδίζει το να γίνουμε εμείς καλύτεροι.

 Το λάβαρο της Επανάστασης υψώθηκε στην Αγία Λαύρα των Καλαβρύτων (κρυφά βέβαια) από τον μητροπολίτη Παλαιών Πατρών Γερμανό με θάρρος και ανδρεία, με δεδομένη τη θυσία την 25η Μαρτίου 1821 ημερομηνία όπου αποτελεί τον επίσημο εορτασμό.. Έτσι με την παρουσία των προκρίτων και των οπλαρχηγών άρχισε και  "επισήμως" ο αγώνας.

Συγκεκριμένα όπως είναι γνωστό μέσα από τις σελίδες της ιστορίας μας:

ήταν μέσα Μαρτίου όταν σημειώθηκαν τοπικές εξεγέρσεις από τον σκλαβωμένο λαό ενάντια του κατακτητή. Για την ακρίβεια στις 21 στα Καλάβρυτα, στις 22 στη Μάνη, στις 23 στην Καλαμάτα και στις 24/25 στην Πάτρα και σ' όλες σχεδόν τις επαρχίες της Πελοποννήσου καθώς και σε άλλες περιοχές (Σάλωνα, Γαλαξίδι, Λιβαδειά, Αταλάντη).

Τον επόμενο μήνα , τον Απρίλιο όταν η φύση άνθιζε σειρά είχαν τα νησιά όπως οι  Σπέτσες, τα Ψαρά, η Ύδρα, η Κάσος, η Μύκονος. Ακόμη η Αττική και φυσικά ακολούθησαν κι άλλες περιοχές. 

Ο τομέας του νεοελληνικού διαφωτισμού έπαιξε καταλυτικό ρόλο σ΄αυτό το εγχείρημα όπου ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους ήταν ο Ρήγας Φεραίος (Βελενστινλής), ο δημιουργός του περίφημου ποιήματος το οποίο μελοποιήθηκε αργότερα "καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά 40 χρόνια σκλαβιά και φυλακή".

Η αναφορά στους ήρωες και στις ηρωίδες της Ελληνικής Επανάστασης αποτελεί ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο και είναι αδύνατον να γίνει αναφορά σ' αυτό το μικρό οδοιπορικό. Παραμένουν στις καρδιές μας μέσα από της αφηγήσεις των προγόνων μας, από τις σελίδες της ιστορίας ως αυτών που θυσιάστηκαν για να ζούμε καλύτερα, ανεξαρτήτως αν αρκετές από τις αξίες για τις οποίες πολέμησαν καταπατούνται....ανθρώπων έργα..

Στην Αθήνα στις 25 Δεκεμβρίου 1842 θεμελιώθηκε η Μητρόπολη (Μητροπολιτικός Ναός) όπου αφιερώθηκε στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου για να τιμηθεί η 25 Μαρτίου 1821.

Τέλος κατά τα χρόνια της σκλαβιάς η ύπαρξη του Κρυφού Σχολειού είχε κύριο ρόλο στη μάθηση των γραμμάτων στα παιδιά, όσο κι αν θέλουν πολλοί νεωτεριστές στης ιστορίας να μηδενίσουν το θέμα, δεν είναι τυχαία τα λογοτεχνικά και καλλιτεχνικά έργα σπουδαίων προσωπικοτήτων. Βέβαια και φαντασία τους να ήταν....δεν καταλαβαίνω αυτού του είδους τον πόλεμο..

Πολύ σημαντικός ήταν ο ρόλος των Ελλήνων του εξωτερικού καθώς και των Φιλελλήνων.

Ας μην ξεχνάμε επίσης το λογοτεχνικό έργο του Διονύσιου Σολωμού , "Ύμνος εις την Ελευθερίαν" που αποτελείται από 158 τετράστιχες στροφές, εκ των οποίων οι 24 πρώτες στροφές καθιερώθηκαν ως Εθνικός μας Ύμνος το 1865.

Το εν λόγω ποίημα ο Διονύσιος Σολωμός το έγραψε τον ιστορικό  Μάϊο του 1823.Η πηγή έμπνευσης προήλθε όταν ευρισκόμενος στη γενέτειρά του Ζάκυνθο,παρακολουθούσε  την πολιορκία του Μεσολογγίου. Ήταν στο σπίτι του φίλου του Στράνη, στον ομώνυμο λόφο, λίγο έξω από την πόλη. 

Από θρησκευτικής πλευράς η 25η Μαρτίου είναι η μέρα της ενθύμησης του χαρμόσυνου νέου για τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο από την Παναγία.

Σύμφωνα με το λεξικό η λέξη Ευαγγελισμός έχει ρίζες στην ομηρική λέξη ευάγγελος, που σημαίνει αγγελιοφόρος καλών ειδήσεων (ευ + άγγελος).

Στη Μαρία την είδηση πως θα φέρει τον Ιησού έδωσε ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, ο οποίος ουσιαστικά ζήτησε τη συγκατάθεση της.

Έτσι την ευλογημένη αυτή μέρα εορτάζουμε το χαρμόσυνο γεγονός της Σωτηρίας του κόσμου καθώς και της απελευθέρωσης από την βαριά σκλαβιά.

Θα ήταν παράλειψή μου να μην αναφερθώ στα έθιμα της ημέρας!

Ο επίσημος εορτασμός με παρελάσεις και ομιλίες, θεατρικά κτλπ.

Καθόσον δεν λείπει ο Μάρτης απ' τη Σαρακοστή, η  μεγάλη μας εορτή ανήκει στη νηστίσιμη περίοδο αλλά λόγω της θρησκευτικής υπόστασης γίνεται κατάλυση ιχθύος, γι' αυτό και έχει καθιερωθεί να τρώμε ψάρι.Επειδή τα παλιότερα χρόνια ο μπακαλιάρος ή βακαλάος o παστός  μπορούσε να βρεθεί και στα ορεινά μέρη καθόσον δεν κινδύνευε να αλλοιωθεί (τα νησιά και οι παραθαλάσσιες περιοχές είχαν φρέσκα ψάρια), οι πατάτες ήταν προϊόν που μπορούσαν εύκολα να προμηθευτούν οι άνθρωποι καθώς και το σκόρδο, καθιερώθηκε σαν το επίσημο γεύμα της ημέρας ο μπακαλιάρος με τη σκορδαλιά ή αλιάδα.

Επίσης σύμφωνα με την παράδοση  αυτήν την ημέρα ούτε τα χελιδόνια δεν χτίζουν τις φωλιές τους, τόσο σοβαρή αργία είναι!!

Σε πολλές περιοχές της χώρας μας, είναι η μέρα που τα παιδιά κρεμάνε τα μαρτάκια τους στις τριανταφυλλιές και στα κλαδιά των δέντρων έτσι ώστε να χελιδόνια να φτιάξουν τις φωλίτσες τους.

Σε μερικές περιοχές της Ηπείρου, την παραμονή του Ευαγγελισμού, τα παιδιά ξεχύνονται στα χωράφια, χτυπώντας κατσαρόλες, καπάκια τσουκαλιών και ό,τι μεταλλικό μαγειρικό σκεύος έχουν. Πιστεύουν πως με αυτόν τον τρόπο διώχνουν τα φίδια, που εκείνη την μέρα ξυπνούν από την χειμερία τους νάρκη.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΕΙΡΗΝΙΚΑ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ!

H πρώτη Κυριακή της Αγίας Τεσσαρακοστής.

Ξημερώνει Κυριακή!

Η Κυριακή μετά την Καθαρά Δευτέρα, δηλαδή η πρώτη της Σαρακοστής η οποία ονομάζεται 

Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Η Εκκλησία όρισε τη μέρα αυτή ως ενθύμηση του γεγονότος της αναστήλωσης των ιερών εικόνων, των εικόνων που παρουσιάζουν τα ιερά πρόσωπα, τα Μυστήρια, σκηνές από τα Άγια Πάθη καλ.

Τα γεγονότα.

Στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατά τα τέλη του 7ου  και στις αρχές του 8ου μ.Χ αιώνα κάποιοι από τους πνευματικούς ανθρώπους, άρχισαν να εκφράζουν τις απόψεις τους για τις εικόνες και την προσκύνηση αυτών που χαρακτήριζαν ως ειδωλολατρική πράξη.

Έτσι αφού πλησίασαν τον αυτοκράτορα κι αυτός συμφώνησε με τη γνώμη τους, επήλθε η απαγόρευση των εικόνων και φυσικά της προσκύνησής τους. Όσοι συμφώνησαν μ' αυτή την ενέργεια έμειναν στην ιστορία ως Εικονομάχοι.

Εικονομάχοι και πολέμιοι της θρησκείας γενικά αλλά και της Ορθοδοξίας υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν.  

Προσωπικά πιστεύω ότι κανένας λογικός άνθρωπος δεν προσκυνάει το ξύλο ή το χαρτί ή το τζάμι , τα αντικείμενα των εικόνων. Απλά δείχνει την αγάπη του και τον σεβασμό του στο εικονιζόμενο πρόσωπο που για τον κάθε πιστό (όχι θρησκόληπτο, το διευκρινίζω και το τονίζω) σημαίνει κάτι  το δυνατό συναισθηματικά. Έτσι ανέκαθεν πίστευα στην κίνηση της υπόκλισης κι όχι στα ανούσια φιλιά στο τζάμι των εικόνων (δεν κατακρίνω όλους που φιλούσαν τις εικόνες απλά εκφράζω την άποψή μου καθόσον δεν μου άρεσε η κατάσταση που δημιουργούνταν με τα σημάδια στο τζάμι, με την κάθε κυρία να το καθαρίζει με τις κολόνιες και το απορρυπαντικό των τζαμιών κτλ). 

Οι περισσότεροι έχουμε τις φωτογραφίες των αγαπημένων μας που λείπουν , που έφυγαν  (ακόμη και των τετράποδων ή πτηνών που αγαπήσαμε, που συνδεθήκαμε μαζί τους)... και μας θυμίζουν την ύπαρξή τους, μας δίνουν θάρρος και δύναμη.

Για ποιον λόγο, να μην έχουμε τις εικόνες των αγίων προσώπων στις οποίες εναποθέτουμε τις ελπίδες μας ή οι οποίες αποτελούν τον συναισθηματικό δεσμό με το πρόσωπο που μας τις χάρισε ή μας φέρνουν στον νου μια όμορφη ανάμνηση ή αποτελούν το ευχητήριο δώρο των προγόνων μας;

Τον πόλεμο τον σημερινό δεν τον καταλαβαίνω, περιστατικά όπως το πρόσφατο, μου δημιουργεί τεράστια πληγή και ερωτηματικό για το μίσος που εδράζεται στις ψυχές των ανθρώπων προς τα Θεία που δεν τους ενοχλούν ούτε τους εμποδίζουν σε κάτι. 

Εκτός από τους Εικονομάχους υπήρχαν και οι Εικονόφιλοι που υποστήριζαν ότι οι εικόνες έπρεπε να υπάρχουν στην εκκλησία.

Πάνω από έναν αιώνα, εκατόν είκοσι χρόνια περίπου κράτησε η διαμάχη των Εικονομάχων και των Εικονόφιλων. Το 797 ήταν που η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος διατύπωσε τη σημερινή διδασκαλία που έχει η Εκκλησία και πιστεύει πως είναι τιμητική η προσκύνηση των εικόνων.

Βέβαια παρόλο που η απόφαση αυτή ήταν επίσημη, η Εικονομαχία έληξε το 842 όπου οριστικοποιήθηκε η αναστήλωση των εικόνων.

Λίγο πριν το τέλος αυτού του κειμένου θέλω να αναφέρω  ότι ως Χριστιανοί γνωρίζουμε την αξία των υλικών κι όλων των εφήμερων, ακόμη του σώματός μας που είναι φθαρτό, ως εκ τούτου δεν είναι δυνατόν να λατρεύουμε τα υλικά στοιχεία των εικόνων.

Σήμερα εορτάζουν οι έχοντες το όνομα Ορθόδοξος και οι έχουσες το όνομα Ορθοδοξία.

Ως έθιμο σήμερα στους ναούς έχουμε (όταν συμμετέχουμε κι όχι στην παρούσα κατάσταση του ιού..) την περιφορά των εικόνων.

 Το δε απολυτίκιο είναι το:

" Την άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν αγαθέ, Αιτούμενοι συγχώρεσιν των πταισμάτων ημών βουλήσει γαρ ηυδόκησας ανελθείν εν τω Σταυρώ ίνα ρύση ους έπλασες εκ της δουλείας του εχθρού όθεν ευχαρίστως βοώμεν χαράς επλήρωσας τα πάντα ο σωτήρ ημών ο παραγενόμενος εις το σώσαι τον κόσμον".

 

Xρόνια πολλά, χρόνια καλύτερα σε όλους!!!

 Υ.Σ Για τους εικονομάχους της εποχής και τους πολέμιους της Ορθοδοξίας , νομίζω ότι άλλα είναι τα αίτια και λανθασμένος ο τρόπος που ξεσπούν. Συνήθως καταπολεμούμε κάτι που μας ενοχλεί , που μας κάνει κακό. Αν ενοχλούν υποκριτές πιστοί ή εκπρόσωποι του Θεού, σ' αυτούς οφείλουμε να εκφραστούμε κι όχι στα Θεία γιατί αυτό δείχνει έλλειψη σεβασμού σε όσους πιστεύουν..

Μέσα από την εμπειρία της ζωής μου θα αναφέρω ότι οι εικόνες που έχω, όπως και η πίστη μου δεν με έχουν εμποδίσει να κάνω παρέα με ανθρώπους όλων των φυλών και θρησκειών, με ανθρώπους που δηλώνουν άθεοι, ούτε να είμαι κοντά στον συνάνθρωπο δίχως να ελέγχω τα πιστεύω του. Βέβαια αν κάποιος εκφράζεται υβριστικά ή ειρωνικά για τα Θεία με στενοχωρεί απίστευτα. Το θλιβερό είναι ότι εκτός των ακραίων περιπτώσεων στις οποίες κρύβονται διάφορα εσωτερικά προβλήματα, αυτοί που βλασφημούν και το θεωρούν ανδρισμό και μαγκιά είναι άνθρωποι που δηλώνουν Χριστιανοί..αλλά ακολουθούν ακόμη και σήμερα αυτό το κάκιστο χαρακτηριστικό της κοινωνίας...και δυστυχώς αρκετοί μυούν και τα παιδιά τους..

Την άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρεσιν των πταισμάτων ημών βουλήσει γαρ ηυδόκησας ανελθείν εν τω Σταυρώ ίνα ρύση ους έπλασες εκ της δουλείας του εχθρού όθεν ευχαρίστως βοώμεν χαράς επλήρωσας τα πάντα ο σωτήρ ημών ο παραγενόμενος εις το σώσαι τον κόσμον.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/897

© SanSimera.gr

 ***Οι φωτογραφίες των εικόνων προέρχονται από το προφίλ του εξαιρετικού και πολυαγαπημένου μας π. Θεοδόση του Ναού της Γέννησης του Χριστού στου Ψυρρή.

Καθαρά Δευτέρα, ένα σύντομο αφιέρωμα.

Με την Καθαρά Δευτέρα γνωριζόμαστε παιδιόθεν, τότε που περίμενα τη λαγάνα με ιδιαίτερη χαρά, τότε που ο ταραμάς, οι γίγαντες,ο σιμιγδαλένιος χαλβάς είχαν την αύρα της μαμάς, οι γεύσεις οι οποίες παραμένουν στο ασημοκεντημένο ντουλαπάκι των αναμνήσεων κι όταν έρχονται....περνάνε από μπροστά μου οι ανεκτίμητες εικόνες της ζωής μου.

Όσο για το χταποδάκι που έφερνε από την αγορά ο πατέρας μου και το έψηναν στα κάρβουνα του ξυλόφουρνου όπου είχε προηγηθεί η λαχανόπιτα με τον χυλό, δεν μπορώ να περιγράψω τίποτα γιατί ήταν η εποχή όπου γεύσεις και συναισθήματα δημιούργησαν ένα μπουκέτο από πολύχρωμες ανεμώνες με τη διαφορά ότι ποτέ έως σήμερα δεν μαράθηκαν, ποτέ δεν μάδησαν τα πέταλά τους, αλλά παραμένει στα λιβάδια της ψυχής μου.

Γενικά η μέρα αυτή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη νηστεία και τη φύση λόγω του εθίμου του χαρταετού αλλά και της  ανοιξιάτικης χρονικής περιόδου.

Η Καθαρά Δευτέρα έχει το σημαντικότερο μήνυμα για τους Χριστιανούς, αυτό που θέλει να είμαστε καθαροί στην ψυχή και στο σώμα.Το μήνυμα που συνδέεται με τη φράση των Αρχαίων " νους υγιής εν σώματι υγιεί" αφού πρόκειται περί αλληλένδετης σχέσης.

Αποτελεί την αφετηρία της νηστείας έχοντας προηγηθεί η ενθύμηση του μεγάλου αγαθού της συγχώρεσης για το οποίο κάθε χρόνο αναφέρω ότι δεν ισχύει για μια Κυριακή,αλλά ότι αυτή η Κυριακή μας θυμίζει πως όλο τον χρόνο μέχρι να ξανανταμώσουμε μαζί της...είναι ευοίωνο για την ψυχή και τη ζωής να συγχωρούμε.

Έτσι αυτή η Δευτέρα είναι ο σημαντικός κρίκος για την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή , την περίοδο όπου ο νους πλημμυρίζει με σκέψεις που διανθίζονται από τους αγγελικούς ψαλμούς των Χαιρετισμών (περισσότερα σε άλλο κείμενο), την περίοδο όπου μαζί με τη διατροφική νηστεία η οποία κατ' εμέ έχει αξία όταν στερείσαι τις τροφές που σου αρέσουν κι όχι όταν βρίσκεις υποκατάστατα, μαζί με την εγκράτεια σε θέματα που αφορούν τον ψυχικό τομέα, ετοιμαζόμαστε για να ανηφορίσουμε μαζί με τον Θεάνθρωπο την πορεία του Γολγοθά.

Όπως πάντα έτσι και την Καθαρά Δευτέρα η παράδοση έχει φροντίσει να την  κάνει ακόμη πιο πλούσια σε εντυπώσεις.

Ο γνωστός όρος "κούλουμα" είναι αυτός που οδηγεί στον εορτασμό στη φύση και στο πέταγμα του χαρταετού που δίνει χαρά σε μικρούς και μεγάλους, που συμβολίζει την καθαρή ψυχή η οποία  μπορεί ν΄αγγίξει τα ουράνια...

Σ' όλα τα μέρη ο κόσμος συνηθίζει να συγκεντρώνεται σε εξοχικά μέρη στεριάς ή θάλασσας. Στην Αθήνα η γνωστή τοποθεσία για τα κούλουμα ήταν (και είναι) πέριξ της Ακρόπολης κι ο λόφος Φιλοπάππου. Παλιότερα στήνονταν γλέντια υπό την μουσική πλανόδιων μουσικών και το βραδάκι οι Ρουμελιώτες γαλατάδες χόρευαν λεβέντικο τσάμικο στις στήλες του Ολυμπίου Διός.

Στη Θήβα (και σ' άλλα μέρη) γνωστό είναι το δρώμενο του Βλάχικου Γάμου με ρίζες γύρω στο 1.830 το οποίο αποτελεί μνημείο άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ.

Σε πολλές περιοχές την Καθαρά Δευτέρα λαμβάνουν χώρα τα καρναβάλια , χορεύουν το γαϊτανάκι που ως έθιμο ήρθε από την Μικρά Ασία.

Στη Μεθώνη πραγματοποιείται η αναπαράσταση ενός γάμου του 14ου αιώνα που ακουστικά γνωρίζουμε όλοι , "του Κουτρούλη ο γάμος".

Το Γαλαξίδι είναι γνωστό για τα αλευρομουτζουρώματα ή αλευροπόλεμο που ριζώνει στο 1.800 ή 1.801  περίπου.

Στον Τύρναβο το Μπουρανί που είναι μια χορτόσουπα χωρίς λάδι αλλά κατά την ώρα της προετοιμασίας οι λεγόμενοι μπουρανίδες κάνουν διάφορα παίγνια με επίκεντρο φαλλικά σύμβολα.

Για όλους μας η Καθαρά Δευτέρα είναι το κλείσιμο το κύκλου των αποκριάτικων εκδηλώσεων ή βακχικών εορτών σύμφωνα με τους λαογράφους.

Καλή Καθαρά Δευτέρα σε όλους, με υγεία και επιθυμία για αληθινή κάθαρση να οδηγηθούμε στην Ανάσταση αφού βιώσουμε τα Άγια Πάθη.

1955! η Ομόνοια χωρίς ανθοπωλεία,πενταώροφο κτίριο δίπλα στην Ακρόπολη και άλλα νέα..

 

Συνεχίζοντας το παρελθοντικό ταξίδι στη δεκαετία του '50, σήμερα θα μεταφερθούμε στην ανοιξιάτικη Αθήνα του 1955 με βαρύτητα στην Πλατεία της Ομoνοίας και στα ανθοπωλεία της.

Αξίζει να αναφέρω ότι η άνοιξη της εν λόγω χρονιάς ήταν αντίθετη με τις όμορφες κλιματολογικές συνθήκες που μας προετοιμάζουν για την ήπια εποχή της μετάβασης από τον χειμώνα. Ο Μάρτης για όσους τον έζησαν όπως έχει αποτυπωθεί σε διάφορες πηγές έφερε ισχυρές χιονοπτώσεις και έντονο κρύο.

Η πλατεία Ομονοίας ήταν περιστοιχισμένη από ανθοπωλεία και περίπτερα που για την πλειονότητα των πολιτών αποτελούσαν μια ξεχωριστή νότα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Για χάρη των αλλαγών της πλατείας, η οποία σύμφωνα με τις δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού έπρεπε από εδώ και στο εξής θα είχε μια εντελώς κυκλική μορφή, τα ανθοπωλεία έπρεπε να μεταφερθούν κι ως τον κατάλληλο τρόπο επέλεξαν την πλατεία Κοτζιά μπροστά στο κτίριο του Δημαρχείου της Αθήνας.

Σχετικά με τα ανθοπωλεία η Ρένα Βλαχοπούλου, η γνωστή ηθοποιός, τραγουδούσε στις επιθεωρήσεις της 

" Και τ' ανθοπωλεία σειρά στην πλατεία

τριάντα περίπτερα πλάι,

κι από κάτω μετρό που περνάει"

Τον Απρίλιο έγινε η μετεγκατάσταση των ανθοπωλείων αλλά στους Αθηναίους δεν άρεσε καθόλου αυτή η αλλαγή και έτσι για τους εμπνευστές της  και για όσους την πραγματοποίησαν,  άσκησαν σκληρή κριτική.

Από τον  Τσιφόρο που δεν άφηνε κανένα γεγονός χωρίς να το περιγράψει με τον ξεχωριστό του τρόπο: 

"τώρα πια είναι μια πλατεία όπως όλες ο πλατείες που πρέπει να την περνάμε βιαστικοί,χωρίς το δικαίωμα να χαζεύουμε στα πεζοδρόμιά της"

και

" ότι θα βλαστημάνε όσοι υποχρεώνονται ν' ανεβοκατεβαίνουν στα σκαλοπάτια των υπογείων της διαβάσεων"

Μια από τις ειδήσεις που σκόρπισαν θλίψη στην κοινωνία της Αθήνας ήταν αυτή του μεγάλου ταξιδιού του Φλέμιγκ, εφευρέτη της πενικιλίνης χάρη στην οποία σώθηκε όλη η ανθρωπότητα γι' αυτό και ο εκλιπών ανήκει στους ευεργέτες της.  Ο Φλέμιγκ ήταν 74 ετών και αιτία της αιώνιας αναχώρησής του ήταν η καρδιακή προσβολή αφήνοντας πίσω του την Ελληνίδα  σύζυγό του Αμαλία ηλικίας 43 χρονών.

Αυτή η χρονιά ήταν της  αναμόρφωσης της πόλης καθώς και της διαμόρφωσης πολλών τομέων. Η λεωφόρος Κηφισίας, η οδός Πατησίων,η νέα λεωφόρος Κωνσταντίνου, άλλα σημεία κυκλοφοριακών κόμβων, η διαμόρφωση της πλατείας του Σταδίου και του χώρου της Ακρόπολης κι άλλα πολλά έργα δημιουργούσαν μια κατάσταση αλλοφροσύνης..

Η ζωή των κατοίκων της Αθήνας με το κύμα της αστυφιλίας έχανε την άνεσή της, η δυσκολία της ήταν όλο και πιο έντονη (άρα -αστειευόμενη- δικαιολογημένη η σημερινή κατάσταση αν το 1955 ήταν δύσκολη η ζωή)..Γι' αυτό πολλές προσωπικότητες πρότειναν τρόπους, διάφορα μέτρα με σκοπό τον καλύτερο τρόπο διαβίωσης.

 Εκεί που επικρατούσε μια άναρχη θα έλεγε κανείς κατάσταση και έπρεπε να συμμορφωθεί ήταν στον χώρο απέναντι από τον Ιερό Βράχο.

Υπήρχαν κέντρα αγοραίου έρωτα, υπήρχαν έμποροι τσαντών, ξεφύτρωσε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ένα πενταώροφο κτίριο αφού η αστυφιλία απαιτούσε χώρους κατοικίας (η καταστροφή της Αθήνας..πολυκατοικίες, λες και δεν μπορούσαν να είναι έως τρεις ορόφους το πολύ με κάποιο χώρο για πράσινο).Για να είμαι ακριβής το κτίριο ήταν στο πλαϊνό μέρος του θεάτρου του Διονύσου...παρά λίγο να ήταν επάνω στον Παρθενώνα!!!Τόση αναισχυντία..

Σ' αυτό το σημείο αξίζει να γράψω κάποια παραπάνω στοιχεία.

Για την προστασία του χώρου της Ακρόπολη οι αγώνες είχαν προπολεμικές ρίζες αλλά απ' ότι φαίνεται οι αρμόδιοι της εποχής ..άφησαν το κτίριο να προχωρήσει...Ευτυχώς όμως σε καίρια θέση του δήμου Αθηναίων ήταν ο αρχιτέκτονας, πολεοδόμος, λαογράφος,αθηναιολόγος Κώστας Μπίρης (1899-1980), ένας άνθρωπος που έδινε μάχες με όλους εκείνους που κατέστρεφαν την πόλη...Όπως λέγεται είχε βάλει σκοπό του να μην επιτρέψει την καταστροφή γύρω από τον Ιερό Βράχο με βοηθούς του άλλους αρχιτέκτονες αλλά και αρχαιολόγους, όχι όμως τους αρμοδίους του υπουργείου Δημοσίων Έργων!Όπως βλέπουμε για ακόμη μια φορά. η ρίζα του κακού της ασυδοσίας είναι βαθιά...

Ο Μπίρης εκτός από τεχνικές γνώσεις είχε άριστο τρόπο γραφής και διατύπωσης γενικότερα του λόγου καθώς και της τεκμηρίωσης των εγγράφων που ως συντάκτης τους έστελνε στους αρμοδίους προκειμένου να σώσει ότι μπορούσε από την πόλη. Οι εφημερίδες που ήταν φιλικές προς την κυβέρνηση του είχαν κηρύξει τον πόλεμο.Η ΕΣΤΙΑ όμως ήταν δίπλα του.

Από την «Εστία»: "Το απίστευτον σκάνδαλον της πολυκατοικίας των 20 μέτρων, που θα καλύψη την θέαν της Ακροπόλεως ─ καθώς κατήγγειλαν επισήμως η Ανωτάτη Σχολή Αρχιτεκτόνων και το Αρχαιολογικόν Συμβούλιον─ αποσιωπάται επιμελώς από τας κυβερνητικάς εφημερίδας, αφ’ ής επληροφορήθησαν αύται, ότι η άδεια εδόθη κατά διαταγήν του τέως Υπουργού Δημοσίων Έργων, του αποκαλουμένου και “νέου Περικλέους” (σ.σ. Κων/νος Καραμανλής) υπό τον Άγγλων της Κύπρου".

"Και όμως το σκάνδαλον είναι ακόμη μεγαλείτερον από ό,τι είχομεν αρχικώς πιστεύσει. Εν πρώτοις, η έκτασις επί της οποίας κτίζεται είναι χώρος αρχαιολογικός, δεδομένου ότι, καθ’ όλους τους αρχαίους και νεωτέρους συγγραφείς, ευρίσκεται εκεί περίπου το Ωδείον των κλασσικών αθηναϊκών χρόνων, που έπρεπε να έχη ήδη ανασκαφή. Δεύτερον δε, φαίνεται ότι ο “νέος Περικλής”, ο οποίος έδωκε την άδεια να κτισθή ο απαλλοτριωτέος αυτός χώρος ─ και δη με ένα μεγαθήριον, που θα καταστρέψη αισθητικώς το πολυτιμότερον σημείον των Αθηνών ─ την έδωκε χάριν ωρισμένων προσώπων, εγγύτατα προς την Κυβέρνησιν ισταμένων".

"Οφείλει, λοιπόν, να κατονομάση η Κυβέρνησις τον τε ιδιοκτήτην, ως και τους μετ’ αυτού συνεταιρισθέντας, διά την τερατώδη οικοδομήν. Να ανακοινώση δε, διατί εδόθη η άδεια και τι αληθεύει από τα ψιθυριζόμενα, περί του εν Πικερμίω γεύματος!…".

Μετά από κυριολεκτική μάχη που ξεκίνησε ο Μπίρης και αφού ακολούθησαν πολλές διαβουλεύσεις δεδομένου πως οι αρμόδιοι φορείς και εκπρόσωποι της Κυβέρνησης δεν ήθελαν να εμποδίσουν το έργο (της ντροπής), μετά από υψηλή αποζημίωση το καλοκαίρι του 1956 το κτίριο κατεδαφίστηκε και εκεί δημιουργήθηκε προς κοινό καλό το αλσύλλιο που βρίσκεται σχεδόν απέναντι από την είσοδο του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης.

Δυστυχώς....το ακίνητο αυτό ήταν ιδιοκτησίας της κόρης του τότε υπουργού Εσωτερικών, ο οποίος το καλοκαίρι της κατεδάφισης έφυγε σε ηλικία πενήντα έξι ετών από καρδιακή ανακοπή.

Η ματαιοδοξία, ένας από τους χειρότερους εχθρούς του ανθρώπου και της κοινωνίας.

Κλείνω αυτή την αναδρομή  με τη δυσκολία μετακίνησης των πολιτών της Αθήνας καθόσον υπήρχε μεγάλο πρόβλημα στις συγκοινωνίες με αποτέλεσμα τον χειμώνα η κατάσταση να είναι πιο δυσχερής, να δυσκολεύονται στις αγορές τους και διάφορα άλλα. Επίσης μια ακαλαίσθητη εικόνα αποτελούσαν οι βιτρίνες των καταστημάτων καθόσον δεν υπήρχαν διακοσμητές αλλά οι καταστηματάρχες δημιουργούσαν το δικό τους διάκοσμο! Αυτή την κατάσταση περιέγραφε σ' ένα χρονογράφημά της, στην εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ η Ελένη Βλάχου   (18 Δεκεμβρίου 1911- 14 Οκτωβρίου 1995) γνωστή εκδότρια , δημοσιογράφος, χρονογράφος στο οποίο πρότεινε να γίνει το ωράριο των καταστημάτων συνεχές, τουλάχιστον για τη χειμερινή περίοδο!! Πόσο μπροστά ήταν!!!

Πηγές αποτελούν διάφορα αποκόμματα εφημερίδων εκείνης της εποχής που ανήκουν στη συλλογή μου.

1953!O χορός "Μάμπο". Στον παλμό των καλλιστείων στην Αθήνα.

Η δεκαετία του '50 όπως είναι γνωστό σε όλους καθόσον αποτελούσε την επαναφορά της "ζωής" σε όλους τους τομείς, χαρακτηριζόταν από πολλές δυσκολίες στην καθημερινότητα της κοινωνίας. 

Το 1953 ήταν μια χρονιά αρκετά χαμηλή οικονομικά, ο κόσμος είχε φτώχεια όπως λέγεται.

Έτσι εκείνη τη χρονιά οι καρναβαλικές εκδηλώσεις, τα αποκριάτικα δρώμενα δεν έδειχναν να πραγματοποιούνται όπως ήθελε ο κόσμος της Αθήνας.

Περιορίστηκε ο εορτασμός και η ψυχαγωγία σε χορούς  στις μεγάλες αίθουσες. Μάλιστα αναφέρεται σε αρκετές πηγές αλλά επιβεβαιώνουμε όλοι όσοι είχαμε την τύχη να ακούσουμε τις αφηγήσεις φίλων και συγγενών, πως απαγορεύτηκε η χρήση και η ρίψη κέρινων αυγών που ήταν γεμάτα χαρτοπόλεμο γιατί κόστιζαν όσο τρία φρέσκα αυγά που αποτελούσαν το γεύμα για μια οικογένεια, εκείνα τα χρόνια...Επίσης για οικονομικούς λόγους απαγορεύτηκαν και οι μάσκες.

Οι χοροί της εποχής ήταν το τανγκό ή τάνγκο, το βαλς βεβαίως!! το φοξ τροτ κι άλλοι γνωστοί χοροί.

Όμως τα προγνωστικά της εποχής ήταν πως ο κόσμος θα επιδίδονταν και σε νέους χορούς που είχαν έρθει στη χώρα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, από τη νότια Αμερική και όμορα εξωτικά μέρη. Έτσι στη ζωή των Αθηναίων εκ των οποίων πολλοί ήταν λάτρεις των χορών, ήρθε το "Μάμπο",η "Κόγκα", η "Ρούμπα".

Κυρίως το "Μάμπο" που είχε ως κύρια πηγή προέλευσής του την Κούβα έγινε ο αγαπημένος χορός για όλους και όλες που ήθελαν να δημιουργούν όμορφες εντυπώσεις!!!

Ανατρέχοντας σε διάφορες πηγές ιστορίας και πολιτισμού βλέπουμε ότι όταν τελείωνε η δεκαετία του '40 στην Αβάνα ο μουσικός Πέρες Πράδο, ήταν αυτός που βρήκε τον κατάλληλο χορό για τη μουσική μάμπο. Η μουσική και ο χορός δεν άργησαν να προχωρήσουν στο Μεξικό και στη Νέα Υόρκη. Το 1950 γενικότερα το λάτιν στοιχείο ήρθε και στην Ελλάδα.

Τα καλλιστεία του 1953 στην Αθήνα.

Η Μις Αθήνα ήταν ο τίτλος για την απόκτηση του οποίου οργανώθηκαν κι έγιναν τα Καλλιστεία σε μια ταβέρνα.

Επειδή Καλλιστεία είχαν γίνει και το 1952 με όλες σχεδόν τις διαγωνιζόμενες να "ντυθούν" με τίτλους ομορφιάς, με τον κόσμο να έχει ξεσηκωθεί για λόγους ηθικής-σεμνοτυφίας, σχεδόν κανένας δεν πίστευε πως θα επαναληφθεί το δρώμενο.

Ο τύπος - οι εφημερίδες της εποχής είχαν βρει τα καλλιστεία ως ένα θέμα που ενδιέφερε τους πολίτες αφού ήθελαν να μαθαίνουν όχι μόνο τα αποτελέσματα αλλά και την εξέλιξη όλων όσων συμμετείχαν..ποια ήταν η πορεία τους και όλα τα σχετικά.

Κάποιες από τις διαγωνιζόμενες για τον παραπάνω τίτλο, αντί να συνεχίζουν τις σπουδές τους στη Νομική ή στην Ιατρική Σχολή που ήταν το όνειρό τους, τις κέρδισε ο κινηματογράφος και ο καλλιτεχνικός χώρος. Κάτι παρόμοιο βέβαια συνέβηκε με τις υποψήφιες αλλά και νικήτριες των μεγάλων καλλιστείων που έγιναν το καλοκαίρι.

Τα καλλιστεία του Ιουνίου του 1953 είχαν ως σκοπό τη διεκδίκηση του "Τίτλου της Καλλίστης" και ήταν η δεύτερη φορά που πραγματοποιούνταν στη μεταπολεμική Ελλάδα.

Υπήρξαν σοβαρές διαμαρτυρίες, γεγονότα, συλλήψεις καθόσον είχαν ξεσηκωθεί κάποιοι από τους πολίτες με την υποστήριξη ενός ιερωμένου και διαδήλωναν έξω από το κέντρο που γινόταν η εκδήλωση.Ακόμη πολλοί αμφισβητούσαν το αποτέλεσμα οπότε και γι' αυτό υπήρξαν αντιδράσεις.Επεισοδιακό δηλαδή το ξεκίνημα της διοργάνωσης των Καλλιστείων.

Για την ακρίβεια φασαρία έγινε και μέσα στον χώρο του διαγωνισμού!

Ο λόγος όπως προέγραψα ήταν η αμφισβήτηση από αρκετούς για τα αποτελέσματα.

Πρόεδρος της επιτροπής των αποτελεσμάτων ήταν η Μαρίκα Κοτοπούλη. Η συνεδρίαση έγινε σε πολύ δυνατούς ρυθμούς.

Τα αποτελέσματα ήθελαν: τη Ντορέτα Ξηρού με τον τίτλο της Σταρ Ελλάς, την Αντουανέτα Ροντοπούλου

Μις Ελλάς ,την Ερμίνα Δαμάσκου ως Αναπληρωματική Σταρ Ελλάς και την Αλεξάνδρα Λαδίκου ως Αναπληρωματική Μις Ελλάς. 

Το κοινό διαμαρτυρήθηκε έντονα γιατί υποστήριζε την Αλεξάνδρα Λαδικού που ήταν η Αναπληρωματική για μια ψήφο διαφορά από την Σταρ Ελλάς.

Προς την επιτροπή εκσφενδονίστηκαν διάφορα πράγματα από τα τραπέζια.

Η εξέλιξη ήθελε την Ντορέτα Ξηρού να μην προχωρήσει στο εξωτερικό..αντίθετα με την Αλεξάνδρα Λαδίκου η οποία στον διαγωνισμό "Μις Κόσμος 1953" είχε τη δεύτερη θέση και πάλι για μια μόνο ψήφο διαφορά!!

Οι πηγές για το παρόν άρθρο είναι περιοδικά που κατά καιρούς έχω προμηθευτεί από παλαιοβιβλιοπωλεία.

Οι φωτογραφίες από διαδικτυακή πηγή, χωρίς δικαιώματα.