Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2020

AΝΑΤΟΛΗ ΨΥΧΗΣ, από το τετράδιο στην έκδοση.

 

Κάποιες αποφάσεις στη ζωή νιώθεις ότι δεν τις παίρνεις εσύ..αλλά ότι από κάπου έρχονται.Έτσι έγινε με την απόφαση για το πρώτο μου εκδοτικό βήμα μέσω της ποιητικής συλλογής ΑΝΑΤΟΛΗ ΨΥΧΗΣ που απ' ότι φαίνεται έρχεται με τη δύση του τραγικού για όλη την ανθρωπότητα τρέχοντος έτους. Η έκδοση ήταν πέρα από τη σκέψη μου μέχρι πριν λίγο καιρό που πρόσωπα και καταστάσεις απ' ότι φαίνεται "συνωμοτούσαν" γι' αυτό, έτσι για την ώρα κυλάει όμορφα και ήρεμα όλη η διαδικασία.Η ημερομηνία υπογραφής του συμφωνητικού με τον Εκδοτικό Οίκο ΚΕΦΑΛΟΣ,ήταν η μέρα που συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το ταξίδι προς την αιωνιότητα του μεγάλου μου αδερφού και πνευματικού δάσκαλου για μένα.

Η αλήθεια θέλει, περισσότερο από είκοσι χρόνια (εξαιρώ τα παιδικά και νεανικά μου χρόνια) να δημοσιεύονται κείμενα και ποιήματά μου (με ψευδώνυμο για αρκετά χρόνια) σε περιοδικά και εφημερίδες ενώ τα τελευταία έξι χρόνια ασχολούμενη με αρκετούς λογοτεχνικούς διαγωνισμούς απέσπασα κάποιες διακρίσεις και εισήλθα πιο κοντά στον συγγραφικό και λογοτεχνικό χώρο. Σύμφωνα με τα δεδομένα της εποχής, μετά τα προαναφερόμενα θεωρείται ώριμη η σκέψη για το πρώτο εκδοτικό σκαλοπάτι. 

Η αρχή γίνεται με την ποίηση αφού μέσω των στίχων ξεκίνησαν οι διακρίσεις για το  μυροβόλο αυτό ταξίδι. 

Η συλλογή αποτελείται από ποιήματα ποικίλης θεματολογίας που γράφτηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και σχετικές σκέψεις όπως αυτές γεννήθηκαν τις στιγμές που έγραφα το ανάλογο ποίημα.

Τα έσοδά της είναι αφιερωμένα στο Χριστοδούλειο Ορφανοτροφείο στην Αττική.
 
 
Για όλα τα είδη που ασχολούμαι υπάρχει και το ανάλογο τετράδιο καθόσον πιστεύω στην αξία του χειρόγραφου που τείνει να εκλείψει λόγω της χρήσης του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Προσωπικά πρώτα γράφω με το στυλό μου και μετά τα καταχωρώ στο ηλεκτρονικό αρχείο.
Τα ποιήματά μου είναι γραμμένα στη Νεοελληνική Γλώσσα με κάποιες λέξεις από την Αρχαία Ελληνική. Η άποψή μου είναι ότι για να έχουν απήχηση τα γραπτά μας πρέπει να γράφονται στη γλώσσα που μιλάμε.Είναι ανούσιο να ανοίγουμε τα λεξικά για να εντοπίσουμε λέξεις που ακούγονται σπάνια, λέξεις οι οποίες δημιουργούν μεγαλειώδεις εντυπώσεις αν η καθομιλουμένη μας διαφέρει. Με διαφορετικό τρόπο θα γράψει ο άνθρωπος που διδάχθηκε την Αρχαία ακόμη κι αυτός που τη σπούδασε ή τη διδάσκει, διαφορετικά ο άνθρωπος που τελείωσε το Δημοτικό αλλά αποτυπώνει σκέψεις και συναισθήματα με τη βοήθεια κάποιου άλλου.
 
 
Επιτυχία για μένα έως τώρα αποτελούν τα θετικά σχόλια φίλων, γνωστών καθώς και αγνώστων για τα γραφόμενά μου.
 
Ιδιαίτερη συγκίνηση μου έφερε η ανιδιοτελής αγάπη με την οποία αγκάλιασαν το έργο μου πριν ακόμη ανατείλει πάρα πολλοί φίλοι αλλά και  άνθρωποι σημαντικοί στον χώρο της συγγραφής..Θα αναφερθώ προσωπικά στον καθένα με το που θα ανατείλει η ΑΝΑΤΟΛΗ ΨΥΧΗΣ..
 
Ιδιαίτερη χαρά κι ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία θα είναι αν στη συλλογή μου βρει κάτι που τον άγγιξε έστω και ένας αναγνώστης.



Εύχομαι σε όλους με αγάπη, πίστη, υπομονή και δύναμη να βοηθήσουμε ώστε να ξεπεράσει η ανθρωπότητα αυτή τη μάστιγα.
Εύχομαι να μην αφήσετε τον εαυτό σας να γίνει έρμαιο στον τρόμο, να μην τον αφήσετε να βουρκώσει σε καταθλιπτικές σκέψεις.
Επίσης αναπτύξτε τις ικανότητές σας κι από εκεί θα ξαναγεννηθείτε, κάθε τομέας είναι χρήσιμος κι αξιοθαύμαστος όταν βασίζεται σε αξίες (από τη ραπτική, τη μαγειρική, τις κατασκευές έως το γράψιμο και πολλά ακόμη).
Ακόμη, εμψυχώστε τα παιδιά και τους νέους και εξηγήστε τους πως απ' αυτή τη δοκιμασία θα βγούν πιο δυνατοί ψυχικά όπως και παλιότερες γενιές.
Εύχομαι και προσεύχομαι για την ανατολή όλου του κόσμου!
 



Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2020

Ο μεγάλος έρωτας του πεζογράφου, ποιητή, λόγιου Γεώργιου Βιζυηνού.

 


Ο Γεώργιος Βιζυηνός ανήκει στους σπουδαίους Έλληνες του χώρου των Γραμμάτων που λόγω της ψυχασθένειάς του έφυγε σαράντα επτά ετών.., ήταν λόγιος, πεζογράφος, ποιητής που γεννήθηκε το 1849 στη Βιζύη της Τουρκίας και απεβίωσε στις 15 Απριλίου 1896 στην Αθήνα, στο Δρομοκαΐτειο όπου νοσηλευόταν. Τα παιδικά του χρόνια ήταν πάρα πολύ δύσκολα αλλά κατάφερε χάρη στη βοήθεια κάποιων συγγενών και φίλων της οικογενείας του να έχει μια πολύ αξιόλογη εκπαίδευση που έλαβε χώρα στο Πανεπιστήμιο της Λειψίας, στο Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Στους περισσότερους είναι γνωστός ως ο ποιητής που ήταν ψυχασθενής και νοσηλεύτηκε στο Δρομοκαΐτειο χωρίς να γίνεται λόγος για την υπόλοιπη ζωή του.

Μια γλυκιά και συνάμα θλιβερή ερωτική ιστορία ξεκινά από την ώρα που έχοντας ανάγκη να εργαστεί για να ζήσει αποδέχτηκε τη θέση (κυριολεκτικά κακοπληρωμένη) του καθηγητή της δραματολογίας και αισθητικής στο Ωδείο Αθηνών. 

Δυστυχώς για τον ευαίσθητο, ευαίσθητο αυτό άνθρωπο των Γραμμάτων αντιμετώπισε τεράστια προβλήματα που σίγουρα είχαν τον ρόλο τους στον κλονισμό της ψυχικής του υγείας. νώ ήταν εφοδιασμένος με όλα τα προσόντα  δεν τον διόρισαν καθηγητή στο πανεπιστήμιο μα ούτε στο γυμνάσιο...υπήρχαν  οι λεγόμενες " πνευματικές" κλίκες που εξυπηρετούσαν όποιον ήθελαν..το ελληνικό στοιχείο δεν βλάστησε τώρα..

Ο Βιζυηνός δεν είχε ιδιόκτητη κατοικία και νοίκιαζε ένα σπίτι από τον Ιταλό ΦραΒασίλη, πολύ καλό άνθρωπο κατά τα άλλα μα σκληρό ιδιοκτήτη γι΄αυτό πίεζε και πρόσβαλε τον ποιητή που ήταν τραγική η οικονομική του κατάσταση.Αναγκάστηκε να δώσει ως ενέχυρο τα βιβλία του και φυσικά να φύγει από αυτό το σπίτι, κάτι που του δημιούργησε επιπρόσθετη στενοχώρια γιατί ήταν ερωτευμένος με την κόρη του ΦραΒασίλη που την είχε μαθήτρια στο Ωδείο Αθηνών.

Η Μπετίνα ήταν ένα όμορφο κορίτσι για την οποία ο δάσκαλός της στη μουσική, νύχτες και νύχτες ξενυχτούσε κάτω από μια θαμπή λάμπα γράφοντάς της ποιήματα, δάκρυζε ατελείωτα καθόσον δεν μπορούσε να της εκμυστηρευτεί το πάθος του.

Μια μέρα αφού είχε τελειώσει  το μάθημά τους, ο Ποιητής πήγε ευθύς στο σπίτι της Μικρής και ήταν τόσο αναστατωμένος που το κορίτσι τρόμαξε όταν τον είδε. Της είπε ότι θέλει να μιλήσει με τη μητέρα της  όπως κι έγινε.Η κυρία ΦραΒασίλη τον δέχτηκε στο σαλόνι της κι αυτός της είπε χωρίς καμιά αργοπορία τον λόγο της επίσκεψης, πως δηλαδή ήταν σφόδρα ερωτευμένος με την κόρη της και ήθελε να συνάψει γάμο μαζί της.

Η γυναίκα δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη και ενώ προσπαθούσε να του πει ότι πρέπει να το συζητήσει με τον σύζυγό της , ο Βιζυηνός πολύ γρήγορα και συγχυσμένα  της έλεγε ότι η Μικρή κοντά του θα ζήσει σα βασίλισσα, θα έχει όλα τα πλούτη του κόσμου. Η κυρία ΦραΒασίλη του έκλεισε τη συζήτηση  και του υποσχέθηκε πως θα του απαντούσε αργότερα.
Ο ευαίσθητος Λόγιος δεν το άντεξε και κλείστηκε για πολλές ώρες στο δωμάτιό του και μέσα στις πολλές σκέψεις που έκανε ήρθε πάλι μια που από τότε που ήταν παιδί ουσιαστικά δεν έφυγε ποτέ..αυτή για το μεταλλείο χρυσού που δήθεν υπήρχε στο κτήμα της μητέρας του και το οποίο θα έσωνε από τα οικονομικά προβλήματα όλη του την οικογένεια. Επειδή πίστευε ότι αν ήταν πραγματικά πλούσιος δεν θα του αρνούνταν τον γάμο με την Μπετίνα, σκεφτόταν πως μπορούσε να βρει χρυσό.


Η μέρα που συναντήθηκε με την κυρία ΦραΒασίλη θεωρείται ως ορόσημο για την επιβάρυνση της ψυχικής του υγεία που ήδη ήταν σε άσχημη κατάσταση με τα τεράστια οικονομικά θέματα που αντιμετώπιζε . Λέγεται...ότι από τότε ο Βιζυηνός έκλαιγε συνεχώς, ότι η συμπεριφορά του ήταν ταραγμένη και νευρική, είχε αλλάξει τόσο που οι φίλοι του ανησυχούσαν για την κατάστασή του. 

Το 1892 αρχή της άνοιξης τον μήνα Μάρτιο οι κήποι, τα περιβόλια, οι λόφοι της Αθήνας μοσχοβολούσαν απ' τα λουλούδια και το μάτι δεν χόρταινε να θαυμάζει τα χρώματα. Η Πατησίων εκείνη την εποχή ήταν ένα από τα αγαπημένα μέρη των Αθηναίων όπου απολάμβανα τις ανοιξιάτικες βόλτες τους. Ο Βιζυηνός πήρε μια όμορφη άμαξα , λαντό για την ακρίβεια με δυο άσπρα άλογα και πήγε βόλτα στην Πατησίων.

Μετά το τέλος της αμαξάδας επέστρεψε στα Χαυτεία όπου ήταν αρκετοί φίλοι του λογοτέχνες. Η εικόνα που αντίκρισαν οι φίλοι του ενέπνεε σίγουρα ανησυχία.

Στο πίσω κάθισμα της άμαξας είχε απλώσει μια αγκαλιά τριαντάφυλλα που είχε αγοράσει και τώρα καθισμένος στη μέση από τα μπροστινά καθίσματα τα κοιτούσε με λυπημένο ύφος δίχως να παίρνει τα μάτια του, δίχως να νιώθει την παρουσία των άλλων ανθρώπων γύρω του. Η ενδυματολογική του επιλογή μαρτυρούσε πένθος με μαύρο πλατύγυρο καπέλο, μαύρο φιόγκο στον λαιμό, μαύρα ρούχα.
Προσπαθώντας να μάθουν τι του συμβαίνει  κάποιοι είπαν ότι το προηγούμενο βράδυ επισκέφθηκε τα γραφεία της εφημερίδας όπου εργαζόταν ο φίλος του ο Κωστής Παλαμάς. Τους ζήτησε χαρτί για να γράψει κάτι και ξεκίνησε να γράφει " Σήμερον την εσπέραν τελούνται οι γάμοι του μεγάλου ποιητού  Γεωργίου Βιζυηνού μετά της..." δεν ολοκλήρωσε αυτό που η φαντασία του είχε πλάσει. Όλοι πια γνώριζαν ότι δεν ξεπέρασε τον ανεκπλήρωτο έρωτά του με την μικρή Μπετίνα.

Μετά από όλη την ταραχή και τη σύγχυση που δεν έλεγε να περάσει ο διευθυντής του Ωδείου Αθηνών Γεώργιος Νάζος κι ο συμφοιτητής του από τα πανεπιστημιακά χρόνια της Γερμανίας Αλέξανδρος Ζαΐμης τον οδήγησαν στο Δρομοκαΐτειο το γνωστό Νοσοκομείο Ψυχικών Νοσημάτων. Από τον φόβο μήπως θέσει τέρμα στη ζωή του συμβουλευόμενοι τον αρμόδιο δικαστή ο Βιζυηνός κλείστηκε για νοσηλεία (κάποιοι γράφουν ότι είχε κάνει δυο απόπειρες αυτοκτονίας όπως κι ότι είχε προσπαθήσει να απαγάγει την Μπετίνα κάτι βέβαια που αρκετοί αμφισβητούν).
Το 1896 στις 15 Απριλίου με την άνοιξη να δείχνει την αναγέννηση της φύσης σε κάθε σημείο ο Μεγάλος Λόγιος έφυγε για την αιωνιότητα..
Η εξόδιος ακολουθία του έγινε στο Α' Νεκροταφείο της Αθήνας...χωρίς οι περισσότεροι από το πλήθος να γνωρίζουν τα βάσανα που είχαν λαβώσει την ευαίσθητη ψυχή του.
Σύμφωνα με αρκετά συγγράμματα και διάφορα βιβλία που έχω μελετήσει  ο έρωτας ήταν το αποκορύφωμα, η αφορμή για να ξεσπάσει ο οργανισμός...η αδικία που είχε υποστεί όταν έμεινε εκτός θέσεων στην εκπαίδευση (αφού όπως προέγραψα ..βόλεμα..επικρατούσε και τότε) με αποτέλεσμα την τραγική οικονομική του κατάσταση ήταν αυτό που άρχισε να καίει τον εσωτερικό του κόσμο...
 

Κλείνω με ένα αγαπημένο ποίημά του.



Υποθήκαι

 

Όπου θαρριέται για καλό,     
   και δίχως δοιάκι ανοίγεται,
τον βρίσκ' η μπόρα στο γιαλό 
   και ναυαγεί και πνίγεται.

 

Όπου σκαρώνει μια φωλιά
   σ' εν' άστατο κοτρόνι,
πριν η καθίσει μια σταλιά,
   γυρνά και τον πλακώνει.

 

Όπου γλιστρήσει, αν πιασθεί  
   στων αλλωνών την ανθρωπιά,
θα τον σκουντήσουν να χαθεί,
   να μην ορθοπατήσει πια.

 

Χαρά στον, που δεν αρμενά ,
   κι έχει στεριό το σπίτι του,
κι ουδέ τον ξένο προσκυνά,
   ουδέ τον συντοπίτη του!



Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2020

Από τους μεγάλους έρωτες της παλιάς Αθήνας. Ερρίκος Σλήμαν και Σοφία Καστρωμένου ή Εγκαστρωμένου.

 

 Ο έρωτας από τη μυθολογία δημιουργούσε διάφορες καταστάσεις στην κοινωνία των θεών και των θνητών. Σε όλες τις εποχές ο ρόλος του ήταν σημαντικός. Ήταν  ο πανέμορφος θεός ή το γελαστό αγγελάκι όπου με τα βέλη του στόχευε τις καρδιές και μεθούσε τις σκέψεις, έφερνε καρδιοχτύπια και ταραχές, άλλες φορές πίκρα, άλλες φορές  οδηγούσε ους ερωτευμένους "εις γάμου κοινωνία". Ήταν...και είναι βέβαια.

Στο παρόν κείμενο θα αναφερθώ στον έρωτα του γνωστού από τις αρχαιολογικές ανασκαφές Γερμανού Ερρίκου Σλήμαν και της αρκετά πιο νέας Σοφίας Καστρωμένου ή Εγκαστρωμένου, όπως μου την είχε αφηγηθεί (και την είχα καταγράψει) περίπου τέσσερις δεκαετίες πριν μια θεία μου μεγάλη σε ηλικία, γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα με πλούσια κοινωνική ζωή γι΄αυτό γνώριζε από κοντά διάφορες ιστορίες!!  


Ο Ερρίκος Σλήμαν ανήκε στην επιχειρηματική δραστηριότητα της Γερμανίας, με πάθος για την αρχαιολογία και γεννήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 1822 στο Neubukow.

Η ιστορία ενός από τους πιο γνωστούς έρωτες αρχίζει..

Ήταν παραμονή του Αγίου Παντελεήμονος του 1868 το βραδάκι όπου σε μια ατμόσφαιρα ντυμένη στα χρώματα του δειλινού τελούνταν ο εσπερινός στο ταπεινό ξωκκλήσι  της οδού Αχαρνών και εκεί βρέθηκε ο Σλήμαν. Ο αρχιμανδρίτης Θεόκλητος που αργότερα έγινε  Αρχιεπίσκοπος Αθηνών έψελνε τιμώντας την εορτή του Αγίου και μαζί του ήταν οι δυο ανιψιές του , οι κόρες του γνωστού Αθηναίου εμπόρου Γεώργιου Καστρωμένου ή Εγκαστρωμένου.

Ο Γερμανός φίλος του αρχιμανδρίτη καταγοητευμένος από τα δυο κορίτσια, του πρότεινε να τα συνοδεύσει με την άμαξά του, στο σπίτι τους που ήταν στη συνοικία Βλασαρούς (πλατεία Γιγάντων), Μοναστηράκι προς Πλάκα, πλησίον της Αρχαίας Αγοράς. Έτσι κι έγινε ο σύνδεσμος της οικογένειας Καστρωμένου με τον Σλήμαν ο οποίος είχε έρθει το 1859 στην Αθήνα και το 1868 επανήλθε για να μείνει μόνιμα.

        Μικρή παρένθεση....Ερρίκος Σλήμαν και αρχαιολογία

Με όνειρο να  ανακαλύψει σκάβοντας τους θησαυρούς στην Τροία όπως ανέφερε ο Όμηρος χρειάστηκε να σπουδάσει για πέντε χρόνια στο Παρίσι έως το 1864 και αργότερα μετά από επισκέψεις τους στη Μέση Ανατολή επέστρεψε πάλι προκειμένου αυτή τη φορά να ολοκληρώσει τις σπουδές του στην ελληνική αρχαιολογία.

Η ιστορία συνεχίζεται..

Μετά τους δεσμούς της φιλίας και τις προσκλήσεις για δείπνο αρκετές φορές από την οικογένεια του γνωστού Αθηναίου εμπόρου δεν άργησε ο Ερρίκος να ερωτευτεί τη Σοφία (μεγαλύτερη κόρη) που ως δασκάλα δίδασκε στον δημοτικό σχολείο της περιοχής του Αγίου Φιλίππου.

Για τις αρχές και τα ήθη εκείνης της εποχής βέβαια ο άνδρας των σαράντα έξι χρονών ήταν πολύ μεγάλος. Της έκανε πρόταση γάμου χωρίς να καθυστερήσει αλλά η κοπέλα αρνήθηκε όχι για την ηλικία μα για την εθνικότητα. Όμως ο Σλήμαν που προσπαθούσε αληθινά για ότι αγαπούσε, αντιλαμβανόμενος τη φιλομάθειά της, της πρότεινα να πάνε μαζί για τις σπουδές τους στο εξωτερικό. Έτσι η πλουσιοκόρη αποδέχτηκε την πρόταση του αρραβώνα.

Ο ευτυχισμένος Ερρίκος χρειάστηκε να φύγει από την Αθήνα για την Ιθάκη όπου και πραγματοποίησε τις πρώτες του ανασκαφές. Εννοείται ότι η σκέψη του δεν έφευγε από την αγαπημένη του που με την οικογένειά της  έκαναν όλες τις ετοιμασίες που άρμοζαν σ' έναν γάμο του επιπέδου τους και τον περίμενε. Επειδή τα βασικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης κοινωνίας είναι κοινά σε κάθε εποχή, ήταν αυτονόητο εκτός από τους φίλους και τους συγγενείς που έσπευδαν να δώσουν τις ευχές τους, πως υπήρχαν και εκείνοι που σχολίαζαν στα σαλόνια της εποχής το γεγονός ότι η κόρη του Καστρωμένου παντρευόταν το Γερμανό το γέρο.


Ότι και να έλεγαν οι άλλοι, τα κοινά ενδιαφέροντα του ζευγαριού ξεπερνούσαν τη διαφορά της ηλικίας και κάπως έτσι ξεκίνησαν να ταξιδεύουν στο εξωτερικό αφού πρώτα έγινε ο γάμος. Ο πρώτος τους σταθμός ήταν η Γερμανία για να γνωρίσει η Σοφία τη χώρα του αγαπημένου της με συνέχεια τη Γαλλία και την Ιταλία. Για την όμορφη δασκάλα η γνωριμία με τις πόλεις του εξωτερικού αποτέλεσε μια πλούσια επιμόρφωση και ταυτόχρονα γνωριμία με την αρχαιολογία καθόσον είχε αποφασίσει να βοηθάει τον σύζυγό της. 

Μαζί ταξίδεψαν στη Μικρά Ασία το 1870 για να προχωρήσουν σε ανασκαφές στον λόγο του Ισαρλίκ.Ταλαιπωρήθηκε γι' αυτή την ανασκαφή από τα λόγια άλλων συναδέλφων του που δεν πίστευαν ότι εκεί υπήρχαν ευρήματα αλλά κι από τους Τούρκους που του επέβαλαν πρόστιμο 50.000 φράγκων αφού πρώτα τον οδήγησαν σε δίκη.

Το έργο του στην Τροία, στις Μυκήνες, στην Ιθάκη, στον Ορχομενό,στην Τίρυνθα,στις Μυκήνες είναι πασίγνωστο. Η προσφορά του ανεκτίμητη.

Ο Σλήμαν διηγούνταν στην αγαπημένη του τα γεγονότα της ζωής του που έκρυβε ταλαιπωρίες και ταραχές κι αυτή τον αγαπούσε αληθινά ενώ ταυτόχρονα τον θαύμαζε.

Ένα γεγονός που τη συγκίνησε ήταν πως στα δεκαπέντε του χρόνια διέκοψε το σχολείο γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς αφού οι γονείς του δεν είχαν τη δυνατότητα να πληρώνουν τα δίδακτρα.

Ήταν ένας άνθρωπος που κυνηγούσε το όνειρό του και δεν τον καθήλωναν οι ταλαιπωρίες.Αφήνοντας το σχολείο έγινε εργάτης, αργότερα ταξίδεψε ως ναύτης σ' ένα πλοίο που ναυάγησε και σώθηκαν τρία άτομα, το ένα εξ αυτών ο Σλήμαν. Το όνειρο αυτό διακόπηκε  κι έτσι δούλεψε ως υπάλληλος. Δεν ξεχνούσε ποτέ τη θέληση για μάθηση, δούλευε και σπούδαζε ξένες γλώσσες, έμαθε ρωσικά και όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες.


Κατόπιν ανέλαβε τη διεύθυνση στην Πετρούπολη (1846) του παραρτήματος του εμπορικού οίκου που εργαζόταν και εκμεταλλευόμενος τα δεδομένα της πόλης κατάφερε στα τριάντα δύο του χρόνια να ιδρύσει δικό του εμπορικό οίκο και να ανήκει στους πλουσιότερους εμπόρους της Ρωσίας. Με όπλο αυτή την οικονομική άνεση έμαθε από μεγάλους δασκάλους την ελληνική γλώσσα στην αρχαία και νέα της μορφή. 

Με τη Σοφία που όσα περισσότερα μάθαινε για τον χαρακτήρα και τη ζωή του συζύγου της , τόσο περισσότερο ένιωθε γοητευμένη, απέκτησαν δυο παιδιά την Ανδρομάχη που παντρεύτηκε αδερφό του Μακεδονομάχου Παύλου Μελά και τον Αγαμέμνονα που παντρεύτηκε μια ξένη πανέμορφη γυναίκα τη μετέπειτα σύζυγο του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη. 

Η κοινή αγαπημένη πορεία του ζευγαριού έκλεισε με το θάνατου του Σλήμαν στη Νάπολη το 1890 αφού αρρώστησε στην επιστροφή από ένα ταξίδι του.

Στο σπίτι τους το γνωστό " Ιλίου Μέλαθρον" στην οδό Πανεπιστημίου, έργο του Τσίλερ, σε αναγεννησιακό ρυθμό είχε περάσει όλη η αφρόκρεμα της αθηναϊκής κοινωνίας. Πουλήθηκε από τη Σοφία στο ελληνικό δημόσιο το 1923 για είκοσι επτά εκατομμύρια δραχμές και φυσικά έγινε αντικείμενο συζήτησης στις συναντήσεις των Αθηναίων..Αυτό το σπίτι για ένα διάστημα αποτελούσε τον αγαπημένο χώρο του Βενιζέλου αφού η Σοφία είχε παραχωρήσει στον ίδιο και στους συνεργάτες του αρκετά δωμάτια. 



 

 

25η Μαρτίου 2024.Όμιλος Φιλίππων Ανδραβίδας "Ο Σπάρτακος".

  Όπως γνωρίζουν οι φίλοι μου, αυτός εδώ ο ιστότοπος αποτελεί για πολλά θέματα, αρχείο. Έτσι συμβαίνει και με τις δραστηριότητες του Ομίλου ...