Το παρόν κείμενο είναι αποτέλεσμα σκέψεων μετά το τραγικότατο πρόσφατο συμβάν της δολοφονίας της φοιτήτριας.
Στο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης η κοινωνία παγώνει όπως λέμε. Κάποιοι εξαπολύουν ύβρεις προς τους δολοφόνους, κάποιοι στις οικογένειές τους, κάποιοι προς το θύμα..
Τα ΜΜΕ βρίσκουν θέμα για την προώθησή τους και πολλοί από το κοινό συζητώντας ξεχνούν τα δικά τους προβλήματα... είναι μια λεπτομέρεια της σκληρής πραγματικότητας.
Διαβάζοντας κάποια άρθρα και σχόλια
παρατήρησα πως αρκετοί είναι αυτοί που προσπαθούν να συνδυάσουν το
θλιβερό γεγονός με το φεμινισμό, τη θέση της γυναίκας, την
κακομεταχείριση από το ανδρικό φύλο κ.αλ.
Άλλοι προσπαθούν να συσχετίσουν τη δολοφονία με την καταγωγή του ενός εκ των δραστών.
Θέλω να επισημάνω ότι το συγκεκριμένο
έγκλημα που δεν μπορώ να χαρακτηρίσω ως αγριότητα, έχει θύτες και θύμα νέους ανθρώπους. Δεν
είναι απλά κάτι που έχει ξαναγίνει (δολοφονία φοιτήτριας), δεν είναι μόνο η άσχημη μεταχείριση από το
αρσενικό φύλο, δεν είναι τα δικαιώματα που καταπατήθηκαν.
Κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για αυτή τη γενιά.
Δεν
θα μιλήσω για τα συναισθήματά μου , για το τι νιώθω ως άνθρωπος, για το
πως φαντάζουν στον εσωτερικό μου κόσμο οι τελευταίες στιγμές της
κοπέλας, η βαναυσότητα των νεαρών, η θέση των οικογενειών.
Είναι
πάρα πολύ ανησυχητική η έκταση της βίας στο περιβάλλον των νέων. Είναι
καθημερινά περιστατικά με παρόμοιες
συμπεριφορές και ομαδικούς βιασμούς,που δεν παίρνουν μεγάλη έκταση.
Νομίζω πως ως κοινωνία που αγαπάει και επιθυμεί το καλό των παιδιών της καθόσον όλα τα παιδιά είναι το μέλλον του κόσμου, πρέπει να προβληματιστούμε σοβαρά...προχτές έγινε αυτό, λίγο πριν απίστευτα περιστατικά μέθης με τα ανάλογα επακόλουθα, δυστυχήματα από αυτοκίνητα που οδηγούσαν ανήλικοι, ξενύχτια, γκάζια θανατηφόρα..και το κακό δεν έχει τέλος.
Η ρίζα του κακού έχει βάθος.
Την ίδια μέρα σε άλλη πόλη ένας 17χρονος σκότωσε έναν 18χρονο ιδίας καταγωγής.
Πριν λίγα χρόνια θρήνησε ο κόσμος τον φοιτητή στα Γιάννενα, εκείνο το πλάσμα με το αγγελικό βλέμμα.
Μεγάλωσαν τα παιδιά με Θεό την ύλη, την εξωτερική ομορφιά, την ψευτομαγκιά των μυών και της επιθετικότητας, την εξυπνάδα της παρατυπίας κι αργότερα της παρανομίας, τον "πολιτισμό" της συμμετοχής στα πάρτι των Klub από τα 12, στη μόδα της ημίγυμνης εμφάνισης από μικρά τα κορίτσια, γενικά τα παιδιά σε όλα όσα τα μυεί η τηλεόραση και το διαδίκτυο.
Όταν οι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί από τις αρχές της Αληθινής Αγάπης πως είναι δυνατόν να διαπαιδαγωγήσουν τους νέους;
Όλοι εκφράζουν απίστευτο άγχος μόνο για τα οικονομικά θέματα.
Ψυχοπνευματικά όχι απλώς ακαλλιέργητοι αλλά άγνωστος δρόμος.
Πόσοι αναρωτήθηκαν για τα παρακάτω;
Γιατί οι νέοι δεν μιλάνε για φλερτ που αποτελεί την πιο γλυκιά περίοδο με την απερίγραπτη ομορφιά;
Γιατί δεν συζητούν για έρωτα;
Γιατί δεν γνωρίζουν την Αγάπη;
Γιατί μιλούν μόνο για σεξ;όχι ως αποτέλεσμα της ένωσης των ανθρώπων που οι καρδιές τους χτυπάνε μαζί αλλά ως απλή κτηνωδία..
Γιατί δεν έχουν το θάρρος να μιλήσουν για όσα τους συμβαίνουν;
Γιατί δεν γνωρίζουν πως κάποιες καταστάσεις αποτελούν κίνδυνο;
Γιατί πιστεύουν ότι απελευθέρωση σημαίνει το παιχνίδι του σώματος;
Γιατί δεν έμαθαν να θέτουν όρια στον εαυτό τους και σε κάθε σχέση;
Γιατί δεν έμαθαν να αγαπάνε και να προσέχουν τον εαυτό τους;
Απέραντη θλίψη...
Δεν αρκούν τα λόγια κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο αλλά οι αληθινές προσπάθειες απ' τον καθένα μας..
Δεν πιστεύω πως υπάρχουν άνθρωποι που ξεκινάνε τη ζωή τους με σκοπό να καταστρέψουν και να καταστραφούν...
Κάτι φταίει που έμειναν απαίδευτοι...αυτό είναι που πρέπει να κοιτάξουμε..
Η παιδεία λείπει και η ψυχική καλλιέργεια.
Μαζί με τις ευχές προς όλους
επισημαίνω πως ο ρόλος της διαπαιδαγώγησης είναι τεράστιος
ο ρόλος της Αγάπης καταλυτικός
όλα τα άλλα έπονται.
Σκοπός μας τα παιδιά να χαμογελούν, να χαίρονται τη ζωή, να ανθίζουν, να τα καμαρώνουμε!
