Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2018

Φθινοπωρινές διαδρομές.

               
Όλες οι εποχές έχουν τις χάρες τους!
Είναι τα δώρα του Θεού, της φύσης, έλεγαν οι γονείς μου όταν ήμουν παιδί. 
Με ανακούφιζαν τα λόγια τους κάθε φθινόπωρο που οι αστραπές θύμιζαν στο γήινο βασίλειο πως δεν είναι το πιο δυνατό στο σύμπαν. Με έκαναν όχι μόνο να μη τις φοβάμαι αλλά να κοιτώ στον ουρανό εκείνες τις λάμψεις και να νιώθω μια παράξενη δύναμη!
Κάθε φθινόπωρο ο νους μου προσπαθούσε να εξηγήσει την αντιμετώπιση των περισσότερων ανθρώπων, να βάλει σε μια τάξη όσα άκουγε σχετικά με τις εποχές.
Οι περισσότεροι άνθρωποι μιλούσαν για το καλοκαίρι και θαρρούσα πως άνοιγαν διάπλατα τα παράθυρα της καρδιάς τους.
Με όμορφα λόγια ήταν η αναφορά τους και για την άνοιξη.
Ο χειμώνας αποτελούσε φόβητρο για αρκετούς. Το φθινόπωρο τους έφερνε μελαγχολία, ήταν ο αγγελιοφόρος για την έλευση του γερο χειμώνα όπως τον έλεγαν.
Το φθινόπωρο πλέον είναι για μένα η εποχή της νέας αρχής.
 Η έναρξη του εκκλησιαστικού έτους.
Η έναρξη τους εκπαιδευτικού έτους.
Τα παιδιά που γεμίζουν τους δρόμους, χρωματίζουν αισιόδοξα τα κύματα του μέλλοντος. 
Οι φοιτητές ξεκινούν μια νέα πορεία που αποτελεί την είσοδο σε κάποια σχολή και την πρώτη έξοδο ως ενήλικες στη ζωή.
Η εποχή αυτή αποτελεί την αρχή για τους περισσότερους φορείς που μετά τις διακοπές ξεκινούν τις εκπαιδευτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες.
Οι περισσότεροι καλλιτέχνες ξεκινούν νέο κύκλο στα έργα τους αφού η αστείρευτη πηγή του σύμπαντος αυτή την περίοδο τους ξυπνά το ενδιαφέρον μέσω των απίστευτων χρωμάτων και συναισθημάτων που γεννά.
Χαρακτηριστικά εκπαιδευτικής και πνευματικής αναγέννησης!
Η αναγέννηση δημιουργεί χαρά και όχι μελαγχολία!

Η γη σπέρνεται για να αποδώσει σε λίγο καιρό τα λογής λαχανικά που θα συνοδεύουν τις γεύσεις της νέας εποχής.
Η φύση στολίζεται με τους καρπούς που εκτός της διατροφικής αξίας, προσφέρουν απέραντη ομορφιά .
Τα χωράφια καθαρίζονται, η γη προετοιμάζεται να κυοφορήσει τους νέους σπόρους όπου θα βλαστήσουν για να μην μας αφήνουν χωρίς την προσφορά τους.
 
Μήλα, ρόδια, κάστανα, καρύδια τόσα πλούτη μας χαρίζει το σύμπαν!γεύσεις, χρώματα, αρώματα, σχέδια.
Την εικόνα των φορτωμένων δέντρων του φθινοπώρου θα την παρομοίαζα ως έναν πίνακα σπουδαίου καλλιτέχνη που δημιουργήθηκε για να ελκύει το ενδιαφέρον μας.
Ο φθινοπωρινός πίνακας της γης...ουσιαστικά δεν περιγράφεται μα ούτε αντιγράφεται.
 

Η φωτογραφία είναι από το προφίλ του κ. Γιάννη Κατρίνη.
Χρυσάνθεμα από το Μόντρεαλ, φωτογραφίες του φίλου Πήτερ.
 
Το βασίλειο της εποχής συμπληρώνει η ανθοφορία με πρωταγωνιστές τα κυκλάμινα και τα χρυσάνθεμα!
Τα άγρια κυκλάμινα τα μικρά και ροζ είναι από τα πιο αγαπημένα μου φυτά. Με γέμιζε ματσάκια η μάνα μου φέρνοντάς τα από μια κοντινή περιοχή που κάθε Σεπτέμβρη έμοιαζε με ροζ πλεκτό νεράιδας.Πολλές φορές μου στόλιζε και τα ξανθοκόκκινα μακριά μαλλιά μου.
Τα φύλλα τους σε σχήμα καρδιάς και τ' άνθη κλείνουν την αγάπη!!το ρομαντισμό της όμορφης ψυχής!
 Τα χρυσάνθεμα φουντωτά σε πάρα πολλά χρώματα μας γεμίζουν τόση ομορφιά!
οι αυλές και τα μπαλκόνια με μια μορφή που μόνο ελπίδα μυρίζει!!
Τα πρωτοβρόχια με τις λαμπερές σταγόνες τους ξεπλένουν από τα ίχνη της σκόνης τα φύλλα, τα δάση, τους δρόμους.
Ποτέ δε φεύγει από τη σκέψη μου ο ήχος της βροχής στα κεραμίδια του πατρικού μου.
Πόσο όμορφα μύριζε το χώμα, πόσο καθαρή ήταν μετά η ατμόσφαιρα!!
Οι φθινοπωρινές βροχές ποτίζουν τη διψασμένη από το καλοκαίρι  μάνα γη, καθαρίζουν τη φύση.
Μας θυμίζουν πως η κάθαρση είναι απαραίτητη  σε όλους τους τομείς. 
Φθινόπωρο!!
στις μυριάδες αποχρώσεις του δεν σταματούν τα πινέλα των ζωγράφων όλου του κόσμου.
Οι πένες των ποιητών μετατρέπουν σε στίχους τα άπειρα συναισθήματα που χορεύουν μαζί με τα φύλλα που πέφτουν ..στον κύκλο της ζωής.
 Μια τέτοια εποχή γεννιούνται και αέναες αγάπες, ορκίζονται στα νερά των ποταμών κι αποτελούν τα μεγάλα γεφύρια που κρατούν για πάντα...που προχωράνε μαζί στην αιωνιότητα.
Αξέχαστα λόγια από μια κυρία που μου διηγήθηκε την ιστορία της...
 Τα εδέσματα κάθε εποχής συνδυάζονται με τα καλούδια της!Έτσι φθινόπωρο χωρίς μηλόπιτα δε γίνεται!!
Οι εικονιζόμενες μηλόπιτες είναι φωτογραφικό δώρο από ηπειρώτισσα φίλη καρδιάς!
 
 Πως θα μπορούσα να μην αναφέρω τα σμήνη της μετανάστευσης των χαριτωμένων και πολυαγαπημένων πτηνών που έρχονται την άνοιξη και κάθε φθινόπωρο μας αποχαιρετούν; 
Tαξιδεύουν μίλια μακριά με αρκετές ταλαιπωρίες, έχοντας και απώλειες στη διαδρομή...ότι ακριβώς συμβαίνει και στην ανθρώπινη κοινωνία. Ο κύκλος της ζωής σε κάθε στοιχείο της.
 
 
Η μετανάστευση των πτηνών σε σχηματισμούς που για να επιτύχουν οι άνθρωποι πρέπει να πραγματοποιούν πολλές ώρες προεργασίας!
Η μετανάστευση που μας γεννά τη θέληση της προσμονής!
 Κάθε μέρα κι όλα τα χρόνια..μα περισσότερο κάθε φθινόπωρο ο νους μου ταξιδεύει στον Καναδά..εκεί που κορυφώνεται το μαγικό έργο των χρωμάτων της φύσης..

 Ποτέ δεν ξεχνώ τις φθινοπωρινές διαδρομές των παιδικών μου χρόνων..
..τα αδέρφια μου νέα βιβλία και εξαιρετικά γραφικά για το σχολείο..
..η μάνα μου κυκλάμινα, καρύδια, σταφίδες από το χωριό στη Μεσσηνία...
..ο πατέρας μας με την ζεστή του αγκαλιά ..τόσο ζεστή όσο καμιά άλλη.. στην οποία έτρεχα όταν έπεφταν κεραυνοί..
..ο ήχος της βροχής στα κεραμίδια..
και πάντα δυο γάτες τουλάχιστον να στριφογυρίζουν στα πόδια μου!!




Εύχομαι σε όλους μας να βιώσουμε κι αυτό το φθινόπωρο 
με υγεία και καλή διάθεση
 με πίστη δηλαδή εμπιστοσύνη
με ευγνωμοσύνη για όλα
 με στόχους και δημιουργικότητα
με ελπίδα για ένα μέλλον γλυκό σαν το παλιό κρασί
με την φλόγα αναμμένη για τόσα θύματα αυτού του χρόνου
με ειλικρινείς σχέσεις 
χαράς όπως αυτή που νιώθουμε ανοίγοντας τα ρόδια!


Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2018

Σκόρπιες σκέψεις.Δεύτερο Μέρος.



Όταν παγώσουμε τις χορδές της ελπίδας
οι αχτίνες του ήλιου δεν μας αγγίζουν.
Το φως το βλέπουμε ως σκοτάδι
και την ανοιχτή πόρτα
ως ερμητικά κλειστή.


Θέλει χαμόγελο απ' τα βάθη της ψυχής μας 
κάθε νέα ανατολή.
Η κάθε μέρα περιμένει τους στόχους μας
να τους πλέξει και να τους κάνει έργο.


Η ζωή χαμογελάει στα λαμπερά πρόσωπα
 με τα μάτια που εκπέμπουν καθαρό βλέμμα.
Αντίθετα δακρύζει 
στις εκδηλώσεις της μικροψυχίας,
βουρκώνει κάθε που σκοτεινιάζουμε
για την ανθρώπινη ματαιότητα.


Έργο τέχνης δεν είναι
 το ψεύτικο αλλά φανταχτερό δημιούργημα. 
Είναι η αγνή, η απροσποίητη δημιουργία 
που οδηγείται από την πηγή της ψυχής του καλλιτέχνη,
χωρίς περίσσιες πινελιές ή στίχους ή λόγια.



Οι άνθρωποι που είναι σπουδαίοι
δεν ακολουθούν τον εύκολο δρόμο 
αυτών που οι αξίες δεν έχουν θέση.
Βαδίζουν με ποιότητα, ακολουθούν 
την πορεία της αξιοπρέπειας 
και όχι των αθέμιτων ..γνωστών..μέσων. 


Να απολαμβάνουμε την ψυχική ευφορία
εκεί που σπέρνουμε αγάπη και φυτρώνουν αγκαλιές.
Να μην αφήνουμε τις στιγμές της χαράς
αφού κανένας μας δεν γνωρίζει
τις συννεφιές που μπορεί η ζωή να φέρει.



Απ' το καλό υπάρχει το καλύτερο, το άριστο.
Απ' το κακό υπάρχει το μεγαλύτερο κακό, το χείριστο.
Μέσω της αυτοκριτικής , της αυτογνωσίας, του αυτοελέγχου
φιλτράρουμε και επιλέγουμε πρόσωπα, καταστάσεις, ενέργειες
ώστε να καταλήξουμε με σοφία σε μια ισορροπημένη ζωή.  


ΥΣ. Όπως έχω ξαναγράψει πνευματικά κατοχυρωμένα είναι όλα τα κείμενα ή τα ποιήματα που παρουσιάζω.
 Η αντιγραφή και η παρουσίαση ως δικών μας γενικά...όσων ανήκουν στους άλλους αποτελεί ένδειξη ασέβειας του ίδιου μας του εαυτού.
 

 
 

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2018

H Aνδραβίδα στην σκέψη μου.

Στο παρόν κείμενο θα αναφερθώ στις σκέψεις και στις απόψεις μου σχετικά με τη γενέτειρά μου με την αντικειμενικότητα και την ευθύτητα που διακρίνει τον χαρακτήρα μου.
Η Ανδραβίδα όπως έχω ξαναγράψει αποτελεί μια πανέμορφη κωμόπολη της πεδινής Ηλείας, τη μεγαλύτερη πληθυσμιακά πόλη του Δήμου Ανδραβίδας - Κυλλήνης. 
Το ρυμοτομικό της σχέδιο είναι πάρα πολύ καλό με δρόμους οριζόντιους και κάθετους, όμορφα και περιποιημένα σπίτια, αυλές και κήπους.
Εκτός του σχεδίου της, κατά την άποψή μου αλλά και σύμφωνα με τις εντυπώσεις επισκεπτών το σημείο που ξεχωρίζει είναι η πλατεία η οποία βρίσκεται κτισμένη στο κέντρο σχεδόν της πόλης με την Αγία Σοφία το εξαιρετικό αυτό Ιστορικό Μνημείο να θυμίζει τις περασμένες δόξες του τόπου.
 
Εκεί που η ζωντάνια των περασμένων δεκαετιών έχει σβήσει είναι η αγορά, δηλαδή ο ένας εκ των δυο πλέον κεντρικών δρόμων, κάποτε η Εθνική Οδός Πατρών - Πύργου. Ίσως φταίει η λεγόμενη οικονομική κρίση,ίσως η τάση των ανθρώπων στα μικρά μέρη να στηρίζουν τα καταστήματα των μεγάλων πόλεων καθώς και τα ονόματα των πολυεθνικών εταιρειών.
 
Κάτι αντίστοιχο που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στις γειτονιές των πόλεων. Γι' αυτό πολλές φορές αναφέρω ότι φταίμε  όλοι εμείς..Μπορούμε να πάμε στην Πάτρα, στην Αμαλιάδα, στην Αθήνα, για βόλτα, για επίσκεψη σε κάποια αξιοθέατα, για αλλαγή παραστάσεων.Μπορούμε όσοι ζούμε στις πόλεις να πάμε στους κεντρικούς εμπορικούς δρόμους για βόλτα. Η στήριξη και η ενίσχυση όμως των μαγαζιών στα μικρά μέρη, της κάθε γειτονιάς στις πόλεις επιβάλλεται..κάτι που μας άφησε αδιάφορους όταν πέσαμε θύματα του ιστού της μεγάλης αράχνης της παγκοσμιοποίησης και της προσωπικής προβολής.Τρέχαμε στις μεγάλες αλυσίδες που μας αντιμετώπιζαν και μας αντιμετωπίζουν σαν αριθμούς αντίθετα με τις μικρές επιχειρήσεις που δημιουργείται η ανθρώπινη επαφή, η κουβεντούλα, η γνωριμία.

Βέβαια αναφερόμενη στην Ανδραβίδα οφείλω να πω ότι τα ελάχιστα καταστήματα που υπάρχουν και για τα περισσότερα έχω προσωπική άποψη είναι πολύ καλών προδιαγραφών για την μικρή πόλη.
Τα κενά κτίρια όμως θα μπορούσαν να αποτελούν διαφήμιση για τον τόπο και δείγμα καλαισθησίας αν ήταν ντυμένα (οι τζαμαρίες) με όμορφες αφίσες αποτελούμενες από εικόνες της περιοχής. 











Πολύ αξιόλογο χώρο αφιερωμένο στην λαογραφία αποτελεί το μουσείο του Λαογραφικού Συλλόγου "Ο Μωριάς". Βρίσκεται στην είσοδο της πόλης και η συλλογή των εκθεμάτων του είναι πλούσια, πραγματικός θησαυρός που ταξιδεύει τους μεγαλύτερους στα παιδικά τους χρόνια και γνωρίζει στους νέους τις ρίζες τους.
Στον πολιτιστικό τομέα της πόλης δραστηριοποιείται "Η Εστία -Σύλλογος Φίλων του Πολιτισμού Ανδραβίδας & Πεδινής Ηλείας" με  διάφορα τμήματα και με όμορφο χορευτικό τμήμα.
H πόλη διαθέτει Φιλαρμονική με πλούσια ιστορία και αγώνα κάποιων ανθρώπων για την ίδρυση και διατήρησή της.Σίγουρα χρειάζεται την απαραίτητη βοήθεια για να προχωρήσει το έργο της.
Εννοείται πως υπάρχουν κι άλλοι σύλλογοι και ομάδες στον τόπο.
Αυτό που διατηρεί ζωντανή την ιστορία του τόπου αιώνες τώρα και την ταξιδεύει....είναι το άλογο.
Όταν συζητάμε για την Ανδραβίδα σε διάφορα μέρη πάρα πολλοί άνθρωποι μας ρωτούν για τα άλογα, για την Ιππική Έκθεση. 
Ως γνωστόν η σχέση της γενέτειρας με τον ίππο χρονολογείται από την εποχή του Ομήρου.
Κατά την πορεία των αιώνων θριάμβευσε, απέκτησε με διασταυρώσεις τη δική της φυλή, έγινε γνωστή ανά τον κόσμο.
Στην πόλη δραστηριοποιούνται δυο ιππικοί φορείς με αντίστοιχες ετήσιες εκδηλώσεις. 
 
Η σημαντικότερη εκδήλωση που ανήκει στον Δήμο και υπό του οποίου την αιγίδα διεξάγεται είναι αυτή της Ιππικής Έκθεσης.
Πριν λίγες μέρες η Ιππική Έκθεση αυτό το μοναδικό δρώμενο στην Ελλάδα ίσως και στην Ευρώπη πραγματοποιήθηκε για 84η φορά.
Από τις πηγές του διαδικτύου, από ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης αλλά και από φίλους επισκέπτες (από την Αθήνα) που ήρθαν για 8η συνεχή χρονιά στην Ανδραβίδα και έτσι έχουν εμπεριστατωμένη άποψη, αυτή η Έκθεση θεωρείται η καλύτερη των τελευταίων χρόνων αφού ως γνωστόν ο θεσμός είχε αρχίσει να χάνει την αίγλη του.
Η φετινή εξέλιξη θα πρέπει να μας χαροποιεί, να μας κάνει περήφανους, να μας δίνει αισιοδοξία, να μας ανοίγει τα φτερά για τους ουρανούς της επόμενης χρονιάς, να κρατάει μακριά κάθε προσωπικό ιδιοτελή σκοπό, κάθε προσωπική εμπάθεια.
Υπάρχουν αρκετά μέρη στην Ελλάδα και στο εξωτερικό που αρκετοί φορείς δραστηριοποιούνται ο καθένας ξεχωριστά με κοινό στοιχείο χωρίς έριδες, δίχως προκλητικές συμπεριφορές όπως παρατηρούνται χρόνια τώρα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου.
Αγώνας για το κοινό καλό σημαίνει προσπαθώ, θυσιάζοντας από τον χρόνο μου, πολλές φορές κι απ΄ τα οικονομικά μου για να προοδεύσει ο τόπος μου, για να προοδεύουμε όλοι.
Το κοινό καλό, η ομόνοια, η συλλογικότητα δεν έχει καμιά σχέση με την ικανοποίηση προσωπικών επιθυμιών.
Για τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες μας ακολουθούμε προσωπικές οδούς και διεξόδους.
Αν βέβαια δημιουργούνται εσωτερικά κενά που μας ταλαιπωρούν η βέλτιστη λύση είναι αυτή που χιλιάδες κόσμος στον πλανήτη δίνει για τα θέματά του, μια όμορφη συνάντηση με ειδικό που βοηθάει στην εσωτερική μας γαλήνη.
Το ίδιο ισχύει για όλους που  υπηρετούν τον τόπο, εκπρόσωποι συλλόγων, εκλεγμένοι, εθελοντές.
Αρκεί να θυμόμαστε ο καθένας στον τομέα που επιλέγει, πως δεν γινόμαστε αρχηγοί του εκάστοτε τόπου ή ομάδας, απλά υπηρετούμε τον σκοπό που υποστηρίζουμε.
Στην Ανδραβίδα δυστυχώς υπάρχουν οι λεγόμενοι παρατηρητές δηλαδή οι τρίτοι, οι οποίοι δεν στέκονται ως αρωγοί μεταξύ ατόμων που ξεφεύγουν του σεβασμού και των αρχών που απαιτούνται για τον λόγο που υπηρετούν. Όταν ένα άτομο  προκαλεί δημοσίως χρόνια τώρα με την συμπεριφορά του κάποιον ή κάποιους σε προσωπικό ή συλλογικό επίπεδο,το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να το βοηθήσουμε να επανέλθει κάνοντας την αυτοκριτική του και τον αυτοέλεγχο. 
Οι καλύτεροι φίλοι και συνεργάτες είναι αυτοί που μας λένε την αλήθεια, είναι αυτοί που μας βοηθούν να βαδίσουμε στα ανθρώπινα μονοπάτια με αξίες και όχι όσοι εθελοτυφλούν για δικούς τους λόγους. Αυτοί μόνο κακό μας κάνουν. Όταν κάποιος ανέχεται την ασυδοσία απλά την καλλιεργεί και γίνεται συνένοχος στο οποιοδήποτε ηθικό ή όποιας άλλης μορφής έγκλημα.
Μετά λύπης μου πριν φύγω από την Ανδραβίδα κατά τον περασμένο μήνα πληροφορήθηκα ότι στην συγκέντρωση μεταξύ των Φορέων υπό την αιγίδα των αρμοδίων προσώπων του Δήμου για το θέμα της Ιππικής Έκθεσης, κάποιο άτομο που εκπροσωπεί μια ομάδα σχετική, εξέφρασε το μη ενδιαφέρον του για τον Θεσμό. Το ίδιο άτομο μέρες πριν την ημερομηνία διεξαγωγής προσπάθησε κατά μαρτυρίες γνωστών ιπποεκτροφέων από άλλες περιοχές να τους εμποδίσει να έρθουν.Γιατί; αν δεν είχε σκοπό την υποβάθμιση της Έκθεσης ποιος άλλος λόγος υπήρξε;
Το ίδιο άτομο κατά τις μέρες διεξαγωγής της Έκθεσης με στοιχεία που υπάρχουν και όχι με λόγια προσπάθησε να καταγράψει ή κατέγραψε συνομιλίες των μελών της άλλης ιππικής ομάδας.
Αυτό θεωρείται σοβαρό αδίκημα σύμφωνα με τη νομολογία των προσωπικών δεδομένων και όχι μόνο.
Σε εκδήλωση περασμένου έτους έγινα αυτόπτης μάρτυρας νεαρού ο οποίος περιφερόμενος στον χώρο του κοινού στο Δημοτικό Ιππικό Κέντρο, διέδιδε ψευδείς κατηγορίες κατά της μιας ιππικής ομάδας, απεσταλμένος όπως είπε όταν του μίλησα από το παραπάνω πρόσωπο που πραγματικά με λυπεί..Ήταν ο νεαρός που οφθαλμοφανέστατα καθοδηγούμενος έγραψε πριν λίγα χρόνια στο προφίλ μου χείριστες εκφράσεις για την ιππική ομάδα που τότε είχε ιδρυθεί.Κάτι που προσωπικά δεν έχω πράξει για κανέναν.
Επίσης σε περασμένη εκδήλωση γνωστός ιπποεκτροφέας της Αττικής μπροστά σε αρκετούς φίλους μου εξέφρασε την πίκρα του γι' αυτό το πρόσωπο ...που του ζητούσε υλικά αγαθά προκειμένου να έρθει στην Έκθεση.Και άλλα παρόμοια ευτράπελα που χωρίς να ερωτηθούν αναφέρθηκαν από ανθρώπους που δεν έχουν προσωπική σχέση με κανέναν, απλά τιμούσαν και τιμούν τον τόπο μας.
Για να βοηθήσω κάποιους να καταλάβουν περισσότερο τα γραφόμενά μου που διακατέχονται από ενδιαφέρον προς την Ανδραβίδα και αγάπη προς όλους (αγαπάμε κι αυτούς με τους οποίους οι δρόμοι μας είναι χωριστοί, δεν μιλάμε, δεν συναναστρεφόμαστε, επιθυμούμε όμως πάντα το καλό τους) θα σας πω κάτι που είχα ακούσει σε δικαστική αίθουσα κάποιου μεγάλου δικαστηρίου της Χώρας μας "πολλές φορές απορεί το ακροατήριο γιατί επιβάλλεται μικρότερη ποινή στο κεντρικό πρόσωπο του εγκλήματος και τιμωρείται και το θύμα, ακόμη και μάρτυρες...απλά κύριοι γιατί η πρόκληση είναι αυτή που οδήγησε στην άνομη πράξη τον θύτη..". Γι αυτό πάντα λέω ότι η προκλητική συμπεριφορά δεν πρέπει να ευεργετείται από κανέναν.
Μόνον τότε αυτός που προκαλεί έχει ελπίδα να συνέλθει.
Η συννεφιασμένη κατάσταση που δημιουργήθηκε με ακόμη μεγαλύτερη λύπη και απογοήτευση παρατηρώ ότι λαμβάνει διαστάσεις στο διαδίκτυο με την παρέμβαση τρίτων ατόμων τα οποία αναφέρονται με ύβρεις κατά των συμπολιτών μας, εκφράζοντας γνώμες που δεν ευσταθούν και πολλά άλλα.
Θα σας φέρω σαν παράδειγμα προσωπικό μου περιστατικό με εκλεγμένους οι οποίοι το καλοκαίρι σε κάποιον φίλο στον χώρο του Δημαρχείου της Ανδραβίδας εξέφρασαν την άρνησή τους και τη χολή τους για το άτομό μου σχετικά με την παρουσία μου σε μια ομάδα..
Θα σας συνεχίσω με εκλεγμένο άτομο επίσης που μετά από κάποια ενέργειά μου (βοήθεια) σ' έναν φορέα πριν αρκετό καιρό...έκανε την παρέμβασή του προκειμένου να απομακρυνθούν κάποια άτομα από τη σχέση τους μαζί μου, χωρίς καν να σκεφτεί ότι δεν μου έκανε κάποιο κακό (ευθύνη βέβαια φέρουν και τα άτομα που αποδέχτηκαν την ενέργεια του "υψηλού" προσώπου).
Και ένα τελευταίο απ' τα πολλά...κάποιοι συμπολίτες χωρίς άποψη απλά επηρεαζόμενοι από το άτομο...που θέλει να απομακρυνθεί κάποιος από την  ομάδα που ανήκω...εκφράστηκε σε εμένα λες και είμαι έρμαιο του καθενός, λες και δεν έχω δική μου άποψη...αυτά βέβαια άφησε να εννοηθούν για όλη την ομάδα...

Για τα παραπάνω δεν σκέφτηκα στιγμή να εξαπολύσω μύδρους κατά των εκλεγμένων που εκφράζουν την "υπέροχη" γνώμη για το άτομό μου, ούτε για αυτούς που στην προσπάθεια να τους χαιρετίσω κοιτάνε αλλού, ούτε για εκείνον, εκείνη ή εκείνους άφησαν να εννοηθεί πως μας κάνει ότι θέλει ο .... Σε καμιά περίπτωση βέβαια ούτε προς κυρίους ή κυρίες των οποίων η συμπεριφορά έχει διαφοροποιηθεί μετά την παρέμβαση που προείπα...Αντίθετα αισθάνομαι έλεος για όλους τους.. Εύχομαι να είναι πάντα υγιείς και χαρούμενοι.
Προς όλους δε...να μην ξεχνάτε πως η επίγεια ζωή είναι το πέρασμα προς την αιωνιότητα..
Αυτό που μένει είναι η υστεροφημία..τα έργα και οι πράξεις μας..
Επίσης συμβόλαιο αιώνιας παρουσίας στον πλανήτη γη όπως έχω ξαναγράψει δεν έχει κάνει κανένας.
Όλοι εδώ είμαστε ένοικοι!!
Κανένας τίτλος, καμιά καρέκλα, καμιά εφημερίδα και καμιά φωτογραφία δεν μας κάνουν καλύτερους.Απλά προστίθενται στα ενθύμια!
Αφήστε τις έριδες και ασχοληθείτε με τόσα όμορφα ενδιαφέροντα που υπάρχουν.
Ερωτευτείτε τη ζωή που κυλάει σαν το ποτάμι..απολαύστε τις στιγμές που είναι μοναδικές!
Ο καθένας από τη θέση του ας αγωνιστεί αληθινά για την κοινωνία σεβόμενος τον αγώνα των άλλων.
Όσο δε..για αυτούς που προσπαθούν να χειριστούν άτομα και καταστάσεις προς επιδίωξη μελλοντικών εκλογικών επιθυμιών τους, πιστεύω ότι ακολουθούν λάθος τρόπο σε δυσοίωνο ορίζοντα.
Για τους εκλεγμένους...που τρέφουν τα καλύτερα των συναισθημάτων τους για την αφεντιά μου...επειδή είναι ξένοι ..επειδή δεν έχουμε τίποτα κοινό..αφού μεγαλώσαμε στον ίδιο τόπο τουλάχιστον...(τραγελαφικές συμπεριφορές) ..τους υπενθυμίζω πως στην ζωή μου όπου κι αν έζησα, στην επαγγελματική μου πορεία αλλά και στον μεγάλο κοινωνικό μου περίγυρο δεν αποτέλεσα ποτέ κίνδυνο για κανέναν...
Αυτό γιατί συνήθως βαλλόμαστε κατά όποιου φοβόμαστε...
Με σεβασμό και Αληθινή Αγάπη προς όλους σας!!




Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2018

Η ηλιαχτίδα της συννεφιάς. (διήγημα).


Ξύπνησε  ταραγμένη εκείνο το χειμωνιάτικο πρωινό από έναν εφιάλτη που την έκανε για λίγα λεπτά να μην αναγνωρίζει τον χώρο που βρισκόταν.  Ευτυχώς που συνήλθε γρήγορα χωρίς να ουρλιάζει όπως ένιωσε την ανάγκη να πράξει.
Έτσι το χαριτωμένο αγοράκι της μόλις οκτώ μηνών συνέχισε να κοιμάται με το αγγελικό ύφος που έχουν τα  μωρά.
Συνειδητοποίησε πως εκείνος πάλι δεν είχε κοιμηθεί στο σπίτι, δεν είχε εμφανιστεί από το προηγούμενο πρωί. Η σχέση τους δεν ήταν η καλύτερη, ήδη είχε καταλάβει ότι τον παντρεύτηκε από συναισθηματική ανασφάλεια. Στη συνέχεια επεδίωξε την εγκυμοσύνη ώστε να αποκτήσουν παιδί ελπίζοντας πως θα διορθωνόταν, όπως άκουγε για πολλές περιπτώσεις ζευγαριών στον τόπο που μεγάλωσε.
Μια εγκληματική νοοτροπία πολλών ανθρώπων οι οποίοι ποτέ δεν επεξεργάστηκαν το θέμα “παιδί “, τις ανάγκες του για να αναπτυχθεί σωστά χωρίς πληγές και πόνο στη ζωή από δικά τους λάθη καθόσον του πεπρωμένου τις βουλές κανείς δεν τις αποφεύγει. 
Η Πολύμνια ανήκε σε μια οικογένεια κοινωνικά και οικονομικά πολύ υψηλού επιπέδου. Ήταν μοναχοπαίδι και χωρίς ξαδέρφια. Στα δεκαπέντε της χρόνια άνθιζε σαν γιασεμί, μοσχοβολούσε απ' τα αρώματα της νιότης αλλά η μοίρα είχε σχεδιάσει να της συννεφιάσει τον ουρανό της με τα πιο μαύρα νέφη.
Δεν ήταν συννεφιά βροχής που φέρνει την κάθαρση, που κάνει τα πράσινα φύλλα να γυαλίζουν, μήτε τα ρομαντικά σύννεφα που εμφανίζονται πριν τα πρωτοβρόχια.
Ήταν η συννεφιά της ψυχής που κάλυπτε με τον σκούρο μανδύα κάθε γωνιά της.

Ένα ανοιξιάτικο σαββατοκύριακο με τη φύση να βάζει το πολύχρωμο φόρεμά της οι γονείς της έφυγαν για ένα ιατρικό συνέδριο όπου συμμετείχαν. Πριν φύγουν έδωσαν οδηγίες στη γιαγιά της σχετικά με το σπίτι και την μονάκριβή τους.
Τις χαιρέτησαν με μια πολύ σφιχτή αγκαλιά και τις δυο.Οι ματιές των τεσσάρων διασταυρώθηκαν με μια περίεργη αίσθηση. 
Όπως έδειξε η Κυριακή της επιστροφής τους, έμελλε να μην επιστρέψουν απ‘ το πολυπόθητο ταξίδι τους.
Μέσω ενός τροχαίου ακολούθησαν τον οδό της αιωνιότητας τόσο ξαφνικά.
Η ζωή της έως τότε λαμπερής έφηβης μετατράπηκε σε μια απύθμενη λίμνη δακρύων, όλα τα όνειρά της σταμάτησαν, ο εσωτερικός της κόσμος κλονίστηκε. Ακόμη και η δυνατή της πίστη.
Η γιαγιά που αποτελούσε το στήριγμά της χάνοντας την κόρη της, το μοναδικό της παιδί και τον γαμπρό της που λάτρευε μέρα με τη μέρα έσβηνε σαν το κερί. Άντεξε τρία χρόνια μέχρι που άφησε την τελευταία της πνοή στο κρεβάτι ενός μεγάλου νοσοκομείου της πόλης που γεννήθηκε και έζησε. Η Πολύμνια μαζί με τον καθηγητή της ιατρικής,συμφοιτητή των γονιών της ήταν δίπλα της εκείνες τις στιγμές. Έφυγε μ‘ ένα γλυκό χαμόγελο ψιθυρίζοντας στην εγγονή της “Καλή Ανάσταση “. 
Οι καταιγίδες στη ζωή της όμορφης δεσποινίδας ήταν ασταμάτητες, πλέον δεν ξεχώριζε τις εποχές, βυθιζόταν ψυχολογικά αλλά οι γείτονες της αρχοντικής μονοκατοικίας ευεργετημένοι όσο κανένας άλλος άνθρωπος στον κόσμο από τους γονείς της, δεν πλησίασαν καθόλου την άτυχη κοπέλα. Αντίθετα που ζήλευαν την καταγωγή της, φθονούσαν την ομορφιά της, εξαπέλυαν βέλη κακίας για τα υλικά αγαθά που της άφησαν οι γονείς της. Δεν άργησαν να εκδηλωθούν τα συμπτώματα της κατάθλιψης. Σε σύντομο διάστημα ξόδεψε άσκοπα όλα τα χρήματα που είχε ψωνίζοντας συνεχώς ότι της άρεσε, χωρίς να τα χρησιμοποιεί τις περισσότερες φορές. 


Δεν άργησε να φανεί στο δρόμο της ο Μιχάλης, ένας άνδρας  με σκληρό παρελθόν, χωρίς δουλειά, χωρίς κανένα εφόδιο για δουλειά, χωρίς όρεξη για πρόοδο αλλά μια ικανότητα γλυκύτητας με την οποία την προσέγγισε. Δεν απαιτήθηκε κόπος για να την πείσει να μείνει στο σπίτι της και μέσα σε λίγους μήνες να βρεθούν στην αίθουσα του δημαρχείου για την τέλεση πολιτικού γάμου. Τις πρώτες μέρες που έμειναν μαζί φρόντιζε τα απαραίτητα για το σπίτι λέγοντάς της πως είχε οικονομίες από τα μεροκάματα που έκανε. Αυτό κράτησε για δυο εβδομάδες περίπου και στη συνέχεια μη έχοντας άλλη λύση της πρότεινε να πουλήσουν ό,τι αντικείμενο αξίας είχε από τους γονείς της ακόμη και προσωπικά αντικείμενα της μητέρας της. 
Oι γείτονες που όσο ζούσε το ζευγάρι των γιατρών ήταν όλοι με ένα χαμόγελο στα χείλη πάντα έτοιμοι να τρέξουν γι ‘αυτούς, καθαρά υποκριτική συμπεριφορά όπως απέδειξαν, έβλεπαν τι συνέβαινε στη ζωή του βελουδένιου κοριτσιού. Ήταν εμφανής η κατάρρευσή της αλλά δεν τους άγγιζε. 
Είναι η πικρόχολη, ψυχρή συμπεριφορά των ανθρώπων που νοιάζονται μόνο για το  εγώ τους. 
Αν έβγαιναν από τον εγωπαθητικό τους κύκλο ο κόσμος θα μοσχοβόλαγε βασιλικό και δυόσμο.
Ο χρόνος με τον Μιχάλη τους βρήκε μ ‘ ένα μωρό που η ομορφιά του ήταν πρωτόγνωρη.
Από την περίοδο της εγκυμοσύνης ήδη αυτός χανόταν. Η αλήθεια είναι πως κι εκείνος κουβαλούσε τη δική του θλιβερή ιστορία από την οποία τον "συνέφερε" η παρέα του που τον έμπλεξε με τον τζόγο.
Έφευγε το πρωί και εξαφανιζόταν για δυο και τρεις μέρες. Η Πολύμνια κάποια στιγμή φοβήθηκε πως έχει κάποια άλλη σχέση.Όταν διαπίστωσε το πάθος του δρόμου προς τον τζόγο που δεν έχει επιστροφή η στενοχώρια της ήταν απίστευτα μεγάλη. Καμιά βελτίωση δεν υπήρξε με τη γέννηση του μωρού, αυτός ζούσε για να παίρνει τα χρήματα και να εξαφανίζεται κλεισμένος στις χαρτοπαιχτικές λέσχες. Ο απαράμιλλης ομορφιάς γιος τους έκλεινε τους οκτώ μήνες και πλέον οι ευκαιρίες για τον Μιχάλη είχαν στερέψει.
 
Το πρωινό που ο εφιάλτης την τάραξε καθώς ένιωσε να απειλείται η ζωή του μωρού και η δική της, πήρε τη γενναία απόφαση να πάει να συμβουλευτεί έναν οργανισμό σχετικό με τα προβλήματά της.Αν παρέμενε έτσι θα έπρεπε να πουλήσει και το τελευταίο σετ κοσμημάτων της μητέρας της που προερχόταν από την προγιαγιά της και το οποίο κρατούσε ως φυλαχτό. Χρήματα άλλα δεν υπήρχαν, κινδύνευε πραγματικά η ζωή τους από ασιτία.
Πλύθηκε και ντύθηκε όπως έκανε πριν της συμβεί το κακό.Έντυσε και το μωρό με ένα κόκκινο τζιν παντελονάκι, μπλε σκούρο με άσπρες ρίγες πουκάμισο και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια.Αυτά τα ρουχαλάκια, το καρότσι, ένα όμορφο παιχνίδι και δυο βιβλία μυθολογίας τα είχε αγοράσει με τα τελευταία χρυσαφικά που είχε πουλήσει. Αφού τάισε τον Ηρακλή της, έτσι θα τον ονόμαζε τον γιο της, κατευθύνθηκε προς την κοντινή στάση της συγκοινωνίας.
Δεν φανταζόταν ποτέ ότι ένας εφιάλτης θα της έδινε τόση δύναμη!Όμως η συννεφιά της ζωής της ήταν τόσο βαριά.
Την ώρα που αυτές οι σκέψεις την πλημμύριζαν πέρναγε από τη στάση μια νεαρή κυρία που κοντοστάθηκε να παίξει με το ελκυστικό αγγελούδι. Βλέποντας τα βουρκωμένα μάτια της, διακρίνοντας έναν βαθύ πόνο μέσα απ ‘το βλέμμα της επιδίωξε τη συζήτηση μαζί της, παρασύροντάς την στο κοντινότερο αλλά γραφικό καφενεδάκι.
Όσο η Πολύμνια ξετύλιγε το νήμα της ζωής της, τόσο άναβε η φλόγα της ευαισθησίας  της άγνωστης έως τότε γυναίκας. Κατά την ιερή εκείνη ώρα της συζήτησης ενώ ο καιρός έδειχνε πως θα βρέξει μια δυνατή ηλιαχτίδα κάλυψε το τραπέζι της παρέας με τον μικρό να ξεκαρδίζεται απ ‘τα γέλια.
Η τυχαία όπως φάνηκε συνάντηση που μόνο τυχαία δεν ήταν, αν σκεφτεί κανείς πως στη ζωή όταν πρέπει έρχονται πρόσωπα και καταστάσεις, έφερε την ηλιαχτίδα στη θλιβερή πορεία της νεαρής μάνας που πολεμούσε με το θεριό της κατάθλιψης, το πικρά ερωτήματα για τα πεπραγμένα της μοίρας της, την αγωνία για τη συνέχιση της ζωής της μέσα από Συμπληγάδες.
 
 Η Ηρώ επέστρεψε στο σπίτι της μαζί με την Πολύμνια και τον μικρό, αφού ενημέρωσε τηλεφωνικά για τους απρόσμενους επισκέπτες την οικογένειά της, το σύζυγό της και την κόρη της οι οποίοι δυσανασχέτησαν. Το βράδυ που οι φιλοξενούμενοι κοιμήθηκαν εξήγησε στους δικούς της πως δεν πρόκειται να εγκαταλείψει αυτά τα αθώα πλάσματα, δεν θα γίνει σαν τους αχάριστους και απάνθρωπους γείτονες.
Πίστευε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι μπορεί να προοδεύσουν και να προσφέρουν αρκεί σε κάποιον σταθμό απ ‘ το επίγειο ταξίδι να βρεθεί κάποιος άγγελος.
Το πρωί που ξύπνησαν μητέρα και γιος έδειχναν σαν να είχαν κερδίσει το μεγαλύτερο λαχείο. Έλαμπαν και ήταν φυσιολογικό αφού δεν κοιμήθηκαν ποτέ με ασφάλεια και ηρεμία έως τότε.
Το μωρό εισέπραττε από την μητέρα του το άγχος όλο το διάστημα.
Η Ηρώ της ετοίμασε ένα πλούσιο πρωινό. Είχε αγοράσει και τα απαραίτητα για τον μικρό. Στη συνέχεια η Πολύμνια με την Ηρώ πήγαν σε ένα δικηγόρο για το θέμα του διαζυγίου και κάποιες διαδικασίες ώστε να σωθεί η αρχοντική πατρική της κατοικία η οποία κινδύνευε λόγω χρεών στο Δημόσιο. Την επόμενη μέρα επισκέφτηκαν τον παιδίατρο για να κάνει έναν γενικό έλεγχο στον Ηρακλή που βαπτίστηκε τον επόμενο μήνα από την Ηρώ και την κόρη της.


Η Πολύμνια ακολούθησε  πρόγραμμα ψυχοθεραπείας ώστε να επουλωθούν οι πληγές της και έχοντας την Ηρώ να προσέχει το αγόρι που εξελισσόταν σε μια πανέξυπνη φυσιογνωμία ξεκίνησε τις σπουδές της στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου τις οποίες δεν είχε προλάβει να αρχίσει.
Σε ηλικία έξι χρονών ο Ηρακλής έδινε μια πλουμιστή ανθοδέσμη στη μητέρα του, κατά την ορκωμοσία για το πτυχίο της.
Η οικογένεια της Ηρώς ήταν ικανοποιημένη και χαρούμενη αν και όλο αυτό το διάστημα δεν έλειπαν τα προβλήματα που της δημιουργούσαν γι ‘ αυτήν την απόφαση που πήρε.
Η ηλιαχτίδα της έτσι ονόμαζε η Πολύμνια την Ηρώ την έμαθε να μην ενοχλείται ποτέ απ ‘ τις συννεφιές. Έβλεπε πάντα μέσα απ ‘ αυτές μια φωτεινή δεσμίδα φωτός που την έκανε να ζήσει πραγματικά.
Δυο χρόνια μετά την απόκτηση του πτυχίου ανέβαινε τα σκαλιά της εκκλησίας με έναν πανάξιο άνδρα αρχιτέκτονα με τον οποίο δημιούργησαν μια υπέροχη οικογένεια με δυο παιδιά και τον Ηρακλή ως πρωτότοκο αφού ο πατέρας του δεν ξαναφάνηκε ποτέ.
Η Ηρώ ένιωθε τόσο γεμάτη γι' αυτήν τη θυσία στη ζωή της.


Τι σημαντικότερο για την αποστολή μας σ‘ αυτόν τον κόσμο από το να αποτελέσεις την ηλιαχτίδα σε μια τουλάχιστον ανθρώπινη ζωή;
Από το να διαλύσεις τα σύννεφα που σκεπάζουν την ψυχή των πονεμένων και να την ντύσεις με το αραχνοΰφαντο φόρεμα της θεάς Αγάπης;


Η ευτυχία κατοικεί στην ψυχή και όχι στους τεχνητούς παραδείσους.
Μοιάζει με το ρόδι που μέσα έχει άπειρους κόκκους...τους κόκκους των πράξεών μας!
Πόσο όμορφο φαντάζει να υπερτερούν οι κόκκινοι, υγιείς και εύγευστοι κόκκοι!!





Υ.Σ Η Πολύμνια τον ίδιο δρόμο ακολούθησε χρόνια μετά σαν αυτόν που της δίδαξε η Ηρώ. Αλλά και της Ηρώς η κόρη έδιωξε την έπαρση που της είχε μεταδώσει ο πατέρας της έτσι ώστε να αλλάξει σ' ένα κορίτσι γεμάτο χαμόγελο και καλοσύνη. 

ΣΗΜ. Το κείμενο έχει μεταφερθεί με αντιγραφή από το χειρόγραφο και έχει υποστεί τους κανόνες της πνευματικής ιδιοκτησίας.

Θεσσαλονίκη,Μονή Βλατάδων.

Εικόνες από έναν πανέμορφο και πολύ αξιόλογο χώρο, έναν ακόμη πολιτισμικό και ιστορικό θησαυρό της χώρας μας.Τη Μονή Βλατάδων που πρόκειται ...