ΤΟ ΔΕΝΤΡΟΣΠΙΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΡΧΗ..από τη Νάντια Ηλιοπούλου

Τα παραμύθια ανέκαθεν είχαν θέση στη διαπαιδαγώγηση και στην ψυχαγωγία των παιδιών. Πολλές φορές βέβαια μέσα από τα παραμύθια μαθαίνουν και οι μεγάλοι ή θυμούνται αξίες που τυχόν παραμερίζονται με το πέρασμα των χρόνων.

Η φωτογραφία αποτελεί το εξώφυλλο για το νέο παραμύθι της Νάντιας Ηλιοπούλου, μια εξαιρετικής πτυχιούχου παιδαγωγού της προσχολικής ηλικίας, μίας ευαίσθητης προσωπικότητας με πλούσιο βιογραφικό όχι μόνο στον τομέα της εκπαίδευσης αλλά και στον τομέα της Ψυχολογίας μέσω της Παιγνιοθεραπείας και της Δραματοθεραπείας. Επίσης μίας ποιήτριας η οποία εκφράζει συναισθήματα και σκέψεις με στίχους που ο καθένας σχηματίζει μια διαφορετική εικόνα.

Το "Δεντρόσπιτο" της Νάντιας είναι η πηγή όπου ρέουν αξίες και αγαθά για να διαμορφώσουν τα παιδιά έναν χαρακτήρα όπου θα συμβάλλει σε μια καλύτερη κοινωνία.

Ακόμη τα παιδιά μπορούν να δράσουν μέσα από τη θεματολογία που είναι παρμένη από τη φύση -το μεγαλύτερο δάσκαλο του ανθρώπου-  αφού έχει εικόνες ασπρόμαυρες και έτσι θα βάλουν τη δική τους πινελιά!!Αφήστε που δεν έχει τέλος, αλλά έχει κενές σελίδες για να συνεχίσουν όπως αυτά θελήσουν την ιστορία.

Διαβάζοντας από μικρή, άπειρα παραμύθια..διαβάζοντας κι ακόμα βέβαια όταν βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία..πιστεύω ότι το συγκεκριμένο έντυπο υλικό είναι πολύτιμο αφού δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα  να εξασκήσουν τη σκέψη, 

να δουν την πραγματικότητα της ζωής, να ευαισθητοποιηθούν σχετικά με το περιβάλλον και μέσα από αυτά να έχουν την εικόνα των καταστάσεων που θα βρεθούν μπροστά τους στο επίγειο ταξίδι,να γίνουν υπεύθυνα, να αγαπήσουν κάθε τι που βοηθάει την εξέλιξη του κόσμου δίχως καταστροφικές πράξεις.Όλα αυτά από μια πανέμορφη ιστορία που αγαπούν μεγάλοι και μικροί.

Στη Νάντια εύχομαι να είναι καλοτάξιδο!

Στα παιδιά να χαρούν αυτό το άγγιγμα με την πραγματικότητα της ζωής, να γίνουν οι αξίες η ζύμη της μόρφωσής τους!

Στους γονείς, κηδεμόνες, ενήλικες να συνειδητοποιήσουν περισσότερο (κυρίως αυτούς τους δύσκολους καιρούς) ποιος είναι ο αληθινός πλούτος που οφείλουν να αφήσουν παρακαταθήκη στα παιδιά τους (βαφτιστήρια, εγγόνια, ανίψια κλπ).

Το μυστικό της καμπάνας.

 

Ένα διήγημα για μικρούς και για μεγάλους! 

Το χιόνι έδινε λάμψη εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων στο μικρό χωριό που αποτελούσε τον τουριστικό προορισμό πολλών ανθρώπων.

Ήταν τόση η μαγεία που αναδύονταν απ' τα σημάδια που άφηναν οι πατημασιές απ' τα πολύχρωμα μικρά φτερωτά καθώς κι απ' των παιδιών τα μποτάκια, που δεν περιγράφεται. Σημάδια ζωής στον παγωμένο τόπο.. τα μεν τιτίβιζαν αναζητώντας τροφή, τα δε τους έριχναν σποράκια και μετά έπαιζαν, έπεφταν και ξανασηκώνονταν.

Η γλυκιά γυναίκα με το αβρό παρουσιαστικό δεν έχανε ευκαιρία που να μην τα προετοιμάζει για τη ζωή. Έτσι και τώρα δεν άφησε αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη..άρχισε να τους εξηγεί πως σ' όλη τη ζωή πέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε, πολλές φορές πιο δυνατοί, γεμάτοι πάθος για να κατακτούμε τις απάτητες κορυφές.

Τα ίδια έκανε όταν μαραίνονταν τα άνθη, όταν έβγαιναν νέα μπουμπούκια, όταν έβρισκαν κάποιο σπουργιτάκι νεκρό στο παγωμένο δάσος, όταν την άνοιξη έβρισκαν αυγά στις φωλίτσες των πουλιών. Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου αξιοποιούσε έτσι τα "δώρα" της φύσης ώστε τα παιδάκια του χωριού είχαν περισσότερες γνώσεις, ήταν πιο δυνατά στον χαρακτήρα απ' τα παιδιά των πλουσίων που έκαναν τις διακοπές τους και έκλαιγαν με το παραμικρό, φοβόντουσαν και τον ίσκιο τους όπως έλεγε ο μικρός Ορφέας κι η παρέα του όταν έμεναν και πάλι ήσυχοι δίχως τουρισμό..

Η κυρία Πολύμνια ζούσε στην κορυφή του βουνού μόνη της από τότε που επέστρεψε απ' τη μεγάλη πόλη, από τότε που η προδοσία των ανθρώπων για τους οποίους θυσιάστηκε, την πλήγωσε. Είχε αναλάβει να βοηθάει στο σχολείο τα λιγοστά παιδιά του χωριού, να ξεναγεί τους επισκέπτες όλο τον χρόνο, να μεταλαμπαδεύει στους νέους γενικότερα, τα παραδοσιακά παιχνίδια, τα έθιμα, τον Λόγο του Θεού. Πάλι όπως κάθε χρόνο κι αυτή την παραμονή από το πρωί ετοίμαζε το μικρό εκκλησάκι γιατί ο ηλικιωμένος καλοσυνάτος ιερέας θα έρχονταν τα μεσάνυχτα για τη λειτουργία της Γέννησης.

Η γλυκόλαλη καμπάνα θα καλούσε τους πιστούς λίγο πριν, αφού τα σπιτάκια κι οι ξενώνες ήταν τριγύρω απ' την πέτρινη εκκλησούλα του γραφικού τόπου, σε μια γωνιά της Ελλάδας.

Εννοείται ότι τις προηγούμενες μέρες μαζί με τους μικρούς της φίλους ετοίμασε κουραμπιέδες και μελομακάρονα για τις οικογένειες που οι γονείς και τα μεγάλα παιδιά δούλευαν ολημερίς στο δάσος. 

Τα παιδιά αγόρια και κορίτσια συμμετείχαν στην κατασκευή των γλυκών αλλά και στον στολισμό των σπιτιών. Όλα τους τα μάθαινε η κυρία Πολύμνια την οποία λάτρευαν. 

Φέτος είχε βάλει σκοπό της να καταφέρει να μονιάσουν οι τέσσερις οικογένειες που δεν μιλούσαν μεταξύ τους για έναν πολύ ασήμαντο λόγο. Εννοείται ότι στο τέχνασμά της θα συμμετείχαν , μάλλον θα είχαν τον κύριο λόγο τα παιδιά. Όπως μονολογούσε πάντοτε.."έτσι θα μάθουν να μην κάνουν τα ίδια", να είναι καλοί άνθρωποι, να λύνουν τις διαφορές τους και να μην στήνουν τον τσιμεντένιο τοίχο ανάμεσά τους από τη μια κι απ' την άλλη να τρέχουν στην εκκλησιά. 

Η οικογένεια του φούρναρη του κυρ Μανώλη είχε διακόψει τις σχέσεις της με την οικογένεια του μπακάλη του κυρ Κώστα που δεν ήθελα πάρε - δώσε με τον ταχυδρόμο τον Μιχάλη και τον γραμματικό τον Θοδωρή απλά γιατί προσπάθησαν να τους κάνουν να μιλήσουν. 

  Ο λόγος που έγινε όλο το μπέρδεμα ήταν αστείος για όποιον είχε λογική, για όποιον είχε ξεφύγει από αυτό το σκεπτικό που ακόμα και σήμερα έχουν οι άνθρωποι στα μικρά κυρίως μέρη.

Η κυρά φουρνάρισσα πήγε στην πόλη και ψώνισε στα κρυφά χωρίς να το πει στην μπακάλισσα που όλη μέρα μαζί κουτσομπόλευαν όλο το σύμπαν. Και όχι μόνο αυτό, της έκανε και την ψηλομύτα μετά γιατί θα είχε πιο ωραίο παλτό για την εκκλησία. Έτσι λόγια η μια, λόγια η άλλη έγινε ολόκληρο ανακάτεμα με άνδρες και παιδιά.

Το απόγευμα της παραμονής η Πολύμνια συγκέντρωσε τα παιδιά και τους είπε για τον Χριστό που συγχώρησε όλους όσους τον βασάνισαν και τον πρόδωσαν, που απόψε με τον Έρχομό Του  μοιράζει αγάπη και καλοσύνη παντού, που στενοχωριέται όταν οι άνθρωποι δεν μιλούν και δεν αγαπούν ο ένας τον άλλον. 

Τότε μ' ένα στόμα τα παιδιά είπαν " σαν τον κυρ Μανώλη με τον κυρ Κώστα" και αναλυτικά όλα τα εμπλεκόμενα μέλη  στη φασαρία του χωριού.

Συνέχισε ο μικρός Εμμανουήλ -ο γιος του Θοδωρή- κι εγώ θέλω να παίζω με τους φίλους μου αλλά η μάνα μου είπε για τα παιδιά των υπόλοιπων τριών οικογενειών "να μην ξαναπαίξεις, να μην ξαναμιλήσεις μαζί τους γιατί ίδια με τους γονείς τους θα είναι..." . 

Η Πολύμνια έβλεπε αυτούς τους δυο μήνες που κράταγε ο τσακωμός πόσο υπέφεραν οι μικροί φίλοι.

Τους είπε λοιπόν ότι απόψε που είναι η παραμονή και ο παπάς τη νύχτα θα ψάλει τη λειτουργία γιατί αύριο πρωί - πρωί θα πάει στο διπλανό χωριό, όλοι οι χωριανοί δεν θα μπουν στον αγαπημένο τους ναό εάν δεν μονιάσουν.

Χαρούμενα αλλά και σαστισμένα έμειναν να την κοιτάζουν τα αθώα προσωπάκια.

-Μα πως; Έλεγαν σχεδόν ψιθυριστά, αφού συνέχεια βρίζονται και όταν ανταμώνουν ο ένας γυρίζει την πλάτη στον άλλο.

Η Πολύμνια λοιπόν τους είχε στο σπίτι της έτοιμα χαρτάκια που θα έγραφαν κάτι.., θα τα τύλιγαν με χριστουγεννιάτικους φιόγκους που είχαν απ" τα δώρα που κάθε χρόνο τους έφερναν οι επισκέπτες και θα τα κρέμαγαν στην καμπάνα, γράφοντας με μεγάλα γράμματα το όνομα του καθενός για να φαίνεται. Τα χαρτάκια θα έγραφαν μέσα όλα όσα οι ίδιοι οι γονείς και φίλοι της σπουδαίας γυναίκας, τους έλεγαν για την αγάπη, τη συγχώρεση, τον σεβασμό, την ομόνοια και τη φιλία...όλα δηλαδή εκείνα που σε μια στιγμή θυμού ή αλαζονικής διάθεσης ξεχνούσαν. Συνεννοήθηκαν με  τον αθώο κυρ Νικήτα - τον νεωκόρο για εκείνο το βράδυ- με το που θα τους βλέπει έναν - έναν , να τους δείχνει την καμπάνα λέγοντάς τους ότι αν δεν πάρουν το δώρο τους, δεν θα μπουν στην εκκλησία.

Ήρθε η πολυπόθητη ώρα και τα πρώτα δάκρυα βγήκαν από την πέτρα του σκανδάλου την φουρνάρισσα που μετά τις αγορές στην πόλη, περιφρονούσε την αγαπημένη της γειτόνισσα.

Ακολούθησαν και οι υπόλοιποι. Τα παιδιά παρακολουθούσαν με την Πολύμνια τις σκηνές της επαναφοράς της κατάστασης των συγχωριανών.

Από τότε συνειδητοποίησαν όλοι, ότι  μπροστά στις καλές σχέσεις μεταξύ τους, δεν μετράνε τα ακριβά ρούχα. 

Από τότε κατάλαβαν ότι μόνο αν κάνουμε πράξεις τα όμορφα λόγια μας, θα βοηθήσουμε τον εαυτό μας , τους οικείους μας, τους άλλους, θα έχει μείνει για πάντα μέσα μας η γλυκιά μελωδία της καμπάνας,η Γέννηση θα έχει φέρει την εσωτερική μας αναγέννηση που είναι η Αγάπη.

Οι γνωστοί έρωτες της κοινωνίας της Αθήνας.Κυβέλη!

Πριν από λίγες μέρες απ' αυτή τη σελίδα κι απ' το θεματολόγιο για τους "Μεγάλους , γνωστούς έρωτες των Αθηναίων .... μιας άλλης εποχής" έγινε ένα μικρό αφιέρωμα στην σπουδαία ηθοποιό Μαρίκα Κοτοπούλη. Σήμερα συνεχίζω το ως άνω θεματολόγιο με αφιέρωμα στην επίσης σπουδαία γυναικεία παρουσία του θεάτρου, Κυβέλη. 

Η δυο τους είχαν αντιθέσεις σε όλα!!αλλά διέγραψαν λαμπρή πορεία σε παράλληλες κατευθύνσεις!

Αντιθέσεις στους ρόλους, στην εξωτερική εμφάνιση, στα πολιτικά τους πιστεύω..

Η Κυβέλη γνώρισε το πρώτο φως της ζωής στην Αθήνα όπου γεννήθηκε και από μικρή έδειχνε την ιδιαιτέρως δυναμική θεατρική της ικανότητα. Έτσι ο Χρηστομάνος , ιδιοκτήτης της "Νέας Σκηνής" την προσέλαβε στα δεκατρία της μόλις χρόνια. Αυτός αποτέλεσε τον πρώτο της θεατρικό δάσκαλο, αφού τις έδωσε κατευθύνσεις για τη θεατρική της πορεία, ορθές, όπως ταίριαζαν στα χαρακτηριστικά της.

Η ερωτική της ζωή ήταν έντονη, κυρίως για εκείνα τα χρόνια. 

Από νωρίς παντρεύτηκε έναν ηθοποιό τον Μήτσο Μυράτ με τον οποίο απέκτησαν δυο παιδιά, τη Μιράντα και τον Αλέκο. Όμως το θέατρο αποτελούσε τη μεγάλη της αδυναμία, ήταν και ένας νέος έρωτας ο Κώστας Θεοδωρίδης, πάλι από τον χώρο του θεάτρου και έτσι χώρισε τον πρώτο της σύζυγο.

Με τον Θεοδωρίδη θα μπορούσε να πει κανείς ότι έφυγαν στα κλεφτά για το Παρίσι όπου έμειναν δυο χρόνια και έτσι διδάχθηκε, βοηθήθηκε ώστε να πραγματοποιήσει το όνειρό της περί της διαπλάτυνσης του θεατρικού τομέα. Επέστρεψε στην Αθήνα με σκοπό να δημιουργήσει τον δικό της θεατρικό θίασο.

Αυτονόητο θεωρείται το γεγονός ότι η Κυβέλη μάγεψε τους θεατρόφιλους Αθηναίους, οι οποίοι τη θυμούνταν από τη "Νέα Σκηνή", ήρθε και η φυγή ως απαγωγή με τον Θεοδωρίδη για το Παρίσι, κάτι που δημιουργούσε θέμα συζήτησης στα κοινωνικά πηγαδάκια, με αποτέλεσμα να μείνει αξέχαστη.

Απ' αυτόν τον έρωτα απέκτησε μια κόρη την Αλίκη που ήταν η διάδοχος της μητέρας της σε πολλούς ρόλους. Η Αλίκη παντρεύτηκε των γνωστό τότε Κώστα Μουσούρη αλλά όταν έφυγε για την αιωνιότητα, σύναψε γάμο στην Αμερική με τον Πολ Νορ (τον Νίκο Νικολαϊδη).

Η Κυβέλη όμως που ο έρωτας την επηρέαζε εξ' ολοκλήρου, κυριολεκτικά.. αργότερα παντρεύτηκε για τρίτη φορά αλλάζοντας χώρο προέλευσης του αγαπημένου της, ο οποίος τώρα προερχόταν από την πολιτική πλευρά. Ο γάμος αυτός επήλθε κατόπιν ενός πολύ δυνατού πάθους με τον Γεώργιο Παπανδρέου με τον οποίο απέκτησαν ένα αγόρι τον Γιωργάκη που για την Κυβέλη αποτελούσε αδυναμία μέχρι την ώρα που έφυγε απ' τη ζωή. 

Ο Παπανδρέου έκανε τον δεύτερο γάμο του και η Κυβέλη τον τρίτο.

Το σπίτι της Κυβέλης ήταν στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας, στον αριθμό 14 και εκεί έμεινε το ζευγάρι τα πρώτα χρόνια του έγγαμου βίου του.

Δεν άργησε όμως να φανεί η δυσοίωνη εποχή όπου ο Κονδύλης  και η δικτακτορία του Μεταξά,εξόρισε τον Παπανδρέου, με αποτέλεσμα εκείνη να μείνει μόνη...Η αγάπη της ήταν μεγάλη , έτσι το δωμάτιό της το είχε γεμίσει με φωτογραφίες του..

Ο Παπανδρέου για ένα διάστημα ήταν υπουργός Παιδείας κάτι που βοήθησε την Κυβέλη για να πραγματοποιήσει ένα όνειρό της αλλά ταυτόχρονα όνειρο της πλειονότητας του καλλιτεχνικού κόσμου της εποχής...ήταν η ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου! Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν στις 17 Μαρτίου του 1932 και απ' τον λόγο του Υπουργού έμειναν σε όλους τα εξής λόγια "η Τέχνη είναι είδος όχι  πολυτελείας, αλλά πρώτης ανάγκης και ότι το ζωντανό θέατρο και μετά την ανάπτυξη του μηχανικού, θα διατηρεί πάντοτε την υπεροχή του. Αν το μηχανικόν θέατρον δύναται να παρέχη εξωτερικάς θεαματικάς ικανοποιήσεις, ανήκει όμως πάντοτε εις το ζωντανόν θέατρον ο προορισμός να ικανοποιεί περισσότερον τον εσωτερικόν άνθρωπον, να προσφέρει ανωτέρας ψυχικάς και αισθηματικάς συγκινήσεις".

Εκείνη τη χρονιά ήταν που η Κυβέλη πλέον δεν συνέχισε την ενεργό θεατρική ζωή, αφήνοντας μια αληθινά λαμπρή πορεία. Ο Παπανδρέου εκτός από το θέατρο βοήθησε γενικότερα τις Τέχνες και τα Γράμματα. Στη συνέχεια όπως προανέφερα ακολούθησαν τα χρόνια της εξορίας, η κατοχή όπου ο ίδιος  μαζί με μια ομάδα από πολιτικούς φυγαδεύθηκαν στη Μέση Ανατολή. Εκείνη δεν άντεχε μακριά του και αποφάσισε να πάει κοντά φτάνοντας με καϊκι στο Λίβανο, μετά στην Αίγυπτο και αργότερα στην Ιταλία. Ο Παπανδρέου επέστρεψε ως πρωθυπουργός όταν η Ελλάδα ελευθερώθηκε , αλλά δεν πρόλαβε να ζήσει τη χαρά καθόσον ο Εμφύλιος άρχισε δημιουργώντας αναταραχές και φυσικά δραματικές εξελίξεις..

Το 1950 η Κυβέλη ανέβηκε πάλι στη σκηνή, σε διάφορα θέατρα αλλά και στο Εθνικό..Ο Παπανδρέου ήταν απασχολημένος με την πολιτική και έτσι ο χρόνος του δεν αρκούσε για να ασχοληθεί όπως πρώτα με την μεγάλη του αγάπη. Ήταν κλονισμένη η σχέση τους αλλά ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για διαζύγιο γιατί η μεγάλη αλήθεια ήταν ότι η αγάπη τους ποτέ δεν έσβησε..

Το 1968 έφυγε απ' τη ζωή ο μεγάλος πολιτικός και το 1978 η μεγάλη Κυρία του Ελληνικού θεάτρου.

H Mαρίκα Κοτοπούλη στο βιβλίο του Έρωτα της Αθήνας μιας άλλης εποχής.

 

H Μαρίκα Κοτοπούλη ήταν μια από τις μεγάλες προσωπικότητες του Ελληνικού Θεάτρου και τον μεγάλο της έρωτα αποτέλεσε ο Ίων Δραγούμης, ο Έλληνας Μακεδονομάχος ο οποίος έφυγε απ΄τη ζωή όταν δολοφονήθηκε απ' τους πολιτικούς του αντιπάλους, τον Ιούλιο του 1920. Δυστυχώς η δολοφονία σήμανε το τέλος ενός εκ των τρυφερότερων ειδυλλίων.

  

Καταμεσής σχεδόν του καλοκαιριού του 1920, στις 31 Ιουλίου ο θίασος Κοτοπούλη στην πλατεία Θεάτρου πραγματοποιούσε πρόβες στο έργο " Ο πέπλος που σχίζεται" και ο Ίων Δραγούμης παρακολουθούσε, περιμένοντας τη Μαρίκα για να επιστρέψουν στο σπίτι τους που ήταν στην οδό Ξενίας. Ξαφνικά εμφανίστηκε μέσα στην αίθουσα ο Λουδοβίκος Λούης, γαμπρός από αδερφή της Κοτοπούλη, ο οποίος ντυμένος στην ταραχή φώναζε "Σκοτώσανε τον Βενιζέλο στο Παρίσι". Η συνέχεια είναι αυτονόητη και δεν  χρειάζεται ανάλυση....κατευθείαν αφού πάγωσαν όλοι στην είδηση, η Μαρίκα άλλαξε άμεσα και έφυγε για το σπίτι με τον Ίωνα αλλά δεν ησύχασαν ούτε εκεί...

 

Ο αγαπημένος τους φίλος Γιώργος Ζωγράφος, έτρεξε εκεί και τους συμβούλευσε να φύγουν το συντομότερο γιατί στο κέντρο της Αθήνας άρχισαν μεγάλες φασαρίες, με συλλήψεις (ότι συμβαίνει και σήμερα....ανεξαρτήτως ομάδων και υποθέσεων..) και καταστροφές στο θέατρο της Μαρίκας, στην οικία Σκουλούδη καθώς και στα γραφεία βασιλικών εφημερίδων, οπότε κινδύνευαν αφού ο Ίων ήταν βασιλικός. Ο Βενιζέλος τελικά είχε τραυματιστεί αλλά τα πλήθη των Βενιζελικών δεν σταματούσαν αφού σκοπός τους ήταν η εκδίκηση.

Μην μπορώντας να κάνουν διαφορετικά οι δυο ερωτευμένοι έφυγαν με προορισμό την Κηφισιά όπου ήταν το σπίτι του Ίωνα. Οι στρατιώτες του τάγματος του Γύπαρη (προσωπική φρουρά του Βενιζέλου) που ήταν στους Αμπελόκηπους τους σταμάτησαν για έλεγχο και τους επέτρεψαν να συνεχίσουν την πορεία τους, κατόπιν πολλών διαβουλεύσεων. Η Μαρίκα πλέον πνιγμένη στην αγωνία και στην ανασφάλεια είχε βάλει ως σκοπό της να πείσει τον λατρεμένο της όσο η κατάσταση ήταν ανάστατη να μην ξαναπάει στο κέντρο, κάτι που φυσικά δεν ήταν εφικτό, αφού εκείνος ήταν ριψοκίνδυνος και δεν ήθελε να αφήσει την " Πολιτική Επιθεώρηση", το περιοδικό στο οποίο ήταν διευθυντής. Ο Δραγούμης άφησε την Κοτοπούλη στο σπίτι του και ξεκίνησε πάλι για το κέντρο και τα γραφεία του περιοδικού. Σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές στους Αμπελόκηπους πάλι τον σταμάτησαν κι αυτή τη φορά αφού τον έβγαλαν βιαίως απ' το αυτοκίνητο, τον χτύπησαν  και τον εκτέλεσαν χωρίς καμιά παραπάνω διαδικασία εκεί πολύ κοντά στην τοποθεσία που βρίσκεται το Μέγαρο Μουσικής.

 Οι συγγενείς του Ίωνα που πλέον ετοίμαζε την εξόδιο ακολουθία, έκρυψαν αυτό το τραγικό νέο γιατί φοβόντουσαν την ψυχονευρωτική φύση του χαρακτήρα της. Την πήραν την ίδια μέρα και τη φυγάδευσαν στο σπίτι της φίλης της Ελένης Κομπότη που έμενε στην οδό Αλκιβιάδου.

Η Μαρίκα όμως τον αναζητούσε...η οικογένειά του, γνωστοί και φίλοι της έλεγαν ψέματα μέχρι που κάποια στιγμή δεν τα πίστευε και επέμενε..Έτσι τον δύσκολο ρόλο ανέλαβε ο ιδιοκτήτης της εφημερίδας "Καθημερινή", ο Γεώργιος Βλάχος.

Δυστυχώς είχε έρθει η πικρή ώρα η Κοτοπούλη να παίξει τον πικρότερο ρόλο της ίδιας της ζωής της!

Αυτής της μεγάλης Κυρίας του Θεάτρου που είχε υποδυθεί πολύ σοβαρούς ρόλους: της Μήδειας, της Κλυταιμνήστρας, της Εκάβης ή της λαίδης Μάκβεθ..