Υπάρχουν άνθρωποι πολύ αξιόλογοι, άνθρωποι του πνεύματος, ιδεολόγοι ουσιαστικοί...που κατά ένα μεγάλο πλήθος της κοινωνίας, χαρακτηρίζονται ως γραφικοί...συνήθως γιατί δεν αποτελούν μέρος των κλισέ του καθωσπρεπισμού..
Σ' αυτές τις απλές αλλά στην ουσία σημαντικές προσωπικότητες ανήκε ένας συμπολίτης μου, που γνώριζα ελάχιστα αλλά μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Αυτός ο άνθρωπος είχε άσχημο τέλος.... κάηκε την τελευταία ημέρα του Ιουλίου (σύμφωνα με τις πληροφορίες) στη μονοκατοικία του που γι΄αυτόν αποτελούσε παράδεισο, στην Ανδραβίδα.
Απ' όσα γνωρίζω είχε δύσκολα παιδικά χρόνια, αφού η μητέρα του σκοτώθηκε σε δυστύχημα. Όταν τον είχα γνωρίσει, σε μια συζήτηση στην πλατεία του χωριού μου, εντυπωσιάστηκα από την ευγένειά του και τις απόψεις του γενικά για κοινωνικοπολιτικά θέματα...έθετε πριν από χρόνια προβληματισμούς οι οποίοι ακόμη και σήμερα είναι επίκαιροι. Ήταν επαναστάτης και όπως η πλειοψηφία των αληθινών επαναστατών... ζούσε με ελάχιστα, χωρίς το κυνήγι της απόκτησης ύλης..
Λάτρευε τις άγριες τριανταφυλλιές, τη φύση και τη θάλασσα όπου την έζησε ταξιδεύοντας για ένα διάστημα σε εμπορικό πλοίο.Γνώριζα πως αγαπούσε την λογοτεχνία και συγκεκριμένα την ποίηση, όπως οι περισσότεροι συναισθηματικοί άνθρωποι.Ίσως παραξενευτούν πολλοί συμπολίτες μου για το αφιέρωμα αυτό στον Στάθη Παπαδάτο. Η αφορμή δόθηκε όταν στην τακτοποίηση, της βιβλιοθήκης μου το καλοκαίρι που μόλις μας αποχαιρέτισε, συναντήθηκα!!!!με την ποιητική του συλλογή "Όστρια". Είναι δυνατόν να μην εκτιμηθεί το γεγονός πως δήλωνε "Εμπειροτέχνης - Λογοτέχνης"; ..όταν ανέκαθεν οι άνθρωποι συστήνονταν με αναληθή στοιχεία-σήμερα ακόμη περισσότερο- προκειμένου να καλύψουν τα κενά σημεία τους;Aιωνία η μνήμη του!Μεταφέρω ένα μικρό τμήμα από την εισαγωγή του βιβλίου του που εκδόθηκε το 2010. "ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ" ....γράφοντας ειδικά τα κοινωνικά, ήθελα να επικοινωνήσω με φίλους και συντρόφους, βάζοντάς τους προβληματισμούς για ζητήματα που απασχολούσαν τον τόπο και ας είναι γραμμένα πριν από περίπου 30 χρόνια (είναι και σήμερα επίκαιρα)..
Κλείνω το μικρό αφιέρωμα με το ποίημά του
ΥΠΟΜΟΝΗ
Αδελφέ μη γονατίζεις
με το πρώτο το σκαμνί
δέσε κόμπο την καρδιά σου
κάνε λίγο υπομονή.
Κι όπου να' να θ' ανατείλει
νέος ήλιος μιαν αυγή
καν' τον πόνο σου ελπίδα
την αγάπη φυλακτό
μεσ' τον σάπιο κόσμο αυτό,
είναι τιμή και δόξα
πιστός να μείνεις
σ' ένα ιδανικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου