Η κινηματογραφική ταινία "Οι δολοφόνοι του ανθισμένου φεγγαριού"
και
η Παραβολή του Άφρονος Πλουσίου.
Πριν από λίγες μέρες, παρακολούθησα στον κινηματογράφο την παραπάνω ταινία, η οποία έχει διάρκεια πάνω από τρεις ώρες, για την ακρίβεια 206 λεπτά. Στο παρόν κείμενο δεν θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες για θέματα τεχνικής της ταινίας που είναι ειδικότητα κάποιου ειδικού. Άλλωστε η ταινία ήταν από όλες τις απόψεις συναρπαστική, συγκινητική, με εξαιρετική απόδοση των ρόλων.
Η υπόθεση διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1920, όπου ο νεαρός Έρνεστ Μπέρκχαρτ επιστρέφει από τον Μεγάλο Πόλεμο στην Οκλαχόμα και ο θείος του Γουίλιαμ Χέιλ (Ρόμπερτ Ντε Νίρο), τον αναλαμβάνει υπό την προστασία του. Πρόκειται για ένα πλούσιο κτηνοτρόφο, που τον αποκαλούν "Βασιλιά". Τον θεωρούν δε, άτυπα ...επικεφαλή της κοινότητάς τους, που αποτελούν κυρίως Ινδιάνοι αυτόχθονες, και στους οποίους η κυβέρνηση παραχώρησε.. άγονες εκτάσεις στην κομητεία Όσατζ. Όμως οι εκτάσεις εκείνες αποδείχτηκαν ότι είναι πλούσιες σε κοιτάσματα πετρελαίου και έτσι οι ιδιοκτήτες θα μετατρέπονταν λόγω των εισοδημάτων, σε πλούσιους.
Δυστυχώς αυτή η κατάσταση, τους έκανε θύματα των λευκών. Μετά από μια σειρά δολοφονιών όπου ο Έρνεστ είναι μπλεγμένος, φθάνει το νεοσύστατο FBI...
H oυσία είναι ότι ο αξεπέραστος έρωτας για το χρήμα, που μεταφράζεται σε απληστία, δηλαδή σε μια οδυνηρή κατάσταση η οποία κάνει τους ανθρώπους, να αδειάζουν από συναισθήματα και όμορφες σκέψεις, διότι ξημεροβραδιάζονται μόνο με το πως θα αποκτήσουν περισσότερα.Εννοείται ότι το πάθος για τα περισσότερα δεν έχει όρια, τις περισσότερες φορές.
Είναι τραγικό να ξεκληριστεί μια ολόκληρη φυλή...για να αποκτήσουν κάποιοι περισσότερα.
Τα συναισθήματά μου και οι σκέψεις μου, για ακόμη μια φορά μου δημιούργησαν μια απέχθεια για αυτό το σκεπτικό, που δυστυχώς φύεται σε πολλούς από εμάς, ακόμη κι ανθρώπους της διπλανής πόρτας... Ανθρώπους που χάνουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, αρκεί να αποκτήσουν.
Προς αποφυγή παραξηγήσεων, υπάρχουν οι άνθρωποι που γεννήθηκαν πλούσιοι και συνεχίζουν με τη δουλειά τους ή με την καλή διαχείριση των εισοδημάτων τους, να αυξάνουν τα πλούτη τους. Υπάρχουν άλλοι που λόγω εργασίας με υψηλά εισοδήματα ή από κάποια καλή τύχη, ανήκουν στους πλούσιους.
Ανήκουν σε διαφορετική κατηγορία από το να πατάω επί πτωμάτων, να εκμεταλλεύομαι , να χειρίζομαι συνανθρώπους, για να αποκτώ.
Για τους προαναφερόμενους (εκ των οποίων πάρα πολλοί είναι φίλοι χρόνων) εύχομαι για το καλύτερο.
Για τους αρρωστημένους με το χρήμα, εκτός από τη λύπη μου, εύχομαι να φωτιστούν.
Το κεντρικό πρόσωπο της Παραβολής ήταν πλούσιος, που κάποια χρονιά η καρποφορία στα σπαρτά του ήταν τεράστια και τους καρπούς δεν τους χώραγαν οι αποθήκες του. Εννοείται ότι δεν σκέφτηκε να χαρίσει, να μοιράσει, να βοηθήσει. Αντιθέτως που με ανεξέλεγκτη αγωνία ήθελε να βρει τρόπο προκειμένου να λύσει το πρόβλημα και έτσι γκρέμισε τις αποθήκες του, ώστε να χτίσει μεγαλύτερες.
Όμως εκείνη τη νύχτα άκουσε τη φωνή του Θεού να τον ειδοποιεί ότι θα αναχωρήσει από τα εγκόσμια και τον ρώτησε τι θα τα κάνει όλα αυτά που είχε μαζέψει και που δε χωρούσαν πουθενά.
Τα διδάγματα από όλες τις Παραβολές είναι πάρα πολλά και καταλυτικά για μια αρμονικότερη ζωή.
Στη συγκεκριμένη Παραβολή, γίνονται αντιληπτά τα τραγικά εσωτερικά κενά του πλεονέκτη, του εγωπαθούς, του ατόμου που δεν βλέπει τίποτα και κανέναν γύρω του, παρά μόνο τα πλούτη του.
Επίσης φαίνεται πόσο άμυαλα είναι αυτά τα πρόσωπα, αφού ξεχνούν ότι από εδώ είμαστε περαστικοί και όλα τα υλικά θα μείνουν πίσω.
Μάλιστα ότι το ταξίδι μπορεί να είναι ξαφνικό κι αυτό που έχει μείνει είναι ξεκάθαρα, το έργο μας σ' αυτόν τον κόσμο, οι πράξεις αγάπης δηλαδή, αυτά που γεμίζουν την ψυχή μας, όλα τα άλλα είναι κυριολεκτικά μάταια.
