Κάθε χρόνος και ένα βήμα πνευματικής ανάτασης!

Κάθε χρόνος και ένα βήμα πνευματικής ανάτασης!!αυτό πρέπει να σημαίνει "πάει ο παλιός ο χρόνος" και όχι απογοήτευση,κατήφεια ή μελαγχολία για τα χρόνια που περνάνε.

Οι άνθρωποι όταν βιώνουν τις στιγμές καλές ή κακές, ευχάριστες ή δυσάρεστες, εύκολες ή δύσκολες, όταν φροντίζουν η ζωή τους να είναι γεμάτη από ανθρώπους που επικοινωνούν ψυχικά, από  ενδιαφέροντα που τους γεμίζουν και όχι ασχολίες του "φαίνεσθαι", από Αγάπη θεού προς όλους με τις πράξεις που την υποστηρίζουν, όταν ζουν με βάση τα "θέλω τους" και όχι τα κοινωνικά "πρέπει", τότε το ταξίδι των χρόνων αποτελεί ένα δεδομένο που το τυλίγουν με τις εμπειρίες τους...και φροντίζουν να το ζουν χωρίς να το φοβούνται!!!

Μέρες απολογισμού κάθε που φθάνουν τα Χριστούγεννα..για τις πράξεις μας, για την συμπεριφορά μας, για τα λάθη μας, για τα πάθη μας, για όσα μάθαμε, για όσα πήραμε, για όσα δώσαμε, για όσα μας χάρισε , για όσα μας στέρησε η ζωή!!

Προσωπικά από πολύ μικρή κάθε τέτοια εποχή έπαιρνα το τετραδιάκι μου και σημείωνα τα βράδια μπροστά από την φλόγα της ξυλόσομπας που έκαιγε ελπιδοφόρα -έτσι τουλάχιστον την έβλεπε η παιδική μου ψυχή- με την γάτα δίπλα μου να δείχνει τρισευτυχισμένη, όλα όσα είχαν γίνει την χρονιά που η πολύχρωμη δύση της γινόταν μια γλυκιά ιριδίζουσα ανατολή και λεγόταν "νέος χρόνος". 

Ως άνθρωπος, τις μελαγχολικές μου σκέψεις για διάφορα που μου στοιχίζουν εσωτερικά (όπως συμβαίνει στους περισσότερους) φροντίζω να τις παραδίδω στις Νηρηίδες ώστε να τις ξεπλύνουν στους ποταμούς και να μετατραπούν σε νούφαρα..

Έτσι έχω πολλά για τα οποία νιώθω ευγνωμοσύνη και σ' αυτή την χρονιά! 

Πολλά γιατί με έμαθαν να σκέφτομαι καλύτερα, να διακρίνω και να διορθώνω τα λάθη μου...

Ήταν μια χρονιά με δοκιμασίες σε ποικιλία θεμάτων (ανθρώπινες συμπεριφορές, ξαφνική μετακόμιση με διάφορα επακόλουθα) που με έκαναν να θυμηθώ τις εσωτερικές μου δυνάμεις, τις οποίες όταν όλα κυλούν ομαλά ή με ελάχιστες "αναταράξεις"  τις  ξεχνάμε...

Ενεργοποιούνται όμως όταν απαιτηθεί .

Από ότι παρουσιάστηκε... δεν άφησα στιγμή χαμένη από την ζωή μου.

Ο καθημερινός ιδιωτικός αλλά και ομαδικός εθελοντισμός ...προχώρησε με απίστευτες στιγμές...ένα από τα μεγαλύτερα σχολεία στο οποίο δεν μετανιώνω που επέλεξα εδώ και χρόνια "φοιτώ"...

Μια εμπειρία για μικρό διάστημα αποτέλεσε ένα άλλο σχολείο πρωτόγνωρο για εμένα.Ήταν η υποψηφιότητα για το μικρότερο σκαλοπάτι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης που κυριολεκτικά προέκυψε χωρίς επιδίωξη , χωρίς καν σκέψη.. 

Γνώρισα από κοντά ανθρώπους και καταστάσεις που με βοήθησαν να ξεχωρίσω τα πρόσωπα από τα προσωπεία, κάτι πολύ σημαντικό για την εξέλιξή μου γενικά.

Σχετικά με τις πολιτιστικές μου δράσεις...όμορφη συνέχεια και σε νέους σημαντικούς φορείς.

Στα λογοτεχνικά (γραπτού λόγου) ενδιαφέροντα που ανήκουν στην κορυφή της καθημερινότητάς..πολλά και ευχάριστα νέα που παρουσιάζονται σιγά σιγά...μια διάκριση για ένα διήγημά μου, δημοσιεύσεις κειμένων, ποιημάτων , πεζών, συμμετοχές σε ανθολογίες, γνωριμίες με καταξιωμένους και νέους λογοτέχνες, η συμμετοχή μου στο πάνελ του πρώτου 10χρονου συγγραφέα του Χρήστου Μηλαίου με το υπέροχο διήγημα "Το κατσικίδιο" , η τιμητική θέση στους αρθρογράφους της έγκριτης διαδικτυακής εφημερίδας της ilidakampos.gr, προτάσεις και σχέδια για παρουσιάσεις και άλλα που θα ανακοινωθούν όταν έρθει η ώρα.

Είμαι αυστηρή πρώτα με τον εαυτό μου σ' αυτόν τον τομέα καθόσον σέβομαι την ελληνική γλώσσα,καθόσον δεν μπορώ να κατατάξω τον γραπτό λόγο στα μέσα "αυτοπροβολής"...έτσι όλα μου τα βήματα είναι σταθερά, πιο αργά συγκριτικά με το κύμα των καιρών..αλλά ανοδικά.
Είμαι και γι' αυτό χαρούμενη..που δεν διαφοροποίησα το σκεπτικό σύμφωνα με το ρεύμα της εποχής.

Θεωρώ εκπόρνευση της Τέχνης του Λόγου...να χρησιμοποιώ έστω και το μικρότερο κείμενό μου για να δημιουργήσω συμπάθειες, γνωριμίες, για να "πετύχω" σε ψηφοφορίες..και άλλα...
 Τα προαναφερόμενα έχουν ως σκοπό απλά την γνωριμία με τους νέους φίλους αφού μέσω των δραστηριοτήτων και των ενδιαφερόντων μας γνωριζόμαστε καλύτερα.

Κι όταν νομίζεις πως όλα είναι όμορφα..

Εκεί όμως που σύμφωνα με τα ανθρώπινα δεδομένα (αδυναμία κατά την άποψή μου) έβαζα σε κάποια τάξη τις σκέψεις και τα διάφορα θέματά μου...ο χρόνος πριν φύγει μου επιφύλασσε την δυσάρεστη έκπληξη ...του ξαφνικού μεγάλου ταξιδιού...του πολυαγαπημένου μου πρωτότοκου αδερφού  του Ανδρέα μας όπως λέω.

Βρέθηκα στην δύσκολη θέση, αυτής της ανθρώπινης φύσης και της άλλης της χριστιανικής υπόστασης....έτσι η θλίψη μου είναι απίστευτη , ανεξάρτητα αν προσπαθώ να την κρύβω..

Έτσι νιώθω χαρά (με την έννοια που θέλει η θρησκεία) γιατί ο τρόπος με τον οποίο έφυγε καθώς και οι οιωνοί των ημερών πριν και μετά καταμαρτυρούν πως απλά "πέταξε" σαν περιστέρι...χωρίς να ταλαιπωρηθεί...

Είναι δυο αντίθετες καταστάσεις που συνυπάρχουν στην ψυχή μου...

Ο πόνος δεν έχει ηλικία ούτε σχέση...για τον κάθε άνθρωπο υπάρχει διαφορετικός λόγος που τον θρηνείς, που τον πονάς, που σου λύπει...Απλά οφείλεις να αντιμετωπίζεις με αξιοπρέπεια το πένθος.

Μέσα από το ¨ταξίδι" του Ανδρέα γνώρισα ανθρώπους, οι οποίοι πλέον ανήκουν στον φιλικό μου κύκλο...γεννήθηκαν ιδέες πνευματικής προόδου ξεφυλλίζοντας όλα εκείνα που μου χάρισε πριν δυο χρόνια (και αξιοποιώντας τις καθημερινές πληροφορίες από ανθρώπους που βοηθούσε με θυσίες)....σαν να ήξερε..

Νιώθω πως μαζί με τα δάκρυά μου, φύονται νέες ιδέες.

Πιστεύω πως από τα όμορφα και τα άσχημα αυτού του χρόνου...γεννιέται η ελπίδα για ακόμη μια φορά!

Μέσα από την τελευταία και σημαντικότερη ψυχική κυρίως ταλαιπωρία που μου "χάρισε" ο χρόνος ήρθα πιο κοντά με τους αληθινούς μου φίλους..είναι όλοι εκείνοι που δεν σταμάτησαν στιγμή να εκδηλώνουν με τον ξεχωριστό τους τρόπο τον ενδιαφέρον τους κι ας επιδίωκα (κι ακόμα σε μεγάλο βαθμό σχετικά..) την μοναχικότητά μου.Πόσα ευχαριστώ!!!!!!


Ως σπουδαιότερο γεγονός του απολογισμού μου είναι η ασταμάτητη εσωτερική μου πίστη απ' όπου αντλώ δύναμη, απ' όπου μπορώ και χαμογελώ....
💓💓💓💓💓

Με αστείρευτη ευγνωμοσύνη στον Θεό!!!κι Αληθινή Αγάπη στους ανθρώπους

εύχομαι το 2020 να επουλώσει τις πληγές των εκατομμυρίων παιδιών και ενηλίκων ....της ανθρωπότητας.

Ας μην ξεχνάμε πως είμαστε περαστικοί ...ότι τα μάταια δεν οδηγούν πουθενά...η πνευματική ανάταση καλλιεργεί τους κήπους της ψυχής , ανοίγει τους δρόμους της αιωνιότητας!

ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ!!

H ZYMH ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.ΔΙΗΓΗΜΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΠΥΛΛΙΟΝ.

Η ζύμη της αγάπης.

Ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα με αληθινά στοιχεία που συμπεριλαμβάνεται μαζί με μια συλλογή ποιοτικής ύλης στον περιοδική ΕΠΥΛΛΙΟΝ τ. 11 -12

Στης ζωής το πολυποίκιλο ταξίδι τα πρόσωπα, οι εικόνες, οι μελωδίες, οι γεύσεις, οι καταστάσεις συνθέτουν την πολύχρωμη τοιχογραφία που αποτελεί τον εσωτερικό μας κόσμο. Έτσι δημιουργούνται κι οι αναμνήσεις οι οποίες βρίσκονται μαζί μας σ’ όλη την επίγεια διαδρομή μέσα σε ένα χρυσοσκαλιστό μπαουλάκι μ’ έναν ολοκάθαρο καθρέφτη στο άνοιγμά του σαν αυτόν που έχουν οι νεράιδες των παραμυθιών. Εκεί ανατρέχουμε όλοι κατά το πέρασμα του χρόνου και ζούμε ξανά απ’ την αρχή, ονειρευόμαστε, παίρνουμε δύναμη.

«Μια εβδομάδα περίπου πριν την Γέννηση του Θεανθρώπου στόλιζαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο που άλλο στο κάλλος ίδιο δεν υπήρχε. Ήταν μια πλούσια κλάρα από κυπαρίσσι που τοποθετούσαν σε έναν σιδερένιο κάδο με χώμα κι απέξω τον περιτυλίγαν με εκείνο το χρυσαφί χαρτόνι των χριστουγεννιάτικων κατασκευών. Η συλλογή με τα στολίδια αποτελούνταν από τις παραδοσιακές κόκκινες, χρυσαφένιες, πράσινες, ασημένιες μπάλες, τις καμπανούλες με την κόκκινη κορδέλα, ένα άστρο βουτηγμένο στην χρυσόσκονη για την κορυφή και την φάτνη από χαρτόνι αλλά απόλυτα παραστατική. Μπροστά έστεκε ο Άη Βασίλης και δυο ελαφάκια από το ίδιο πλαστικό υλικό, αυτά που φουσκώνουν. Τον διάκοσμο του μικρού σπιτιού συμπλήρωναν οι γιρλάντες που συνηθίζονται στις γιορτές στα γνωστά χρώματα κόκκινες, πράσινες, μπλε, χρυσαφί, ασημί και βέβαια πάχνη με τεχνητό χιόνι στο δέντρο αλλά και τριγύρω.

Τα υφαντά με τα σχέδια από τη ελληνική φύση απλώνονταν για τις άγιες μέρες και στο τραπέζι το βυσσινί βελούδινο τραπεζομάντιλο που φιλοξενούσε έναν δίσκο με πλεκτό πετσετάκι και πάνω τα ποτηράκια του λικέρ σε ετοιμότητα για τυχόν επισκέψεις. Επίσης υπήρχαν τρεις πιατέλες στην σειρά με ευωδιαστούς κουραμπιέδες από φρέσκο βούτυρο και ανθόνερο, μελομακάρονα λουσμένα στο μέλι και στα καρύδια, δίπλες σε σχήμα φιόγκου και έντονες τις φουσκάλες από το τηγάνισμα.

 

  Το μικρό κοριτσάκι της οικογένειας ήταν πολύ τυχερό γιατί δεχόταν πακέτα με αξιοζήλευτα δώρα όπως τις συλλεκτικές εκδόσεις των παραμυθιών του Άντερσεν και των ιστοριών του Παπαδιαμάντη, την ιστορία του γνωστού Σκρουτζ  στην πιο σύγχρονη  έκδοσή της, μια σακούλα καραμέλες, γλειφιτζούρια, κούκλες με πλούσια μαλλιά και φανταχτερά φορέματα. Για το ενδυματολογικό μέρος  ένα ωραίο κατακόκκινο παλτό που μαζί με ένα βελούδινο γαλάζιο φόρεμα μ’ άσπρη δαντέλα στο γιακά και τα μαύρα λουστρινάκια παπούτσια συνέθεταν την γιορτινή του εμφάνιση. Η διαδικασία του ζυμώματος για το χριστόψωμο, του ψωμιού δηλαδή που θεωρούνταν απαραίτητο για το τραπέζι του μεσημεριού της Άγιας Μέρας ήταν απλή αλλά μεγαλειώδης, ήταν χωρίς πολλά υλικά αλλά με γεύση που όσα χρόνια κι αν περάσουν απ’ όσους το γεύτηκαν...έρχεται κάθε Χριστούγεννα τόσο γλυκιά και ξεχωριστή λες και το ζύμωναν άγγελοι εξ ουρανού. Η μάνα της οικογένειας το ζύμωνε με ιδιαίτερη αγάπη καθόσον το θεωρούσε ευλογία, σιγοψιθύριζε την άγια νύχτα και τα κάλαντα σ ’αυτήν τη φάση της διαδικασίας. Στην συνέχεια το έβαζε στην πινακωτή που την σκέπαζε με μια βαριά κουβέρτα και την τοποθετούσε δίπλα απ’ την ξυλόσομπα.

 

  Όταν “γινόταν” όπως έλεγε, όταν φούσκωνε δηλαδή, όταν ωρίμαζε η ζύμη ακολουθούσε η διακόσμηση με λίγο ζυμάρι που είχε κρατήσει. Σταύρωνε το καρβέλι πρώτα με το χέρι και του τοποθετούσε έναν σταυρό από ζυμάρι όπου στις άκρες το χάραζε στα δύο στρίβοντας αυτές τις απολήξεις να μοιάζουν σαν λουλούδι, στην μέση εκεί που ενώνονταν οι δυο λωρίδες του ζυμαριού τοποθετούσε μικρά ζυμαρένια τριανταφυλλάκια και φυσικά γύρω γύρω επάνω καρύδια κι αμύγδαλα. Όταν έβγαινε από τον φούρνο πέρναγε την επιφάνειά του με νερό για να γυαλίζει και να τρώγεται εύκολα η κόρα του. Το κοριτσάκι με τον κατά δεκαεφτά χρόνια μεγαλύτερο αδερφό του, αφαιρούσαν τα ψημένα καρύδια κι αμύγδαλα κρυφά απ’ την μάνα που όταν δεν είχαν φιλοξενούμενους γελούσε αλλά όταν το χριστόψωμο ήταν λειψό μπροστά στους ξένους όπως έλεγε, “έψελνε” την μικρή και τον μεγάλο.

Την μέρα των Χριστουγέννων η χωριάτικη κότα αυγολέμονο, το ψητό χοιρινό, η τυρόπιτα και τα τηγανιτά λουκάνικα είχαν την τιμητική τους. Της άρεσε η μουσική της μάνας και έβαζε χριστουγεννιάτικα τραγούδια στο κασετόφωνο σε γαλλική γλώσσα που ήταν η αγαπημένη της. Το σπιτάκι που δεν είχε τίποτα το πλούσιο από υλικά κι αρχιτεκτονική, ήταν πνιγμένο στα φυτά, στα πολύχρωμα άνθη, στα αρώματα της αρμπαρόριζας, του δυόσμου, του βασιλικού και στων εσπεριδοειδών τη φυλλωσιά όπου τα λεμόνια, τα πορτοκάλια, τα μανταρίνια ήταν ένα κέρασμα για όλη την γειτονιά, αποτελούσε παραδοσιακό στέκι, πνευματικό καταφύγιο και θαλπωρής συνάμα για φίλες της μικρής που μεγάλωναν σε πλουσιόσπιτα. Κυρίως το 12ήμερο πήγαιναν για να γευτούν τα παραδοσιακά εδέσματα και τις ιστορίες…μπροστά απ’  την ξυλόσομπα με τις γάτες να χουρχουρίζουν καθόσον στα δικά τους σπίτια με τα σκαλιστά έπιπλα, τις πολλές πορσελάνες και τα κρύσταλλα δεν έβρισκαν το κλίμα αυτό που αντανακλούν τα πάμφωτα μονοπάτια της ψυχής. Μια ανέμελη ιδανικότητα ένιωθε η παρέα των μικρών κοριτσιών και την βίωνε κάνοντας κάθε Χριστούγεννα σχέδια για την ζωή τους κάτω απ’  το τραπέζι που διαμόρφωναν σε «καλύβα» τοποθετώντας γύρω γύρω κουβέρτες πιασμένες με καρφίτσες στο βελούδινο τραπεζομάντιλο. 

Εκεί λοιπόν την παραμονή το βραδάκι της μεγάλης μέρας η μάνα του σπιτιού τους έδινε μαξιλάρια γιατί δεν φοβόταν μην τυχόν και λερωθούν όπως ήταν η κοινή νεύρωση σε πολλές απ’ τις νοικοκυρές, τους ετοίμαζε και πιάτο με γλυκά έπαιρναν τις κούκλες και τα παραμύθια …και περίμεναν τον Χριστούλη… ο οποίος ήδη φώλιαζε στις αγνές τους ψυχές, αφού αγαπούσαν τον κόσμο, αφού στην «καλύβα» τους σχεδίαζαν μια γη χωρίς σύνορα και στους ωκεανούς τεράστιες γέφυρες ώστε οι άνθρωποι να βλέπονται, τα παιδιά όλου του κόσμου να χορεύουν μαζί».

       Με τον καιρό κι αφού αυτά τα Χριστούγεννα μπήκαν στο μπαουλάκι των αναμνήσεων, συνειδητοποίησαν ότι στο μικρό σπιτάκι οι γιορτινές στιγμές ήταν σπάνιες, ήταν ανεκτίμητες γιατί όλα τα δημιουργούσε  Η ΖΥΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, της αληθινής κι ανόθευτης!

Πλέον όσα Χριστούγεννα κι αν ακολούθησαν σε μεγαλοπρεπή ξενοδοχεία και σε πλούσια σπίτια…μόνο η ενθύμηση εκείνων καταφέρνει να διαπλέει ήρεμα την απόσταση μεταξύ παρόντος και παρελθόντος…να ζυμώνει και το μέλλον..

ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΝΑ ΓΕΜΙΖΕΤΕ ΜΕ ΟΜΟΡΦΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ, ΜΕ ΧΡΩΜΑΤΑ, ΓΕΥΣΕΙΣ, ΜΕΛΩΔΙΕΣ ΑΠΌ ΤΑ ΕΘΙΜΑ....ΤΟ ΜΠΑΟΥΛΑΚΙ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ!!!

Χριστούγεννα και ποίηση!

Τα Χριστούγεννα έχουν υμνηθεί από πολλούς ποιητές.Έτσι σκέφθηκα να παρουσιάσω κάποια από τα ωραιότερα (κατά την γνώμη μου) ποιήματα για την επερχόμενη σπουδαία εορτή!αν και είναι πολύ πλούσια η ποιητική συλλογή και σίγουρα αδικώ ...προσπαθώντας να μην είναι πολύ μεγάλο αυτό το αφιέρωμα.Ως τα ωραιότερα λόγια επιλέγω αυτά του Ρωμανού του Μελωδού.Ακολουθούν οι στροφές που γνωρίζουμε..το έργο είναι μεγάλο.

ΡΩΜΑΝΟΣ Ο ΜΕΛΩΔΟΣ

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ

ΠΡΟΕΟΡΤΙΟΝ

Ἦχος γ´. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν προαιώνιον Λόγον,
ἐν Σπηλαίῳ ἔρχεται, ἀποτεκεῖν ἀποῤῥήτως.
Χόρευε ἡ οἰκουμένη ἀκουτισθεῖσα,
δόξασον μετὰ Ἀγγέλων καὶ τῶν Ποιμένων,
βουληθέντα ἐποφθῆναι,
παιδίον νέον, τὸν πρὸ αἰώνων Θεόν.

ΕΟΡΤΙΟΝ

Ἦχος γ´. Αὐτόμελον.

 Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν ὑπερούσιον τίκτει,
καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει.
Ἄγγελοι μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι.
Μάγοι δὲ μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι.
Δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον,
ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

 ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Να ‘μουν του σταύλου έν’ άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι την ώρα π’ άνοιγ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

Να ιδώ την πρώτη του ματιά και το χαμόγελό του, το στέμμα των ακτίνων του γύρω στο μέτωπό του.

Να λάμψω από τη λάμψη του κι’ εγώ σαν διαμαντάκι κι’ από τη θεία του πνοή να γίνω λουλουδάκι.

Να μοσκοβοληθώ κι’ εγώ από την ευωδία, που άναψε στα πόδια του των Μάγων η λατρεία.

Να ‘μουν του σταύλου ένα άχυρο ένα φτωχό κομμάτι την ώρα π’ άνοιγ’ ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι.

ΕΝΑΣ ΘΕΟΣ

Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός! και το κορμί μου γίνεται ναός, δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή· μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

το μέτωπο μου λάμπει σαν αστέρι… Στο Θεό φανείτε τώρα, ήρθεν η ώρα, από τ’ άγνωστα μυστικά σας μέρη, Μάγοι, φέρτε στο Θεό τα πλούσια δώρα.

Φέρτε μου Μάγοι —θεία βουλή το γράφει— τη σμύρνα της ελπίδας, το λιβάνι της πίστης, της αγάπης το χρυσάφι Μυστήρια τέτοια ανθρώπου νους δε βάνει!

Και σεις, Θρόνοι πανάχραντοι, αγγελούδια, στην καρδιά μου —στην κούνια του— σκυμμένα, με της αθανασίας τα τραγούδια υμνολογείτε εσείς τη θεία τη γέννα.

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί, και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή, βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός· ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

 

 ΤΑΚΗΣ ΠΑΠΑΤΣΩΝΗΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΑΓΡΥΠΝΙΑ (1914)

Εξωτικός στην άκρια των κοιλάδων
περίμενα τη σημερινή γιορτή στο σκότος των λαμπάδων
απόκληρος της φωταψίας των ημερήσιων ήλιων
γονατιστής, και νηστευτής, και αποβλητής των χίλιων
δαιμονικών ταξιαρχιών… Μ’ άδικα εταλαιπώρουν
τη θύελλα των νοημάτων μου, τη ρώμη των γονάτων,
γιατί – το ξέρω αλίμονον! – τις πανοπλίες εφόρουν
τα εκατομμύρια των λαών, που ερείπια στρατευμάτων
κατάντησαν τα ελεεινά… Και θλίβω των ματιών σου
το φέγγος με το πίκραμα των λυπηρών δακρύων
που ο αμαρτωλός εσώριασα στων άλλων των δεινών μου
τα πλήθη και το πιο φριχτόν: το ίδιο άβουλο θηρίον
αντίς πανήγυρη ευλαβή να στήσω και ιερουργίαν
αρμονικήν, υμνητική της θείας καλωσύνης
να διαλαλώ, εγώ δέχομαι με ανόητη απαραξία
τον Άρχοντα, το Άλφα και Ωμέγα της Χριστιανοσύνης!..
Αλίμονο· των άγριων λαών η ορμητική αντάρα
και την ειρήνη τάραξε της μέσα μου ευλογίας,
κ’ αιστάνομαι απειλητικά του θεού μου την κατάρα
και μακρυνάμενο από με το Τέκνο της Μαρίας…
Και ο ανελέητος ασκητής τρέμω μην τάχα σφάλλω·
μην ενωθώ με τους θνητούς πολεμιστές και γίνω
υου Σατανά η συνέργεια – που τότε πια θα ψάλω
όχι ύμνο των Χριστουγέννων, μα θρήνο!…

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΙΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ποιμένας ταπεινότατος, και όχι αυλητρίδα εταίρα,
και θεάρεστη και συνετή κάμνω του αυλού μου χρήση,
αλλά έπαψεν απόψε πια η γαλήνη των προβάτων
νάναι ο σκοπός της γλυκερής μου εσπερινής λατρείας,
και ούτε η πομπή του Ωρίωνα, ούτε η όψη της Κασσιόπης
δεν μούθηκαν παραμικρή διανόηση στ’ όραμά μου.
Μ’ ελκύει το κάτι Απώτερο, που παιδεμός ναν’ τόβρω,
αλλά, και χάρη περισσή το στέφει, ώστε να λέω,
Ας μου χαθούν κι ένα και δυο από τα βοσκήματά μου,
και ας πλανηθούν δυσεύρετα στο σκότος της Σελήνης,
και ας κράζουσι τα υπόλοιπα σαν Αστραπές της Νύχτας,
αλλά είναι κάτι Αλλόκοτον εμένα η προσμονή μου:
δεν περιμένω να ορθωθεί το Εωθινό Φεγγάρι,
ούτε του τάδε, ούτε του δείνα Αστερισμού το αχνάρι.
Δεν περιμένω την οσμή καμίας σπανίας βοτάνης,
αλλά το Υπερουράνιο, που, θεέ μου, θα με ράνεις,
και θα φανώ ποιμενικόν θαύμα, θα φανώ φάσμα,
που φέρνει το Αρχαγγελικό της νύχτας τούτης άσμα.
Παρ’ όλα τα τρισκόταδα, λαμπρά το παν διακρίνω,
ώστε και θέλοντας, και μη, κάτι να μεγαλύνω.
Η γενική αναστάτωση των υπεργείων Ταγμάτων,
έκαμε μέτοχο κι’ εμέ, κι’ οι αχτίνες των ομμάτων
φθάνουν αυτού, που πριν λαμπροί οι ταχτικοί αστέρες
με φέρναν σε υπολογισμούς για Ετη, Μήνες, Ημέρες.
Φόβος, ούτε καν φαίνεται, και χαρά με συνέχει
και βλέπω Ηλίους νυχτερινούς, κι’ η Ιδέα μου όλο τρέχει.
Εορτάζω. Μα είμαι πάνσοφος ποιμένας, για τρελάθη
ο λογισμός μου, ώστε να ιδώ παρόμοια ένδοξα λάθη;

ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Όξω πέφτει αδιάκοπα και πυκνό το χιόνι, κρύα και κατασκότεινη κι αγριωπή η νυχτιά. Είναι η στέγη ολόλευκη, γέρνουν άσπροι κλώνοι, μες το τζάκι απόμερα ξεψυχά η φωτιά.

Τρέμει στα εικονίσματα το καντήλι πλάγι και φωτάει στη σκυθρωπή, στη θαμπή εμορφιά. Να η φάτνη, οι άγγελοι κι ο Χριστός κι οι Μάγοι και το αστέρι ολόλαμπρο μες στη συννεφιά!

Κι οι ποιμένες, που έρχονται γύρω από τη στάνη κι η μητέρα του Χριστού στο Χριστό μπροστά. Το μικρό το εικόνισμα όλ’ αυτά τα φτάνει, μαζεμένα όλα μαζί και σφιχτά-σφιχτά.

Πέφτει ακόμη αδιάκοπο κι άφθονο το χιόνι, όλα ξημερώνονται μ’ άσπρη φορεσιά στον αγέρα αντιλαλούν του σημάντρου οι στόνοι, κάτασπρη, γιορτάσιμη λάμπει η εκκλησιά.

ΕΙΔΑ ΧΤΕΣ ΒΡΑΔΥ ΣΤ’ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ

Είδα χτες το βράδυ στ’ όνειρό μου, το γεννημένο μας Χριστό, τα βόδια επάνω του εφυσούσαν, όλο το χνώτο τους ζεστό.

Το μέτωπό του ήταν σαν ήλιος, και μέσα η φάτνη η φτωχική, άστραφτε πιο καλά από μέρα, με κάποια λάμψη μαγική.

Στα πόδια του έσκυβαν οι Μάγοι, κι’ έμοιαζε τ’ άστρο από ψηλά, πως θα καθίσει σαν κορώνα, στης Παναγίτσας τα μαλλιά.

Βοσκοί πολλοί και βοσκοπούλες, τον προσκυνούσαν ταπεινά, ξανθόμαλλοι άγγελοι εστεκόνταν, κι’ έψελναν γύρω του «ωσαννά».

Μα κι’ από αγγέλους κι’ από μάγους, δεν ζήλεψα άλλο πιο πολύ, όσο της Μάνας Του το στόμα, και το ζεστό – ζεστό φιλί.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ

ΝΥΧΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη λυγούν τα πόδια και προσκυνούν γονατιστά στη φάτνη τους τα άδολα βόδια.

Κι ο ζευγολάτης ξάγρυπνος θωρώντας τα σταυροκοπιέται και λέει με πίστη απ’ της ψυχής τ’ απόβαθα Χριστός γεννιέται!

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη κάποιοι ποιμένες ξυπνούν από φωνές ύμνων μεσούρανες στη γη σταλμένες.

Κι ακούοντας τα Ωσαννά απ΄ αγγέλων στόματα στον σκόρπιο αέρα τα διαλαλούν σε χειμαδιά λιοφώτιστα με την φλογέρα.

Την άγια νύχτα τη Χριστουγεννιάτικη ποιος δεν το ξέρει των μάγων κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα λάμπει το αστέρι.

Κι όποιος το βρει μες στ΄ άλλα αστέρια ανάμεσα και δεν το χάσει, σε μια άλλη Βηθλεέμ ακολουθώντας το μπορεί να φτάσει.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΠΕΡΑΝΤΖΑΣ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Στην γωνιά μας κόκκινο τ΄αναμμένο τζάκι
Τούφες χιόνι πέφτουνε στο παραθυράκι!

Όλο απόψε ξάγρυπνο μένει το χωριό
  και χτυπά Χριστούγεννα το καμπαναριό!

Έλα, Εσύ που Αρχάγγελοι σ’ανυμνούνε απόψε
 πάρε από την πίτα μας, που ευωδιά και κόψε!

Έλα κι η γωνίτσα μας καρτερεί να ‘ρθεις……
Σου ‘στρωσα, Χριστούλη μου, για να ζεσταθείς!

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΗ ΣΑΛΠΙΓΓΑ(1969)

Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την πας ως την άκρη του κόσμου.
να την κάνεις περιπατητικό αστέρι ή ξύλα
αναμμένα για τα Χριστούγγενα – στο τζάκι του Νέγρου
ή του Έλληνα χωρικού. Να την κάνεις ανθισμένη μηλιά
στα παράθυρα των φυλακισμένων. Εγώ
μπορεί να μην υπάρχω ως αύριο.
Αν μπορούσες να ακουστείς
θα σου έδινα την ψυχή μου
να την κάνεις τις νύχτες
ορατές νότες, έγχρωμες,
στον αέρα του κόσμου.

Να την κάνεις αγάπη.

Προσφορά - Εθελοντισμός!

 

Για το θέμα του τίτλου έχω γράψει κι άλλες φορές...
Σ' αυτό το κείμενο γράφω όσο πιο σύντομα γίνεται την Αληθινή προσέγγιση της "προσφοράς και του εθελοντισμού" κατ' εμέ...

Ως άνθρωποι που κοιτάμε με ξεκάθαρο βλέμμα τον κόσμο γύρω μας διαπιστώνουμε την ανάγκη του να συνεισφέρουμε στον συνάνθρωπο, στο περιβάλλον, στον πολιτισμό γενικότερα.

Η προσφορά διά του εθελοντισμού είναι η πράξη της ψυχής που την γεμίζει χαρά!
Όσο πιο μακριά απ' την δημοσιότητα ...τόσο μεγαλύτερη αυτή η χαρά!

Κάποιες εκφάνσεις προσφοράς στον πολιτισμό ή στο περιβάλλον, είναι η συμμετοχή μας με τον ρόλο, του μέλους σε διάφορους φορείς, όπου περιλαμβάνεται η ετήσια συνδρομή μας. Ακόμη με την κατά καιρούς εθελοντική εργασία, όταν απαιτηθεί.

Στους συνανθρώπους μας το πεδίο εθελοντικής προσφοράς είναι πολύ μεγάλο και αποτελεί κεφάλαιο αρκετών σελίδων από μόνο του.

 💞💞💞     💞💞💞         💞💞💞💞      👭👭👭👭👭

Όταν δίνουμε πρέπει να συνειδητοποιούμε ότι...μέσα από την πράξη αυτή , πρώτοι εμείς γευόμαστε το ψυχικό μεγαλείο...

θέλει σκέψη και απαιτείται εμβάθυνση της έννοιας της πράξης προκειμένου να μην παρασυρόμαστε από το "εγώ που τρέχω και δίνω και κάνω και...."

👭👭👭👭👭

Είναι δεδομένο στην εποχή μας με το διαδίκτυο, ότι λαμβάνει χώρα η δημοσιοποίηση πράξεων και καταστάσεων με ταχύτατο ρυθμό και πολύ περισσότερο από άλλες εποχές.

Μπορεί να γίνεται διακριτικά η ενημέρωση στην διαδικτυακή "γειτονιά" για τις δράσεις μας...

Αν θέλουμε να ενημερώσουμε τους φίλους μας για κάποιον φορέα ή ιδιώτη ή ένα γεγονός που μπορούμε να προσφέρουμε εθελοντικά, ο καλύτερος τρόπος είναι διά μηνύματος.

Αν και πιστεύω κατόπιν κοινωνικής έρευνας πως η θέληση είναι που λείπει γιατί από ανάγκες συνεχείς...και άπειρες...ξεκινώντας από την πολυκατοικία, την γειτονιά, την συνοικία, την πόλη, οργανισμούς , συλλόγους και πολλά άλλα.

Η προσφορά σε όλους τους τομείς που έχουν ως σκοπό το καλό, είναι θεάρεστο έργο εάν το κίνητρο είναι η ΑΓΑΠΗ και όχι η οποιαδήποτε μορφής ιδιοτέλεια!!

Άλλο περνώ τον κενό χρόνο μου γιατί δεν έχω τι να κάνω με αποτέλεσμα να μην πραγματοποιώ με όρεξη, με χαμόγελο και όσο πιο σωστά γίνεται την αποστολή μου 

και

Άλλο θυσιάζω χρόνο (χρήματα, αντικείμενα...) από κάτι αγαπημένο μου ή από την ξεκούρασή μου.

Στην πρώτη περίπτωση (εκ πείρας και όχι από πληροφορίες) οι "εθελοντές" - όχι όλοι αλλά πάρα πολλοί- εκτελούν τα καθήκοντά τους με συμπεριφορά αγενή ή υποτιμητική προς τους έχοντες ανάγκη,με έπαρση, με κτητικότητα προς κάθε τομέα τον οποίο υπηρετούν και όσο μπορούν εκμεταλλεύονται τα ΜΜΕ ή την όποια μορφής δημοσιότητα προς  επίδειξη.

Στην δεύτερη περίπτωση οι εθελοντές για να θυσιάσουν διάφορα και να στερηθούν... κινούνται από ΑΓΑΠΗ μη επιδιώκοντας το "φαίνεσθαι".

 

Υπάρχει μια μορφή σύγχυσης στις μέρες μας και όσο επιβεβαιώνεται τόσο περισσότερο ανησυχώ για την κοινωνία..Φωτογραφίες και αναρτήσεις με σκοπό την επιβεβαίωση της αξίας μας...των μπράβο και όλων των σχετικών γιατί είμαστε εθελοντές, γιατί δίνουμε...γιατί (το λένε κιόλας) καλύπτουμε τον κενό μας χρόνο, γιατί καταξιωνόμαστε!!!

Ίσως απαιτείται να ξεκαθαρίσουμε μεταξύ του γαλήνιου κόσμου της ψυχής και των εσωτερικών συμπλεγμάτων (κατωτερότητας κτλπ) από τα οποία αρκετοί υποφέρουν..

 

Επίσης, το "μέτρον άριστον" ή τα όρια ή η διακριτικότητα και η διάκριση, αποτελούν σοβαρό κανόνα, διότι αρκετές φορές αυτός που προσφέρει κινδυνεύει να αποτελέσει θύμα για φορείς και για ανθρώπους.

Προς αποφυγή σκέψεων παρεξηγήσεων που απεχθάνομαι κυριολεκτικά, αναφέρω πως:
δεν διδάσκω!
δεν επιδιώκω την απόκτηση ακολούθων!
δεν απαιτώ την σύμφωνη γνώμη του κοινού.
Απλά εκφράζω μέσα από όσα έχω ζήσει και ζω τις απόψεις μου, για ένα θέμα σημαντικότατο
που ίσως και άθελά μας ..παραβιάζουμε την ουσία και τους άτυπους κανόνες του!
Με Αγάπη και σεβασμό! 

Σαν ένα όνειρο που έλαμπαν τ' αστέρια!!

 

ΑΛΗΘΕΙΕΣ....

Ότι  αυτή η ζωή αποτελεί απλά ένα πέρασμα για την μετάβαση στην αιωνιότητα είναι αλήθεια!

Ότι δυστυχώς δεν το κατανοούμε ώστε να καλλιεργούμε λουλούδια  στην καρδιά ... αδελφοσύνης, δικαιοσύνης, ειρήνης και ότι άλλο αγκαλιάζει η Αληθινή Αγάπη αντί αγκάθια κακίας, ζήλιας, αδικίας, απανθρωπιάς, αχαριστίας..είναι κι αυτό αλήθεια.

Ότι το μόνο που χαράζει την παρουσία μας και ταξιδεύει ανά τα χρόνια είναι οι πράξεις μας ο καθρέφτης δηλαδή της ψυχής μας..και όχι η ματαιότητα της λάμψης των υλικών αγαθών ...η άλλη αλήθεια.

 

 Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΟΥ ΕΛΑΜΨΕ Τ' ΑΣΤΕΡΙ!

Πέρασαν σχεδόν σαράντα μέρες από εκείνη την Κυριακή που είναι η χειρότερη της ζωής μου εκ πρώτης όψεως και ως σκεπτικό απολύτως ανθρώπινο.

Απ' την άλλη ήταν η Κυριακή που έλαμψε το αστέρι ανάμεσα στο άσπρο σύννεφο που τον πήρε, καθόσον μια τόσο αθώα ψυχή, μια ψυχή που γνώριζε την αληθινή συγχώρεση, ένας άνθρωπος που έδινε στους πονεμένους ό,τι μπορούσε από το υστέρημά του και όχι από το περίσσευμα, που ευλαβούνταν τον Θεό από παιδί κι ως την τελευταία ώρα όπως φάνηκε.. μόνο έτσι μπορεί να πραγματοποίησε το ταξίδι στην αιωνιότητα!!

Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΟΝΟΣ

Ο πόνος είναι τεράστιος  κι είναι απολύτως φυσιολογικό καθόσον ήταν αλλά (θα είναι στην ψυχή μου ) ο μεγαλύτερος κρίκος απ''  τους τέσσερις..ο πόνος αναμοχλεύεται για όλα εκείνα που σχεδίαζα να δημιουργήσουμε μαζί το επόμενο καλοκαίρι.

Βέβαια όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει...
Για όλα υπάρχει λόγος και Εκείνος ξέρει πότε, ποιος και πως..
Ο πόνος δεν ξεπερνιέται απλά μαθαίνουμε να ζούμε, να συμβαδίζουμε με απουσίες όπως γίνεται και με τις παρουσίες..στην ζωή μας!
Σκεπτόμενη τον πόνο της Παναγίας οπλίζω με θάρρος την σκέψη και την ψυχή μου!κι έτσι πρέπει να κάνουμε όλοι μας.

 17 χρόνια μεγαλύτερός μου και με έβλεπε σαν παιδί...μόνιμος καυγάς μας..χαχαχα..συνειδητοποίησα βέβαια μέσα από τον ρόλο μου στην κοινωνία πως η αγάπη που μου έδωσε (υπερβολική σε σημείο εκνευρισμού) ήταν το δυνατότερο στοιχείο για τον χαρακτήρα μου, για την αυτοπεποίθησή μου, για την πορεία μου ...κι ίσως είναι αυτή που με έκανε να είμαι αυτό που είμαι και γνωρίζουν όλοι που με γνωρίζουν!!(χωρίς ίχνος εγωπάθειας....).

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 Όλο τον χρόνο αλλά κυρίως κάθε Χριστούγεννα ως την κύρια γιορτή των παιδιών!! ερχόταν από την Αθήνα γεμάτος πράγματα για μένα....θυμάμαι κάτι χρυσαφιά τσουβαλάκια με πολύχρωμες καραμέλες που γεύονταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς, κούκλες με φανταχτερά φορέματα και μπουκλωτά μαλλιά, αεροπλάνα, ρούχα, κορδέλες για τα μαλλιά αλλά το σπουδαιότερο....τις τελευταίες εκδόσεις απ' τα βιβλία μαζί με μολύβια και μπογιές που στο χωριό δεν υπήρχαν! 

ΠΟΣΑ ΕΔΩΣΕΣ..

Σήμερα στην τέλεση της επιμνημόσυνης δέησης κοιτώντας την φωτογραφία του....που ατένιζε το μέλλον με βλέμμα ζωηρό αρκετά χρόνια πριν..σκεφτόμουν πόσα έδωσε αυτός ο σπουδαίος για όσους τον γνώρισαν -σπουδαίες προσωπικότητες ανά τον κόσμο- νους, η διάνοια όπως τον έλεγαν..για την ιδιαίτερη πατρίδα - την γενέτειρα, για την Ελλάδα, για την Ορθοδοξία...

Πόσα δεν έδωσε για τον εαυτό του!!

ΣΚΕΨΕΙΣ

Σκεφτόμουν τα πολλά σε αριθμητικό νούμερο τηλεφωνήματα και μηνύματα από ανθρώπους άγνωστους σε εμένα οι οποίοι αυτό το διάστημα δεν σταμάτησαν να μου θυμίζουν την πάναγνη ψυχή του, τον αληθινό ανθρωπισμό του ....τα λόγια του Χριστού που ο Ανδρέας μας έκανε πράξη!

Άντεξε την υποκρισία σ' έναν χώρο που υπηρέτησε με λατρεία...τα φαρμακερά βέλη της κακίας από ευεργετηθέντες, από ανθρώπους που την λέξη ψυχή δεν την γνωρίζουν...

ΣΤΟΧΟΙ

Για όλα αυτά Ανδρέα μου με την βοήθεια του Θεού και εκείνων που σε αγάπησαν αληθινά μέσω του πνευματικού σου έργου θα ταξιδεύεις για πάντα και στην γη!!

Η μορφή σου θα υπάρχει στους νέους στην Αθήνα που έσωσες απ' την μάστιγα των ναρκωτικών...

στις μητέρες που αποτέλεσες επί χρόνια παρηγοριά για τα παιδιά που έχασαν..

στις οικογένειες που βοηθούσες έμπρακτα για την μνήμη των γονιών μας.. 

στους ασθενείς για τους οποίους έτρεχες σε "όλες τις πόρτες" προκειμένου να σωθούν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό..

στους νέους που έσωσες απ' την αυτοχειρία δείχνοντάς τους τον δρόμο του Φωτός...

Στους λογοτέχνες που περίμεναν να διαβάζουν τα κείμενά σου, σε προσωπικότητες που σε περίμεναν για να σε ακούσουν να μιλάς..και να σε μαλώσουν "γιατί θάβεσαι εκεί..." 

Στους φίλους σου σχεδόν επί μισό αιώνα τους Μητροπολίτες που σήμερα έκαναν κι αυτοί την επιμνημόσυνη δέηση.

Και άλλα πολλά για τα οποία νιώθω περήφανη για εσένα...για όλα που η ταπεινοφροσύνη σου δεν επέτρεπε ούτε σε εμάς να αναφέρουμε..αλλά πλέον ακολουθώ την συμβουλή ενός στρατηγού που είχα την τύχη να γνωρίσω "να λες Σοφία μου τα καλά σου..γιατί αν δεν τα λες εσύ κανείς δεν θα τα πει..και όχι μόνο, θα πατάνε σ' αυτά οι ανάξιοι...για να φαίνονται άξιοι.."
Έτσι λοιπόν!!ήρθε η ώρα που όλοι με τον καιρό θα μάθουν ακριβώς εκείνα που η καλοσύνη σου δεν επέτρεπε!!Είμαστε όλοι ίσοι οι άνθρωποι !!

ΑΠΟΥΣΙΑ

Να ξέρεις  πως θα μου λείψεις πολύ κι ας γκρίνιαζα γιατί με θεωρούσες παιδί..

Σου υπόσχομαι ότι ποτέ δεν θα σβήσει η φλόγα για την μελέτη και την γραφή, η λατρεία για τα βιβλία...αντίθετα που μέσα από την σκέψη σου ξεκίνησαν όλα όσα λέγαμε τον Σεπτέμβρη..δυναμικά και με μεγάλη όρεξη..

Την καλοσύνη σου όμως και την ανεκτικότητά σου δεν θέλω να την έχω....

Γι' αυτούς που σε πίκραναν εννοώ

....εύχομαι να είναι καλά και να συνειδητοποιήσουν την συμπεριφορά τους...

Δεν μπορώ όμως να τους χαμογελώ, δεν μπορώ να απαντώ στο ψεύτικο ενδιαφέρον..

Δεν μπορώ και δεν θέλω να κοιτώ προσωπεία!!!Απλά γιατί έμαθα να κοιτώ και να συνομιλώ με πρόσωπα!!!

Σε αγαπάω πολύ Ανδρέα μου!!!!αλλά ποτέ δεν θα έχουμε την τόσο πλούσια ψυχή σου!!

Σου έλεγα πάντα "δεν είναι όλοι καλοί"!!Ναι!!δεν είναι ...άλλο αν επιθυμούμε το καλό τους...