Οι ειδικοί αναφέρουν πληροφορίες , στοιχεία για τον ναό από διάφορες μελέτες καθόσον δεν υπάρχει κάποια γραπτή πηγή σχετική μ' αυτόν. Λέγεται ότι ανήκει στο δεύτερο μισό του 11ου αιώνα μ.Χ.
Λόγω των αναγκών της ενορίας, στα τέλη του 19ου αιώνα μ.Χ, έγιναν κάποιες διαφοροποιήσεις από τους κατοίκους της περιοχής , σύμφωνα με τις οποίες μόνο ο τρούλος έμεινε από την αρχική του δομή.
Το 1959 με 1960 μ.Χ η Διεύθυνση Αναστηλώσεων του Υπουργείου Παιδείας φρόντισε για την αποκατάσταση του ναού με σκοπό να επανέλθει στην πρώτη του μορφή, αφού οι ανασκαφές έδειξαν ότι τα θεμέλια και τα κατώτερα μέρη των τειχών δεν είχαν υποστεί ζημιές.
Ο ρυθμός του ναού είναι απλός τετρακίονος σταυροειδής εγγεγραμμένος με νάρθηκα. Είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του Αθηναϊκού Βυζαντινού ναού εκείνης της χρονικής περιόδου.Από τα βασικότερα χαρακτηριστικά ..ο τρούλος με τα μαρμάρινα τόξα και τους μικρούς κίονες στις γωνίες.
Το εξωτερικό μέρος του, είναι από λαξευμένη πέτρα και στη βάση έχει μεγάλους λίθους τοποθετημένους σταυροειδώς.
Ο επισκέπτης εστιάζει στις μαρμάρινες παραστάσεις και στο επιστύλιο που βρίσκονται στην κεντρική είσοδο του ναού. Στην ίδια πλευρά βρίσκονται δυο κεραμικά οριζόντια διακοσμημένα δοκάρια με κουφικά σύμβολα (διακοσμητικά μοτίβα που μιμούνται την πρώτη αραβική
γραφή, η οποία και εμφανίστηκε τον 7ο αι. στην Κούφα της Μεσοποταμίας.
Συνήθως χρησιμοποιούνται στις εξωτερικές επιφάνειες των ναών και
αποδίδονται με μικρές πήλινες εντοιχισμένες πλάκες). Οι ειδικοί αναφέρουν ότι ίσως να αποτελούσαν τμήμα από μεγαλύτερων διαστάσεων διάζωμα , όπως αυτό που βρίσκεται στου Αγίου Θεοδώρους στην Πλατεία Κλαυθμώνος.
Στις μέρες μας με τις δυνατότητες του διαδικτύου είναι πολύ εύκολο όταν περνάμε από ένα μέρος και μπορούμε από πλευράς χρόνου, να πληροφορούμαστε γι' αυτό.
