ΣΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ ΤΙΣ ΑΝΗΦΟΡΙΕΣ
(η πρώτη στροφή από τραγούδι, σε στίχους και μουσική
του Τίμου Μωραϊτίνη)
Εχ’ η Αθήνα ωμορφιές, έχει και κάτι ζωγραφιές,
μα σαν της Πλάκας τα στενά δεν είδα τέτοια πουθενά.
Ρε το ξέρ’ η ανθρωπότης, πως κι ο Θεός είναι Πλακιώτης
κι’ όταν σιγοψιχαλίζει, ωχ! τα βασιλικά ποτίζει.
Η Πλάκα εκτός από μεγάλη αγάπη της γράφουσας!!αποτελεί την πιο παλιά συνοικία της Αθήνας. Η ιστορία της ξεκινάει από τα αρχαία χρόνια, προχωράει
στη Βυζαντινή εποχή, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ζει την όμορφη φάση της «Μπελ Επόκ» και
αντέχει ως την εποχή μας… Είναι χώρος μαγικός που παντρεύει το χτες με το σήμερα. Εναρμονίζει
το ιστορικό, αρχαιολογικό, θρησκευτικό, ψυχαγωγικό ενδιαφέρον με έναν απλό αλλά ταυτόχρονα
αρχοντικό τρόπο. Η περιοχή δεν πέρασε μόνο ρόδινες καταστάσεις αλλά γνώρισε βανδαλισμούς σε
κάποιες περιόδους, καθώς και τον κίνδυνο της καταστροφής της κατά τα τέλη του 20ου αιώνα από
κάποιους βέβηλους που προσπάθησαν να την θυσιάσουν στο βωμό της εμπορευματοποίησης.
Το όνομά της προκάλεσε ζωηρές συζητήσεις κατά το παρελθόν με αντεγκλήσεις μεταξύ ιστορικών
και ερευνητών. Ο γνωστός Αθηναιογράφος Δημ. Καμπούρογλου έλεγε ότι το όνομα οφείλεται σε
μια μαρμαρόπλακα, που βρέθηκε κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου του βράχου. Ο ιστορικός
Σισιλιανός αναφέρει πως το όνομα προήλθε από το αρβανίτικο «πλιάκα» δηλ γριά - παλιά,όπως
την έλεγαν οι αλβανόφωνοι. Ο αρχιτέκτονας, πολεοδόμος Κ. Μπίρης υποστηρίζει πως είναι αρβανίτικη λέξη που είχε μείνει από τους Αρβανίτες μισθοφόρους που έμειναν μετά το Ορλωφικά. Η Λίζα Μιχελή μας πληροφορεί ότι το τοπωνύμιο «Πλάκα» αναφέρεται για πρώτη φορά,
σ’ ένα χειρόγραφο σημείωμα του 1862 που υπήρχε στη βιβλιοθήκη του Παρισιού
και αναφέρεται στην τοποθεσία του μνημείου του Λυσικράτους. Για να δημιουργηθεί ένα σωστό αφιέρωμα σ’ αυτό το σπάνιο τμήμα της γης χρειάζονται πολλές σελίδες…και πάλι θα υπάρχει κενό. Την περπατάω χρόνια και συνεχώς ανακαλύπτω κάτι διαφορετικό. Οι ταβέρνες που υπήρχαν ήταν πάρα πολλές και η καθεμιά με τα δικά της μεγαλεία: η υπόγεια ταβέρνα του Δαμίγου τα μπακαλιαράκια, του Τζουτζούρη, του Κρητικού, του Παπαχειμώνα, των Θεών, του Καλοκαιρινού, του Ψαρά, του Ερωτόκριτου, ο Βάκχος, η Μουριά. Τι να γράψει κανείς για τα δεκάδες πνευματικά της καταφύγια..την Αγία Αικατερίνη, τον Άγιο Νικόλαο τον Ραγκαβά, την Μεταμόρφωση του Σωτήρα, την Παναγία την Χρυσοκαστριώτισσα, το Μετόχι του Παναγίου Τάφου και τόσα άλλα…που χαρακτηρίζονται για το ξεχωριστό δέος που προκαλούν. Δεν υπάρχει δρομάκι και κτίριο στην Πλάκα που να μην συνδέεται με θρύλους και ιστορίες. Πάμπολλα τα κτίρια που έζησαν σπουδαίες προσωπικότητες, όπως το σπίτι του πρώτου αρχιτέκτονα και πολεοδόμου του Στ. Κλεάνθη στο οποίο στεγάστηκε το πρώτο πανεπιστήμιο. Οι γειτονιές όλες χρωματίζονταν από τα τριαντάφυλλα,
τα κρίνα, τα γεράνια. Ο αέρας μύριζε
γιασεμί, βασιλικό , δυόσμο και νυχτολούλουδο. Για την
καταστροφή της περιοχής στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ο Κ. Μπίρης αναφέρει: « η περί την
Ακρόπολη περιοχή παραδόθηκε κάποια μέρα στην ανάρμοστη και ασεβή μεταχείρισή της, ως τόπου
πάσης τουριστικής και εγχωρίας εκτροπής». Εύχομαι ο καθένας μας από τη δική του θέση να
προσπαθεί για τη διατήρηση του ξεχωριστού αυτού χώρου!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου