Παπαρούνα η κατακόκκινη ανοιξιάτικη νεράιδα.

Η παπαρούνα κοκκινίζει κάθε άνοιξη τα λιβάδια, ομορφαίνει όλο τον τόπο και φυτρώνει παντού.Η ύπαρξή της αιτιολογείται από πανέμορφους μύθους.

Αρχαία Ελληνική Μυθολογία

Η θεά Δήμητρα είχε ως ιερό φυτό την παπαρούνα. Έτσι την έστελνε να βρίσκεται παντού, ως παράσιτο των σιτηρών, ώστε να νιώθουν μ' αυτόν τον τρόπο την παρουσία της Θεάς. Στα Ελευσίνια Μυστήρια οι παπαρούνες ήταν απαραίτητες αφού μ 'αυτές στόλιζαν τα αγάλματα της Δήμητρας στις πομπές. Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν τις υπνωτικές ιδιότητες του φυτού. Έτσι οι γιοι του Άδη, Ύπνος και Θάνατος παριστάνονταν κρατώντας παπαρούνες στο χέρι.

Ορθόδοξη Χριστιανική Παράδοση

Από το αίμα του Χριστού κι απ' το κρυφό του δάκρυ
στου Γολγοθά τους λόφους γεννήθηκα εγώ,
έρχομαι με την άνοιξη, Αγάπη τ' όνομά μου,
από τους μύθους έρχομαι, βαθιά, απ' τον καιρό.
Από το αίμα του Χριστού κι απ' το κρυφό του δάκρυ
κι απ' των αθώων τα όνειρα είμαι πλασμένη εγώ.
 Απόστολος Πάππος

Κατά τη χριστιανική παράδοση, η παπαρούνα φύτρωσε κάτω από το Σταυρό του Μαρτυρίου, από το αίμα του Εσταυρωμένου που έσταζε.

Η παπαρούνα στην ποίηση.

Παπαρούνες

Της Έμμας Τσιβρά 

Δώρο του Απρίλη.

Του Μάη κέρασμα.

Χάδι μεταξωτό

στου αέρα το θρόισμα.

 

Λωρίδα κόκκινη.

Διπλώνει ξεδιπλώνει.

Στρίβει στις στροφές.

Ισιώνει στις ευθείες.

Σύνορο της ασφάλτου.

Του ταξιδιώτη τέρψη.

 

Οι παπαρούνες.

 

Καμπανούλες

ανάστροφα σπαρμένες

στης γης τον καμβά.

Απ’ το μαύρο τους βυθό

υμνούν την Άνοιξη.

 

Όλο το κόκκινο στον ουρανό

και οι καρδιές ανάσταση.

Οι παπαρούνες έγιναν το σύμβολο των νεκρών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου

Ο Καναδός Τζον Μάκρι, υπηρέτησε στον πόλεμο ως νοσοκόμος αξιωματικός  και παρατήρησε ότι οι παπαρούνες ήταν το μοναδικό λουλούδι που φύονταν στα πεδία μάχης όπου οι οβίδες, τα χημικά, όλα τα στοιχεία του πολέμου είχαν καταστρέψει τη φύση.Επίσης οι παπαρούνες έκαναν αισθητή την παρουσία τους ανάμεσα στους τάφους της Φλάνδρας του Βελγίου κι έτσι επήλθε ο συμβολισμός...πως δηλαδή συμβόλιζαν το αίμα που χύθηκε στον Μεγάλο Πόλεμο.

Ο φίλος και συμμαχητής του εν λόγω αξιωματικού ήταν ο Αλέξις Χέλμερ, που σκοτώθηκε κι έτσι ο Μάκρι του αφιέρωσε το παρακάτω ποίημα.

Στις πεδιάδες της Φλάντρας (In Flanders Fields) 

Στις πεδιάδες τις Φλάνδρας, παπαρούνες ανθίζουν
Ανάμεσα στους σταυρούς σειρά με σειρά,
Την δικά μας θέση έτσι θυμίζουν.
Κορυδαλλοί θαρραλέα πετώντας,
αψηφούν των όπλων την κλαγγή
σπάνια κελαηδίσματα τραγουδώντας.

Είμαστε  οι νεκροί. Πριν λίγες μέρες,
ζήσαμε, νιώσαμε την αυγή και είδαμε την ομορφιά της δύσης.
Αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε, και τώρα κειτόμαστε
στις πεδιάδες τις Φλάνδρας.

Κράτα αυτό που έμεινε από την μάχη μας με τον εχθρό.
Σε σένα τ' αδύναμά μας χέρια παραδίδουν τον πυρσό. 
Κάνε τον δικό σου, κράτα τον ψηλά. 
Και αν η πίστη σου καμφθεί για μας που 'χουμε πεθάνει
δεν θα κοιμηθούμε ποτέ, όσο φυτρώνουν παπαρούνες
στις πεδιάδες της Φλάνδρας.

Ο Στρατής Μυριβήλης αναφέρει την παπαρούνα στο αντιπολεμικό του έργο " Ζωή εν Τάφω".

 «Ήταν ένα λουλούδι εκεί! Συλλογίσου. Ένα λουλούδι είχε φυτρώσει εκεί μέσα στους σαπρακιασμένους γεώσακους. Και μου φανερώθηκε έτσι ξαφνικά τούτη τη νύχτα που ‘ναι γιομάτη θάματα. Απόμεινα να το βλέπω σχεδόν τρομαγμένος. Τ’ άγγισα με χτυποκάρδι, όπως αγγίζεις ένα βρέφος στο μάγουλο. Είναι μια παπαρούνα. Μια τόση δα μεγάλη, καλοθρεμμένη παπαρούνα, ανοιγμένη σαν μικρή βελουδένια φούχτα. Αν μπορούσε να τη χαρεί κανένας μέσα στο φως του ήλιου, θα ‘βλεπε πως ήταν άλικη, μ’ ένα μαύρο σταυρό στην καρδιά, με μια τούφα μαβιές βλεφαρίδες στη μέση». ...