Φτάνουμε στην αρχή του Θείου Δράματος.
Η Κυριακή των Βαΐων
ή των Βαγιών ονομάζεται η Κυριακή πριν από το Πάσχα και σηματοδοτεί την έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδας. Την ημέρα αυτή γιορτάζουμε την πανηγυρική είσοδο του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, όπου πήγαινε ερχόμενος από τη Βηθανία. Στην είσοδο της πόλης ο Χριστός, έστειλε δυο μαθητές του να του φέρουν ένα γαϊδουράκι ώστε να καθίσει επάνω του και να μπει στην πόλη. Οι άνθρωποι όταν άκουσαν πως έρχεται ο Ιησούς έτρεξαν και βρήκαν βάγια από φοίνικες για να τον υποδεχτούν. Κάποιοι έκοβαν φύλλα ή κλαδιά και έστρωναν το δρόμο που θα περνούσε. Όλοι μαζί όταν εμφανίστηκε ο Κύριος έλεγαν με θριαμβευτικό τόνο στη φωνή τους " Ωσαννά ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ". Η υποδοχή ήταν με τιμές και δόξα. Ο Ιησούς δεν εστίαζε στην πρόσκαιρη δόξα και σε όλα τα φαινόμενα που συγκινούνταν οι ματαιόδοξοι. Έβλεπε το μακρύ δρόμο του Γολγοθά και προχωρούσε στην Ανάσταση...που είναι η μεγάλη προσμονή των Ορθοδόξων. Ήξερε πως η θριαμβευτική είσοδος σήμαινε την αρχή του μαρτυρίου του.
Κατά τα έθιμά μας αυτή την Κυριακή οι ναοί στολίζονται με βάγια εις ανάμνηση του τρανού γεγονότος καθώς επίσης μοιράζονται στους πιστούς βάγια και σταυροί. Τα βάγια αυτά μεταφέρουν την ευλογία, την καρποφορία, απομακρύνουν κάθε κακό, και έτσι στολίζουν το σπίτι, τα περιβόλια, το εικονοστάσι, σταυρώνουν τα παιδιά ώστε να μην τα πιάνει το κακό το μάτι. Διαβάζοντας ένα βιβλίο παλιών εκδόσεων σχετικά με τα έθιμα της Κυριακής σημείωσα κάτι κοινό που γινόταν στην Ανατολική Ρωμυλία και σε κάποιες περιοχές στη Χώρα μας. Τα κορίτσια με τα βάγια έφτιαχναν στεφάνια που τα έδεναν με κόκκινη κλωστή και τραγουδώντας τα πέταγαν στο ρέμα ή στη θάλασσα.
Την Κυριακή των Βαΐων κατά την παράδοση τρώμε ψάρι , ας είναι περίοδος νηστείας. Υπάρχει και τραγούδι ανάλογο: Bάγια βάγια των βαγιών
τρώνε ψάρι και κολιό,
κι ως την άλλη Κυριακή
με το κόκκινο αυγό.
Ένα απόσπασμα από κείμενο του Νικηφόρου Βρεττάκου
«…Την ημέρα της Επετείου της Εξόδου θα έπρεπε να βρίσκεται συγκεντρωμένο όλο το Έθνος. Να έχει περικυκλώσει νοερά, τον ιερό αυτό τόπο με την αφοσίωσή του και με την πίστη του. Θα έπρεπε να παιδιά των σχολείων όλης της χώρας να προσανατολίζονται προς το Μεσολόγγι για μια ολιγόλεπτη σιωπή και περισυλλογή, μια που το πιο κοντινό μας μνημείο μετά τον Παρθενώνα και την Αγία Σοφία, είναι το ιδεατό μνημείο του Μεσολογγίου!».
Οι «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι», είναι ένα από τα σπουδαιότερα
έργα του Διονύσιου Σολωμού. Η έμπνευση προήλθε από τον αγώνα όλων όσων υπερασπίζονταν το Μεσολόγγι στη δεύτερη πολιορκία του 1825 έως 1826. Ο αγώνας αυτός κορυφώθηκε τα χαράματα της Κυριακής των Βαΐων.
Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε’ στα μάτια η μάνα μνέει’
Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:
«Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σέχω γω στο χέρι;
Οπού συ μου γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου