Αμυγδαλιά, Μυθολογία και Λαογραφία.

 

 Μες στην κρύα χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα, μια αιώνια νύφη στολίζει τη φύση, στέλνοντας νότες ελπίδας και αισιοδοξίας παντού!

Είναι η αμυγδαλιά, η νεράιδα που εμφανίζεται μόνο με τις δύσκολες καιρικές συνθήκες.

Αυτό το δέντρο σε σχέση με τα άλλα φυτά, ανθίζει νωρίτερα γιατί τα άνθη του είναι "ατελή".Κάτι, που εμφανίζει προβλήματα με την απαραίτητη παρουσία των εντόμων που έχουν καταλυτικό ρόλο στο θέμα της γονιμοποίησης. Σύμφωνα μ' αυτά τα δεδομένα αν η ανθοφορία της τελούνταν, την εποχή που άνθιζαν τα περισσότερα φυτά, υπήρχε κίνδυνος τα έντομα να προτιμούσαν τ' άλλα άνθη. Η φύση έχει προβλέψει για όλα...ανθίζοντας μόνη της η αμυγδαλιά, είναι σίγουρη ότι τα έντομα θα την προτιμήσουν, αφού δεν έχουν άλλη επιλογή!!

Η γλυκιά ιστορία της αμυγδαλιάς σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία και την Λαογραφία μας, 

αρχίζει....

Στο σημείο αυτό ευχαριστώ θερμά την φίλη μου Δέσποινα Χουντή, για το φωτογραφικό υλικό, που προέρχεται από την Πελοπόννησο.

  Πολύ παλιά στη Θράκη, ζούσε μια πριγκίπισσα ξεχωριστή σε ομορφιά και χάρη, η Φυλλίς, που ερωτεύτηκε το γιο του Θησέα, τον Δημοφώντα. Τα βέλη του έρωτα χτύπησαν τους δυο νέους, όταν το καράβι του Αθηναίου Δημοφώντα επέστρεφε από την Τροία. Ο έρωτας ήταν τόσο δυνατός, που οι νέοι ήθελαν να ζήσουν για πάντα μαζί!Έτσι έγινε ο γάμος με όλα τα μεγαλεία που μπορεί να φανταστεί ο νους του ανθρώπου. Λίγο καιρό μετά τον γάμο, ο Δημοφώντας άρχισε να μελαγχολεί γιατί η φλόγα της  νοσταλγίας για την πατρίδα του, άναβε όλο και περισσότερο. Η Φυλλίς επειδή τον αγαπούσε αληθινά, τον άφησε να επιστρέψει στην πατρίδα του γιατί πίστευε ότι αν η αγάπη τους ήταν αμοιβαία, θα επέστρεφε σ' αυτήν, χωρίς να ξαναφύγει ποτέ. Ο Δημοφώντας έφυγε και η Φυλλίς περίμενε για χρόνια τον εκλεκτό, της καρδιάς της, μέχρι που δεν άντεξε τον μαρασμό και πέθανε. Η θεοί γνώριζαν και παρακολουθούσαν την ιστορία.Είχαν συγκινηθεί απ' αυτήν και σκέφτηκαν να μεταμορφώσουν σε δέντρο την αγαλματόμορφη πριγκίπισσα, ώστε να στέκει και να περιμένει για πολλά χρόνια την επιστροφή του αγαπημένου της.Η αμυγδαλιά λοιπόν είναι η μορφή της ερωτευμένης πριγκίπισσας, που μας θυμίζει στη μέση του χειμώνα, ότι η ελπίδα ποτέ δεν πεθαίνει. Η συνέχεια θέλει την επιστροφή του Δημοφώντα στη Θράκη που βρήκε την πιστή του σύντροφο, ως ξερό δέντρο στη μέση της παγωμένης φύσης.Από την πίκρα του και τις τύψεις του, το αγκάλιασε και λέγοντάς του λόγια αγάπης..εκείνο άνθισε νικώντας το θάνατο...κι ας φύσαγε ο βοριάς, κι ας ήταν όλα παγωμένα....

Η δεύτερη εκδοχή είναι ότι περιμένοντας τον Καλό της, στο μέρος όπου είχαν παντρευτεί , η Φυλλίς δεν άντεξε τη στενοχώρια και κρεμάστηκε σ' ένα δέντρο. Το δέντρο που κράτησε την ψυχή της, έπαψε να ανθίζει. Έναν χειμώνα το γενάρη, επέστρεψε ο Δημοφώντας και πληροφορήθηκε την τραγική είδηση. Τότε έτρεξε και αγκάλιασε το δέντρο...η ψυχή της πριγκίπισσας που ήταν στο δέντρο, επειδή δεν μπορούσε να πάρει πάλι την ανθρώπινη μορφή της, για να δείξει τη χαρά της γέμισε με κάτασπρα λουλούδια.Έτσι έμεινε για πάντα..κάθε χειμώνα να θυμίζει ότι η αληθινή αγάπη, νικάει και το θάνατο.

 Η αμυγδαλιά έχει και στις σελίδες της λαογραφίας τη θέση της!

Ήταν ένα κορίτσι με κουκλίστικη ομορφιά. Η μητέρα της την λάτρευε και δεν την άφηνε το χειμώνα να βγει έξω, από το φόβο μήπως κρυώσει. Απ' αυτόν το φόβο κάθε χειμώνα κλείδωνε την Αμυγδαλιά στο δωμάτιό της.Μια μέρα όμως έγινε κάτι που κανείς δεν το περίμενε.Φύσαγε πάρα πολύ.Ο δυνατός βοριάς δεν άφηνε τίποτα στο πέρασμά του.Εκεί που στάθηκε ήταν το παράθυρο που βρισκόταν το νεαρό κορίτσι...ο βοριάς είχε λαβωθεί από εκείνο το μικρό αγγελάκι που κάνει τις καρδιές να ραγίζουν..είχε ερωτευτεί το όμορφο κορίτσι. Ο βοριάς υπέφερε και φύσαγε γύρω γύρω από το σπίτι γιατί δεν έβρισκε κάποιο τρόπο, που να την κάνει να τον ερωτευτεί κι αυτή. Εκεί που ήταν βαθιά πικραμένος, σκέφτηκε να μεταμορφωθεί σε πρίγκηπα.Έτσι της παρουσιάστηκε και της ζήτησε να κάνουν γάμο.Ήταν τόσο γοητευτικός που η Αμυγδαλιά δεν μπόρεσε να μην αντισταθεί. Κάποια μέρα που η μητέρα της έφυγε, ο βοριάς φρόντισε ν' ανοίξει το παράθυρο και τρέχοντας το ερωτευμένο κορίτσι, βγήκε να τον συναντήσει. Ήταν τόση παγωνιά που δεν άντεξε και πέθανε.Από τότε κάθε χειμώνα που νιώθει το χάδι του βοριά της...ντύνεται νύφη και στέλνει σε όλους μηνύματα αληθινής αγάπης.

Η αμυγδαλιά τιμήθηκε και από τους ποιητές!!
Στίχοι από το γνωστό ποίημα του Γεώργιου Δροσίνη

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά

με τα χεράκια της

κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη

η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.

Κι εγέμισ’ από άνθη...