Ανεμώνη, ανεμώνα ή ανεμολούλουδο και η Ελληνική Μυθολογία.

  Οι ανεμώνες είναι από τα  δημιουργήματα της φύσης, που συμβολίζουν την αναγέννηση, τη δύναμη του καλού, τη μαγεία που συναντάει κανείς ακόμη και στους βράχους.
Λίγοι στίχοι από δυο τραγούδια μεγάλων στιχουργών, που αναφέρεται η ανεμώνα.

" Τα όνειρά μου σαν τα πέταλα μιας ανεμώνας
που τη σκόρπισες φυσώντας σαν να’σουν χειμώνας" . ΦΟΙΒΟΣ.

 και

"Στης καρδιάς μου τον χειμώνα
φύτρωσε μια ανεμώνα
η δική σου η αγάπη η χρυσή". ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ.


 Η ανεμώνα υμνήθηκε κι από σπουδαίους ποιητές.

"Ώσπου κουδούνισαν παντού οι τσιγγάνες ανεμώνες". 
Οδυσσέας Ελύτης.
--------------------------------------
 Μία ἀνεμώνη, ποὺ ἀνθεῖ
  εἰς τὸν βράχο στηριγμένη,
νὰ νοήσῃ προσπαθεῖ
  τὸ τραγούδι τί σημαίνει. 

Γεώργιος Βιζυηνός.

 

Κατά την Ελληνική Μυθολογία η ανεμώνα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον έρωτα γι' αυτό και ενέπνευσε σπουδαίες μορφές της ποίησης σε παγκόσμια κλίμακα, όπως τον Οβίδιο αρχικά και αργότερα τον Σαίξπηρ.

 

Μέσω του ρομαντικού λουλουδιού υμνείται ο δυνατός έρωτας του Άδωνι και της Αφροδίτης. Υμνείται και ο πόνος του θεού Άρη, που προκάλεσε η προδοσία της Αφροδίτης για τα μάτια του Άδωνι. Όπως και στην ανθρώπινη κοινωνία έτσι και στην κοινωνία των θεών κατά τη μυθολογία, συνέβαιναν ποικίλες καταστάσεις.

Ο Άδωνις μια μέρα βγήκε στο δάσος για το λατρεμένο του κυνήγι. Ήταν ένα πρωινό που η Αφροδίτη προσπάθησε να τον εμποδίσει γι' αυτή την βόλτα.

Ο θεός Άρης  από την ώρα που η Αφροδίτη τον εγκατέλειψε για τον έρωτα του Άδωνι, κάθε μέρα παραφύλαγε στο δάσος...

Εκείνη την ημέρα μεταμορφωμένος σε κάπρο (αγριογούρουνο), επιτέθηκε στον πανέμορφο νέο, μέχρι που θανατώθηκε. Τα βογγητά του Άδωνι απ' τον βαρύ τραυματισμό του, ακούστηκαν έως την Αφροδίτη.Η θεά έτρεξε αμέσως αλλά βρήκε τον αγαπημένο της νεκρό.Τότε τον σήκωσε στην αγκαλιά της και μοιρολογούσε.Τα δάκρυά της σαν νέκταρ πότιζαν το άψυχο σώμα του και μαζί με το αίμα του, έπεσαν στη γη.Σ'εκείνο το σημείο του πόνου και του οδυρμού, γεννήθηκε η ανεμώνα.

 

Όμως το λουλούδι που προσωπικά λατρεύω, που πολλοί θαυμάζουν, έμοιασε του παλικαριού που κράτησε λίγο η ζωή του. Τα θαυμάσια μπουμπούκια της ανεμώνας ανοίγουν με τον άνεμο, μέχρι που ένα άλλο φύσημα να τα τινάξει και να τα στείλει μακριά...για να υμνούν όλοι τον έρωτα αλλά και το τεράστιο καρφί της προδοσίας. 

Του ανέμου το λουλούδι, βγαίνει στη βαρυχειμωνιά για να θυμίζει ότι κι από τις γκρίζες, τις συννεφιασμένες, τις ανεμοδαρμένες φάσεις της ζωής...μπορεί να γεννηθεί η μαγεία των στιγμών!