1919 - 2014 Γιάννης Χαραλαμπόπουλος.

Ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ο μπάρμπα Γιάννης, το καμάρι της πατρικής οικογένειας της μητέρας μου, ένα από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, έφυγε απ' τη ζωή πλήρης ημερών, το 2014. Συγκεκριμένα μας άφησε την ιστορία του, τις πολιτικές, κοινωνικές και συγγενικές του αναμνήσεις το πρωί της Πέμπτης της 16ης Οκτωβρίου του προαναφερόμενου έτους,σε ηλικία 95 χρονών.

Γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1919 στο Ψάρι της Μεσσηνίας. Η οικογένειά του διατηρούσε την στρατιωτική παράδοση. Το 1939 αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, ως ανθυπολοχαγός του Μηχανικού.Πολέμησε στο Αλβανικό Μέτωπο  το 1940 - 1941 ,στην πρώτη γραμμή ως διοικητής λόχου Πεζικού, συμμετέχοντας στην απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου. Κατά τα μαύρα χρόνια της Κατοχής , από την Μέση Ανατολή όπου διέφυγε, υπηρέτησε στις μάχιμες μονάδες του Ελληνικού Στρατού. Συνέχισε τις σπουδές του , μετά το 1945 , με υποτροφία του Στρατού στo Ινστιτούτο Γούλιτς (Woolwich) της Μεγάλης Βρετανίας.

Yπηρέτησε ως  διοικητής σε διάφορες Μονάδες του Στρατού, ως καθηγητής της Σχολής Ευελπίδων, και παράλληλα ειδικός σύμβουλος στο τότε Υπουργείο Συντονισμού.

Παραιτήθηκε από τις τάξεις του Ελληνικού Στρατού με το βαθμό του Συνταγματάρχη (ΜΧ), για να πολιτευτεί με την Ένωση Κέντρου στη Μεσσηνία, όπου εξελέγη βουλευτής το 1963 και το 1964. Κατά το χρονικό διάστημα της επταετίας του 1967 -1974, η αντιστασιακή του δράση ήταν έντονη και συμμετείχε σε συλλογική ηγεσία της αντιστασιακής οργάνωσης ΕΚΔΑ δηλαδή Εθνικό Κίνημα Δημοκρατικής Αντίστασης.

Ως αντιστασιακός με ενεργό δράση, ήταν αδύνατον να ξεφύγει από τα δόκανα της εξορίας. Το καλοκαίρι του 1967 φυλακίστηκε και οδηγήθηκε στη Σύρο, το γνωστό νησί της εξορίας. Αποφυλακίστηκε σύντομα..για να εξοριστεί πάλι από το 1968 μέχρι το 1971, όπου και ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΚ στην Ελλάδα. Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στα οποία είχε ενεργό συμμετοχή, ήταν καθοριστικά.....για το μαρτυρικό διάστημα που ξεκίνησε μετά τη σύλληψή του. Φυλακίστηκε και βασανίστηκε πάρα πολύ σκληρά από την ΕΣΑ στη Γυάρο όπου τον μετέφεραν..Τα μαρτύριά του ήταν απερίγραπτα..θυμάμαι όταν πήγαινα στο γραφείο του που κάθε φορά μου  περιέγραφε και διαφορετικό γεγονός...είδα το θάνατο μου έλεγε και πάλευα μαζί του....Σαν να μην έφταναν τα προσωπικά του πάθη....έζησε κάτι πιο σκληρό....τραυμάτιζαν το παιδί του, μπροστά στα μάτια του...να μου που τον υπεραγαπούσε του έλεγε "Γιάννη , ήρθε στη θέση της Παναγίας" ..και βούρκωναν κι οι δυο. Κατάφερε και έζησε έχοντας έως την τελευταία του ώρα..στήριγμα στην πλάτη του..

 Αποτέλεσε ένα από τα κεντρικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και στενός συνεργάτης του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ευτυχώς!!για τις επόμενες γενιές, που κατάφερε να εκδώσει τα απομνημονεύματά του το 2001, στο βιβλίο "Κρίσιμα Χρόνια"....αναφέρω το παρακάτω απόσπασμα, από το οποίο αναφέρω το εξής απόσπασμα: " Στις 21 Νοεμβρίου άνδρες της ΕΣΑ με επικεφαλής έναν ταγματάρχη με τα περίστροφα και τα Τόμιγκαν προτεταμένα εισέβαλαν αργά το βράδυ στο διαμέρισμά μου στη Γλυφάδα, για να συλλάβουν το γιο μου τον Γιώργο που είχε στρατευθεί για τη δράση του στο φοιτητικό κίνημα και τις καταλήψεις της Νομικής, και είχε εντωμεταξύ απολυθεί από το στρατό με τα μέτρα του Μαρκεζίνη, αλλά δεν είχε επιστρέψει ακόμη στην Αθήνα.Την επόμενη ήρθαν και πάλι, με συνέλαβαν και με οδήγησαν στο ΕΑΤ/ΕΣΑ, όπου περέμεινα σε αυστηρή απομόνωση μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου 1973, οπότε με μετέφερα στη Γυάρο...................................................στο ΕΑΤ/ΕΣΑ όμως πολλές φορές αργά μετά τα μεσάνυχτα έμπαιναν στα κελιά ομάδες εσατζήδων και μας ξυλοκοπούσαν άγρια..........μπήκαν καμιά δεκαριά στο κελί μου και υβρίζοντάς με χυδαία ....με κακοποίησαν άγρια και μου προκάλεσαν κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις με συνέπεια κεφαλαλγίες από τις οποίες υπέφερα επί πολλά χρόνια....

Συνέχεια από τα απομνημονεύματα "....το μεσημέρι της 21ης Δεκεμβρίου άκουσα θόρυβο και ξυλοδαρμούς στο χωλ.Ακούγονταν κραυγές πόνου και θόρυβος από τα χτυπήματα. Κοίταξα από μια σχισμή της σκεβρωμένης πόρτας του κελιού μου και είδαν να βασανίζουν το γιο μου το Γιώργο.Πέντε κτήνη τον κτυπούσαν με κλομπς, τον κλωτσούσαν και τον έσερναν αιμόφυρτο στο τσιμέντο. Κάθε χτύπημα ήταν και μια μαχαιριά στην καρδιά. Κάποια στιγμή με αντιλήφθηκε ένα βασανιστής που κοίταζα. Άνοιξαν την πόρτα και όρμησαν όλοι τους μέσα στο κελί και άρχισαν να με βρίζουν, να με απειλούν και να με χτυπούν ομαδικά. Εγώ ούτε τους άκουγα, ούτε ένιωθα πόνο από τα χτυπήματα. Το μυαλό μου ήταν καρφωμένο στο χωλ......Για τις τραγικές εκείνες στιγμές χαρακτηριστική είναι η σκηνή την οποία περιγράφει το Θανάσης Τσούρας " Δεκέμβριος 1973, στο ΕΑΤ/ΕΣΑ.Απέναντι από το κελί μου είναι το κελί του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου...........κάποιο βράδυ φέρνουν έναν καινούργιο στο διπλανό μου κελί. Αρχίζουν να τον χτυπάνε. Τον έχουν όρθιο. Και λυσσαλέα τον βασανίζουν με κάθε τρόπο. Φωνάζοντας και ουρλιάζοντας. Και οι φωνές τους, οι κραυγές τους μπλέκονται με τα βογκητά του πόνου του. Ξεχωρίζει το όνομά του, το λένε επίτηδες για να ακουστεί. Είναι ο Γιώργος Χαραλαμπόπουλος, ο γιος του κυρίου Γιάννη. Σε κάποια στιγμή ακούω την πόρτα του κελιού του κυρίου Γιάννη να ανοίγει. Προσπαθώ να συρθώ ..... Και είδα από μια σχισμή της πόρτας του κελιού μου μια σκηνή που ποτέ δεν θα ξεχάσω στη ζωή μου, όλοι τους μαζεμένοι εκεί μέσα στον προθάλαμο απέναντι από τα κελιά, περίμεναν να δουν την αντίδραση του κυρίου Γιάννη. Την ώρα που τον έβγαζαν, την ώρα που θα διέσχιζε και θα περνούσε δίπλα στο κελί ου βασανιζόταν ο γιος του. Και ο κύριος Γιάννης δεν τους έδωσε ούτε το δικαίωμα καν. Με καρφωμένα τα μάτια του ψηλά. Περπατώντας με εκείνο το αγέρωχο ύφος του σαν να ήταν από κάπου αλλού.Σαν να ήταν η προσωποποίηση αυτού το αγώνα που δίναμε όλοι......

ΓΥΑΡΟΣ...η Γυάρος είχε χρησιμοποιηθεί σαν τόπος εξορίας...από την εποχή του Νέρωνα.....με λίγα σκεπάσματα που μας είχαν επιτρέψει να πάρουμε, στρώναμε στο τσιμέντο, γιατί ακόμη κρεβάτια δεν υπήρχαν, και ξαπλώναμε ο ένας δίπλα στον άλλο ντυμένοι και με τα παλτά μας, για να αντιμετωπίσουμε το φοβερό κρύο και την υγρασία που έκανε τη νύχτα".
Δεν θα αναφερθώ στην μετέπειτα πολιτική του δράση. Στο βιβλίο αλλά και σε άλλες πηγές υπάρχουν οι κατάλληλες πληροφορίες.
Για εμένα ήταν ο ξάδερφος...και μου 'λεγε, με λες "Θείο" λόγω ηλικίας; Η λεβεντιά και το παράστημά του ήταν ακριβώς ίδια με τον θείο μου το γιατρό (έτσι ήταν γνωστός στο Ψάρι, στο Γλυκορρίζι και στα άλλα χωριά) τον Παναγιώτη το Γεωργακόπουλο,.πασίγνωστο για την αντιστασιακή του δράση σε άλλο στρατόπεδο (κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο)....αλλά ήταν ο άνθρωπος που οδήγησε με τις συμβουλές του, τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο στους Κεντρώους. Οι αντίθετες πολιτικές τους τοποθετήσεις δεν εμπόδισαν την αμοιβαία αγάπη και εκτίμηση μεταξύ τους....όταν του είχε πει ο Θείος μου πως η Βασιλική (μάνα μου) απέκτησε το στερνοπούλι (1968)...του είπε μ' εκείνο το σοβαρό χαμόγελο..Τάκη (Παναγιώτης) η μικρή βγήκε για να μου θυμίζει αργότερα αυτά που έρχονται....(λίγους μήνες μετά ήρθε η επόμενη σύλληψη και εξορία που κράτησε έως το 1971.
Κάποια πρόσωπα παραμένουν για πάντα στις σελίδες της ιστορίας, ως αυθεντικά, ως  η αντανάκλαση του ήθους....
Ένας μικρός φόρος τιμής  στον αγέρωχο, στον ευθυτενή και πανέμορφο αγωνιστή για τα ιδανικά...που τότε υπήρχαν...