Στην Αθήνα έρχομαι από την ώρα που θυμάμαι τον ευατό μου. Οι αγαπημένοι μου συγγενείς και εν συνεχεία οι ανεκτίμητες πρωτευουσιάνικες αναμνήσεις εκτείνονται στις περιοχές της Πλατείας Αμερικής, στου Γκύζη, στην Πλάκα και φυσικά στα πέριξ κάθε χώρου. Νιώθω τυχερή που πρόλαβα κάποιες από τις γειτονιές με τα νεοκλασικά μεγαλουργήματα, με τα απλά σπιτάκια, με τους αξιοθαύμαστους κήπους. Ως αρχιτεκτονική αλλά και ως ανθρώπινη ζεστασιά τα οικήματα εκείνα δεν συγκρίνονται με τίποτα.
Ο νόμος της αντιπαροχής που ίσχυε στην Ελλάδα και την Κένυα..ήταν η καταστροφή της Αθήνας αλλά και άλλων πόλεων. Έχω θυμό... όχι μόνο με τον πολιτικό που υποστήριξε αυτή τη νομοθεσία αλλά και με όλους αυτούς που το επιδίωξαν στο βωμό της ύλης..
Δεν κατεδαφίστηκαν μόνο ετοιμόρροπες κατοικίες..δεν ήρθε ο παραπάνω νόμος ως άγγελος που θα έλυνε το μεταπολεμικό πρόβλημα της Πρωτεύουσας σχετικά με τη στέγαση του κύματος αστυφιλίας που δημιουργήθηκε...κατεδαφίστηκαν κτίρια 10 -15 χρόνων, προκειμένου να εμφανιστούν πολυώροφα κτίρια για να δώσουν διαμερίσματα στους οικοπεδούχους καθώς επίσης και για άλλους λόγους. Ο οργασμός της οικοδομικής δραστηριότητας που άρχισε από το 1950, συνεχίστηκε αμείωτος για πολλά χρόνια..Η πόλη όπως είχε πει ο μεγάλος Δοξιάδης έπρεπε να είναι απλωμένη για μεγάλη έκταση, αφού υπήρχε δυνατότητα. Ξένοι μελετητές αναφέρουν πως καμιά πρωτεύουσα δεν έχει τη φυσική ομορφιά της Αθήνας...τόσους λόφους, ποτάμια που κατέστρεψαν χώρους πράσινου που επίσης κατέστρεψαν, πλατείες....κι όμως ενώ η φύση τα έδωσε απλόχερα..οι άνθρωποι τα κατακρεούργησαν για την αύξηση του εισοδήματος.
Κανείς δεν τάσσεται εναντίον της ανοικοδόμησης εάν γινόταν όπως έπρεπε. Είναι δυνατόν οι λόφοι όλοι να είναι χτισμένοι; Σχετικά πρόσφατο χαρακτηριστικό της ανοικοδόμησης ως συνέχειας της παλιότερης καταστροφής. Χάθηκαν στολίδια ανεκτίμητης αξίας τότε. Αριστουργήματα που όταν χτίζονταν, οι ιδιοκτήτες συναγωνίζονταν για το ποιος θα στολίσει καλύτερα και ωραιότερα την πρόσοψη, τα μπαλκόνια, τις μετόπες. Με τα μαρμαροσκαλιστά σημεία μαγεύομαι. Ήταν δημιουργίες από τεχνίτες της Τήνου, που αντέγραφαν την αρχαία ελληνική τέχνη, την Ιταλική αναγέννηση, τα χρόνια του Βυζαντίου. Στην Αθήνα λειτουργούσαν πολλά εργαστήρια, κυριολεκτικά ναοί της τέχνης, που διατηρήθηκαν έως το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Από τα χρόνια της κατοχής τα εργαστήρια έκλεισαν αφού πια τα οικοδομήματα ήταν καθαρά εμπορικά, χωρίς δείγμα τέχνης.
Κατά τις πηγές, το 1957 υπήρχαν κάποια δείγματα του ανώνυμου καλλιτεχνικού μουσείου στις περιοχές της Αθήνας που μεσουρανούσαν από το 1880 έως το 1930. Χαρακτηριστικό έργο τέχνης είναι το κτίριο στην οδό Αιόλου 27 απέναντι από την Αγία Ειρήνη που το μπαλκόνι στηριζόταν στα κεφάλια τεσσάρων αγαλμάτων, τα οποία παρίσταναν γέρους άτλαντες.Επίσης στην οδό Νίκης 24 ένα διώροφο σπίτι είχε ένα αέτωμα αληθινό έργο τέχνης. Αγάλματα υπήρχαν σε οικίες της οδού Ερεχθείου και Μνησικλέους, στις οδούς Φιλελλήνων, Καπνικαρέας και Πλούτωνος καθώς επίσης και στα δυο ξενοδοχεία της Ομόνοιας που ήταν γνωστά...το "Πάγκειον" και το "Μεγ. Αλέξανδρος".
Θαυμάζω και δίνω τα συγχαρητήριά μου, στους ιδιοκτήτες αλλά και στους κληρονόμους αυτών, οι οποίοι διατήρησαν τις μονοκατοικίες ή τα διώροφα σπίτια, χωρίς να παρασυρθούν από το δέλεαρ του χρήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου