Απόψε "οι σκόρπιες σκέψεις" παίρνουν θέση σ' αυτή τη σελίδα. Είναι μια συλλογή εσωτερικής εξομολόγησης αυτές οι σκέψεις, που κάπου κάπου εξωτερικεύονται....
Να ακολουθείς το ένστικτό σου ...είναι σαν να την ακούω τη γλυκιά φωνή της μάνας μου.
Πως είχε δίκιο, το επιβεβαιώνω συνεχώς...
Χτες για το τέρμα της μεσημεριανής μου διαδρομής είχα να επιλέξω ανάμεσα σε 3 δρόμους, ο ένας πιο ευχάριστος, ο άλλος πιο σύντομος και αυτόν που ακολούθησα απλά τον πρότεινε το ένστικτό μου... πέρασαν μόνο λίγα λεπτά από την πορεία μου ...και ένας εκλεκτός μου φίλος, σπάνιος άνθρωπος, από τα πρόσωπα που μένουν στην ψυχή μας....βρέθηκε μπροστά μου, μετά από 28 περίπου χρόνια...να μην το πω!!πόσο δίκιο είχε η μάνα μου. Είναι κάποια συννεφάκια που τον σκεπάζουν αλλά είμαι σίγουρη πως ο ήλιος θα τα διώξει...
Μέρες τώρα νιώθω πως μια αγαπημένη μου φίλη....ανήκει σ' αυτές τις ιερές σχέσεις...στα πρόσωπα που δεν βρίσκεσαι συχνά, ούτε επικοινωνείς καθημερινά αλλά το μυαλό και η ψυχή συνδέονται σίγουρα, έχει τυλιχτεί με ένα πέπλο πόνου και αγωνίας... μη θέλοντας να πιστέψω στο ένστικτό μου, προσπαθώ να τροποποιήσω τις σκέψεις μου μέχρι που οι αρχικές επιβεβαιώνονται..
Ως λάτρης της εσωτερικής μας δέησης προς εκείνη την υπέρτατη δύναμη, με τα διαφορετικά ονόματα ανά τον κόσμο, ανάβω το κεράκι με τ' αμυδρό κιτρινωπό φως και παρακολουθώντας, τη φλογίτσα που τρεμοπαίζει, σιγοψιθυρίζω διάφορους στίχους..
....μην απελπίζεσαι και δεν θ' αργήσει, κάνε λιγάκι υπομονή..
ο ήλιος τα σύννεφα θα κρύψει και θα χαράξει η αυγή...
κάτι που εύχομαι στον αγαπημένο μου φίλο και στην ξεχωριστή μου φίλη...
Πόσο συνειδητοποιημένοι είμαστε πως ως συνδαιτυμόνες όλοι σ' αυτή τη γη, γευόμαστε τα ίδια εδέσματα; απλά ο χρόνος διαφέρει. Σήμερα δοκιμάζουμε την τούρτα της χαράς και της ευδαιμονίας εμείς, ενώ εσάς η κυρά -ζωή, σας προσφέρει σκληρό ψωμί και άνοστους μεζέδες. Αύριο το πρόγραμμα φαγητού αλλάζει πρόσωπα.
Γι' αυτό επαναλαμβάνω πάντα πως οι μικρές ανθρώπινες στιγμές, συνθέτουν το ψηφιδωτό της ευτυχίας. Η ματαιοδοξία, το κενό που κρύβει η αλαζονεία απλά δηλώνουν αρρωστημένες καταστάσεις....που δεν αγγίζουν τους ανθρώπους οι οποίοι συνειδητοποιούν πως ο κόσμος είναι ένα τεράστιο τραπέζι...που απλά αλλάζουμε θέσεις. Κάποια φορά είμαστε δίπλα στον πλούσιο μπουφέ και κάποια άλλη σε λίγα ψίχουλα. Ο κόσμος επίσης είναι σ' ένα τεράστιο τρένο που ακολουθεί το ταξίδι της ζωής....σήμερα για εμένα κάνει στάση στα ολάνθιστα ανοιξιάτικα λιβάδια, δίπλα στις γάργαρες πηγές και αύριο φέρνει εσένα εδώ και εμένα με πάει στα δύσβατα μονοπάτια που για να αποφύγεις τους γκρεμούς πρέπει να πασχίσεις πολύ.
Η τιμητική της μάνας μου απόψε..έτσι βγήκε... Μην αφήσεις ποτέ το σαράκι της ζήλειας να σου τρώει την ψυχή, μου έλεγε. Να μην ξεχνάς στην ψυχή σου να επιτρέπεις τα αηδόνια να κελαηδούν! Όταν χαίρονται οι φίλοι σου ή οποιοσδήποτε γύρω, να εισπράττεις τη χαρά τους...θα νιώθεις σαν ξένοιαστο παιδί!! ΄Όταν λυπούνται οι φίλοι σου να συμπάσχεις μαζί τους...Να βρίσκεις όμως τον τρόπο που θα τους σταθείς...βοηθώντας τους.
Πόσο σοφά λόγια!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου