Στις 17 Σεπτεμβρίου ημέρα της εορτής της Αγίας Σοφίας και των τριών θυγατέρων της Πίστης, Αγάπης κι Ελπίδας εορτάζει η Ανδραβίδα, εορτάζουν οι ανεκτίμητοι θησαυρού του πολιτισμού που μας κληρονόμησαν οι προηγούμενες γενιές...η Αγία Σοφία , ο φράγκικος ναός και το άλογο καθόσον ο σύνδεσμος της πόλης με το ευγενές ζώο έχει πολύ βαθιές ρίζες..
Κάθε τέτοιες μέρες ο νους μου τρέχει στα παιδικά μου χρόνια και στην προετοιμασία των κατοίκων για το πανηγύρι, για την Ιππική Έκθεση. Το κοινωνικό κλίμα εκείνων των χρόνων με πόνο αναφέρω πως δεν θα ξανάρθει. Ήταν μια κοινωνία με όλα τα χαρακτηριστικά που σίγουρα δεν είναι πάντα ρόδινα αλλά επικρατούσε η ομόνοια και το καλό. Όλοι ενωμένοι φρόντιζαν για τον θεσμό της Έκθεσης, κάτι για το οποίο παραβλέπονταν κάθε παρεξήγηση ή οποιαδήποτε προσωπική πικρία.
Το πανηγύρι κρατούσε τουλάχιστον τρεις μέρες (απ' αυτά που θυμάμαι), ο δρόμος κοντά στην πλατεία (που ένα τμήμα του είναι πεζόδρομος) πλημμύριζε από τους μικροπωλητές, από παιχνίδια, παστέλια, σάμαλι, γέλια, χαρές, τραγούδια και ευχές. Οι τραγουδιστές και οι μουσικοί που κατέφθαναν στον τόπο μας ήταν μεγάλα ονόματα στο δημοτικό, λαϊκό,ρεμπέτικο τραγούδι, για την εποχή. Τα τραπέζια που είχαν λαδόκολλα κι όχι τραπεζομάντιλα, γέμιζαν με τα κουτιά από τις μπύρες, τα φιστίκια, τα κοψίδια κι η ατμόσφαιρα από τις ψησταριές που έψηναν από νωρίς....εικόνες ανεπανάληπτες που μένουν σε κάποιες φωτογραφίες της εποχής (διαθέτουμε αλλά δεν τις έχω εδώ..).
Οι νοικοκυρές κάποιες μέρες πριν έλιαζαν τα καλά στρωσίδια, τα άσπρα σεντόνια με τα κοφτά κεντήματα και τις δαντέλες, τα στολισμένα άσπρα τραπεζομάντιλα του φαγητού με τις ίδιες πετσέτες. Οι κουραμπιέδες, το παντεσπάνι μοσχοβολούσαν από την προπαραμονή..τουλάχιστον την παραμονή το πρωί. Ανήμερα οι φούρνοι έπαιρναν φωτιά και το αρνί με τις πατάτες, το παπί με τον κουσκουσέ, το κοτόπουλο με τις χυλοπίτες κι άλλα παραδοσιακά πιάτα ετοιμάζονταν για τους φιλοξενούμενους, που δεν ήταν άλλοι από τους φίλους οι οποίοι με τα άλογά τους τιμούσαν τον τόπο μας ή κάποιοι συγγενείς απ' τα άλλα μέρη.
Η Ιππική Έκθεση είναι ένα δρώμενο μοναδικό ...το οποίο οργανώθηκε από το έτος 1927 με προοπτική ετησίας πραγματοποίησης, από την Φίλιππο Ένωση Ελλάδας και το Υπουργείο Γεωργίας. Δεν θα αναφερθώ με λεπτομέρειες στον θεσμό, στην κρίση που πέρασε πριν αρκετά χρόνια (στο ποιος ή ποιοι συμπολίτες φρόντισαν να διατηρηθεί), στην κρίση που πέρασε πριν από λίγα χρόνια λόγω μικρής συμμετοχής ίππων,αλλά θα ευχηθώ όλοι να αγκαλιάζουμε με αληθινή αγάπη, σεβασμό, ενδιαφέρον κι όχι ιδιοτελείς σκοπούς τον θεσμό. Θα εκφράσω ως πολίτης, ως δημότης τις ολόψυχες ευχαριστίες μου σε όλους τους ιπποπαραγωγούς οι οποίοι έρχονται από άλλα μέρη για να τιμήσουν την Έκθεση και την πόλη μας.
Η Ανδραβίδα, κωμόπολη του Νομού Ηλείας, κατά την εποχή της Φραγκοκρατίας υπήρξε η πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου τη Αχαΐας. Πριν ακόμα καταληφθεί από τους Φράγκους (1205-1433 μ.Χ), η Ανδραβίδα αποτελούσε την έδρα του Βυζαντινού Διοικητή. Ένα από τα σημαντικά μνημεία της περιοχής που δηλώνει με τη μεγαλοπρεπή παρουσία του, την περασμένη δόξα αποτελεί ο φράγκικος ναός της Αγίας Σοφίας, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Το χτίσιμο του ναού χρονολογείται περίπου το 1230 μ.Χ. Κατά τις πηγές αναφέρεται πως χτίστηκε από τον Γοδοφρείδο Α Βιλεαρδουίνο και ήταν η μεγαλοπρεπέστατη εκκλησία στον Ελλαδικό χώρο. Χρησιμοποιούνταν ως χώρος απόδοσης τιμής και λατρείας στον Θεό αλλά και ως χώρος συνεδριάσεων του πρίγκιπα και τον βαρόνων.Το κτίσμα που σώζεται αποτελείται από το ιερό και δυο παρεκκλήσια, φαίνεται να είναι έργο του Γουλιέλμου. Οι Φράγκοι μετά την εδραίωσή τους στην Πελοπόννησο θέλοντας να μεταλαμπαδεύσουν τα στοιχεία του πολιτισμού τους και να επιδείξουν την παντοδυναμία τους έχτιζαν εκκλησίες, κάστρα και διάφορα άλλα οικοδομήματα. Ανήκε στους Δομινικανούς Αδελφούς που ήταν ένα μοναστικό τάγμα ιεροκηρύκων οι οποίοι ονομάζονταν έτσι από τον Άγιο Δομίνικο. Το κτίσμα ήταν μεγάλο σε έκταση. Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία αποτελούνταν από 45,5 μέτρα και 19 μέτρα πλάτος. Η τεχνοτροπία της Αγίας Σοφίας είναι δυτική με γοτθικό ρυθμό και τρίκλιτη ξυλόστεγη βασιλική. Το ιερό της εκκλησίας που σώζεται, αποτελείται έχει τρία διαμερίσματα με το κεντρικό να είναι το ψηλότερο, με 5 μέτρα μήκος και σχηματίζει έναν όχι κυκλικό θόλο. Σε μερικά τμήματα της τοιχοποιίας, εντοπίζεται η μόνη βυζαντινή ανάμνηση, όπου ανάμεσα σε στρώσεις ψαμμιτικών λιθαριών, συναντάμε μερικά τούβλα.
“Είναι η Ανδραβίδα η χώρα η λαμπρότερη, στον κάμπο του Μορέως ως χώρα γαρ απολυτή κοίτεται εις τον κάμπον, ούτε πύργους, ούτε τειχέα έχει κι’ αν όλω σ’αύτην κ.λπ».
Με άπειρες ευχές σε όλους εύχομαι χρόνια πολλά στην πόλη μας!!Καλή επιτυχία στην Ιππική Έκθεση και σ' όλες τις εκδηλώσεις, που διεξάγονται υπό τις νέες δύσκολες συνθήκες που επέβαλε σ' όλη την ανθρωπότητα ο ιός. Με υγεία και καλύτερες συνθήκες να εορτάσουμε (εγώ φέτος λόγω υποχρεώσεων εξ' αποστάσεως) και του χρόνου.
Τα αγαθά της σοφίας, της πίστης, της αγάπης και της ελπίδας να μην τα εγκαταλείπουμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου