Ταξιδεύοντας στην Αθήνα της δεκαετίας του '70 (αυτοκίνητα και οικόπεδα).

 Αυτοκίνητα και οικόπεδα στην Αθήνα της δεκαετίας του '70...το ταξίδι συνεχίζεται.

 

 Όπως λένε πολίτες που ήταν σε ηλικία να θυμούνται, σύμφωνα με βιβλία και διάφορα συγγράμματα, από τις αρχές της ως άνω δεκαετίας, η εμφάνιση των αυτοκινήτων στην πόλη γινόταν ολοένα και πιο έντονη, ο αριθμός τους αυξανόταν αλματωδώς και πολλοί ήταν αυτοί που έλεγαν, πως η πόλη θα πνιγεί απ' τα αμάξια.Στους δρόμους, κυρίως στους κεντρικούς, η κίνηση ήταν μεγάλη και τα κορναρίσματα έμοιαζαν καταστροφικά για την ατμόσφαιρα..Η αλήθεια είναι ότι σύμφωνα με τα αποτελέσματα των σχετικών στατιστικών, ερχόταν η επιβεβαίωση των λόγων των πολιτών.

 

Η τότε κυβέρνηση για να βοηθήσει στη λύση του  προβλήματος έβαζε στα σχέδια τα οποία πραγματοποιούσε, νέους δρόμους.Επίσης προχωρούσε στην αποπεράτωση του δρόμου Κορίνθου-Πάτρας και σύμφωνα με στοιχεία της εποχής είχε διατεθεί το χρηματικό ποσόν των 550.000.000 δραχμών, το έτος 1969. Από ειδικούς μετά από χρόνια ειπώθηκε ότι το έργο είχε σχεδιαστεί με λάθη που δεν λύθηκαν ποτέ..Δεν είμαι ειδική γι' αυτό και δεν μπορώ να το κρίνω.Άλλωστε σκοπός του ταξιδιού αυτού...είναι η παρουσίαση εκείνης της εποχής κι όχι οι αφορισμοί ή οι έπαινοι.

Σχετικά με τον αριθμό των αυτοκινήτων, σύμφωνα με γραπτές πηγές το 1954 όλα τα αυτοκίνητα (επιβατηγά, λεωφορεία,φορτηγά)  στην Ελλάδα ήταν 39.346 και το 1970 έφταναν τα 300.000.

Οικόπεδα!!

Στην δεκαετία του '60 άρχισε το ενδιαφέρον των κατοίκων της πρωτεύουσας για την αγορά κάποιου οικόπεδου στις περιοχές που αποτελούσαν τότε, εξοχή!Στη δεκαετία στην οποία αναφερόμαστε το ενδιαφέρον συνεχίστηκε σε πιο έντονο ρυθμό. Όλο και περισσότεροι ήταν αυτοί που αναζητούσαν κάποιο καλό οικόπεδο ώστε να εξασφαλίζουν τις διακοπές τους αλλά και ως παρακαταθήκη για τους απογόνους τους. Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι όσο τα αυτοκίνητα αυξάνονταν και η ατμόσφαιρα έχανε το οξυγόνο της, με τον αττικό ουρανό να γκριζάρει αρκετές φορές, τόσο η λύση της εξοχής έστω για κάποιες μέρες τον χρόνο έμοιαζε η κατάλληλη διέξοδος.

Οι κάτοικοι που όλο και περισσότεροι γίνονταν, τόσο περισσότερο αναζητούσαν κάποιο οικόπεδο σε αντιμετωπίσιμη τιμή.  Ήταν πολλοί οι έμποροι της γης τότε, μια ειδικότητα που έβρισκε πρόσφορο έδαφος την ανάγκη για λίγη ποιότητα ζωής των κατοίκων. Τότε κάποιοι χωρικοί πούλαγαν σε πολύ χαμηλές τιμές μεγάλες εκτάσεις για να ικανοποιήσουν διάφορα δικά τους θέματα ή μ' αυτόν τον τρόπο να βοηθήσουν την οικογένειά τους. Έτσι οι έμποροι δεν άφηναν τις ευκαιρίες να πάνες χαμένες και αφού αγόραζαν τις μεγάλες εκτάσεις με χαμηλό χρηματικό ποσό, τις μοίραζαν σε μικρότερα τεμάχια και φυσικά το κέρδος τους ήταν πολλαπλάσιο. Οι περιοχές αυτές για τις οποίες οι αγγελίες έπαιρναν και έδιναν που λέει ο λαός, ήταν το Δήλεσι με τα πανοραμικά οικόπεδα δίπλα στο κύμα, η Ανάβυσσος με εξαιρετικά οικόπεδα σε τιμές απίστευτα χαμηλές, το Λαγονήσι, η Αυλίδα και άλλα μέρη ακόμη.

Επίσης, δελεαστικές ήταν οι ευκαιρίες για την απόκτηση πολυκατοικίας ή για το χτίσιμο αυτής, σε περιοχές όπως η Νέα Σμύρνη, το Παλαιό Φάληρο, η Αγία Παρασκευή, η περιοχή Γύζη (Γκύζη) όπου οι γραφικές μονοκατοικίες με τους κήπους μοσχοβολούσαν κι ανθούσαν.Οι κατασκευαστές θησαύρισαν τότε μέσω του δικαιώματος του τραγικού και καταστροφικού νόμου της αντιπαροχής, όπου δίνοντας το οικόπεδο ο ιδιοκτήτης θα αποκτούσε μεγάλο διαμέρισμα και κάποια άλλα για εισόδημα. Η μανία της ιδιοκτησίας αλλά ταυτόχρονα και της μελλοντικής εξασφάλισης ήταν η απόλυτη καταστροφή της ομορφιά της Αθήνας (και άλλων πόλεων βέβαια), η κατάλυση ενός μεγάλου τμήματος της ποιότητας της ζωής, η καταπάτηση της ελευθερίας του ατόμου..Όλα στον βωμό του χρήματος..Κοιτώντας γκραβούρες ή φωτογραφίες εκείνης της εποχής μπορεί κανείς εύκολα να συνειδητοποιήσει το λάθος που δεν διορθώνεται.. Πως να συγκριθεί η ζωή στη μονοκατοικία με τον κήπο και τα παιδιά να παίζουν, τους μεγάλους να κουβεντιάζουν με τους γείτονες με τα τσιμεντένια άχαρα κατασκευάσματα;Και τι κέρδισαν με τα παραπάνω χρήματα ή σπίτια οι άνθρωποι;Θαρρείς και παίρνουμε μαζί μας κάτι;

O έρωτας του χρήματος και της ιδιοκτησίας δεν είναι κάτι άλλο από την καταστροφή μας.