Φωτ. από τη βιβλιοθήκη του Αδριανού
Το παρόν κείμενο αποτελεί προϊόν σκέψεων που προέρχονται από την παρατήρηση χρόνων και αφορά τη συγγραφή. Η συγγραφή (συν+γράφω), σύμφωνα με το λεξικό είναι η διαδικασία σύνταξης ενός κειμένου ή βιβλίου. Ο ή η συγγραφέας είναι το πρόσωπο που συλλαμβάνει και γράφει έργα, ο συντάκτης δηλαδή ενός κειμένου ή βιβλίου. Προσωπικά πιστεύω ότι η συγγραφή αποτελεί μια τέχνη η οποία διέπεται από κανόνες και τεχνικά γνωρίσματα. Σίγουρα αν δεν αγαπάς το διάβασμα και το γράψιμο όσο και να διδαχτείς τις σχετικές τεχνικές, δεν μπορείς να γίνεις συγγραφέας. Υπάρχει η φλόγα εσωτερικά όπως για κάθε τι που ακολουθούμε στη ζωή μας (εκτός περιπτώσεων που οι διάφορες συγκυρίες οδηγούν σε κάτι από ανάγκη κι όχι γιατί σου αρέσει) η οποία για να μείνει αναμμένη ως φως πολιτισμού απαιτείται η κατάλληλη καλλιέργεια. Υπάρχει κάποια ικανότητα ή ταλέντο όπως τόσα άλλα.
Σχετικά αποφθέγματα
** Αν δεν έχεις χρόνο για διάβασμα,τότε δεν έχεις και τα απαραίτητα εργαλεία για γράψιμο.
ΣΤΙΒΕΝ ΚΙΝΓΚ
** Συγγραφέας είναι αυτός για τον οποίο το γράψιμο είναι πιο δύσκολο από ό,τι είναι για τους άλλους ανθρώπους.
ΤΟΜΑΣ ΜΑΝ
** Είτε γράψε κάτι που αξίζει να διαβαστεί είτε κάνε κάτι που αξίζει να γραφτεί.
ΒΕΝΙΑΜΙΝ ΦΡΑΓΚΛΙΝΟΣ
** Το γράψιμο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κατευθυνόμενο όνειρο.
ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ
Η σχέση μου με τη συγγραφή , τον γραπτό λόγο.
Η σχέση αυτή ριζώνει κυριολεκτικά στην παιδική μου ηλικία, τονίζω το κυριολεκτικά καθόσον πολλές φορές ακούμε το " από παιδί μου άρεσε να γράφω.." από συνήθεια ή σε μια προσπάθεια να πείσουμε για τις ικανότητές μας. Όπως έλεγαν οι γονείς μου και τ' αδέρφια μου που ήταν αρκετά μεγαλύτερα από εμένα, ανέκαθεν προτιμούσα να γράφω παρά να λέω.Μεγαλώνοντας βέβαια δεν σταματώ ούτε να λέω..(αστεϊσμός). Δημιουργούσα ποιηματάκια ή μικρές εκθεσούλες για οτιδήποτε, η χαρά μου τα καλοκαίρια που είχαν περισσότερο ελεύθερο χρόνο ήταν να γράφω όλα όσα παρατηρούσα στην εξοχή μας με το άλογό μας, τα άλλα ζωάκια, τα καιρικά φαινόμενα όπως της αυγουστιάτικες βροχές κτλπ.Το διάβασμα και το γράψιμο ήταν και είναι στην καθημερινότητά μου. Στη συνέχεια η ζωή μου δίδαξε και την άλλη της πλευρά με το μεγάλο ταξίδι των γονιών μου στη νεανική μου ηλικία (σχεδόν μετά την αποφοίτηση από το Λύκειο), με άλλα προβλήματα που ήρθαν ως συνέπεια κι ως εκ τούτου τα συναισθήματα, η χαρμολύπη, το καλό με το κακό, η δυσκολία με την ευκολία ήταν όλα πλέον πηγές δυνατές για τα πρώτα πιο μεγάλα κείμενά μου.
Επίσης η επαγγελματική μου πορεία για είκοσι επτά χρόνια περίπου στον Στρατό Ξηράς με όλα όσα επιφέρουν οι αλλαγές τόπου διαμονής αλλά και η ιδιαιτερότητα του τομέα, έκαναν πλουσιότερες τις πηγές έμπνευσης. Ακόμη, μετά το κλείσιμο αυτού του κύκλου και τη συνεχή ενασχόλησή μου με τον εθελοντισμό σε ατομικό ή ομαδικό επίπεδο σε ανθρωπιστικά θέματα και θέματα πολιτισμού, καλλιεργήθηκε ακόμη περισσότερο η αγάπη μου για τον γραπτό λόγο. Για πολλά χρόνια δημοσιεύονταν κείμενά μου και ποιήματά μου στα έντυπα ΜΜΕ αλλά και στα διαδικτυακά με τη χρήση ψευδώνυμων καθώς επίσης φωτογραφίες μου συμπεριλαμβάνονταν σε στήλη εφημερίδας του εσωτερικού και εξωτερικού.
Το 2014 για πρώτη φορά ποιήματά μου με το ονοματεπώνυμό μου πλέον, ανήκαν στην ύλη ενός υπέροχου περιοδικού των εκδόσεων ΟΣΕΛΟΤΟΣ με τίτλο "ΜΥΡΤΙΛΟ".
Στη συνέχεια διάβασα στο διαδίκτυο για κάποιον παγκόσμιο λογοτεχνικό διαγωνισμό και συμμετείχα με την μεγάλη έκπληξη να έχω το μοναδικό και Α βραβείο στην μελοποιημένη ποίηση. Έκτοτε συνέχισα τις συμμετοχές μου σε διάφορους διαγωνισμούς με μεγάλη επιτυχία. Υπόψη ότι οι συμμετοχές μου ακολουθούσαν τη διαδικασία που διάβαζα στο διαδίκτυο δίχως γνωριμίες, δίχως την παρότρυνση των παραγόντων των διαγωνισμών.Αυτή η μέθοδος δίχως να κατακρίνω όσους την ακολουθούν, είναι εντελώς άσχετη με τον δικό μου πνευματικό ορίζοντα.
Με τις διακρίσεις δεν ένιωσα ποτέ μου ότι διαφοροποιήθηκε ο χαρακτήρας μου ή άλλαξε η ζωή μου, απλά αποτελούν ένα διαφορετικό ταξίδι, ένα όμορφο ενθύμιο για τα ανίψια μου για τα πνευματικά μου παιδιά. Η συμμετοχή στους διαγωνισμούς αποτελούν μια όμορφη διαδικασία για τους φορείς καθόσον είναι μια ευκαιρία για την πραγματοποίηση εκδηλώσεων, για να γίνεται γνωστό το έργο τους, μια συνδρομή στον πολιτισμό.Για όσους συμμετέχουν είναι ένας τρόπος γνωριμίας με ομότεχνους όπως πρέπει να συμβαίνει για κάθε τι με το οποίο ασχολούμαστε.
Το 2016 δημιούργησα το προσωπικό μου blog (ιδέα μιας εκλεκτής μου φίλης που ασχολείται σοβαρά με τη συγγραφή, μιας πολυσχιδούς προσωπικότητας) μέσα από το οποίο μπορούν να γίνονται γνωστά τα γραπτά μου, οι σκέψεις μου και ότι επιθυμώ να παίρνει τον δρόμο της δημοσιότητας. Πολλές φορές κείμενά μου, ποιήματα, διηγήματα δημοσιεύονται σε διαδικτυακές εφημερίδες, περιοδικά ή σελίδες. Ποιήματά μου και διηγήματά μου συμπεριλαμβάνονται σε αρκετές ανθολογίες και συλλογές.
Ενώ ήμουν αντίθετη με την εκδοτική πορεία..ήρθε κι αυτό..έτσι στις αρχές του τρέχοντος έτους (2021) εκδόθηκε η πρώτη μου ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις ΚΕΦΑΛΟΣ, με τίτλο "ΑΝΑΤΟΛΗ ΨΥΧΗΣ" η οποία ταξίδεψε αμέσως με ούριο άνεμο και εν μέσω πανδημίας η πρώτη έκδοση εξαντλήθηκε το πρώτο δίμηνο.Έτσι όμορφα συνεχίζεται το πέταγμά της στην ατμόσφαιρα των αναγνωστών που πραγματικά την έχουν αγκαλιάσει. Η "Ανατολή" είναι αφιερωμένη στο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΕΙΟ ΙΔΡΥΜΑ που βρίσκεται στο Χαϊδάρι. Η συνέχεια θα είναι με πεζό λόγο όταν έρθει η ώρα..Η γραφή είναι στην καθημερινότητά μου και ακολουθώ τον παραδοσιακό τρόπο του χειρόγραφου γι' αυτό διαθέτω τετράδια για κάθε θέμα.
Συγγραφή (γραπτός λόγος)
Οι σκέψεις μου ..
**Συγγραφέας δεν σημαίνει κάποιος ξεχωριστός από το ανθρώπινο γένος αλλά ένας άνθρωπος που καλλιεργεί και αξιοποιεί την ικανότητά του και την αγάπη του για την γραπτή έκφραση και δημιουργία.Άλλωστε ο καθένας από τη θέση του, αν ασκεί σωστά τον ρόλο του είναι χρήσιμος,άξιος,σπουδαίος.Μπορεί η ανθρωπότητα να προχωρήσει δίχως τους εργάτες της γης;Μπορεί ο γιατρός να χρησιμοποιήσει το χειρουργείο δίχως την περιποίηση του χώρου από τον άνθρωπο που καθαρίζει;
**Ο συγγραφέας κι ο ποιητής δεν σταματούν να γράφουν.Όταν θέλεις να έχεις μια συνέχεια και μια σοβαρή συμμετοχή σ' αυτόν τον τομέα δεν είναι δυνατόν να δημιουργείς μόνο όταν δίνεται η ευκαιρία να λάβεις μέρος σ' ένα διαγωνισμό ή γιατί το αιτήθηκε κάποιος γνωστός ή για κάποια εργασία. Ο συγγραφέας, ο ποιητής γράφει καθημερινά (εννοείται πως υπάρχουν μέρες που η καθημερινότητα ίσως δεν το επιτρέπει). Όπως και να χει' όταν το γράψιμο γίνεται από πάθος είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής.
**Η συγγραφή για να αποτελεί κομμάτι στο υφαντό του πολιτισμού, δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως μέσον που θα καλύψει εσωτερικά κενά, που θα δημιουργήσει ή θα εμπλουτίσει την αλαζονεία μας, αλλά
σαν μια τέχνη η οποία θα ταξιδεύει την ορθή χρήση της γλώσσας μαζί με τα μηνύματα και τις ιδέες μας.
**Η επιτυχία για έναν δημιουργό είναι το έργο του να συζητιέται για καιρό κι όχι να λάμψει μόνο την ημέρα της παρουσίασής του ή τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του.
**Σπουδαίο για κάθε συγγραφέα και για την εξέλιξή του είναι να μην φθείρεται το έργο του με το πέρασμα των χρόνων..Αυτό επιτυγχάνεται όταν δεν προβαίνει σε βεβιασμένες κινήσεις, όπως με την πρώτη τιμητική διάκριση να θεωρεί τον εαυτό του φτασμένο, ενώ θα πρέπει με τη συνέχεια και βελτίωση της δουλειάς του να αποδείξει πως όντως άξιζε.
**Η μέθοδος της συλλογής αγνώστων λέξεων και δύσκολων εννοιών από το λεξικό προκειμένου να φανεί το γραπτό μας ξεχωριστό είναι πεπερασμένη. Οι λέξεις που χρησιμοποιούμε στην ομιλία μας είναι οι ιδανικές, φαίνεται άλλοστε ο καθένας..Άνθρωπος που δεν εκφράζει σωστά τις απλούστερες έννοιες είναι δυνατόν να γράφει με όρους που ούτε οι φιλόλογοι δεν χρησιμοποιούν;
Η γλωσσική δεξιοτεχνία μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία του δικού μας ξεχωριστού ύφους αν πραγματοποιηθεί με σοβαρότητα.
**Δυστυχώς οι δυνατότητες και η κακή χρήση του διαδικτύου έχουν διαστρεβλώσει τον τόσο σημαντικό τομέα του γραπτού λόγου. Όσοι ασχολούμαστε μ΄αυτόν, στην ουσία υπηρετούμε τον λόγο και την ελληνική γλώσσα (λογοτέχνες από άλλα κράτη, τη δική τους γλώσσα), τον πνευματικό πολιτισμό.Όταν υπηρετείς κάτι δεν έχεις παρά να το σέβεσαι και να το προστατεύεις σαν φυλακτό.
**Κάθε έργο κρίνεται ως περιεχόμενο, ως μορφή, ως λογοτεχνική αξία..πως να κρίνεις ένα κείμενο ή ένα ποίημα με αραδιασμένους δυσεύρετους όρους, δίχως νόημα, δίχως κεντρική ιδέα, δίχως εικόνες;
**Η δυσκολότερη στιγμή είναι αυτή που πρέπει να δούμε το δημιουργήματά μας από την πλευρά του αναγνώστη αντικειμενικά..όταν απαιτείται και αυστηρά.
**Όταν μας εγκωμιάζουν ή όταν δημοσιεύονται θετικές κριτικές για το έργο μας, η εσωτερική χαρά που νιώθουμε δεν πρέπει να μας δημιουργεί την ιδέα πως είμαστε ανώτεροι απ' τους συνανθρώπους μας, αλλά να γεννά την ηθική δέσμευση πως θα γίνουμε καλύτεροι, πως θα αποδεικνύουμε ότι αξίζουν τα παραπάνω. Τι νόημα έχει να ζητωκραυγάζουμε "νιώθω όμορφα που μου έγραψαν αυτό..ή που είπαν το άλλο..".Το ύφος των αλλαλαγμών δείχνει πως δεν εμπιστευόμαστε τις δυνατότητές μας και περιμένουμε την επιβεβαίωση.. Ακόμη και στους τίτλους ή τις προσφωνήσεις, η ευγένεια απαιτεί να μην συστηνόμαστε ως "ποιητής,-τρια, συγγραφέας, λογοτέχνης" αλλά να αφήνουμε τους άλλους ή τους αρμοδίους στον χώρο που θα βρεθούμε να το αναφέρουν.Γνωρίζοντας από παιδί ανθρώπους των γραμμάτων της παλιάς γενιάς με περγαμηνές, με έργο αναγνωρισμένο και ανεκτίμητο, το πρώτο που διδάχθηκα ήταν η μετριοφροσύνη..
Η ουσία βρίσκεται στο να αγαπηθεί το έργο μας,να συγκινήσει τους αναγνώστες, ν" αγγίξει την ψυχή,να προβληματίσει και εν κατακλείδι να αποτελέσει έστω έναν μικρό φάρο για το καλύτερο όλων..
Ειλικρινά και δίχως ίχνος υπερβολής η εμπειρία μου είναι μεγάλη, αφού γύρω στα τριάντα πέντε χρόνια έχω παρακολουθήσει αμέτρητες παρουσιάσεις βιβλίων, γνωστών κι αγνώστων συγγραφέων και ποιητών, τον καιρό που δεν υπήρχε η πανδημία. Όπως συμβαίνει με όλα τα θέματα και σ' όλους τους τομείς άλλες εκδηλώσεις ήταν ευχάριστες, ακούραστες, εποικοδομητικές κι άλλες κουραστικές , βαρετές γι' αυτό και δυσάρεστες. Άλλες μοσχοβολούσαν άρωμα αγάπης και αληθινού ταλέντου του δημιουργού κι άλλες προκαλούσαν το γέλιο από την έλλειψη των βασικών στοιχείων και γνώσεων του αντικειμένου με το οποίο υποτίθεται πως είχε ασχοληθεί ο "δημιουργός..".Άλλες ήταν αυθεντικά ταξίδια του πολιτισμού και του πνεύματος κι άλλες τόσο ψεύτικες..με τον βερμπαλισμό και το φαίνεσθαι να καταστρέφουν το είδος. Σε κάποιες οι αίθουσες έσφυζαν από καλεσμένους οι οποίοι δεν είχαν επαφή με το περιβάλλον, γελούσαν ,φωνασκούσαν άνοιγαν τις τσάντες με τα ψώνια τους ..στο τέλος έρχονταν κι η υπνηλία -ότι πιο δυσάρεστο για μια τέτοια εκδήλωση- αλλά οι συγγραφείς καμάρωναν γιατί είχαν κόσμο...Σε κάποιες οι καλεσμένοι έφευγαν πριν τελειώσει η παρουσίαση, κάτι άξεστο κατά την ταπεινή μου άποψη.Υπήρξαν εκδηλώσεις με πολύ λιγότερο κόσμο αλλά με εξαιρετική ατμόσφαιρα, παρευρισκόμενοι που έθεταν ερωτήσεις, που κουβέντιαζαν με τον συγγραφέα κι άλλα παρόμοια. Αυτό που επιβεβαίωσα είναι ότι η ποσότητα δεν συνεπάγεται ποιότητα και το αντίστροφο.
Με σεβασμό κι αγάπη προς όλους!
Σοφία Δ. Αγραπίδη
