Το κεφάλαιο με τους γνωστούς έρωτες των Αθηναίων που έχω ξεκινήσει εδώ και αρκετό καιρό συνεχίζεται με τον έρωτα στη ζωή του γνωστού μας ποιητή Γεωργίου Δροσίνη.
Ήταν δυο αρχοντικά ανάμεσα σε τεράστια πεύκα, με το πέρασμα των χρόνων να έχει αφήσει τα σημάδια του που έρχονταν σε αντίθεση με την αρχιτεκτονική τους κι την ιστορία τους οι οποίες διατηρούσαν τη ζωντάνιά τους. Το ένα κτίριο ανήκε στην οικογένεια του Στράτου Δροσίνη και το άλλο στην οικογένεια του Επαμεινώνδα Βιθυνού. Η τοποθεσία των οικημάτων ήταν ο λόφος του Αγίου Δημητρίου, στην παλιά Κηφισιά.
Ο ποιητής καθόταν πίσω απ' το μεγάλο παράθυρο διάβαζε, έγραφε, συλλογιζόταν δίχως να έχει καμιά σχέση με τον έξω κόσμο. Μια μέρα όμως καθώς μελετούσε, η ακοή του ευαισθητοποιήθηκε από μια γλυκόλαλη φωνή και μάλιστα γυναικεία. Τότε εστίασε την προσοχή του προς την κατεύθυνση της φωνής και εντόπισε το απέναντί του αρχοντικό κτίριο με τους δυο ορόφους, το μεγάλο παράθυρο, τους μελωδικούς στίχους που του δημιούργησαν μια ιδιαίτερη προσέγγιση για τη φιλία...
Ο Δροσίνης εκείνη τη μέρα γράφοντας ένα τετράστιχο δημιούργησε τους δεσμούς μιας συναισθηματικής φιλίας από εκείνες που σπάνιζαν τότε όπως και σήμερα.
Σ' αυτό το σπίτι πήγαινε κάθε Παρασκευή κι έφευγε την Κυριακή. Εκείνη την εποχή το 1929,ο ποιητής ήταν περίπου εβδομήντα χρονών, εμφανώς άνθρωπος του πνεύματος με περιποιημένη εμφάνιση.Δεν εγκατέλειπε τα κοστούμια με τις καλαίσθητες γραβάτες και φυσικά στο τσεπάκι κάθε του σακακιού φάνταζε το μεταξωτό μαντήλι που έδενε με τα χρώματα του συνόλου.
Η φωνή που συγκίνησε τον Δροσίνη ήταν της νεαρής Καίτης Βιθυνού και το τετράστιχο που της χάρισε περιείχε τα παρακάτω λόγια:
Παιδούλα είσαι, όμως μάθε το
η μοίρα σ' έχει τάξει Μούσα.
Θάθελα νάμαι ο Ερωτόκριτος
και συ να ήσουν Αρετούσα.
Η φιλία δεν άργησε να αναπτυχθεί,περνούσαν πολλές βραδιές μελετώντας κι αναλύοντας διάφορους λόγιους της εποχής καθώς επίσης είχαν αδυναμία στην εκλεκτή μουσική.Πολλές φορές στις μουσικές βραδιές έπαιρνε μέρος η αδερφή της Καίτης , η Νάντια που ήταν μουσικός. Ο Δροσίνης είχε τη δυνατότητα να κατέχει δυσεύρετους μουσικούς δίσκους, με τους οποίους του έδειχναν την αγάπη τους οι κόρες του, η Μπεμπούλα Κορτίνι που ζούσε στη Ρώμη και η Λίλη ντε Πλαντά που ζούσε στη Λωζάνη.
Οι περίπατοι του Δροσίνη και της Καίτης είχαν πάντοτε ρυθμό μόρφωσης και χαρακτήρα πνευματικής καλλιέργειας.Αυτός όπου κι αν πήγαινε κρατούσε κάποιο αγαπημένο του βιβλίο και είχε κρεμασμένα τα γυαλιά του. Αποτελούσε μεγάλη χαρά γι' αυτόν η επιθυμία να δώσει όσο παραπάνω μπορούσε από το φως της γνώσεώς του στην αγαπημένη του φίλη.
Κάπου - κάπου η Καίτη τραγουδούσε τους στίχους του, άλλες φορές μετέφραζαν από τ' αγγλικά τα έργα του Μπάιρον αλλά στο τέλος το ενδιαφέρον τους στρεφόταν στου Αρχαίους. Εκείνη το 1930 πήγε στους Δελφούς όπου πήρε μέρος στις Δελφικές γιορτές, συμμετέχοντας στον Χορό κι ο Δροσίνης της δήλωσε ότι η σκέψη του και η ψυχή του θα ήταν μαζί της.Μάλιστα της είχε γράψει κάποιους στίχους και τέσσερα γράμματα. Της έγραφε ότι θα την περιμένει με πίστη και αφοσίωση, ότι θα την ακολουθά σαν ίσκιος...κι άλλα τρυφερά λόγια που έδειχναν ότι κάτι παραπάνω από φιλία ένιωθε ο μεγάλος μας ποιητής.
Αργότερα ήρθε η ώρα που ο θεός του έρωτα της έριξε τα βέλη του μέσω ενός μηχανικού του Θανάση Μάνου και μάλιστα όταν για πρώτη φορά μετά συναντήθηκε με τον ποιητή του είπε για τον έρωτά της.Εκείνος μελαγχόλησε και αφήνοντάς της έξω απ' το αρχοντικό της, της είπε " όμως πρόσεξε, γιατί η βιασύνη και η οργή είναι εχθροί της σωστής κρίσης" . Αργότερα την ενημέρωσε να μην πάει για τη γνωστή αναγνωστική και μουσική βραδιά. Το νέο τετράστιχο ήταν:
Σαν περιστέρι τώσφαξες το ωραίο,
δε θα το κλάψω
σε κοιμητήρι λησμονιάς
άκλαυτο θα το θάψω.... δηλώνοντας έτσι την πίκρα του.
Την επόμενη μέρα είπε στην Καίτη πως ήθελε να γνωρίσει τον αγαπημένο της κάτι που έγινε πολύ σύντομα και ο Δροσίνης επισφράγισε τη γνωριμία τους με την συμπάθεια που ένιωσε για τον νέο.
Η Καίτη όταν γνώρισε τον Δροσίνη ήταν 16 ετών κι όπως είχε πει η ίδια πολλά χρόνια αργότερα δεν είχαν ερωτική σχέση εκτός από ένα φιλί που της είχε δώσει αυτός. Με τον Μάνο κλέφτηκε κι ο ποιητής ήταν αυτός που τη βοήθησε πηγαίνοντάς της ως το Κεφαλάρι που την περίμενε ο νέος. Ο έρωτας του Δροσίνη αποκαλύφθηκε ...όταν την μέρα του γάμου των νέων, αυτός ήταν με σαράντα πυρετό.Το γαμήλιο δώρο του ποιητή ήταν ένα εκλεκτό γλυπτό του μεγάλου γλύπτη της εποχής Μιχ.Τόμπρου και ένα μικρό ποίημα που εμφανίζεται η ψυχολογική του κατάσταση μετά τον γάμο.
"-Τα βλέφαρά μας κλείσαμε,
μα μένουν κούφια κι άδεια,
το Ωραίο δεν ξαναβλέπουμε-
-Τι βλέπετε;
-Σκοτάδια!"
Ο χρόνος κύλησε και φτάνουμε στις μαύρες μέρες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με τους δυο καρδιακούς φίλους...να κάνουν και πάλι παρέα μέχρι που η Καίτη έπρεπε να ακολουθήσει τον σύζυγό της στο Παρίσι για επαγγελματικούς λόγους.Όταν αποχαιρέτισε τον Δροσίνη της είπε ότι πως ο κάθε χωρισμός προμηνύει τον μεγάλο χωρισμό...Επικοινωνούσαν διά της αλληλογραφίας απ΄το Παρίσι γιατί όντως ήταν ψυχικά συνδεδεμένοι κι εκείνος δεν ξεχνούσε να της στέλνει τα ποιήματά του που είχαν μια δόση από τη νοσταλγία του για τον γυρισμό της. Ο ποιητής μας όπως γνωρίζουμε έφυγε από τη ζωή στις 2 Ιανουαρίου του 1951 και μαζί με τον Ελληνικό λαό, τις κόρες και τους συγγενείς , τη θλίψη της δεν έκρυψε και η Καίτη που για χρόνια αποτελούσε τη μούσα του.
Στην Μούσα του ο Δροσίνης είχε εμπιστευτεί σχεδόν όλη του τη ζωή κι από εκεί έχει γίνει γνωστό ότι ο ποιητής είχε δεσμό κάποτε με την Αικατερίνη Ευλαμπίου Τυπάλδου με την οποία εικάζεται ότι είχε αποκτήσει μια κόρη που έφυγε για την αιωνιότητα νέα και εμπνεύστηκε την ποιητική του συλλογή " Λαμπάδες" .Ίσως γι' αυτό είχε προτρέψει τελικά να είχε προτρέψει την οικογένειά του να φύγει για το εξωτερικό που αναφέρεται παρακάτω.
Υπάρχουν πληροφορίες και για τον πρώτη ερωτική σχέση του ποιητή που ήταν με την Μαρία Κασσαβέτη της οποίας ο αδερφός ήταν γνωστός πολιτικός του Βόλου.
Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες η Μαρία ήταν μια όμορφη κοπέλα η οποία ήταν μνηστευμένη μ' έναν άλλο γνωστό ποιητή τον Ιωάννη Πολέμη ο οποίος όταν κλήθηκε από την Πατρίδα για να εκτελέσει τα στρατιωτικά του καθήκοντα την άφησε στον φίλο του για να την προστατεύει. Ήταν νέοι κι οι δυο με τον έρωτα να παίζει τον καθοριστικό του ρόλο.Η ιστορία τους ήταν γλυκιά, ήταν όμορφη και κατέληξε σε γάμο.
Σύμφωνα με έναν πολύ καλό οικογενειακό φίλο του Δροσίνη, τον Π. Δρόσο η πανέμορφη Μαίρη δεν είχε καμιά σχέση με τον Πολέμη αλλά γνωρίστηκε με τον πρώτο ποιητή στο Χορευτό του Πηλίου, που αποτελούσε τόπο καλοκαιρινών του διακοπών. Κάποια στιγμή η κ. Δροσίνη έφυγε για το Παρίσι με τα τρία τους παιδιά κατόπιν προτροπής του Γεώργιου καθόσον η σχέση τους δεν ήταν αρμονική εξαιτίας της υπερβολικής αδυναμίας της στη βασιλική οικογένεια και στον βασιλιά Κωνσταντίνο ενώ παρέβλεπε τον Βενιζέλο. Διαζύγιο δεν πήραν ποτέ.Έζησε στη Λωζάνη τελικά με τα παιδιά της όπου περνούσε δύσκολα γιατί αργοπορούσε τα χρήματα που της έστελνε ο Δροσίνης. Έτσι όταν ο Δρόσος που την είχε συναντήσει στη Λωζάνη όταν ήρθε στην Ελλάδα πήγε και μίλησε στον Δροσίνη για το οικονομικό θέμα της οικογένειάς του αλλά εκείνος δεν ήθελε να ακούσει τίποτα.
Ο γιος του Δροσίνη έκανε δυο γάμους στο Παρίση και πέθανε νέος.Η πρώτη του κόρη η Κούλα ή Μπεμπούλα που ήταν έξυπνη σαν τον πατέρα της αλλά με άσχημα εξωτερικά παντρεύτηκε κι έζησε στην Ιταλία ενώ η μικρή του κόρη η Λίλη με πολύ όμορφα χαρακτηριστικά παντρεύτηκε και έζησε στην Λωζάνη.
Η Μαρία Δροσίνη, η σύζυγός του πέθανε το 1946 στη Λωζάνη και η μικρή τους κόρη στη Λωζάνη το 1982.
Μελετώντας κι αυτόν τον τομέα της ζωής των ποιητών και των λογοτεχνών κάνουμε μια αναδρομή που μας διδάσκει για τα χαρακτηριστικά εκείνων των εποχών, που επιβεβαιώνει ότι ο έρωτας σε όλες τις γενιές είχε καθοριστικό ρόλο για το ταξίδεμα της ζωής, μια αναδρομή που μας ξεκουράζει από τη δύσκολη εποχή μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου