Η όμορφη θέα της χιονόπτωσης από χτες το βράδυ μου έφερε στη μνήμη διάφορες ιστορίες που έχω "γράψει" μαζί με το χιόνι και σκέφτηκα να τις παρουσιάσω μαζί με όμορφες φωτογραφίες από τη γειτονιά μου κι από το πάρκο μας, το Πεδίον του Άρεως.
Γεννημένη στον ευλογημένο τόπο της πεδινής Ηλείας, στην ιστορική και λαμπρή πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου της Αχαΐας την Ανδραβίδα, με το χιόνι δεν είχαμε "σχέσεις". Θυμάμαι σαν όνειρο κάποιον Μάρτη της δεκαετίας του '70 πως πέρασε για λίγο απ΄τον τόπο μας και στη συνέχεια το έβλεπα από την τηλεόραση. Κάποια εκπομπή έδειχνε εικόνες από τον καταχιονισμένο Καναδά και η γιαγιά μου βλέποντας μια νέα κοπέλα χωμένη στο γούνινο παλτό και στο καπέλο νόμιζε πως ήταν η αδερφή μου κι άρχισε να κουνά το χέρι της με την κίνηση του χαιρετισμού.😊
Στην εφηβεία μου , στα χρόνια των γυμνασιακών μου σπουδών, κάποιες απόκριες είχα έρθει στους συγγενείς μου στην Αθήνα και ξεκινήσαμε για τον Αυλώνα όπου θα επισκεπτόμασταν κάποιους καλούς μας φίλους. Την Μαλακάσα την άκουγα , συνήθως τον χειμώνα για τις δυνατές χιονοπτώσεις αλλά δεν είχα δώσε ιδιαίτερη σημασία. Έτσι όταν φτάσαμε εκεί, ξαφνικά ένιωσα ότι κάποια επίθεση γινόταν με μεγάλους άσπρους βόλους...μια αίσθηση που δεν θα ξεχάσω, τρόμαξα τόσο που έκλεισα τα μάτια μου και προσευχόμουν , κυρίως όταν έριξα μια ματιά έξω και δεν έβλεπα τίποτα άλλο από αυτοκίνητα που βούλιαζαν και σταματούσαν την πορεία τους.Εμείς ακολουθήσαμε ένα μεγάλο φορτηγό και καταφέραμε να φτάσουμε στο χωριό του προορισμού μας. Αυτή ήταν η πρώτη μου εντύπωση από το χιόνι που τότε μίσησα απίστευτα!!!!
Η εντυπωσιακή συνέχεια της "χιονοφιλίας" μου ήρθε τον Μάρτη του ΄87 όπου στην Αθήνα το δεκαπενθήμερο της κακοκαιρίας είχε χιονίσει οκτώ φορές , ήτοι: 4, 5 , 6, 8, 9,11,12 και 13 Μαρτίου με την ισχυρότερη χιονόπτωση να σημειώνεται στις 9 Μαρτίου.
Εκείνη την περίοδο βρισκόμουν με τη μητέρα μου εξαιτίας μιας σοβαρής χειρουργικής επέμβασης που είχε κάνει στις 10 Φεβρουαρίου,σ' ένα ξενοδοχείο στην Ομόνοια (αποφεύγοντας τη διαμονή σε συγγενείς ή φίλους λόγω της κατάστασής της),όπου παρακολουθούνταν από τον γιατρό της αλλά κι απ' τον αδερφό της τον γιατρό σχεδόν καθημερινά. Η Ομόνοια τότε βέβαια δεν είχε καμιά σχέση με τη σημερινή κατάσταση. Δεν είχα κλείσει τα δεκαοκτώ και δεν φοβόμουν τίποτα, αντιθέτως που αισθανόμασταν πολύ ασφαλείς.
Κάθε μέρα μετά το πρωινό ερχόμουν στην περιοχή του Γκύζη για κάποια πράγματα που είχαν σχέση με τη φροντίδα της μαμάς μου.
Όταν πληροφορηθήκαμε για την κακοκαιρία αλλά κι αφού τη διαπιστώσαμε..η μαμά φοβόταν πάρα πολύ το δρομολόγιο που θα έκανα με τα πόδια πλέον από την Ομόνοια στου Γκύζη, περισσότερο επειδή είχα τρομάξει πριν λίγα χρόνια με το χιόνι. Εγώ βέβαια δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να σκεφτώ ούτε στιγμή πως θα άφηνα την λατρεμένη μου μαμά χωρίς την κατάλληλη φροντίδα. Έτσι δίχως ειδικά παπούτσια παρά με τα αθλητικά μου (ήθελα να νιώθω και τολμηρή βέβαια) πέτυχα την πρώτη μέρα τον στόχο μου, να περπατώ στο χιόνι , να σταματώ να χορεύω κατά τη χιονόπτωση, να κοιτώ τον ουρανό με δέος!!Αυτό ήταν!!η λατρεία για τη μάνα μου , με έκανε να ξεπεράσω αλλά και ν' αγαπήσω το χιόνι - γνωρίζοντας τις δυσκολίες και τους κινδύνους του- αφού ουσιαστικά η σχέσεις μας αποκαταστάθηκαν προς τιμήν της αείμνηστης κυρίας Βάσως!!
Έκτοτε θαύμασα το χιόνι στο όμορφο νησί της Λήμνου στο Βόρειο Αιγαίο που όταν είχε κάνει την λαμπρή του επίσκεψη, καθόσον έμενα σε ρετιρέ με θέα τη θάλασσα και το Άγιο Όρος στο βάθος, η εικόνα της φύσης ήταν κάτι παραπάνω από μαγευτική!Μόλις χάραζε όμως ένας περίεργος και λίγο τρομακτικός ήχος επικρατούσε στο εξωτερικό της οικίας μου και δεν ήξερα πως να το αντιμετωπίσω, ώσπου θέλοντας να φανώ στον εαυτό μου θαρραλέα βγήκα έξω κρατώντας τη σκούπα σαν όπλο😊😊 για να αμυνθώ στον άγνωστο εχθρό, ώσπου τελικά επέστρεψα μέσα κρατώντας έναν παγωμένο φτερωτό τραυματία με βλέμμα κατατρομαγμένο..όσο κι αν φαίνεται παράξενο μετά από λίγες μέρες υγειονομικής περίθαλψης πέταξε με μεγάλη χαρά!!Για κάποιες μέρες ερχόταν στο μπαλκόνι όπου έβρισκε τους σπόρους που του άφηνα.
Τα χρόνια πέρασαν κι αργότερα λόγω της θέσεως του Παναγιώτη στην Λαμία οι χιονοεκδρομές ήταν συχνές προς στην Αράχωβα και στην Καρπενήσι, σε κάποια μοναστήρια της περιοχής. Ένα Σάββατο είχαμε τη "φαεινή" ιδέα με αρκετό χιόνι και το αυτοκίνητο να περιηγηθούμε ένα αγαπημένο μοναστήρι. Ανεβαίνοντας βλέπαμε πως δεν υπήρχε τόσο χιόνι όσο είχαν ανακοινώσει στις ειδήσεις οι αρμόδιες υπηρεσίες αλλά δεν σκεφτήκαμε καθόλου το θέμα του πάγου που ήταν το επικίνδυνο. Δεν μπορώ να περιγράψω τι φωνές έβγαλα.. 😃😃 όταν κάποια στιγμή το αυτοκίνητο λόγω πάγου οδηγούνταν στον γκρεμό!Θαύμα θαυμάτων χαρακτήρισα εκείνη τη στιγμή.
Κάποια άλλη φορά είχαμε προγραμματίσει να ταξιδέψουμε από την Αθήνα για την Σπάρτη κι αφού συμβουλευτήκαμε τις καιρικές προγνώσεις που ήθελαν χιονοπτώσεις απ' το Σάββατο το πρωί, φροντίσαμε και ξεκινήσαμε την Παρασκευή το απόγευμα με πολύ ελαφρύ ψιλόβροχο. Ήταν πολύ όμορφα τα χρώματα στον ορίζοντα κι όλα έδειχναν άνετα μέχρι που φτάνοντας στην περιοχή του Αρτεμισίου το χιόνι ήταν τόσο πυκνό, πρέπει να ξεπερνούσε το μισό μέτρο, άρχιζε λόγω του σούρουπου να παγώνει κι σκεπτόμενοι λογικά σταματήσαμε για να τοποθετήσουμε τις αντιολισθητικές αλυσίδες. Βέβαια αρκετοί ήταν αυτοί -κυρίως με ακριβά αυτοκίνητα, αυτοκίνητου τύπου τζιπ- που μας κοίταγαν περίεργα, ίσως και υποτιμητικά.Εμείς δεν δίναμε σημασία και πραγματοποιούσαμε το έργο μας, εγώ ήμουν βοηθός, δηλαδή περισσότερο έπαιζα με το χιόνι όταν αισθάνθηκα κάτι πολύ απαλό να περνάει μέσα απ' τα χέρια μου ..και ήταν ένα μικρό αλεπουδάκι με φουντωτή ουρίτσα που για λίγο στάθηκε και μας κοίταγε!! Στη συνέχεια του ταξιδιού μας κι ενώ εμείς κινούμαστε σταθερά, οι οδηγοί που μας κοίταγαν σαν εξωγήινοι λόγω ολισθηρότητας και επικινδυνότητας αναγκάστηκαν να σταματήσουν για να ακολουθήσουν το παράδειγμά μας...αφήστε που πλέον είχε βγει και η αστυνομία στον δρόμο.Τελικά φτάσαμε πρώτοι, επιβεβαιώνοντας τους μύθους του Αίσωπου που μιλά για τη δήθεν εξυπνάδα και την αλαζονεία, που μόνο αδυναμία κρύβουν.
Βρισκόμενοι στην Αλεξανδρούπολη λόγω μετάθεσης, ζήσαμε μια χρονιά με πολύ άγριο χιονιά με αποτέλεσμα κάποια μαυροπούλια να φωλιάσουν στο μπαλκόνι αλλά να μην αντέξουν και να τα βρω το πρωί νεκρά.Κάποιοι το ακούνε ως αστείο, αλλά είναι πολύ θλιβερή εικόνα.
Μια άλλη μέρα ανεβήκαμε σε ένα φυλάκιο που ήταν υπό τη διοίκηση του Παναγιώτη, δεν χιόνιζε αλλά το χιόνι είχε καλύψει όλη τη φύση και οι μόνοι περιπατητές ήταν τα χαριτωμένα σπουργιτάκια που αναζητούσαν τροφή.Η ατμόσφαιρα κυριολεκτικά μοσχοβολούσε φρεσκάδα, η σιωπή που απλωνόταν αλλά και η λάμψη έμοιαζε με χορό νεράιδων που έφερναν την άνοιξη έχοντας πιει το αμίλητο νερό.
Στην πορεία της ζωής μου προέκυψαν τα υπέροχα χειμερινά ταξίδια στο Μόντρεαλ και πλέον γίναμε πολύ καλοί φίλοι με το χιόνι, τις χιονοθύελλες, τα ξεχιονίσματα, τις τούμπες, τις χιονοβόλτες. Είναι απερίγραπτη η μαγεία όταν πετάς πάνω από την Ευρώπη κι αντικρίζεις τις χιονισμένες Άλπεις, όταν περνάς πάνω από τον Ατλαντικό και φτάνοντας το αεροπλάνο στη γη του Καναδά οι παγωμένες λίμνες, η κάτασπρη φύση να σε καλωσορίζουν, δείχνοντάς σου την ποικιλία του φάσματος της πλάσης.
Πόσες φορές δεν περπάτησα στο χιόνι χαρούμενη γιατί βούλιαζα, περιμετρικά απ΄το γνωστό βουνό του Μόντρεαλ αλλά και περνώντας από την όμορφη συνοικία του, οδεύοντας προς τους μεγάλους δρόμους του κέντρου της πόλης. Μια φορά όμως έτυχε....κι ο ανιψιός μου ανησύχησε όταν είχε αρχίσει πάρα πολύ δυνατή χιονόπτωση κι εγώ είχα βγει βόλτα!Το θυμάμαι σαν τώρα ότι είχαν σταματήσει τα λεωφορεία και επέστρεφα στην περιοχή που είναι το βουνό με τα πόδια αλλά φορώντας ειδικές μπότες..κι αυτό ήταν η τύχη για μια Κινέζα φοιτήτρια και μια Αφρικανή επίσης φοιτήτρια οι οποίες φορούσαν γόβες και κουβαλούσαν δυο τσάντες από το σούπερ μάρκετ..έτσι αφού λόγω των ειδικών υποδημάτων μου μπορούσα να περπατώ σταθερά, με έπιασαν αγκαζέ όπως λέμε και της πήγα στο σπίτι τους...ήταν αστεία αυτή η στιγμή αλλά ανεξίτηλα περασμένη στην συλλογή των αναμνήσεων. Πόσο όμορφα που μιλούσαμε για την Ελλάδα και την Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία σε μια τόσο δύσκολη διαδρομή, πότε πήγαινε να γλιστρήσει η μια πότε η άλλη, ακόμη και οι αστυνομικοί που μας σταμάτησαν για να μας συμβουλεύσουν ότι πρέπει άμεσα να πάμε στο σπίτι μας γέλασαν μόλις είδαν τις νεαρές με τις γόβες και εμένα να τις υποβαστάζω..
Στο Μόντρεαλ πάλι, στο δεύτερο χειμερινό ταξίδι μου, νόμιζα πως είχα μάθει να κινούμαι άνετα στο παγωμένο χιόνι και κρατώντας τη μικρή βαφτιστήρα μου αγκαλιά έφαγα μια ξεγυρισμένη τούμπα που η μικρή χτύπησε λίγο το πόδι της κι εγώ έκλαιγα περισσότερο από το παιδί, νιώθοντας πόσο πόναγε. Αξέχαστη η αντιμετώπιση των γονιών της, η ανιψιά μου δεν ήθελε να την πάμε ούτε στο νοσοκομείο αλλά να συνεχίσουμε τη διαδρομή για το μπαλέτο και ο γαμπρός μου, είπε φυσιολογικότατα πως είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα..Εκεί συνειδητοποίησα πόσο νευρωτικοί είναι οι γονείς στην Ελλάδα..θα με είχαν περάσει από σαράντα κύματα που λέει ο λαός.
Αυτό που απολάμβανα στο Μόντρεαλ ήταν ο ήλιος που έλαμπε στις χιονισμένες περιοχές και τα πολύχρωμα φτερωτά πλασματάκια που έρχονταν και έτρωγαν από το χέρι μας , σποράκια καθώς επίσης τα σκιουράκια που ξετρύπωναν παιχνιδίζοντας στα δέντρα σαν να ήταν μικρά παιδιά. Όσο δε για τη μικρή βαφτιστήρα μου που της οδηγούσα το έλκηθρο όταν σχόλαγε από τον παιδικό, μια από τις ομορφότερες φάσεις της ζωής μου.
Απίστευτες εικόνες μου άφησε το χιονισμένο Quebec City, με μοναδικές δραστηριότητες στο χιόνι, με το παγοθραυστικό και συνάμα μεταγωγικό πλοίο, με τις καλλιτεχνικές παγωμένες κατασκευές, τα άσπρα άλογα με τις φυσικές γκέτες να οδηγούν τις άμαξες για ρομαντική βόλτα στην πόλη, όπου απολάμβαναν οι τουρίστες.
Δέος μου είχε προξενήσει το παγωμένο ξενοδοχείο που είχαμε επισκεφτεί πλησίον της περιοχής με την παγωμένη τσουλήθρα όπου την απόλαυσα σαν να ήμουν μικρό παιδί.
Στο κέντρο της Αθήνας πριν κάποια χρόνια είχε χιονίσει κι είχε αλλάξει χρώμα ακόμη και η εκκλησία της Καπνικαρέας, έμοιαζε με κυκλαδίτικο ναό. Άκουσα από το ράδιο ότι τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά, πως η κυκλοφορία ήταν δύσκολη αλλά μαζί με την Σταθούλα δεν φοβηθήκαμε από τίποτα και απολαύσαμε μια υπέροχη βόλτα στο ιστορικό κέντρο που θυμόμαστε κάθε φορά τις χιονισμένες μέρες.
Λίγο πριν φύγω από την στρατιωτική υπηρεσία σε μια παρόμοια μέρα όπως σήμερα ήμουν υπηρεσία στο στρατιωτικό νοσοκομείο και την έχω καταχωρίσει στη σκέψη μου σαν την πιο γαλήνια υπηρεσία όλων των χρόνων!Το πρωί θυμάμαι πως φορώντας τα άρβυλα είχαμε πάει με τον Παναγιώτη περπατώντας ως στο κοντινό μας ΜΕΤΡΟ πατώντας στο χιόνι επί της Λεωφόρου γιατί τα πεζοδρόμια από τον πάγο ήταν απλησίαστα..Το τοπίο στο νοσοκομείο θύμιζε κάτι ονειρεμένα τοπία που συνήθως βρίσκονται στο εξωτερικό ή σε ορεινά μέρη.Οι συνάδελφοι, ανώτεροι, κατώτεροι είχαν φέρει τα παιδάκια τους για να παίξουν και να χαρούν. Επισκεπτήριο δεν υπήρχε και έτσι το 24ωρο κύλησε τόσο γαλήνια σαν τη συναισθηματική σιωπή που φέρνει το χιόνι.
Σε πολλά μέρη της χώρας αλλά και στην Αθήνα χτες ο χιονιάς ήταν έντονος και για όσους δεν είχαμε εργασία ή κάποια υποχρέωση για την οποία θα έπρεπε να κινηθούμε,ήρθε σαν άγγελος εξ ουρανού για να δώσει μια νότα θαλπωρής, έναν ελπιδοφόρο χρωματισμό στην ταλαιπωρημένη κοινωνία. Κοιτάζοντας την πυκνή χιονόπτωση μεταφέρθηκα σε εικονογραφημένα χριστουγεννιάτικα παραμύθια. Βέβαια με κάθε έντονο καιρικό φαινόμενο υπάρχουν και τα άσχημα μαντάτα και δεν έχουμε παρά να προσευχόμαστε γι΄αυτό.
Μέσα στον χρόνο της καθημερινότητας που είναι πλήρης από τις υποχρεώσεις των μαθημάτων και των άλλων απασχολήσεών μας, ξεκλέψαμε ένα μικρό διάστημα και απολαύσαμε την ώρα της χιονόπτωσης στο Πεδίον του Άρεως που αποτελεί τη διέξοδο της γειτονιάς.
Ήταν μια χαρούμενη -λίγων λεπτών- ξεκούραση και διαφυγή από τη βαριά ειδησεογραφία.
Εύχομαι τα καλύτερα για όλη την ανθρωπότητα και να μην ξεχνάμε να γεμίζουμε ...με στιγμές καθόσον συμπληρώνουν το ψηφιδωτό των αναμνήσεων που μας βοηθούν στον καλύτερο χειρισμό των δύσκολων καταστάσεων και στην απαραίτητη διέξοδο απ' τα προβλήματά μας.
Ευχές για αληθινές λευκές , ειρηνικές, υγιείς, αισιόδοξες μέρες στην ανθρωπότητα.
` 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου