Τρία ποιήματα στο περιοδικό Fractal.

 Από το σημερινό τεύχος του ως άνω περιοδικού!!


 Η φωνή του παλιού σπιτιού.

Φορτισμένο με αναμνήσεις,
στο μεταλλικό φεγγαρόφωτο
στέκει μέσα στα χρόνια,
ως υφαντό, με του ανέμου τ’ αδράχτι.

Άφησε μια βαθιά ουλή
στης μνήμης το καθάριο πρόσωπο.
Η σιωπή του ανάμεσα
στη μέρα και τη νύχτα.

Από την αίσθηση του τοίχου,
που η φθορά έχει νοτίσει,
η μυρωδιά της πρώτης δόξας
πλέκει ρόδινο στεφάνι.

Στα μπαλκόνια του
τα αηδόνια καλούν την άνοιξη
και ο έρωτας από μπρούτζινο υλικό,
στέκει ακλόνητος να περιμένει αιώνια.
 

 Ό ήλιος της μάνας.

Ήταν τα μάτια σου,
του ουρανού παλάτια
τ’ αντίκριζε ο ήλιος
και στέκονταν ψηλά.
Όταν η πλάση τον καλούσε πάλι
να γύρει στου πελάγου την αγκάλη,
χάραζες στην πορεία του
μενεξεδένιους δρόμους,
αντιφεγγίζοντας στο γέλιο σου, τους πόνους.
Στο χρυσαφί του δειλινού
τ’ άπειρο μονοπάτι,
ανέβαινε ο βασιλιάς
με το λευκό του άτι.
Έγερναν οι καλαμιές,
τα δέντρα του κόσμου, οι ελιές!
Μα στο βασίλεμά του,
εσύ ήσουν η κυρά του!!
Θαύμαζες την πορεία του
έως το πρώτο άστρο
και ξαναρχότανε στο νου,
το μαγεμένο κάστρο!!
Νεράιδες, λίμνες, νούφαρα
στολίζανε τον κήπο,
τ’ άλογα καλπάζανε
χωρίς κανένα ήχο.
Ένα χειμωνιάτικο πρωί είχατε συμφωνήσει
πριν ξεπροβάλει λαμπερός!! τα μάτια να σου κλείσει!

 
 Μικρό κοχύλι μου.

Της άμμου η φωταύγεια
μικρό, παράξενο κοχύλι μου.
Στεκόσουν κάθε ανατολή,
έγερνες στο ηλιοβασίλεμα.
Όταν ψιθύριζες λόγια αγάπης,
αγκάλιαζες μελαγχολικά το κύμα.
Κόμιζες στα βλέφαρά σου
του βυθού τα μυστικά.
Στις παλάμες μου ερχόσουν
κάθε που φύσαγε ο γαρμπής.
Μια βαρυχειμωνιά το δειλινό,
σαν χρησμωδός σε στίχους θεών,
κύλησες απ’ τα ακροδάχτυλά μου.
Ήθελες με τις γοργόνες να χορέψεις.
Τότε που άνοιξε ο ασκός του αιόλου,
πόσο πληγώθηκα δεν έμαθες ποτέ.
Ο διαπρύσιος άνεμος σε πήρε.
Το κάλλος σου αναζητώ σ’ όλες τις θάλασσες!