Τα κεντήματα, τα υφαντά και τα στολίδια, στα σπίτια της Σμύρνης.

 Πως τα στολίδια άρεσαν στις Σμυρνιές είναι πασίγνωστο. Το λέγαν οι ίδιες στα παιδιά της γειτονιάς όταν έπιανε το σούρουπο και μαζευόντουσαν απ' την αλάνα, όταν οι τελευταίες αχτίνες του ήλιου τους θύμιζαν την αρχοντιά τους και τη χάρη, τα μεγαλεία τους που γκρέμισε ο ξεριζωμός... Από προσωπική εμπειρία, πριν χρόνια στα Προσφυγικά της Αλεξάνδρας.
Το γράφουν τα βιβλία και ιστορικές πηγές.Λέγοντας στολίδια, δεν εννοούμε μόνο τα συνοδευτικά της ενδυμασίας αλλά και τα διάφορα χειροποίητα αριστουργήματα του σπιτιού.

 Μια από τις βασικές οικιακές εργασίες κάθε Σμυρνιάς, ήταν η υφαντική και το κέντημα.Δεν υπήρχε σπίτι που να μη διαθέτει ραπτομηχανή.Επίσης πολλά σπίτια διέθεταν αργαλειό. Ο αργαλειός είχε σημαντική θέση στο σπίτι, αφού σ' αυτόν υφαίνονταν όλα τα είδη της καθημερινής ενδυμασίας, από τις βαμβακερές βράκες και τα εσώρουχα έως τα σεντόνια με τα μαξιλάρια, τα κιλίμια κ.α.Το υλικό ήταν πάντα αυθεντικό, βαμβάκι, λινάρι, μετάξι. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είχαν οι κουρτίνες, στις οποίες εκτός από τα περίφημα σχέδια κεντούσαν τα αρχικά του ονόματος της νοικοκυράς.Στα σχέδια με τις συνθέσεις από τη φύση, κυριαρχούσαν η τουλίπα, ο υάκινθος, το τριαντάφυλλο.

Ο δικέφαλος αετός και οι σκηνές από τη γαμήλια τελετή, όπως και τα θρησκευτικά σύμβολα, ήταν πάντα στις προτιμήσεις των σμυρνιών. Στις κρεββατοκάμαρες, οι υφαντές "μπάντες", έδιναν τη μορφή χώρου τέχνης και ταυτόχρονα προστάτευαν το χώρο από το κρύο.

Τα πατώματα ήταν στρωμένα με κιλίμια, κουρελούδες και φυσικά τα πλουσιόσπιτα με χειροποίητα ανατολίτικα χαλιά.Για το χειροποίητο ανατολίτικο χαλί, αναφέρεται γενικά πως εκτός από ένα κυριολεκτικά πολυπολιτισμικό έργο τέχνης, το 19ο αιώνα αποτελούσε το σπουδαιότερο βιομηχανικό εξαγώγιμο προϊόν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Από τον 20ο αιώνα πολλοί Έλληνες, από την Καππαδοκία, τη Φιλαδέλφεια, την Κιουτάχεια, τη Σεβάστεια και αλλού, είχαν γίνει σημαντικοί ταπητουργοί και δραστηριοποιούνταν με μεγάλη επιτυχία στην παραγωγή και στο εμπόριο χαλιών.Σύμφωνα με τις πηγές από το 19ο αιώνα,η Σμύρνη ήταν το κέντρο εμπορίου και εξαγωγής χαλιών.Οι εξαγωγές απευθύνονταν προς τις Ευρωπαϊκές πόλεις.Οι Έλληνες ταπητουργοί της Μ. Ασίας αποτελούσαν το 80 %.

Είναι αλήθεια ότι ξεφυλλίζοντας τους τόμους της ιστορίας και της λαογραφίας διαπιστώνουμε ότι όπως οι Βυζαντινοί έτσι και οι Σμυρνιοί ήταν άρρηκτα συνδεδεμένοι με την πολυτέλεια και τους πλούσια διακοσμημένους εσωτερικούς χώρους.

Η τέχνη της ταπητουργίας ήταν ένα σημαντικό κληροδότημα των Ελλήνων προσφύγων το 1922. Αρκεί να σκεφτούμε ότι το 1926, στις προσφυγικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, λειτουργούσαν 36 επιχειρήσεις εκ των οποίων οι 27 ήταν ταπητουργίες!!!