Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.ΠΡΩΤΗ ΜΕΤΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΓΕΝΙΑ, ΦΑΝΑΡΙΩΤΕΣ.

Το όμορφο ταξίδι στην πορεία της Ελληνικής Ποίησης, συνεχίζεται με έναν σημαντικό σταθμό, τους Φαναριώτες. 

Σύμφωνα πάντα με τις ιστορικές πηγές, στη Δύση της εποχής, οι Έλληνες λόγιοι, είχαν προνομιακή μεταχείριση, καθώς και υψηλές θέσεις. Αιτία ήταν, ότι τα δυο πνευματικά κινήματα,ο Ανθρωπισμός και η Αναγέννηση, στηρίζονταν στη μελέτη του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού και ως εκ τούτου οι Έλληνες ως αρχαιογνώστες, ήταν απαραίτητοι στις υπηρεσίες της Δύσης.

Φαναριώτες ονομάστηκαν οι ποιητές, που προέρχονταν  από την Κωνσταντινούπολη, τη Σμύρνη ή κι από άλλα μέρη της Ανατολής. Εκτός της άριστης γνώσης της ελληνικής γλώσσας,είχαν επιρροές και από τη γαλλική. Οι πρόγονοί τους, ήταν διπλωμάτες και τότε, ως επίσημη γλώσσα της διεθνούς διπλωματίας, ήταν η γαλλική. Οι Φαναριώτες  ασχολήθηκαν περισσότερο με το όραμα της αρχαίας Ελλάδας, περιφρονώντας τη λαϊκή γλώσσα.Ως  η πιο έντονη στιγμή της αγάπης τους για την αρχαία ελληνική, ήταν η έκδοση, από τον Παναγιώτη Σούτσο, της "Νέας Σχολής του γραφόμενου λόγου", όπου ζητούσε την επιστροφή στην αρχαία. Υποστήριζε και έγραφε ότι : " Η γλώσσα των αρχαίων Ελλήνων και ημών των νεωτέρων έσεται μία και η αυτή..".

Η ομάδα των Φαναριωτών, ήταν : 

Αλέξανδρος Σούτσος

Παναγιώτης Σούτσος

Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής

Θεόδωρος Ορφανίδης

Ηλίας Τανταλίδης

Ιωάννης Καρασούτσας

Ο Αλέξανδρος Σούτσος, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1803 και πέθανε στη Σμύρνη το 1863. Ως παιδί έζησε στη Χίο και κατόπιν πήγε στο Παρίσι, όπου δέχθηκε τις επιρροές του γαλλικού ρομαντισμού. Είχε διαφορετικό ύφος από τους άλλους Φαναριώτες και νωρίς εκδήλωσε τα δημοκρατικά του ιδεώδη, στηλιτεύοντας κάθε μορφής εξουσία.Το σατιρικό του γνώρισμα,διατήρησε πάντα τα χαρακτηριστικά της σοβαρής κοινωνικής κριτικής.

Λίγοι στίχοι από το

 "ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ-Η ΑΗΔΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ".

.................

Καμμία ευχαρίστησις στας πόλεις μας, καμμία!

Κανένα μικρόν θέατρον!Καμμία κωμωδία!

Την πλήξιν των πραγμάτων μας και την μονοτονίας

η τύχη μας υπόσχεται πως θα διασκεδάση

και τας μεγάλας κεφαλάς των Πρώτων μίαν μίαν

μ' άσπρα πτερά και τρίκοχα καπέλλα θα σκεπάση.

Ο Παναγιώτης Σούτσος, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1806 και πέθανε στην Αθήνα το 1868. Μικρότερος αδερφός του Αλεξάνδρου Σούτσου.Επηρεάστηκε κι αυτός από το γαλλικό ρομαντισμό και ήταν φανατικός οπαδός της καθαρεύουσας. Μπορούμε να πούμε ότι το έργο του αποτελεί το πάντρεμα της παράδοσης με τα ξενόφερτα στοιχεία του ρομαντισμού.Δοκιμάστηκε πολύ στη ζωή αφού έμεινε άνεργος και έφυγε από τα εγκόσμια δυστυχισμένος και άπορος.
Ως ένα μικρό δείγμα του έργου του, στίχοι από το

 "ΤΟ ΟΝΕΙΡΟΝ ΜΟΥ"

..........

Ξαπλωμένος υποκάτω

σ' ένα δένδρο μυρωδάτο,

εκοιμήθηκα εις κλίνην

από δάφνην και μυρσίνην

Εβδομηκοντούτης έως

ήτον ίσως, πλην ωραίος,

και το στόμα του γλυκείαν

μοσχοβόλει ανθοσμίαν

Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής, γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1809 και πέθανε στην Αθήνα το 1892. Θεωρείται μια από τις δραστήριες και πολιτικές προσωπικότητες της εποχής. Ήταν πολυσχιδής χαρακτήρας, λογοτέχνης, καθηγητής πανεπιστημίου, διπλωμάτης, πολιτικός.Δεν παρέμεινε μόνο στην ποίηση, αλλά ασχολήθηκε και με άλλα είδη της λογοτεχνίας.
Ελάχιστα λόγια του, από το τεράστιο έργο του.

 "ΣΥΜΒΟΥΛΑΙ"

Μ' είπαν τ' άνθη του Μαίου:

 "Φύγε βάσανα του βίου

και φροντίδων αφορμάς,

κι έλα να στρωθής σ' εμάς".

Μ'είπαν τα χλωρά μου δάση.

"Πριν το γήρας να σε φθάση,

άφες τύρβην και βοήν,

κι έλα να χαρής ζωήν".

..................

 Ο Θεόδωρος Ορφανίδης γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1817 και πέθανε στην Αθήνα το 1886. Ο Ορφανίδης θαύμαζε τον Αλέξανδρο Σούτσο και αρχικά προσπάθησε να τον μιμηθεί, κάνοντας γνωστή τη σατιρική του ικανότητα. Ο κύριος στόχος του ήταν οι Βαυαροί και οι κόλακες της αυλής.Σχετικά εκφραζόταν στο περιοδικό "Τοξότης" το 1840.Το ποιητικό του έργο, ήταν επηρεασμένο από την επανάσταση του 1821.
Κάποιοι στίχοι από ένα αντιπροσωπευτικό για το ποιητικό του ύφος έργο το

"Ο ΜΕΝΙΠΠΟΣ -Η ΤΙΤΛΟΜΑΝΙΑ".

Έλειπεν απ' την Ελλάδα τόσους χρόνους μία ψώρα,

άρχισε δε να μας τρώγη και να μας αυξάνη τώρα.

Εν ώ οι προπάτορές μας είχον την φιλοτιμίαν,

γενικώς, το να φυλάττουν πολιτών ισοτιμίαν,

οι σημερινοί μας τώρα θέλουν να μας ευγενίζουν

και μ' επίθετα μεγάλα τ' όνομά των να στολίζουν,

............

 Ο Ηλίας Τανταλίδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1818 και πέθανε στη Χάλκη το 1876.Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Το 1845 έχασε το φως του και δίδασκε ελληνικά και ρητορική στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, τυφλός για τριάντα χρόνια.Γνώριζε πολύ καλά τα αρχαία ελληνικά και ήταν δάσκαλος του Βιζυηνού.
Ένα τμήμα του έργου του,ήταν τα ποιήματα που προκαλούσαν ευθυμία και ο ίδιος τα ονόμαζε "γελοία".
Λίγοι στίχοι από το

 "ΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ"

Ω γλυκά μάτια, ερώτων θρόνοι,

πηγαί χαρίτων, φωστήρες μόνοι!

Ω γλυκά μάτια,θελγήτρων βρύσεις,

ηδονών κέντρα, οδύνων λύσεις!

Ω γλυκά μάτια, λαμπροί πλανήται,

ίυγκες πόθων, ψυχής μαγνήται!

.................

Ο Ιωάννης Καρασούτσας γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1824 και πέθανε στην Αθήνα το 1873.To ποιητικό του έργο, είχε τις ρίζες του στα παιδικά του χρόνια. Ανήκει στους πιο αυστηρούς καθαρευουσιάνους της γενιάς του. Μέσω της ποίησης προσπαθούσε να διαδώσει τα δημοκρατικά και ανθρωπιστικά του ιδανικά. Η ζωή του ήταν μικρή, καθόσον σε μια έξαρση νευρικής κρίσης, έθεσε το τέλος της με αυτοχειρία.
Λίγοι στίχοι που ευτυχώς πρόλαβε να αφήσει ο λογοτέχνης.

ΕΙΣ ΕΝ ΑΣΤΡΟΝ

................

Ω σύ, που εις αιθέρος τας αχανείς εκτάσεις

δι' αμυδρού οράσαι φωτός και αβεβαίου,

ως όστρακον λευκάζον εις τον βυθόν θαλάσσης,

χανόμενον και πάλιν φαινόμενον εκ νέου.

.......

.........

σύ τότε ζωογόνος πηγή φωτός και κάλλους

ήλιος είσαι, φέρων πλανήτας κινουμένους,

και πάς σου δε πλανήτης υπό πλανήτας άλλους,

ως προς μητέρα όρνεις μικρούς συσσωρευμένους.

.....

Ειλικρινά αισθάνομαι θλίψη όταν διαπιστώνω πόσοι άνθρωποι στο εξωτερικό, έχουν μελετήσει και μελετάνε τους Έλληνες λογοτέχνες, πόσοι μεταδίδουν στους απογόνους τους τις γνώσεις της ελληνικής λογοτεχνίας, της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, αντίθετα με τους Έλληνες που ζούμε στην Ελλάδα.....οι οποίοι απαξιούμε έως καταστρέφουμε, τους αμύθητους θησαυρούς μας.