Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είναι γνωστός για τα τραγούδια του.... όπως συνηθίζεται να λέμε "άφησαν εποχή"..... τους στίχους που αν και γράφτηκαν παλιότερα σκιαγραφούν άνετα... τις αντιδράσεις της εποχής μας, τα συναισθήματα γενιών και γενιών.
Ο εικονιζόμενος μεγάλος στιχουργός, συγγραφέας,δημοσιογράφος και όχι μόνο...ανήκει για πολλούς στους ιδιόρρυθμους χαρακτήρες. Προσωπικά τον θαύμαζα από μικρή, γιατί μιλούσε με αγάπη για τη γειτονιά που μεγάλωσε..Φωκαίας 18, κοντά στην πλατεία Βικτωρίας..την απλή, φτωχική, γεμάτη από τις ανθρώπινες σχέσεις συνοικία. Ο αδερφός μου, σαν δώρο από ένα ταξίδι του , στην Αθήνα, μου έφερε το πρώτο του βιβλίο με τα τραγούδια του. Άκουγα από τους μεγαλύτερους την "άπονη ζωή", τη "φτωχολογιά", το " σαββατόβραδο στην Καισαριανή"..τραγουδούσαμε τα καλοκαίρια το "δελφίνι -δελφινάκι"..μελαγχολούσαμε αργότερα με "το παλιό ρολόι", αισθανόμαστε τα πρώτα σκιρτήματα με άγνωρους προορισμούς ακούγοντας το " θα πιω απόψε το φεγγάρι", ψιθυρίζαμε στις σχολικές εκδρομές την "καμαρούλα", τρέχαμε να παρακολουθήσουμε την ταινία "Γοργόνες και Μάγκες"..για να θαυμάσουμε τη φωνή της Μαρινέλλας στο "Άνοιξε πέτρα"...στις εκδηλώσεις του σχολείου, ως χορωδία, με καμάρι και επαναστατικά συναισθήματα τραγουδούσαμε το "Δέκα παλικάρια"..και τόσες απερίγραπτες στιγμές που δεν μπορεί να συμπεριληφθούν σ' ένα μικρό αφιέρωμα!!
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, πάντα εκφράζεται με ιδιαίτερη στοργή για τους γονείς του, για εκείνους τους απλούς ανθρώπους, που τον έφερα στη ζωή...Ο ίδιος γεννήθηκε στην Αθήνα το Νοέμβριο του 1935.Ο πατέρας του τσαγκάρης, ήταν πρόσφυγας από το Μιχαλίτσι της Προύσσας και ορφανός από μικρός ,μεγάλωσε στο ορφανοτροφείο της Πριγκίπου. Η μητέρα του αναλφάβητη, από ένα χωριό το Πακάνσκι, κοντά στο Νοβοροσίσκ της Ρωσίας. Το αξιοθαύμαστο με την μητέρα του , ήταν πως έμαθε μόνη της να διαβάζει και να γράφει, περίπου στα εξήντα της!!γιατί ντρεπόταν να' ναι αγράμματη!! Το ποίημα που επέλεξα να παρουσιάσω εδώ είναι
"Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ"
...αποτελείται από στίχους οι οποίοι, απλά....αγγίζουν τις καρδιές..
Ανήκει στον κύκλο τραγουδιών "ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ".
Τη μουσική του έγραψε ο Μίμης Πλέσσας και
πρωτοτραγουδήθηκε το 1970 από τον Γιάννη Πουλόπουλο.
Μεταφέρω ακριβώς τα λόγια που γράφει ο στιχουργός, χωρίς καμιά παραφθορά " Τραγούδι -ζωγραφιά της μάνας μου. Μια γυναίκα της βιοπάλης, που φορούσε τσεμπέρι και δούλευε νύχτα-μέρα για την οικογένεια. Άδικο έχω που την εξομοιώνω με την Παναγία;".
Η μάνα μου φοράει τσεμπέρι
σαν τις μανάδες τις παλιές.
Παίρνει την Παναγι' απ' το χέρι
και τρέχουνε στις γειτονιές
και σμίγουνε με τον κοσμάκη
που λέει το ψωμί -ψωμάκι.
Κι όταν γυρνάνε στα σοκάκια
σα δυο σκιές μες στη βραδιά
με τα φτωχά τους ρουχαλάκια
όλο βροχή και λασπουριά
δεν ξέρω να τις ξεχωρίσω
ποιανής το χέρι να φιλήσω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου