ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ.

 Το κείμενο που ακολουθεί, αποτελεί ένα δείγμα του προσωπικού μου αγώνα και της ευαισθησίας που τρέφω για τη μεγάλη σελίδα της ιστορίας που κρύβουν αυτά τα κτίρια!!Είναι ένα δοκίμιο, που δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα της Αθήνας, το 2012 και αναδημοσιεύτηκε από το boraeinai.blogspot.com/ που τυχαία ανακαλύψα στο διαδίκτυο.

 Κάνοντας καθημερινά για χρόνια, τη διαδρομή από το ύψος του Αρείου Πάγου προς τον σταθμό «ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ», παρακολουθώ τη ζωή στα γνωστά «ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ» της περιοχής. Το συγκρότημα αυτών των πολυκατοικιών οικοδομήθηκε κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ του 1933–1935,με σκοπό να στεγάσουν τους ξεριζωμένους Έλληνες της Μικράς Ασίας.Η ιστορία του ανθρώπινου τομέα, είναι ζωγραφισμένη στο εσωτερικό των διαμερισμάτων με τα γραφικά ξύλινα ράφια της κουζίνας, τις μισοκρεμασμένες κουρτίνες που αναδεύονται στο φύσημα του αέρα, σε κάποια ξεχασμένα έπιπλα που έγιναν τροφή για το σαράκι.. αλλά και σε όλους εμάς που είχαμε την τύχη να είμαστε αυτήκοοι μάρτυρες των αφηγήσεων των κατοίκων τους, κάποια ανοιξιάτικα δειλινά, που ακόμα υπήρχε η γειτονιά και πλημμύριζε από τις φωνούλες των παιδιών .Ιστορίες που αποτελούν βαριά κληρονομιά, όπως ο πόνος της προσφυγιάς, ο αγώνας για την επιβίωση στα νέα δεδομένα αλλά και τις φωνές των φυλακισμένων (από τις φυλακές Αβέρωφ) που μάτωναν την ατμόσφαιρα.

Η ιστορία της πολιτικής όψης, είναι αποτυπωμένη στους τοίχους με τα σημάδια από τα βλήματα των Δεκεμβριανών του 1944. «Ως ένδειξη τιμής» αυτή η μικρή ιστορική γειτονιά λοιπόν, παραμένει σε κατάσταση εξαθλίωσης. Από το 1967 κυκλοφορούσαν φήμες που ήθελαν την κατεδάφισή της. Με αγώνα συμπολιτών μας και φορέων ( κατοίκων των προσφυγικών ή απογόνων αυτών, τη σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, συλλόγων) αποφασίστηκε το 2008 να κριθούν ως διατηρητέα. Με πόνο διαπιστώνω πως φτάνει στο τέλος του και το 2012 και τα «προσφυγικά» στέκουν «κουρασμένα» στο πέρασμα των χρόνων . Θεωρώ βιασμό στην παράδοσή μας, αυτά τα κτίσματα πλέον να αποτελούν εστία μόλυνσης και φόβου, αφού στα περισσότερα διαμερίσματα έχουν κυριολεκτικά εισβάλει άτομα και παρέες με διάφορα προβλήματα (τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται)! Εκεί όπου στεγάστηκαν τα όνειρα των προσφύγων που φημίζονταν για την καθαριότητά τους, εκεί που η ατμόσφαιρα μοσχοβολούσε από τις νοικοκυρές. Υγιής νους δεν πιστεύει πως σε τόσο κεντρικό σημείο (δίπλα στη ΓΑΔΑ, στα νοσοκομεία, στον Άρειο Πάγο) παραμένει αυτό ο ιερός χώρος έρμαιο του φόβου και της σήψης! Κατά καιρούς έχουν γίνει σκέψεις προκειμένου να αναβαθμιστεί το συγκρότημα ή με την ίδρυση Μουσείο που θα στεγάσει κειμήλια από τις πονεμένες και αλησμόνητες πατρίδες των προγόνων μας ( Ένωσις Σμυρναίων) ή με τη στέγαση κάποιων υπηρεσιών. Δυστυχώς ούτε οι αχτίνες του ήλιου, ούτε τα τιτιβίσματα από τα πουλιά, ούτε οι γατούλες που απολαμβάνουν τη ζεστασιά της ημέρας, ούτε τα δικά μας συναισθήματα μπορούν να διαφοροποιήσουν την κατάσταση εάν δυναμικά δεν παρέμβουν κάνοντας τις σκέψεις έργα οι αρμόδιοι φορείς.

Ως τότε θα φαντάζουν τρομαγμένοι άνθρωποι ως θύματα φυσικής καταστροφής που προσδοκούν την λύτρωσή τους..Εύχομαι μαζί με τα «πολλά» που ταλανίζουν τη χώρα και την πόλη μας, να βρεθεί λύση και σ’ αυτή τη χρόνια πληγή.