Φωτογραφικός περίπατος στα Αναφιώτικα!

 Για αυτή την ευλογημένη γειτονιά που βρίσκεται κάτω από τον Ιερό Βράχο έχω γράψει αρκετές φορές. Το παρόν αποτελεί ένα φωτογραφικό αφιέρωμα, από φωτογραφίες της συλλογής μου.

Ταξιδεύοντας στην Αθήνα της δεκαετίας του "70.H νέα εποχή για τους νέους της πρωτεύουσας. οι Χίπις.

To ταξίδι συνεχίζεται σε μια δεκαετία με αρκετές αναταραχές σ' όλους τους τομείς της κοινωνίας, με γεγονότα που διαφοροποίησαν γενικότερα την κατάσταση.Αργότερα θα αναφερθώ σε κάποια απ' αυτά. 

Στο παρόν κείμενο επέλεξα να παρουσιάσω την εικόνα των νεολαίας στη δεκαετία του '70.

Σε όλες τις γενιές και σε κάθε κοινωνία οι νέοι είναι αυτοί που βλέπουν και αντιμετωπίζουν με διαφορετική άποψη τις καταστάσεις, είναι οι πιο τολμηροί, είναι το ζωηρό ύφος της ηλικίας. Το ίδιο συνέβαινε και τότε. Όμως επειδή η νέα γενιά εκείνης της εποχής φύονταν μέσα από δύσκολες κοινωνικές συνθήκες δεν ήταν παράλογο η επαναστατικότητα από την οποία χαρακτηρίζονταν. Μαζί μ' αυτό το χαρακτηριστικό συνδέθηκε και η έντονη ξενομανία με αποτέλεσμα να λειτουργούν ελαφρώς με μιμητισμό προς τους ξένους που έμοιαζαν προοδευτικότεροι στον τρόπο της εμφάνισης, στο στυλ.

Τα κορίτσια άρχισαν να φορούν μίνι κι οι μεγαλύτεροι που ήταν αρκετά συντηρητικοί τις χαρακτήριζαν πολλές φορές ως  γυναίκες ελαφριών ηθών..Διαμαρτύρονταν γράφουν πολλά άρθρα της εποχής για την αναίδειά τους...Στο αρχείο μιας θείας μου είχα διαβάσει ένα άρθρο από κάποιο περιοδικό που φιλοξενούσε επιστολές αναγνωστών. Κάποιος αναγνώστης λοιπόν έγραφε για το δράμα των ταξιδιωτών που ήταν υποχρεωμένοι να βλέπουν τα νεαρά κορίτσια που ήταν απέναντί τους, με τα σούπερ μίνι και το ένα σκέλος επί του άλλου.

Για να είμαι αντικειμενική όμως, ευτυχώς που υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι υποστήριζαν πως η ηθική και οι αξίες ενός χαρακτήρα δεν είναι σωστό να ταυτίζονται με την εξωτερική εμφάνιση, κυρίως στη νεαρή ηλικία. Γι΄αυτό κι υπάρχουν πολλές φωτογραφίες της δεκαετίας, αρκετά περιοδικά (διαθέτω και στη συλλογή μου) που παρουσίαζαν τη μόδα με τα όμορφα σχέδια ρούχων τα οποία ήθελαν να φαίνονται τα πόδια.

Όσο κι αν είχαν ενοχληθεί αρκετοί μεγαλύτεροι άνθρωποι στην ηλικία, η εμφάνιση των νέων έπαιρνε άλλες διαστάσεις, εντελώς διαφορετικές απ΄ότι οι ίδιοι γνώριζαν.  Οι κοπέλες με τα μίνι και οι νεαροί με τις μεγάλες φαβορίτες, άλλοι με μακριά μαλλιά, καπέλα, φουλάρια κι αρκετοί βέβαια που ήταν φοιτητές στην Αθήνα του τότε...γέμιζαν τα δωμάτιά τους  με αφίσσες  από μουσικούς, τραγουδιστές ή μορφές που τους άρεσαν. Οι νέοι δεν στέκονταν σε μια βουβή καθημερινότητα αλλά πήγαιναν στο Θέατρο Τέχνης, σε διάφορους χώρους Αρτ όπως τους έλεγαν.Επίσης δεν ντρέπονταν να εκδηλώσουν τη δυσαρέσκειά τους  για διάφορα κοινωνικοπολιτικά θέματα.

Τα στοιχεία από διάφορα βιβλία και περιοδικά της εποχής δένουν με όσα μου έχουν αφηγηθεί μεγαλύτεροι που θυμούνται τη δεκαετία του ΄70 ως φοιτητές, μαθητές ή εργαζόμενοι. Τα μίνι λοιπόν στον γυναικείο πληθυσμό, τα γένια, τα μακριά μαλλιά, τα μουστάκια, οι φαβορίτες όπως  προέγραψα, μαζί με το ότι άρχισαν να συχνάζουν στο Κολωνάκι ήταν λόγοι που δημιούργησαν μεγάλη έμπνευση στους  ευθυμογράφους και φυσικά στον ανεπανάληπτο Δημήτρη Ψαθά. Ένα από τα χρονογραφήματά του που δημιουργήθηκε το καλοκαίρι του 1970 γράφει εκτός των άλλων "Σε θαύμασα, λοιπόν καλέ μου νέε, όταν τις μεταμεσονύκτιες ώρες έτυχε να ξεπέσω εκεί, σ' ένα από τα κοσμοβριθή ζαχαροπλαστεία του Κολωνακίου, όπου κατέφθασες κι εσύ με την παρέα σου, με την μαλλούρα σου, με την γενειάδα σου, με τα μουστάκια σου, πλήρης τριχών εκτός της κεφαλής προφανώς...εντός!Και λέω "προφανώς", γιατί είχες την καλοσύνη να δώσεις πέραν των άλλων, κι ένα χαριτωμένο δείγμα της εσωτερικής σου τριχοφυίας". Τις κοπέλες τις αποκαλούσε " χιππιφέρνουσες".

Οι νέοι χαρακτηρίζονταν κι από μια απάθεια για τους γύρω, από έναν τρόπο επανάστασης όχι αρεστό..Κάθονταν σχεδόν ξαπλωμένοι στα καθίσματα των καφενείων με τα πόδια επάνω στην απέναντι καρέκλα, βγάζοντας τα παπούτσια, κουνώντας τα δάκτυλα προκλητικά κτλπ. Όμως αυτή ήταν η μερίδα των νέων όπου ανήκαν στην αστική τάξη την οποία κατηγορούσαν. Διαφορετικά που να έβρισκαν τα χρήματα για να αράζουν σε ακριβά μαγαζιά, όπως αναρωτιούνται πολλοί.

Πάντως υπήρχαν και πολλοί νέοι που σπούδαζαν δουλεύοντας, που ζούσαν κυριολεκτικά με στερήσεις, μέσα από τις οποίες προόδευσαν.

...και έτσι ξαφνικά ήρθαν οι Χίπις!

Ως γνωστόν ο Χιπισμός ήταν ένα κίνημα νέων στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη όπου πίστευε με έναν δικό του ξεχωριστό τρόπο, στο νόημα της ύπαρξης και τον ρυθμό του Σύμπαντος. Η πλειονότητα της κοινωνίας μας  είχε έντονες αντιδράσεις γι' αυτό το κίνημα και βέβαια δεν ήθελαν ούτε να τους βλέπουν, μα ούτε και να τους ακούνε τους Χίπις αφού πίστευαν ότι θα ήταν η αιτία πολλών κακών για τα παιδιά τους. Μια μέρα όμως η ΑΘήνα αναστατώθηκε από μια είδηση που ήθελε στα Μάταλα της Κρήτης να γίνονται το καταφύγιο για τα μέλη του κινήματος. Το τι γινόταν στα καφενεία, στα σπίτια, όπου υπήρχαν άνθρωποι δεν λέγεται. Οι Χίπις που σίγουρα είχαν πληροφορηθεί τα σχετικά για την κοινωνία, δεν πτοήθηκαν και επέλεξαν τα Μάταλα για να πραγματοποιήσουν το πρώτο τους συνέδριο με διεθνή εμβέλεια.

Στα Μάταλα λόγω της ιδιαιτερότητας του τοπίου ήταν λογικό να θέλουν να βρεθούν άνθρωποι με μια διαφορετική από τη συνηθισμένη νοοτροπία. Όταν έκαναν την εμφάνισή τους οι πρώτοι Χίπις, οι οποίοι έφτιαχναν το φαγητό στις σπηλιές όπου έμεναν, απολάμβαναν τα υπέροχα νερά της νότιας Κρήτης και το βράδυ τραγουδούσαν μελαγχολικά έως λυπητερά τραγούδια, ο κοινωνία τους κατηγορούσε για χρήση ναρκωτικών, για όργια κτλπ. Όλα αυτά όμως δεν είχαν καμιά σχέση με τους αληθινούς οπαδούς του κινήματος. Οι άνθρωποι αυτοί στα Μάταλα έβρισκαν τη μαγεία και τη δύναμη της αγνής φύσης που ήταν μακριά από τον τεχνητό πολιτισμό. Ήθελαν να διερευνήσουν τα μύχια της ανθρώπινης ψυχής και αυτό γινόταν πολύ αρμονικά σε εκείνον τον τόπο.Τα ενδιαφέροντά τους δεν άγγιζαν πολιτικά ζητήματα ή τα όποια κοινωνικά της εποχής.

Προσωπικά το ύφος των Χίπις απ' όσα έχω διαβάσει, απ' όσα μου έχουν αφηγηθεί, απ' όσα έχω δει μου αρέσει...Αυτή η ιδιαιτερότητα κρύβει αυθεντία σε αντίθεση με την καθώς πρέπει κοινωνία που βυθίζονταν ανέκαθεν στην υποκρισία.

Για την ιστορία, τα Μάταλα ξανάρθαν στην επικαιρότητα πριν δέκα χρόνια με αφορμή ένα βιβλίο της Γερμανίας που εκδόθηκε σχετικά..

Το βιβλίο Mythos Matala / The Myth of Matala [Balistier Verlag, Mähringen 2011] του Arn Strohmeyer, ο οποίος γεννήθηκε  στο Βερολίνο το 1942 κι είχε επισκεφθεί τα Μάταλα το 1967. Έτσι σκέφθηκε και αποφάσισε τη συνεργασία  με τον εκδότη Thomas Balistier  (λάτρης κι ο ίδιος της Ελλάδας, της Κρήτης)  κι έτσι δημιούργησαν ένα δίγλωσσο λεύκωμα με φωτογραφικό υλικό της δεκαετίας '60- '70 από εκείνη την λατρεμένη παραλία του Λιβυκού Πελάγους.

 Υ.Σ Οι φωτογραφίες με τα λουλούδια προέρχονται απο διαδικτυακή πηγή και οι φωτογραφίες των Χίπις από το αρχείο συγγενικού μου προσώπου (υπάρχουν και στο διαδίκτυο).

Ταξιδεύοντας στην Αθήνα της δεκαετίας του '70 (αυτοκίνητα και οικόπεδα).

 Αυτοκίνητα και οικόπεδα στην Αθήνα της δεκαετίας του '70...το ταξίδι συνεχίζεται.

 

 Όπως λένε πολίτες που ήταν σε ηλικία να θυμούνται, σύμφωνα με βιβλία και διάφορα συγγράμματα, από τις αρχές της ως άνω δεκαετίας, η εμφάνιση των αυτοκινήτων στην πόλη γινόταν ολοένα και πιο έντονη, ο αριθμός τους αυξανόταν αλματωδώς και πολλοί ήταν αυτοί που έλεγαν, πως η πόλη θα πνιγεί απ' τα αμάξια.Στους δρόμους, κυρίως στους κεντρικούς, η κίνηση ήταν μεγάλη και τα κορναρίσματα έμοιαζαν καταστροφικά για την ατμόσφαιρα..Η αλήθεια είναι ότι σύμφωνα με τα αποτελέσματα των σχετικών στατιστικών, ερχόταν η επιβεβαίωση των λόγων των πολιτών.

 

Η τότε κυβέρνηση για να βοηθήσει στη λύση του  προβλήματος έβαζε στα σχέδια τα οποία πραγματοποιούσε, νέους δρόμους.Επίσης προχωρούσε στην αποπεράτωση του δρόμου Κορίνθου-Πάτρας και σύμφωνα με στοιχεία της εποχής είχε διατεθεί το χρηματικό ποσόν των 550.000.000 δραχμών, το έτος 1969. Από ειδικούς μετά από χρόνια ειπώθηκε ότι το έργο είχε σχεδιαστεί με λάθη που δεν λύθηκαν ποτέ..Δεν είμαι ειδική γι' αυτό και δεν μπορώ να το κρίνω.Άλλωστε σκοπός του ταξιδιού αυτού...είναι η παρουσίαση εκείνης της εποχής κι όχι οι αφορισμοί ή οι έπαινοι.

Σχετικά με τον αριθμό των αυτοκινήτων, σύμφωνα με γραπτές πηγές το 1954 όλα τα αυτοκίνητα (επιβατηγά, λεωφορεία,φορτηγά)  στην Ελλάδα ήταν 39.346 και το 1970 έφταναν τα 300.000.

Οικόπεδα!!

Στην δεκαετία του '60 άρχισε το ενδιαφέρον των κατοίκων της πρωτεύουσας για την αγορά κάποιου οικόπεδου στις περιοχές που αποτελούσαν τότε, εξοχή!Στη δεκαετία στην οποία αναφερόμαστε το ενδιαφέρον συνεχίστηκε σε πιο έντονο ρυθμό. Όλο και περισσότεροι ήταν αυτοί που αναζητούσαν κάποιο καλό οικόπεδο ώστε να εξασφαλίζουν τις διακοπές τους αλλά και ως παρακαταθήκη για τους απογόνους τους. Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι όσο τα αυτοκίνητα αυξάνονταν και η ατμόσφαιρα έχανε το οξυγόνο της, με τον αττικό ουρανό να γκριζάρει αρκετές φορές, τόσο η λύση της εξοχής έστω για κάποιες μέρες τον χρόνο έμοιαζε η κατάλληλη διέξοδος.

Οι κάτοικοι που όλο και περισσότεροι γίνονταν, τόσο περισσότερο αναζητούσαν κάποιο οικόπεδο σε αντιμετωπίσιμη τιμή.  Ήταν πολλοί οι έμποροι της γης τότε, μια ειδικότητα που έβρισκε πρόσφορο έδαφος την ανάγκη για λίγη ποιότητα ζωής των κατοίκων. Τότε κάποιοι χωρικοί πούλαγαν σε πολύ χαμηλές τιμές μεγάλες εκτάσεις για να ικανοποιήσουν διάφορα δικά τους θέματα ή μ' αυτόν τον τρόπο να βοηθήσουν την οικογένειά τους. Έτσι οι έμποροι δεν άφηναν τις ευκαιρίες να πάνες χαμένες και αφού αγόραζαν τις μεγάλες εκτάσεις με χαμηλό χρηματικό ποσό, τις μοίραζαν σε μικρότερα τεμάχια και φυσικά το κέρδος τους ήταν πολλαπλάσιο. Οι περιοχές αυτές για τις οποίες οι αγγελίες έπαιρναν και έδιναν που λέει ο λαός, ήταν το Δήλεσι με τα πανοραμικά οικόπεδα δίπλα στο κύμα, η Ανάβυσσος με εξαιρετικά οικόπεδα σε τιμές απίστευτα χαμηλές, το Λαγονήσι, η Αυλίδα και άλλα μέρη ακόμη.

Επίσης, δελεαστικές ήταν οι ευκαιρίες για την απόκτηση πολυκατοικίας ή για το χτίσιμο αυτής, σε περιοχές όπως η Νέα Σμύρνη, το Παλαιό Φάληρο, η Αγία Παρασκευή, η περιοχή Γύζη (Γκύζη) όπου οι γραφικές μονοκατοικίες με τους κήπους μοσχοβολούσαν κι ανθούσαν.Οι κατασκευαστές θησαύρισαν τότε μέσω του δικαιώματος του τραγικού και καταστροφικού νόμου της αντιπαροχής, όπου δίνοντας το οικόπεδο ο ιδιοκτήτης θα αποκτούσε μεγάλο διαμέρισμα και κάποια άλλα για εισόδημα. Η μανία της ιδιοκτησίας αλλά ταυτόχρονα και της μελλοντικής εξασφάλισης ήταν η απόλυτη καταστροφή της ομορφιά της Αθήνας (και άλλων πόλεων βέβαια), η κατάλυση ενός μεγάλου τμήματος της ποιότητας της ζωής, η καταπάτηση της ελευθερίας του ατόμου..Όλα στον βωμό του χρήματος..Κοιτώντας γκραβούρες ή φωτογραφίες εκείνης της εποχής μπορεί κανείς εύκολα να συνειδητοποιήσει το λάθος που δεν διορθώνεται.. Πως να συγκριθεί η ζωή στη μονοκατοικία με τον κήπο και τα παιδιά να παίζουν, τους μεγάλους να κουβεντιάζουν με τους γείτονες με τα τσιμεντένια άχαρα κατασκευάσματα;Και τι κέρδισαν με τα παραπάνω χρήματα ή σπίτια οι άνθρωποι;Θαρρείς και παίρνουμε μαζί μας κάτι;

O έρωτας του χρήματος και της ιδιοκτησίας δεν είναι κάτι άλλο από την καταστροφή μας.
 

Δυο νέα ποιήματα του φθινοπώρου.

Χωρίς αμφισβήτηση όλες οι εποχές του έτους αποτελούν πηγή έμπνευσης, εσωτερικών αποκαλύψεων, πλοκής συναισθημάτων.

Έτσι συμβαίνει και με το φθινόπωρο που αποτελεί τη μετάβαση από το καλοκαίρι προς τον χειμώνα, από τις διακοπές, στη δουλειά, από το κλείσιμο των σχολείων στο άνοιγμα, όπως επίσης στην έναρξη του εκκλησιαστικού και εκπαιδευτικού έτους...οιωνοί αναγέννησης! Είναι το χρονικό διάστημα που η φύση περνά από την ξηρασία στην ποτιστική κατάσταση, που όλο το σύμπαν θα έλεγε κανείς ότι επαναπροσδιορίζεται.

Προσωπικά κάθε φθινόπωρο νιώθω πως γεννιέμαι ξανά μέσα απ' όλο αυτό το ιδιαίτερο στοιχείο που παράγει η φύση με το πρώτο δροσερό αεράκι , με το τρελό κυνηγητό που παίζουν τα σύννεφα.

Έτσι και τώρα προέκυψαν δυο ποιήματα τα οποία  παρουσιάζω από αυτή τη σελίδα.

Φθινοπωρινά ταξίδια

Όταν πέφτουν τα φύλλα

τα κλωνάρια γυμνά

δέρνονται στων ανέμων

τα δροσερά χέρια.

Η γη βάφεται

με μυριάδες αποχρώσεις

κι ο κόσμος χορεύει

μαζί τους καθώς στροβιλίζονται.

Αναστέλλονται οι αγάπες

που λούζονταν κάτω απ' τον ήλιο,

μα ανοίγουν οι αγκαλιές

για έρωτες που ανεξίτηλοι μένουν

στης καρδιάς, στου κορμιού,

τις μυστικές διαδρομές.

Όταν πέφτουν τα φύλλα

μια γόνδολα περιμένει

για ρεμβώδη ταξίδια

στη θάλασσα που σχηματίζουν

οι πρώτες βροχές.

Σύννεφα και χρώματα

Σύννεφα τρέχουν στον ουράνιο θόλο

άλλα χαριτωμένα κι άλλα απειλητικά.

Χρώματα απ' της μαγικής τούτης 

εποχής, τη συλλογή που οι αέρηδες

ανακατεύουν.

Γκρίζα ανοιχτόχρωμα, άλλοτε σκουρόχρωμα

σαν τους ανθρώπους που προσπαθούν συνεχώς 

να προλάβουν, όσα δεν σημαίνουν "ζωή'.

Πορτοκαλί μόλις που χαράζει

άσπρα λαμπερά τη μέρα,

σαν εκείνες τις ψυχές

που τρέφουν την ελπίδα 

και φωλιά πλέκουν για την αγάπη.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ανδραβίδα του νομού Ηλείας. Στην Πάτρα σε ιδιωτική σχολή σπούδασα Προγραμματισμό Η/Υ και Γραμματειακή Υποστήριξη. Ακολούθησα την στρατιωτική επαγγελματική πορεία και υπηρέτησα για είκοσι επτά χρόνια στον Στρατό Ξηράς, στο Υγειονομικό Σώμα. Παρακολούθησα μαθήματα στο τμήμα του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού στο ΕΑΠ απ' όπου αναγκάστηκα να διακόψω τη φοίτηση για πρακτικούς λόγους. Εδώ και είκοσι χρόνια παρακολουθώ σεμινάρια στον τομέα της ψυχολογίας καθώς και σε αντικείμενα ιστορίας - πολιτισμού. Είμαι μέλος σε έγκριτους πολιτιστικούς και λογοτεχνικούς φορείς. Ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου είναι αφιερωμένο στον εθελοντισμό στον πολιτιστικό και ανθρωπιστικό φορέα.Ο γραπτός λόγος αποτελεί μια μεγάλη αγάπη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Πάνω από είκοσι χρόνια δημοσιεύονται κείμενά μου, επιστολές, ποιήματά μου στον έντυπο και  στον διαδικτυακό τύπο. Το 2014 ήρθε η πρώτη μου τιμητική διάκριση με το Α βραβείο μελοποιημένης ποίησης και έως σήμερα ακολούθησαν αρκετές ακόμη. Έχω συμμετάσχει σε αρκετές ανθολογίες και περιοδικά. Στις αρχές του έτους κυκλοφόρησε η πρώτη μου ποιητική συλλογή "Ανατολή Ψυχής" από τις εκδόσεις ΚΕΦΑΛΟΣ.

Υ.Σ Όλα τα κείμενα ή ποιήματα που παρουσιάζω αποτελούν προϊόντα πνευματικής ιδιοκτησίας και προστατεύονται από τη σχετική νομοθεσία.Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά βέβαια στο όνομά μου,ως δημιουργού.

Σημ. Φωτογραφίες από τον μαγευτικό φθινοπωρινό Καναδά.

Ταξιδεύοντας στην Αθήνα της δεκαετίας του "70.Άνοιξη 1970.

 Πριν από λίγους μήνες παρουσίασα από αυτή τη σελίδα ένα αφιέρωμα στην Αθήνα της δεκαετίας του '50. Από σήμερα και με αφορμή το ταξίδι προς την αιωνιότητα του σπουδαίου μας μουσικοσυνθέτη θα πραγματοποιηθεί ένα οδοιπορικό στην Αθήνα της δεκαετίας του '70.Η αφετηρία είναι η άνοιξη του 1970.

Μετά το πραξικόπημα του 1967,ο Μίκης Θεοδωράκης είχε συλληφθεί το 1968, είχε αφεθεί ελεύθερος και ύστερα από λίγο καιρό τον συνέλαβαν πάλι (Αύγουστος του 1968).Ο τόπος τιμωρίας του ήταν ο Ωρωπός όπου το κελί αυτές τις μέρες είχαν την ευκαιρία να το επισκεφθούν οι πολίτες. Σ' αυτό το αφιέρωμα δεν κρίνω από καμία πλευρά τα πολιτικά φρονήματα. Οι γενιές εκείνες είχαν ιδανικά για τα οποία αγωνίζονταν και η γράφουσα ως άτομο δεν διακρίνεται από φανατισμό για τίποτα, από κάθε άνθρωπο και ρεύμα κρατά αυτά που αρμόζουν στις αρχές της.

 Στις 14  Απριλίου του 1970 η απελευθέρωση του ως άνω κρατούμενου ήταν το μεγάλο θέμα στον τύπο όπου τα πρωτοσέλιδα έγραφαν "Σε νοσοκομείο των Παρισίων ο Μίκης Θεοδωράκης".Η αλήθεια είναι ότι το γεγονός της απελευθέρωσης και η ανάγκη μεταφοράς του στο νοσοκομείο "Σωτηρία" λόγω της φυματίωσης (πολλοί κρατούμενοι έπασχαν από αυτή την ασθένεια), ήταν κάτι που είχε συγκινήσει τη Γαλλία αλλά και την Ευρώπη.

 

Στο αεροδρόμιο του Παρισίου τον περίμεναν πλήθος Ελλήνων και ξένων δημοσιογράφων αλλά και η Μελίνα Μερκούρη, την οποία χαιρέτισε φιλώντας της και τα μάτια της πλημμύρισαν από δάκρυα. Στην συνέχεια ο Μίκης Θεοδωράκης οδηγήθηκε σε νοσοκομείο της πόλης. Ο ίδιος έλεγε " Δεν έχω ακόμη πλήρη συνείδηση της ελευθερίας μου"..μετά από δύο χρόνια και έξι μήνες σχεδόν φυλακισμένος.

 

 

 1970 Ματαίωση της τρίτης πτήσης για τη Σελήνη

Εκτός του θέματος της αποφυλάκισης του μοναδικού μουσικοσυνθέτη μας που συζητούσε ο κόσμος, το 1970, ματαιώθηκε η τρίτη πτήση για τη Σελήνη, γιατί μια έκτακτη βλάβη στο διαστημόπλοιο θα έβαζε σε κίνδυνο τη ζωή των αστροναυτών.

Επίσης η κοινωνία βρισκόταν σε αναμμένα κάρβουνα όπως λέμε όταν υπάρχει αγωνία, καθόσον είχαν μια ελπίδα στην Έκθεση Επιτροπής Δικαιωμάτων, που είχε συνταχθεί με εντολή του Συμβουλίου της Ευρώπης, με σκοπό την σύντομη αποκατάσταση της Δημοκρατίας.

Ακόμη ένα θέμα της χρονιάς ήταν η αργοπορία των εγκαινίων της Εθνικής Πινακοθήκης που είχε επιβλέψει ο Μαρίνος Καλλιγάς. Η αργοπορία οφείλονταν στον θάνατο του υφυπουργού Προεδρίας Κ.Βοβολίνη.

Ανοιξιάτικες εκδηλώσεις.

Στην περιοχή της Νέας Σμύρνης υπό τη φροντίδα του Δήμου πραγματοποιήθηκαν πολιτιστικές εκδηλώσεις για την υποδοχή της άνοιξης με γιορτή κρασιού, αρματοδρομίες,παρουσίαση χορευτικών συγκροτημάτων και διάφορα άλλα.

Υ.Σ Οι φωτογραφίες προέρχονται από διαδικτυακή πηγή δίχως πνευματικά δικαιώματα.

H "Ανατολή Ψυχής" στην Ανδραβίδα, το χρονικό!

 Η "Ανατολή Ψυχής" στην Ανδραβίδα.

 

Ο Αύγουστος είναι ο μήνας που οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, τα παραδοσιακά δρώμενα κυριαρχούν στον Ελλαδικό χώρο καθόσον αποτελεί τον μήνα των διακοπών, τη χρονική περίοδο που κάθε γωνιά της χώρας μας πλημμυρίζει από μικρούς και μεγάλους. Πριν την εποχή του ιού τα πανηγύρια , κάτι μοναδικό στον κόσμο, ξεκινούσαν με το ηλιοβασίλεμα και τελείωναν με την ανατολή. Αυτός ο Αύγουστος ήταν με προληπτικά μέτρα μεν, καλύτερος από τον προηγούμενο δε..

Τον περασμένο μήνα κι εμείς οικογενειακώς βρεθήκαμε στη γενέτειρα, την Ανδραβίδα, μετά από μια γεύση αλμύρας Κυκλάδων κι άγριας με γαλήνιας ταυτόχρονα, ομορφιά Μάνης. Ο ιός μας είχε κρατήσει εννέα μήνες σχεδόν μακριά από τον τόπο μας και εννοείται πως οι δουλειές ήταν πολλές, όπως και η πίεση για διάφορα θέματα, μαζί βέβαια με την ανάγκη μιας αλλαγής. Η σκέψη μου μαζί με το ημερολόγιό μου ήταν πλήρη από όλα αυτά που έπρεπε να διευθετήσω, δίχως να υπάρχει κάπου χώρος για ενασχόληση με την "Ανατολή". Εδώ ταιριάζει το "όταν εσύ κάνεις σχέδια, ο Θεός γελάει".

 

 

 

Μια επίσκεψη στο κόσμημα για την περιοχή της Ηλείας (τουλάχιστον...), το συγκρότημα Fragos garden studios & events-Kyllni και η ανάρτηση από εμένα που ακολούθησε στο προφίλ μου στο face book, αποτέλεσαν το έναυσμα για την επίσημη παρουσίαση του πρώτου μου ατομικού εκδοτικού βήματος στην κωμόπολη όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα.

 

 

 

Η εν λόγω ξενοδοχειακή επιχείρηση που πλέον επισήμως αναλαμβάνει τη φιλοξενία εκδηλώσεων αφού διαθέτει έναν υπέροχο εξωτερικό χώρο, πεντακάθαρο,ασφαλή,περιποιημένο με λεπτομέρειες που σπάνια βρίσκει κανείς, ανήκει στον εκλεκτό μας οικογενειακό φίλο Κωνσταντίνο Φραγκοπανάγο, έναν άνθρωπο, υπόδειγμα για την ευγένειά του και την αρχοντιά του.Ένα πρόσωπο, τιμή για τον τόπο.

 

 

 

 

 

Η αναφορά στον υπέροχο αυτόν χώρο, συγκίνησε την επίσης εκλεκτή φίλη μου Όλγα Μπακοπούλου, μια πολυσχιδή προσωπικότητα με πολύ χαμηλό προφίλ σε σχέση με το βιογραφικό της, καθηγήτρια αγγλικών, κοινωνιολόγο,σεναριογράφο,συγγραφέα, φωτογράφο και ιδρύτριας της οπτικοακουστικής εταιρείας Photolexi (ίσως να μου διέφυγε κάτι..).Έτσι η Όλγα ενδιαφέρθηκε να έρθει στον τόπο μας αλλά και τόπο της, καθόσον έλκει καταγωγή από τον Πύργο.Λίγο πριν έρθει ένα μήνυμα που περιέγραφε τη σκέψης της άναψε την όμορφη φλόγα της συνάντησης του Σαββάτου της 28ης Αυγούστου 2021. Είναι γεγονός πως ως εξαιρετική σεναριογράφος και συγγραφέας είναι αδύνατον να μην γεννά ιδέες πολιτισμού και δημιουργικότητας.

 

Η "ΑΝΑΣΑ" αποτελεί το πρώτο μυθιστόρημα της Όλγας και το Lipstick το δεύτερο, το οποίο κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό. Έχω μελετήσει τα βιβλία της, έχω γράψει τις εντυπώσεις και τα σχόλιά μου.
 

 

 

 

 

Η Όλγα λοιπόν με την ιδέα της συνάντησης με έβαλε σε σκέψεις και σε διεργασίες, αφού ήμουν εντελώς απροετοίμαστη. Όχι μόνο χρόνο κενό δεν είχα, αλλά ούτε ενδύματα για εκδήλωση και φυσικά ούτε τεύχη της Ανατολής.  Μετά την πρώτη εσωτερική χαρούμενη βέβαια αναστάτωση, και κατόπιν συζήτησης με τον σύζυγό μου αποδέχτηκα την πρόταση, με την προυπόθεση πραγματοποίησης εάν υπήρχε δυνατότητα από πλευράς συγκροτήματος.Όντως ο Κωνσταντίνος δεν είχε προγραμματισμένη κάποια εκδήλωση κι άρχισε η προετοιμασία, καθόσον έμενε λιγότερο από μια εβδομάδα χρόνος για όλα τα σχετικά. Αξίζει να αναφερθώ στην άψογη συνεργασία με τον εκδοτικό οίκο "ΚΕΦΑΛΟΣ" και τον κ. Πλούταρχο Πάστρα, ο οποίος αν και όταν τον ενημέρωσα για το επερχόμενο γεγονός την πρώτη μέρα που είχε επανέλθει στο γραφείο μετά από τις διακοπές, σε ένα χρονικό διάστημα με το τυπογραφείο και τα βιβλιοπωλείο κλειστά, έκανε ότι μπορούσε και με προμήθευσε με τα τεύχη που μπορούσε μέσα σε μια μέρα.Το πολύ χαρούμενο ήταν ότι θα ερχόταν (ήρθε) ο Δημήτρης Μπιζάνος, ο σύζυγος και συνεργάτης στην Photolexi της Όλγας.Ανέλαβαν το οπτικοακουστικό μέρος και δεν ξέρω αν καταφέρω να τους προσφέρω κάτι γι' αυτή την σημαντική προσφορά. Ετοιμάστηκα λοιπόν για μια αυθεντική συνέντευξη - συζήτηση δίχως προετοιμασίες, πρόβες κι άλλα παρόμοια.Άλλωστε ο χώρος, η εποχή, εμείς όλοι οι εμπλεκόμενοι, ως άνθρωποι είμαστε απλοί κι αυθεντικοί.

 

Ο Κωνσταντίνος ως επιχειρηματίας όχι μόνο μου απάντησε καταφατικά στην ερώτησή μου για την δυνατότητα πραγματοποίησης της εκδήλωσης, αλλά αγκάλιασε την ιδέα προσφέροντας εγκάρδια όλα όσα χρειάστηκαν από τραπεζοκαθίσματα, ποτά και εδέσματα μέχρι τα άνθη της βραδιάς. Είναι γεγονός πως αισθάνομαι την ίδια συγκίνηση με την προσφορά του Δημήτρη και της Όλγας.

Εγώ έμενε να ανοίξω το σεντούκι της γιαγιάς, δηλαδή την ντουλάπα μου και να διαλέξω τραπεζομάντηλα για να διακοσμήσουμε τα τραπέζια. Έπρεπε να αγοράσω και φόρεμα, αλλά γι' αυτό δεν ταλαιπωρήθηκα καθόλου αφού το κατάστημα γυναικείων ενδυμάτων της Ανδραβίδας " ΝΟΤΑ" διαθέτει μια πλούσια και ποιοτική συλλογή.Έτσι απευθυνόμενη στην συμμαθήτριά μου Νότα, τακτοποιήσαμε και την εμφάνιση.

Ο φίλος, δημοσιογράφος της ιστορικής εφημερίδας "ΑΥΓΗ" Πύργου, Αντρέας Καπογιάννης αφιέρωσε δημοσίευμα για την εκδήλωση, κάτι πολύ ευγενικό εκ μέρους του.

Καταλυτικό ρόλο ανέλαβε οικειοθελώς ο σύζυγός μου Παναγιώτης Μαρκουτζής, ο οποίος ήταν συντονιστής - παρουσιαστής στην αρχή της εκδήλωσης και υπεύθυνος του μπουφέ στο τέλος!!

Επίσης σπουδαίο ρόλο είχε η βαφτιστήρα εν Ελλάδι, Μαρία - Μαγδαληνή. Με χαρά φρόντισε το χτένισμα της Όλγας καθώς και το δικό μου. Επίσης απήγγειλε ένα από τα πολυαγαπημένα μου ποιήματα που φωτογραφίζει τη μαμά μου κι εγώ δεν θα μπορούσα με τίποτα λόγω συγκινησιακής φόρτισης, να το απαγγείλω.

 

 Η Ηλεία φίλη μου, στρατιωτικός,ποιήτρια, μια παρουσία με έντονη εθελοντική και κοινωνική δράση στον Πύργο, Ευγενία Χριστοπούλου διάνθισε την βραδιά με μια έκπληξη που περιελάμβανε απαγγελία ενός ποιήματός μου και εξαιρετικά σχόλια για εμένα και το έργο μου. Στην Ευγενία ανήκουν δυο ποιητικές συλλογές η "Μελωδία της καρδιάς" και η πρόσφατη " Η Ιθάκη εντός μας..".

 

 

 

 

 

Ο Ηλείος φίλος και συγγραφέας, Πάνος Κούρβας μας χάρισε την έκπληξη με την ανάγνωση ενός εξαιρετικού κειμένου-σχολίων, περί της "Ανατολής.". Ο Πάνος έχει συγγράψει τα παρακάτω βιβλία και έχει διακριθεί πολλές φορές σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.

Ο Πάνος ήρθε κατευθείαν από την Ζάκυνθο όπου βρέθηκε για κάποια τιμητική διάκριση που έλαβε. Η Ευγενία με τον Πάρη ήρθαν από τον Πύργο.Τους ευχαριστώ ιδιαιτέρως και τους τρεις.

 

Υπέροχη και εύστοχη ήταν η αναφορά στον αδερφό μου Ανδρέα που είναι αφιερωμένη η "Ανατολή", με αφηγήσεις δυο σχολικών ιστοριών του, από τον φιλόλογο, ιστορικό,αρχαιολόγο κ.Ανδρέα Φουσκαρίνη και τη σύζυγό της καθηγήτρια κ. Διατσέντα Φανού - Φουσκαρίνη.Ειλικρινά τους ευχαριστώ θερμά.

 

 

Η ερωτήσεις προς εμένα από την Όλγα κατά την ώρα της συνέντευξης, ήταν τόσο μελετημένες που πραγματικά δεν άφησε κάποιο κενό, σε τέτοιο σημείο που της πρότεινα ακόμη μια ιδιότητά της, της δημοσιογράφου. Προσωπικά δεν περίμενα να τα καταφέρω να μιλήσω, μπροστά σε κοινό.Μάλλον το ταλέντο της μου ξεκλείδωσε τις σκέψεις σε συνδυασμό με τους θαυμάσιους καλεσμένους (ειλικρινά δίχως στοιχεία κολακείας ή υπερβολής), καταξιωμένους εκπαιδευτικούς, επιστήμονες, επαγγελματίες, που όλοι έντυσαν το περιβάλλον με μια ανεκτίμητη θετική αύρα.

 

 

Νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη προς όλους, για την απρογραμμάτιστη αλλά τόσο επιτυχημένη εκδήλωση. Το ευχαριστώ είναι κοινότοπο μα δεν βρίσκω άλλη λέξη. Όπως είπα και στο τέλος της συζήτησης "να είμαστε καλά όλοι και να ανταμώνουμε σε ευχάριστες καταστάσεις". Αυτό που μένει στους ανθρώπους είναι οι όμορφες στιγμές οι οποίες συνθέτουν το ψηφιδωτό των αναμνήσεων που μας κρατούν συντροφιά τις ώρες της προσωπικής μας περίσκεψης.

 

 

Λόγω των προληπτικών μέτρων κι από σεβασμό στον ευατό μας καθώς και στην ευρύτερη κοινωνία, δεν δώσαμε έμφαση στον αριθμό των παρευρισκομένων, με επίγνωση ότι πολλοί συμπολίτες  ίσως και να σχολιάσουν αρνητικά το γεγονός. Προτιμώ αυτό όμως παρά τον κλονισμό της υγείας των φίλων. Σημειώνω πως υπήρχαν οι ανάλογες αποστάσεις καθώς η χρήση αντισηπτικών και γαντιών στον μπουφέ.

 

Τέλος θερμές ευχαριστίες στον δημοσιογράφο της έγκριτης και ιστορικής εφημερίδας του Πύργου "ΠΑΤΡΙΔΑ" και σ' όλους τους αρμοδίους, για το πάρα πολύ όμορφο άρθρο της Δευτέρας στη στήλη περί πολιτισμού.

 

Τα συμπεράσματα από όλη την όμορφη κατάσταση που βιώσαμε είναι:

- πως ότι γίνεται δίχως πίεση έχει επιτυχία

- πως όταν ενώνεται η θετική ενέργεια (ευχές, προσευχές) το αποτέλεσμα είναι υπέροχο

-πως όταν δεν υπάρχει ανταγωνιστικότητα αλλά αμοιβαιότητα, όπως σεβασμός, εκτίμηση όλα μοιάζουν μαγικά

- πως όταν τα αγαθά της φιλίας και της αγάπης (του Θεού) φύεται σε ανθρώπους με βάθος ψυχής, καρποφορούν κι ανθίζουν

 

Ας μην λησμονούμε τη φράση του μεγάλου στρατηγού - αγωνιστή Μακρυγιάννη "είμαστε στο εμείς κι όχι στο εγώ" !!!Μόνο τότε μπορούμε να προχωρήσουμε.

 

Υ.Σ  Ζητώ συγγνώμη για οποιαδήποτε παράλειψη ή τυχόν λάθος.

 Ακόμη θα προστεθούν φωτογραφίες στο παρόν κείμενο όταν ετοιμαστούν από την Photolexi μαζί με το βίντεο.

Γυναικοκτονίες, το τραγικό φαινόμενο της εποχής.

Παρακολουθώντας τα κοινωνικά γεγονότα του τελευταίου καιρού,διαπιστώνουμε με βαθιά πικρία την δολοφονία γυναικών απ' τους συζύγους ή συντρόφους, νυν ή τέως. Η αλήθεια είναι ότι κι αυτού του είδους τα εγκλήματα γίνονταν ανέκαθεν αλλά τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί, η βία γενικότερα λαμβάνει καθημερινά ασύλληπτες διαστάσεις για τον απλό νου. Με τη δυνατότητα της διαδικτυακής ενημέρωσης τα νέα έρχονται σχεδόν άμεσα κι έτσι δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στα τεκταινόμενα σε ελληνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Ίσως η δημοσιότητα να ικανοποιεί τον κάθε νου στον οποίο φύεται η διαστροφή, με την έννοια της αναγνωρισιμότητας.

 

 

Το θέμα δεν επιδέχεται καμία δικαιολογία του ύφους η ψυχολογική κατάσταση του θύτη που δεν ήταν καλά,  αλλά είναι τραγικότατο και γεννά πολλά θύματα, τις οικογένειες και  τα παιδιά που μένουν πίσω ορφανά. Ως άνθρωπος με λυπεί κάθε μορφή βίας κι ως γυναίκα με αγγίζει πολύ το θέμα της βίας κατά των γυναικών. Έτσι συμβαίνει το τελευταίο χρονικό διάστημα με τα εγκλήματα αλλά και τους βιασμούς που καθημερινά λαμβάνουν χώρα στην ειδησεογραφία. Δυστυχώς τίποτα δεν είναι τυχαίο και πιστεύω πως τα παιδικά χρόνια που είναι τα καθοριστικά για πάρα πολλούς περιείχαν βία ή παραμέληση. Για άλλους, αστάθμητοι παράγοντες επέδρασαν στην πορεία και ο συναισθηματικός τους κόσμος ξεριζώθηκε ή κλονίστηκε.Αυτά τα αναφέρω για να τονίσω την τεράστια ευθύνη που έχουμε όλοι όσοι διαπαιδαγωγούμε παιδιά.

 

 Η πρώτη και σπουδαιότερη λέξη που πρέπει να τους μάθουμε και γύρω απ' αυτήν να χτίσουμε την ζωή τους, είναι η "Αγάπη". Όχι απλά να τους αναφέρουμε τον όρο, αλλά να επιβεβαιώνουμε μέσα από τη δική μας ζωή την ανεκτίμητη αξία του. Αγαπάμε τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπο σαν τον εαυτό μας, δηλαδή η αγάπη γεννά το ενδιαφέρον και τη φροντίδα όχι μόνο προς εμάς αλλά και στους άλλους. Με λύπη μου για ακόμη μια φορά θα αναφέρω ότι διαπιστώνω πως αρκετά αγόρια μεγαλώνουν για να έχουν τον ρόλο του δυνάστη συντρόφου ο οποίος για να επιτύχει τους στόχους του ή για να επιβληθεί στη σύντροφό του, δεν θα διστάσει να την χτυπήσει, να την ποδοπατήσει. Έτσι κάπως ξεκινάνε όλα..αφού το κακό είναι πίσω απ' την πόρτα όπως έλεγαν οι γιαγιάδες μας. Τι εξέλιξη θα έχει ένα αγόρι που την τρυφερότητα και την ρομαντική διάθεση, την ευγένεια, του τα παρουσιάζουν σαν χαρακτηριστικά που δεν τα έχουν οι άνδρες αλλά οι "άλλοι" (ότι πιο εξευτελιστικό για όσους εκφράζονται έτσι για συνανθρώπους μας βέβαια);O άνδρας είναι σκληρός, χτυπάει και βρίζει..

 

 

Πως θα εξελιχθεί όταν δεν του μιλάνε για την αγνή κι άδολη φιλία μεταξύ των δυο φύλων αλλά του λένε πως κάθε γυναίκα την βλέπουμε σαν το αντικείμενο που θα εκτονώσουμε τις σεξουαλικές ορμές; Πως θα φερθεί στην ερωμένη ή στην σύζυγό του όταν του παρουσιάζουν την γυναίκα σαν δούλα, σαν κατώτερο ον; Απαιτείται επανέλεγχος της συμπεριφοράς μας και του τρόπου διαπαιδαγώγησης ώστε να προσφέρουμε στην αλλαγή της κοινωνίας. Στη συνέχεια η μεγάλη μου ένσταση χρόνια τώρα είναι η αδιάφορη θέση των τρίτων ή παρατηρητών, των γειτόνων, των συγγενών, των συναδέλφων, των αγνώστων στον δρόμο, όταν γίνονται αυτόπτες ή αυτήκοοι μάρτυρες σε περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας. Όταν γνωρίζουμε τέτοιες περιπτώσεις και δεν βοηθάμε μέσω των τρόπων που μας δείχνουν οι νόμοι, απλά συμμετέχουμε κι εμείς στην καλλιέργεια του μελλοντικού εγκλήματος. 

 

 Μπρος στην ανθρώπινη ζωή, στα παιδιά που βασανίζονται ζώντας τέτοιες καταστάσεις, στους ηλικιωμένους γονείς που υποφέρουν ένα, δυο και όσα χρειαστούν ανώνυμα αν όχι για ευνόητους λόγους επώνυμα τηλεφωνήματα στις αρμόδιες αρχές είναι το κουμπί της σωτηρίας. Ως αρμόδια αρχή θεωρώ και εθελοντικούς φορείς που ασχολούνται με το θέμα. Προσωπικά δεν θα μπορούσα να ησυχάσω σαν άνθρωπος, αν άκουγα έναν συνάνθρωπο να υποφέρει φωνάζοντας, εκλιπαρώντας για βοήθεια, αν μια γυναίκα φέρει μώλωπες, αν παιδιά βγαίνουν στον δρόμο να ζητήσουν βοήθεια. Στις μέρες μας η πλειονότητα έχει τρομοκρατηθεί με την εμφάνιση του ιού λόγω του φόβου του θανάτου και αγνοεί τα βάσανα του διπλανού. Είναι δυνατόν να δηλώνουν κάποιοι Χριστιανοί να τρέμουν τον θάνατο όταν ο ίδιος ο Χριστός τον νίκησε κι ο δρόμος μας είναι η αιώνια ζωή;Είναι δυνατόν άνθρωποι που δηλώνουν ανθρωπιστές κι αυτοί να αδιαφορούν επίσης, όταν διατυμπανίζουν θεωρίες περί της θυσίας μας για τον συνάνθρωπο;Θλιβερό και μόνο!!Σε αντίθεση με τις απόψεις μου ακούω και διαβάσω διάφορες αχαρακτήριστες γνώμες όπως "έφταιγε κι εκείνη που του 'βγαζε γλώσσα, έφταιγε εκείνη που ήταν προκλητικά ντυμένη, που δεν τον σεβόταν και πολλά ακόμη". 

 

 

Ας σκεφτούν όλοι αυτοί πως θα αντιδρούσαν στο έγκλημα εναντίον του παιδιού τους ή κάποιου δικού τους προσώπου. Αν μια σχέση δεν γίνεται να συμβαδίζει η λύση ενός πολιτισμένου χωρισμού είναι η βέλτιστη. Όσο για τους άνδρες που γνωρίζουν την ψυχικά κλονισμένη υγεία τους οι οικείοι τους, καλό θα είναι να ενημερώνουν τα πρόσωπα ή τις οικογένειες αυτών που θα συνδεθούν. Πρέπει να το προσεγγίσουμε το θέμα με ενδιαφέρον όλοι μας και δεν χωράει εδώ "ό,τι είναι έξω απ' την πόρτα μας δεν μας ενδιαφέρει". Ο καθένας να αναλαμβάνει τις ευθύνες του περί μοιχείας, περί αλλαγής πλεύσης στις επιλογές του, περί βίαιης συμπεριφοράς. Επί του εν λόγω θέματος μεγάλο ρόλο έχουν οι νομοθέτες. Τέτοιου είδους εγκλήματα θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται άμεσα και διαφορετικά χωρίς πολλές αργοπορίες, δίχως ιδιαίτερη μεταχείριση καθόσον έτσι αποκτούν θάρρος οι επίδοξοι βιαστές ή εγκληματίες.

 

 Τι θα πει ο δικαστής στην μάνα που χάνει την κόρη της ή στο παιδί που ζει τον ξυλοδαρμό και τις απειλές με τα μαχαίρια και τα όπλα όταν μέσα σε λίγα χρόνια ο δολοφόνος είναι έξω, ανασαίνει και χαίρεται τη ζωή;Τι θα πουν στην κοινωνία που η κατάσταση τη φορτώνει με φόβους και ανασφάλειες;Εν κατακλείδι όλοι έχουμε ευθύνη όταν μεγαλώνουμε άνδρες που τον ανδρισμό τους τον δείχνουν με βία, που αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει σε κάποια σπίτια και αδιαφορούμε,που όταν θιγούν τα οικονομικά μας συμφέροντα βγαίνουμε στον δρόμο αλλά εδώ σιωπούμε ή δεχόμαστε τις ιδιαζόντως ειδεχθείς πράξεις ως κάτι που συμβαίνει..Κάθε φορά οι ειδήσεις δίνοντας έμφαση σ' αυτά τα γεγονότα αποσυντονίζουν τον λαό.Κάθε φορά όλοι θρηνούμε για λίγο..Κάθε φορά όλοι ευχόμαστε αλλά μένουμε σ' αυτό δίχως να προσπαθούμε για να διαπαιδαγωγούμε σωστά τα παιδιά μας (αγόρια και κορίτσια), για να πιέσουμε τους αρμοδίους να αλλάξει η νομοθεσία.

Με σεβασμό