Δεκέμβριος του χειμώνα και των εορτών!

Ο ηλιόλουστος Νοέμβριος με τη ευλογία του Αγίου Ανδρέα, δίνει τη θέση του  και η 1 Δεκεμβρίου σε λίγο, θα είναι μαζί μας.

.

Η έλευση του δωδέκατου μήνα και τελευταίου σύμφωνα με το Γρηγοριανό Ημερολόγιο.

Η ετυμολογία του ονόματός του συνδέεται με την λατινική λέξη December, που προέρχεται από το decem το αριθμητικό δέκα.Αυτό γιατί στο ρωμαϊκό ημερολόγιο (αρχαίο δεκάμηνο) ο Δεκέμβριος κατείχε την δέκατη θέση.

Όταν το προαναφερόμενο (ρωμαϊκό) ημερολόγιο συμπεριέλαβε τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο  έγινε δωδεκάμηνο.

Τότε ο εν λόγω μήνας πήρε την δωδέκατη θέση με την διατήρηση της προηγούμενης ονομασίας αν και ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Κόμμοδος τον 2ο αιώνα μ.Χ ήθελε να του δώσει την ονομασία Αμαζόνιος τιμώντας την σύζυγό του Βρουτίας που έμοιαζε στην ομορφιά των Αμαζόνων.

 

Στο Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος του Γεωργίου Δροσίνη στην σελίδα που αντιστοιχεί στον Δεκέμβριο βλέπουμε την ονομασία ΠΟΣΕΙΔΕΩΝ (12 Δεκ έως 10 Ιαν) καθόσον στην αρχαία Αθήνα ο Δεκέμβριος ισοδυναμούσε με το δεύτερο δεκαπενθήμερο του μήνα Μαιμακτηριώνα και το πρώτο δεκαπενθήμερο του μήνα Ποσειδεώνα (ως αφιέρωμα  θεό Ποσειδώνα).

Για τον λαό ο μήνας στον οποίο αφιερώνεται το κείμενο έχει διάφορες ονομασίες όπως άλλωστε γίνεται με όλους τους μήνες ανάλογα με τα καιρικά φαινόμενα, τις γιορτές, τις δουλειές που έχει ανάγκη η φύση.

 

ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ

Από το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ του 1932

Χριστουγεννάς, Χριστουγεννάρης, Χριστιανάρης
Αϊνικόλας, Χαμένος (λόγω των εορτών).
Από λαογραφικές πηγές και αναμνήσεις από συγγενή 95 περίπου ετών.
Ασπρομηνάς, Χιονιάς (λόγω των καιρικών φαινομένων).
Αυτόν τον μήνα για τους Ρωμαίους λάμβαναν χώρα δυο μεγάλες εορτές (δρώμενα).

Η πρώτη ήταν τα «Σατουρνάλια»  προς τιμή του θεού  Σατούρνους που αντιστοιχούσε στον Κρόνο των Ελλήνων. Μια γιορτή που γίνονταν θυσίες αλλά και ανταλλαγή δώρων.Θέση είχαν και τα τυχερά παιχνίδια.Αποτελούσε ένα δρώμενο ξεγνοιασιάς , συνάμα και χαράς. 

Τα Σατουρνάλια άρχιζαν στις 17 Δεκεμβρίου και διαρκούσαν έως τις 23 Δεκεμβρίου.

Η δεύτερη γιορτή ήταν του Βρουμάλια, η γιορτή του χειμερινού ηλιοστασίου που τιμούσαν τον Ήλιο ο οποίος ως θεότητα ήταν ταυτισμένη με τον Μίθρα των Περσών.Αυτή η γιορτή λάμβανε χώρα στις 25 Δεκεμβρίου.Σ' αυτήν την γιορτή όπως και στην προηγούμενη θυσίαζαν χοίρους που φυσικά κατανάλωναν.

 .....από τον τρόπο που εορτάζονταν οι δυο αυτές εορτές μπορούμε να αντιληφθούμε τις ρίζες των εθίμων μας και πως τίποτα δεν είναι τυχαίο...
25 Δεκεμβρίου εόρταζαν τον Ήλιο!!οι Χριστιανοί εορτάζουμε τον ήλιο του κόσμου!!!

Ο Δεκέμβριος είναι ο λαμπερός μήνας για τους Χριστιανούς!!Όχι για τα τεχνητά φώτα και λαμπιόνια αλλά γιατί αποτελούν την ενθύμηση του πιο τρανού γεγονότος του κόσμου, της Γέννησης του Χριστού που αποτελεί το ΦΩΣ όλων μας! 

Θα έλεγα, πως οι φωταγωγημένες διακοσμήσεις,είναι μια προσπάθεια της παρουσίασης του αληθινού νοήματος των Χριστουγέννων (έτσι ξεκίνησε...και σήμερα όποιος θέλει στολίζει...ανεξάρτητα πίστης και νοήματος).

Ο εορταστικός μήνας ανοίγει με εορτές και κλείνει επίσης με εορτές!!

Έχουμε τα γνωστά σε όλους Νικολοβάρβαρα όπως λέει ο λαός τις εορτές του  της Αγίας Βαρβάρας (4 Δεκεμβρίου), του Αγίου Σάββα (5 Δεκεμβρίου) και του Αγίου Νικολάου (6 Δεκεμβρίου).
Ακολουθεί η εορτή της Αγίας Άννης, του Αγίου Σπυρίδωνα , του Αγίου Διονυσίου, της Αγίας Αναστασίας και αρκετές άλλες.

Λίγο πριν κλείσω το μικρό αφιέρωμα στον Δεκέμβριο, ρητά πάλι από το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ του Γεωργίου Δροσίνη του 1932.
**Γύρω γύρω του Χριστού η κορφή του χειμωνιού.
**Αν πρωιμίσει η μυγδαλιά κι ανθίσει το Δεκέμβρη,
βαρύς χειμώνας κι όψιμος θα 'ναρθη να μας εύρη.
**Χειμωνιάτικη γέννα, καλοκαιρινή χαρά.
**Βαρβάρα βαρβαρώνει,
Αινικόλας παραχώνει.

Εύχομαι ολόψυχα χαρούμενες γιορτές με αληθινό νόημα,
πλούσια σκέψη, ψυχές και σπίτια ανοιχτά (όσο μας επιτρέπει η κατάσταση),
Φως στον εσωτερικό μας κόσμο!!
και μακριά από εκφράσεις γκρίνια κι αχαριστίας!!
Ο Δεκέμβριος φέρει το Φως της Αλήθειας για κάθε άνθρωπο,
για κάθε σχέση!

 

Κλείνοντας...

 

Ποίημα  από τον Κωστή Παλαμά

 

 

Δεκέμβριος

Η μητερούλα στον κόρφο της κοιμίζει
Το ακριβό της, το μόνο της παιδί.
Έξω με χιόνια Δεκέμβρης τριγυρίζει,
Κι αυτή το σφίγγει, και σαν να τραγουδεί,
Σιγομιλάει με γέλιο και τρεμούλα,η μητερούλα:

"Άγιε Νικόλα, που ξέγνοιαστα χτενίζεις
Τ' άσπρα σου γένια ψηλά στον ουρανό,
Και πέφτουν κάτου σωρός και μας χιονίζεις,
Μην το κρυώσεις, λυπήσου τ' ορφανό.
Λαμπάδα τρέχω σ' εσέ ν' ανάψω κιόλα,
Άγιε Νικόλα!

Να ο Χριστός σου γεννιέται σε λιγάκι,
Που αγαπάει, μικρό μου, τα παιδιά.
Ζεστό σου φέρνει, καινούργιο φουστανάκι,
Και την ευχή του πιστή σου συνοδειά.
Κοιμήσου τώρα και θα 'ρθει στ' όνειρό σου.
Να ο Χριστός σου!

Κι αφού μας φύγει, δεν μας ξεχνά, θ' αφήσει
Στον Αϊ-Βασίλη για σε παραγγελιά
Χίλια παιγνίδια λαμπρά να σου χαρίσει
Και ζαχαράτα και χάδια και φιλιά.
Με τη χαρά σου η χάρη του θα σμίγει,
Κι αφού μας φύγει!

Τι θα μου μένει αν 'γράφθη μαύρη μέρα
Για να το χάσω από την αγκαλιά;..
Χωρίς παιδάκι τι είναι η μητέρα;
Χωρίς πουλάκι τι θέλει η φωλιά;
Αν μου πετάξει ας πέσω χαλασμένη...
Τι θα μου μένει!"