H ZYMH ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.ΔΙΗΓΗΜΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΠΥΛΛΙΟΝ.

Η ζύμη της αγάπης.

Ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα με αληθινά στοιχεία που συμπεριλαμβάνεται μαζί με μια συλλογή ποιοτικής ύλης στον περιοδική ΕΠΥΛΛΙΟΝ τ. 11 -12

Στης ζωής το πολυποίκιλο ταξίδι τα πρόσωπα, οι εικόνες, οι μελωδίες, οι γεύσεις, οι καταστάσεις συνθέτουν την πολύχρωμη τοιχογραφία που αποτελεί τον εσωτερικό μας κόσμο. Έτσι δημιουργούνται κι οι αναμνήσεις οι οποίες βρίσκονται μαζί μας σ’ όλη την επίγεια διαδρομή μέσα σε ένα χρυσοσκαλιστό μπαουλάκι μ’ έναν ολοκάθαρο καθρέφτη στο άνοιγμά του σαν αυτόν που έχουν οι νεράιδες των παραμυθιών. Εκεί ανατρέχουμε όλοι κατά το πέρασμα του χρόνου και ζούμε ξανά απ’ την αρχή, ονειρευόμαστε, παίρνουμε δύναμη.

«Μια εβδομάδα περίπου πριν την Γέννηση του Θεανθρώπου στόλιζαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο που άλλο στο κάλλος ίδιο δεν υπήρχε. Ήταν μια πλούσια κλάρα από κυπαρίσσι που τοποθετούσαν σε έναν σιδερένιο κάδο με χώμα κι απέξω τον περιτυλίγαν με εκείνο το χρυσαφί χαρτόνι των χριστουγεννιάτικων κατασκευών. Η συλλογή με τα στολίδια αποτελούνταν από τις παραδοσιακές κόκκινες, χρυσαφένιες, πράσινες, ασημένιες μπάλες, τις καμπανούλες με την κόκκινη κορδέλα, ένα άστρο βουτηγμένο στην χρυσόσκονη για την κορυφή και την φάτνη από χαρτόνι αλλά απόλυτα παραστατική. Μπροστά έστεκε ο Άη Βασίλης και δυο ελαφάκια από το ίδιο πλαστικό υλικό, αυτά που φουσκώνουν. Τον διάκοσμο του μικρού σπιτιού συμπλήρωναν οι γιρλάντες που συνηθίζονται στις γιορτές στα γνωστά χρώματα κόκκινες, πράσινες, μπλε, χρυσαφί, ασημί και βέβαια πάχνη με τεχνητό χιόνι στο δέντρο αλλά και τριγύρω.

Τα υφαντά με τα σχέδια από τη ελληνική φύση απλώνονταν για τις άγιες μέρες και στο τραπέζι το βυσσινί βελούδινο τραπεζομάντιλο που φιλοξενούσε έναν δίσκο με πλεκτό πετσετάκι και πάνω τα ποτηράκια του λικέρ σε ετοιμότητα για τυχόν επισκέψεις. Επίσης υπήρχαν τρεις πιατέλες στην σειρά με ευωδιαστούς κουραμπιέδες από φρέσκο βούτυρο και ανθόνερο, μελομακάρονα λουσμένα στο μέλι και στα καρύδια, δίπλες σε σχήμα φιόγκου και έντονες τις φουσκάλες από το τηγάνισμα.

 

  Το μικρό κοριτσάκι της οικογένειας ήταν πολύ τυχερό γιατί δεχόταν πακέτα με αξιοζήλευτα δώρα όπως τις συλλεκτικές εκδόσεις των παραμυθιών του Άντερσεν και των ιστοριών του Παπαδιαμάντη, την ιστορία του γνωστού Σκρουτζ  στην πιο σύγχρονη  έκδοσή της, μια σακούλα καραμέλες, γλειφιτζούρια, κούκλες με πλούσια μαλλιά και φανταχτερά φορέματα. Για το ενδυματολογικό μέρος  ένα ωραίο κατακόκκινο παλτό που μαζί με ένα βελούδινο γαλάζιο φόρεμα μ’ άσπρη δαντέλα στο γιακά και τα μαύρα λουστρινάκια παπούτσια συνέθεταν την γιορτινή του εμφάνιση. Η διαδικασία του ζυμώματος για το χριστόψωμο, του ψωμιού δηλαδή που θεωρούνταν απαραίτητο για το τραπέζι του μεσημεριού της Άγιας Μέρας ήταν απλή αλλά μεγαλειώδης, ήταν χωρίς πολλά υλικά αλλά με γεύση που όσα χρόνια κι αν περάσουν απ’ όσους το γεύτηκαν...έρχεται κάθε Χριστούγεννα τόσο γλυκιά και ξεχωριστή λες και το ζύμωναν άγγελοι εξ ουρανού. Η μάνα της οικογένειας το ζύμωνε με ιδιαίτερη αγάπη καθόσον το θεωρούσε ευλογία, σιγοψιθύριζε την άγια νύχτα και τα κάλαντα σ ’αυτήν τη φάση της διαδικασίας. Στην συνέχεια το έβαζε στην πινακωτή που την σκέπαζε με μια βαριά κουβέρτα και την τοποθετούσε δίπλα απ’ την ξυλόσομπα.

 

  Όταν “γινόταν” όπως έλεγε, όταν φούσκωνε δηλαδή, όταν ωρίμαζε η ζύμη ακολουθούσε η διακόσμηση με λίγο ζυμάρι που είχε κρατήσει. Σταύρωνε το καρβέλι πρώτα με το χέρι και του τοποθετούσε έναν σταυρό από ζυμάρι όπου στις άκρες το χάραζε στα δύο στρίβοντας αυτές τις απολήξεις να μοιάζουν σαν λουλούδι, στην μέση εκεί που ενώνονταν οι δυο λωρίδες του ζυμαριού τοποθετούσε μικρά ζυμαρένια τριανταφυλλάκια και φυσικά γύρω γύρω επάνω καρύδια κι αμύγδαλα. Όταν έβγαινε από τον φούρνο πέρναγε την επιφάνειά του με νερό για να γυαλίζει και να τρώγεται εύκολα η κόρα του. Το κοριτσάκι με τον κατά δεκαεφτά χρόνια μεγαλύτερο αδερφό του, αφαιρούσαν τα ψημένα καρύδια κι αμύγδαλα κρυφά απ’ την μάνα που όταν δεν είχαν φιλοξενούμενους γελούσε αλλά όταν το χριστόψωμο ήταν λειψό μπροστά στους ξένους όπως έλεγε, “έψελνε” την μικρή και τον μεγάλο.

Την μέρα των Χριστουγέννων η χωριάτικη κότα αυγολέμονο, το ψητό χοιρινό, η τυρόπιτα και τα τηγανιτά λουκάνικα είχαν την τιμητική τους. Της άρεσε η μουσική της μάνας και έβαζε χριστουγεννιάτικα τραγούδια στο κασετόφωνο σε γαλλική γλώσσα που ήταν η αγαπημένη της. Το σπιτάκι που δεν είχε τίποτα το πλούσιο από υλικά κι αρχιτεκτονική, ήταν πνιγμένο στα φυτά, στα πολύχρωμα άνθη, στα αρώματα της αρμπαρόριζας, του δυόσμου, του βασιλικού και στων εσπεριδοειδών τη φυλλωσιά όπου τα λεμόνια, τα πορτοκάλια, τα μανταρίνια ήταν ένα κέρασμα για όλη την γειτονιά, αποτελούσε παραδοσιακό στέκι, πνευματικό καταφύγιο και θαλπωρής συνάμα για φίλες της μικρής που μεγάλωναν σε πλουσιόσπιτα. Κυρίως το 12ήμερο πήγαιναν για να γευτούν τα παραδοσιακά εδέσματα και τις ιστορίες…μπροστά απ’  την ξυλόσομπα με τις γάτες να χουρχουρίζουν καθόσον στα δικά τους σπίτια με τα σκαλιστά έπιπλα, τις πολλές πορσελάνες και τα κρύσταλλα δεν έβρισκαν το κλίμα αυτό που αντανακλούν τα πάμφωτα μονοπάτια της ψυχής. Μια ανέμελη ιδανικότητα ένιωθε η παρέα των μικρών κοριτσιών και την βίωνε κάνοντας κάθε Χριστούγεννα σχέδια για την ζωή τους κάτω απ’  το τραπέζι που διαμόρφωναν σε «καλύβα» τοποθετώντας γύρω γύρω κουβέρτες πιασμένες με καρφίτσες στο βελούδινο τραπεζομάντιλο. 

Εκεί λοιπόν την παραμονή το βραδάκι της μεγάλης μέρας η μάνα του σπιτιού τους έδινε μαξιλάρια γιατί δεν φοβόταν μην τυχόν και λερωθούν όπως ήταν η κοινή νεύρωση σε πολλές απ’ τις νοικοκυρές, τους ετοίμαζε και πιάτο με γλυκά έπαιρναν τις κούκλες και τα παραμύθια …και περίμεναν τον Χριστούλη… ο οποίος ήδη φώλιαζε στις αγνές τους ψυχές, αφού αγαπούσαν τον κόσμο, αφού στην «καλύβα» τους σχεδίαζαν μια γη χωρίς σύνορα και στους ωκεανούς τεράστιες γέφυρες ώστε οι άνθρωποι να βλέπονται, τα παιδιά όλου του κόσμου να χορεύουν μαζί».

       Με τον καιρό κι αφού αυτά τα Χριστούγεννα μπήκαν στο μπαουλάκι των αναμνήσεων, συνειδητοποίησαν ότι στο μικρό σπιτάκι οι γιορτινές στιγμές ήταν σπάνιες, ήταν ανεκτίμητες γιατί όλα τα δημιουργούσε  Η ΖΥΜΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, της αληθινής κι ανόθευτης!

Πλέον όσα Χριστούγεννα κι αν ακολούθησαν σε μεγαλοπρεπή ξενοδοχεία και σε πλούσια σπίτια…μόνο η ενθύμηση εκείνων καταφέρνει να διαπλέει ήρεμα την απόσταση μεταξύ παρόντος και παρελθόντος…να ζυμώνει και το μέλλον..

ΜΑΖΙ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΥΧΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΝΑ ΓΕΜΙΖΕΤΕ ΜΕ ΟΜΟΡΦΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ, ΜΕ ΧΡΩΜΑΤΑ, ΓΕΥΣΕΙΣ, ΜΕΛΩΔΙΕΣ ΑΠΌ ΤΑ ΕΘΙΜΑ....ΤΟ ΜΠΑΟΥΛΑΚΙ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ!!!