Σαν ένα όνειρο που έλαμπαν τ' αστέρια!!

 

ΑΛΗΘΕΙΕΣ....

Ότι  αυτή η ζωή αποτελεί απλά ένα πέρασμα για την μετάβαση στην αιωνιότητα είναι αλήθεια!

Ότι δυστυχώς δεν το κατανοούμε ώστε να καλλιεργούμε λουλούδια  στην καρδιά ... αδελφοσύνης, δικαιοσύνης, ειρήνης και ότι άλλο αγκαλιάζει η Αληθινή Αγάπη αντί αγκάθια κακίας, ζήλιας, αδικίας, απανθρωπιάς, αχαριστίας..είναι κι αυτό αλήθεια.

Ότι το μόνο που χαράζει την παρουσία μας και ταξιδεύει ανά τα χρόνια είναι οι πράξεις μας ο καθρέφτης δηλαδή της ψυχής μας..και όχι η ματαιότητα της λάμψης των υλικών αγαθών ...η άλλη αλήθεια.

 

 Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΟΥ ΕΛΑΜΨΕ Τ' ΑΣΤΕΡΙ!

Πέρασαν σχεδόν σαράντα μέρες από εκείνη την Κυριακή που είναι η χειρότερη της ζωής μου εκ πρώτης όψεως και ως σκεπτικό απολύτως ανθρώπινο.

Απ' την άλλη ήταν η Κυριακή που έλαμψε το αστέρι ανάμεσα στο άσπρο σύννεφο που τον πήρε, καθόσον μια τόσο αθώα ψυχή, μια ψυχή που γνώριζε την αληθινή συγχώρεση, ένας άνθρωπος που έδινε στους πονεμένους ό,τι μπορούσε από το υστέρημά του και όχι από το περίσσευμα, που ευλαβούνταν τον Θεό από παιδί κι ως την τελευταία ώρα όπως φάνηκε.. μόνο έτσι μπορεί να πραγματοποίησε το ταξίδι στην αιωνιότητα!!

Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΟΝΟΣ

Ο πόνος είναι τεράστιος  κι είναι απολύτως φυσιολογικό καθόσον ήταν αλλά (θα είναι στην ψυχή μου ) ο μεγαλύτερος κρίκος απ''  τους τέσσερις..ο πόνος αναμοχλεύεται για όλα εκείνα που σχεδίαζα να δημιουργήσουμε μαζί το επόμενο καλοκαίρι.

Βέβαια όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει...
Για όλα υπάρχει λόγος και Εκείνος ξέρει πότε, ποιος και πως..
Ο πόνος δεν ξεπερνιέται απλά μαθαίνουμε να ζούμε, να συμβαδίζουμε με απουσίες όπως γίνεται και με τις παρουσίες..στην ζωή μας!
Σκεπτόμενη τον πόνο της Παναγίας οπλίζω με θάρρος την σκέψη και την ψυχή μου!κι έτσι πρέπει να κάνουμε όλοι μας.

 17 χρόνια μεγαλύτερός μου και με έβλεπε σαν παιδί...μόνιμος καυγάς μας..χαχαχα..συνειδητοποίησα βέβαια μέσα από τον ρόλο μου στην κοινωνία πως η αγάπη που μου έδωσε (υπερβολική σε σημείο εκνευρισμού) ήταν το δυνατότερο στοιχείο για τον χαρακτήρα μου, για την αυτοπεποίθησή μου, για την πορεία μου ...κι ίσως είναι αυτή που με έκανε να είμαι αυτό που είμαι και γνωρίζουν όλοι που με γνωρίζουν!!(χωρίς ίχνος εγωπάθειας....).

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 Όλο τον χρόνο αλλά κυρίως κάθε Χριστούγεννα ως την κύρια γιορτή των παιδιών!! ερχόταν από την Αθήνα γεμάτος πράγματα για μένα....θυμάμαι κάτι χρυσαφιά τσουβαλάκια με πολύχρωμες καραμέλες που γεύονταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς, κούκλες με φανταχτερά φορέματα και μπουκλωτά μαλλιά, αεροπλάνα, ρούχα, κορδέλες για τα μαλλιά αλλά το σπουδαιότερο....τις τελευταίες εκδόσεις απ' τα βιβλία μαζί με μολύβια και μπογιές που στο χωριό δεν υπήρχαν! 

ΠΟΣΑ ΕΔΩΣΕΣ..

Σήμερα στην τέλεση της επιμνημόσυνης δέησης κοιτώντας την φωτογραφία του....που ατένιζε το μέλλον με βλέμμα ζωηρό αρκετά χρόνια πριν..σκεφτόμουν πόσα έδωσε αυτός ο σπουδαίος για όσους τον γνώρισαν -σπουδαίες προσωπικότητες ανά τον κόσμο- νους, η διάνοια όπως τον έλεγαν..για την ιδιαίτερη πατρίδα - την γενέτειρα, για την Ελλάδα, για την Ορθοδοξία...

Πόσα δεν έδωσε για τον εαυτό του!!

ΣΚΕΨΕΙΣ

Σκεφτόμουν τα πολλά σε αριθμητικό νούμερο τηλεφωνήματα και μηνύματα από ανθρώπους άγνωστους σε εμένα οι οποίοι αυτό το διάστημα δεν σταμάτησαν να μου θυμίζουν την πάναγνη ψυχή του, τον αληθινό ανθρωπισμό του ....τα λόγια του Χριστού που ο Ανδρέας μας έκανε πράξη!

Άντεξε την υποκρισία σ' έναν χώρο που υπηρέτησε με λατρεία...τα φαρμακερά βέλη της κακίας από ευεργετηθέντες, από ανθρώπους που την λέξη ψυχή δεν την γνωρίζουν...

ΣΤΟΧΟΙ

Για όλα αυτά Ανδρέα μου με την βοήθεια του Θεού και εκείνων που σε αγάπησαν αληθινά μέσω του πνευματικού σου έργου θα ταξιδεύεις για πάντα και στην γη!!

Η μορφή σου θα υπάρχει στους νέους στην Αθήνα που έσωσες απ' την μάστιγα των ναρκωτικών...

στις μητέρες που αποτέλεσες επί χρόνια παρηγοριά για τα παιδιά που έχασαν..

στις οικογένειες που βοηθούσες έμπρακτα για την μνήμη των γονιών μας.. 

στους ασθενείς για τους οποίους έτρεχες σε "όλες τις πόρτες" προκειμένου να σωθούν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό..

στους νέους που έσωσες απ' την αυτοχειρία δείχνοντάς τους τον δρόμο του Φωτός...

Στους λογοτέχνες που περίμεναν να διαβάζουν τα κείμενά σου, σε προσωπικότητες που σε περίμεναν για να σε ακούσουν να μιλάς..και να σε μαλώσουν "γιατί θάβεσαι εκεί..." 

Στους φίλους σου σχεδόν επί μισό αιώνα τους Μητροπολίτες που σήμερα έκαναν κι αυτοί την επιμνημόσυνη δέηση.

Και άλλα πολλά για τα οποία νιώθω περήφανη για εσένα...για όλα που η ταπεινοφροσύνη σου δεν επέτρεπε ούτε σε εμάς να αναφέρουμε..αλλά πλέον ακολουθώ την συμβουλή ενός στρατηγού που είχα την τύχη να γνωρίσω "να λες Σοφία μου τα καλά σου..γιατί αν δεν τα λες εσύ κανείς δεν θα τα πει..και όχι μόνο, θα πατάνε σ' αυτά οι ανάξιοι...για να φαίνονται άξιοι.."
Έτσι λοιπόν!!ήρθε η ώρα που όλοι με τον καιρό θα μάθουν ακριβώς εκείνα που η καλοσύνη σου δεν επέτρεπε!!Είμαστε όλοι ίσοι οι άνθρωποι !!

ΑΠΟΥΣΙΑ

Να ξέρεις  πως θα μου λείψεις πολύ κι ας γκρίνιαζα γιατί με θεωρούσες παιδί..

Σου υπόσχομαι ότι ποτέ δεν θα σβήσει η φλόγα για την μελέτη και την γραφή, η λατρεία για τα βιβλία...αντίθετα που μέσα από την σκέψη σου ξεκίνησαν όλα όσα λέγαμε τον Σεπτέμβρη..δυναμικά και με μεγάλη όρεξη..

Την καλοσύνη σου όμως και την ανεκτικότητά σου δεν θέλω να την έχω....

Γι' αυτούς που σε πίκραναν εννοώ

....εύχομαι να είναι καλά και να συνειδητοποιήσουν την συμπεριφορά τους...

Δεν μπορώ όμως να τους χαμογελώ, δεν μπορώ να απαντώ στο ψεύτικο ενδιαφέρον..

Δεν μπορώ και δεν θέλω να κοιτώ προσωπεία!!!Απλά γιατί έμαθα να κοιτώ και να συνομιλώ με πρόσωπα!!!

Σε αγαπάω πολύ Ανδρέα μου!!!!αλλά ποτέ δεν θα έχουμε την τόσο πλούσια ψυχή σου!!

Σου έλεγα πάντα "δεν είναι όλοι καλοί"!!Ναι!!δεν είναι ...άλλο αν επιθυμούμε το καλό τους...