αν έχουμε κατανοήσει τον σκοπό της ύπαρξής μας!
αν έχουμε διερωτηθεί τι σημαίνει Άνθρωπος, ο όρος δηλαδή που μας χαρακτηρίζει !
αν ανησυχούμε που δεν μας αγγίζει ο πόνος των συνανθρώπων μας!
Σκέψεις συνεχείς από μια τραγική πραγματικότητα η οποία καθημερινά επιβεβαιώνεται!
Βέβαια υπάρχουν τα φωτεινά παραδείγματα ανθρώπων..που σ' αυτούς βασίζεται η ελπίδα για κάτι καλύτερο!
Διαβάζοντας κανείς στον ηλεκτρονικό τύπο πως αποφεύχθηκε τραγωδία όταν ένας άνδρας σκότωσε άλογο και απειλούσε να αυτοκτονήσει η πρώτη σκέψη που κάνουμε είναι πως πρόκειται για κάποιον παρανοϊκό ο οποίος είδε ένα άλογο στον δρόμο και έπραξε όπως περιγράφεται....στη συνέχεια στράφηκε κατά του εαυτού του όπως γίνεται σε παρόμοιες περιπτώσεις.
Προσωπικά μετά από μια μακρόχρονη πορεία ατομικού και ομαδικού εθελοντισμού σε πολύ δύσκολες καταστάσεις καθώς και της 20ετούς εμπειρίας μου από συνεχή σεμινάρια στην ψυχολογία, κάθε φορά που πληροφορούμαι για τέτοια θλιβερά γεγονότα αμέσως σκέφτομαι..."τι είναι αυτό που δεν πράξαμε ως άνθρωποι;" εννοώντας την εγκληματική πολλές φορές αδιαφορία των επονομαζόμενων ως τρίτων, των γειτόνων, των περαστικών, των συγγενών όλων όσων γνωρίζουν αλλά...αδιαφορούν, της κοινωνίας δηλαδή....
Τίποτα δεν είναι τυχαίο, κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται με όνειρο να υποφέρει, να καταστραφεί ή να καταστρέψει...η πορεία είναι αυτή που διαμορφώνει, διαφοροποιεί και αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά , τις καταστάσεις και όλα όσα έχουν ρόλο στην καθημερινότητα, στην εξέλιξή μας..
Επί του θέματος...και επειδή πληροφορήθηκα.. επειδή τυγχάνει να έχω γνωρίσει,να έχω συζητήσει και να έχω συνεργαστεί σε εθελοντική ομάδα με το κεντρικό πρόσωπο της τραγωδίας εκφράζω τη βαθιά μου θλίψη για τον κοινωνικό περίγυρο της περιοχής..που έβλεπε έναν άνθρωπο σε τραγική κατάσταση και δεν ανησύχησε, δεν πόνεσε, δεν ρίγησε γι' αυτόν...
Δεν γνωρίζουν όλοι πως με ένα απλό τηλεφώνημα στις αρμόδιες αρχές μπορεί να σωθούν άνθρωποι και άλογα, μπορούν να γιατρευτούν πολλές φορές οι πληγές της ψυχής..όμως οφείλουν ως άνθρωποι να ρωτήσουν και να μάθουν. Πως όταν φτάνει κανείς στο απονενοημένο βήμα της χρήσης όπλου τότε "κάποιος" σκέφτεται να τηλεφωνήσει στις αρχές;
Γιατί δεν το κάνει όταν βλέπει έναν άνθρωπο αποστεωμένο, χωρίς φαγητό, δίχως νερό, δίχως ανθρώπους γύρω του, έναν άνθρωπο ο οποίος ως εμφάνιση και ως συμπεριφορά έχει την εικόνα αυτή που εμπνέει κίνδυνο;
Γιατί να φτάνουν στα άκρα αυτά τα θέματα;
Ντρέπομαι και θλίβομαι...γιατί βρέθηκαν άνθρωποι από άλλες πόλεις να ξεκινούν μια συνεργασία προκειμένου να σωθεί ο αναφερόμενος συμπολίτης.
Ντρέπομαι γιατί η τοπική κοινωνία ή και συγγενείς εξ αίματος και εξ αγχιστείας αν υπάρχουν......όπως συμβαίνει κάθε φορά "φοβόταν το μπλέξιμο καλ..".
Μα όταν κάποιος συνάνθρωπος εμφανώς έχει διαταραγμένη συμπεριφορά (με ακραία χαρακτηριστικά) προσπαθεί να μας ζητήσει βοήθεια..να συνέλθει θέλει.
Μπορεί να φανταστεί κανείς έναν άνθρωπο χτυπημένο από τη ζωή...ο οποίος λάτρευε το αλογάκι του, στηριζόταν ψυχολογικά σ' αυτό, να έρθει στο σημείο να το σκοτώσει;
Μπορεί να φανταστεί έναν άνθρωπο που δεν ήθελε ποτέ να πληγώσει το ανήλικο παιδί του να φτάσει στον φόνο του αλόγου και στην αυτοχειρία;
Ειλικρινά θλίβομαι γιατί καθημερινά η πλειονότητα ...της αδιαφορίας τα άσματα ψιθυρίζει.
Θλίβομαι γιατί πολλοί γνωρίζουν τον αγώνα από την ασφάλεια και την άνεση του γραφείου και του υπολογιστή...
Θλίβομαι γιατί οι θεωρίες φιλοσοφικού και πνευματικού τύπου στις μέρες μας ανθίζουν..αλλά παραμένουν θεωρίες αφού όσο ανησυχούν για τα οικονομικά και την επίδειξη οι άνθρωποι δεν ανησυχούν για τους γύρω.
Μέσα από την "θλίψη" , απογοήτευση αυτή...υπάρχουν κι εκείνοι που ο ανθρωπισμός τους ανθίζει ολοένα και περισσότερο..μεταλαμπαδεύεται στις νέες γενιές...ώστε να μην σβήσει η ελπίδα..να μην έχουν όλοι την τύχη του ......
Είναι τα φωτεινά παραδείγματα -λίγα και εκλεκτά- εκείνων που αγωνίζονται στα στενά των ναρκωτικών, στους δρόμους των αστέγων, στα βήματα των ψυχοπαθών..που τους αγκαλιάζουν, τους προσέχουν και κάποιες φορές ανοίγουν το σπίτι και τους φιλοξενούν.
Με την ευχή να πάνε όλα καλύτερα για τον....με την ευχή το μικρό παιδί να μεγαλώσει με τις όσο το δυνατόν λιγότερες πληγές..
Με την ευχή κάποτε να λέμε Αγάπη και να το εννοούμε!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου