Περί καταξίωσης ο λόγος!

 

ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ (καταξιώνομαι, καταξιώθηκα....).

Μια λέξη η οποία χρησιμοποιείται συχνά και εννοεί την αναγνώριση ενός ατόμου ως άξιου στην κοινωνία.

Πολλές φορές οι άνθρωποι πίσω από την προσπάθεια για να καταξιωθούν κρύβουν την καθαρώς εγωιστική τάση της προσωπικής προβολής κι εκεί ελλοχεύει ο μεγάλος κίνδυνος για την περαιτέρω κοινωνική τους υπόσταση.

Δεν είναι κατακριτέα η προσπάθειά μας για καταξίωση, αρκεί ο απώτερος σκοπός να είναι η πρόοδος του κοινωνικού συνόλου και όχι οι ασταμάτητες υπερβολικές και οφθαλμοφανέστατες σε πολλές των περιπτώσεων προσπάθειες για αυτοπροβολή, πίσω από τις οποίες μπορεί να υποθάλπονται ..συμπλέγματα και άλλα.
Καταξιωνόμαστε στην κοινωνία μέσω της επαγγελματικής μας πορείας, μέσω φορέων που ασχολούμαστε, μέσω όλων αυτών προσφέροντας στο κοινωνικό σύνολο όταν οι πράξεις μας και οι πρωτοβουλίες μας γίνονται οι ρίζες για μια ζωή που αποτελεί παράδειγμα.

Όλα τα χρόνια παρατηρώ ανθρώπους οι οποίοι ξεκινώντας δουλειά, λαμβάνοντας μέρος στον εθελοντισμό κάποιου φορέα (μέσω εκπαίδευσης ή συγκεκριμένου ρόλου),ασχολούμενοι με τα κοινά στον τόπο τους, από την πρώτη στιγμή επιδιώκουν αρχηγικούς θώκους.

Έτσι αισθάνονται "καταξιωμένοι" γιατί από κάποιους γίνονται αποδεκτοί χωρίς να σκέφτονται ότι στην πορεία όλη αυτή η συμπεριφορά φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα.Χωρίς να σκέφτονται πως η απότομη λάμψη δεν είναι αυτή που διαρκεί.

Αρεκτοί επίσης προβάλλοντας το έργο των ενδιαφερόντων τους (δημιουργική γραφή,δημιουργώντας αντικείμενα και ό,τι άλλο)......αντί να φροντίσουν μέσω αυτού για το ταξίδι του πολιτισμού του τόπου τους και ως εκ τούτου να συνδράμουν στην κοινωνική προσφορά επιδιώκουν μέσω γνωριμιών την ατελείωτη αυτοπροβολή η οποία κουράζει το κοινό και στο τέλος μένει πάλι αυτή η ξαφνική λάμψη.

Για την δική μου κουλτούρα οι χειρισμοί αυτοί των δυνατοτήτων μας θεωρούνται λανθασμένοι.

Η καταξίωση χτίζεται με παρρησία και έρχεται μόνη της!!

Ο Επίκουρος, φιλόσοφος της ελληνικής αρχαιότητας,έδινε ως συμβουλή το  «λάθε βιώσας». Συμβούλευε  πως το καλύτερο είναι  να επιδιώκουμε να ζούμε στο περιθώριο, μακριά από την τριβή του συλλογικού ανταγωνισμού και γενικά την προσπάθεια για αναγνωρισιμότητα. Έτσι μπορούμε να διαφυλάξουμε κυρίως την ψυχική μας ηρεμία και ισορροπία.

Ο Γερμανός φιλόσοφος του 19 αιώνα  G. H. Friedrich Hegel διδάσκει πως ο άνθρωπος, γενικά, αποβλέπει όχι απλώς να ζει, να υπάρχει, αλλά κυρίως να αναγνωρίζεται η αξία του από τους συνανθρώπους του.

Όπως πάντα ακολουθώντας τον "παν μέτρον άριστον" πιστεύω ότι το βέλτιστο για τον κάθε άνθρωπο βρίσκεται κάπου στη μέση αν ζυγίσουμε τις απόψεις των προαναφερομένων φιλοσόφων αρκεί να συνειδητοποιήσουμε πως χρειάζεται να περάσουμε από διάφορα στάδια πριν το τελικό αποτέλεσμα.
Εξομολογήσεις από την εμπειρία μου!
..τα ξαφνικά συγχαρητήρια και τα μπράβο  δεν μου δημιουργούν χαρά..αντίθετα πιστεύω πως κρύβεται κάποια υποκρισία..
.. όταν γνωρίζουν ανακαλύπτοντας οι άλλοι το έργο ή τις ικανότητες και μετά εκφράζονται ευμενώς τότε πιστεύω πως είναι η  επισφράγιση της καταξίωσης που όπως προανέφερα έρχεται από μόνη της όταν πρέπει..
..μετά από πέντε χρόνια ως μαθήτρια σε κάποιον  σπουδαίο φορέα έχω την τύχη να ανήκω πλέον στα μέλη του και ακόμη να με συμπεριλάβουν οι αρμόδιοι στον τομέα "Προβλημάτων Γυναίκας και Παιδιού".
..κάπως έτσι αφήνω και το ταξίδι του αγαπημένου λογοτεχνικού τομέα...δεν έχω λόγο να επισπεύσω κάποια έκδοση ή εκδόσεις..θα έρθει όταν πρέπει. Ανέκαθεν προσπαθούσα με παρρησία για την σταθερή ανοδική πορεία χωρίς ενδιάμεσους, μόνο με τον αγώνα μου σεβόμενη όλους τους άλλους που σημαίνει πως δεν τρέχουμε για το δικό μας βιβλίο επειδή έτσι κάνουν όλοι.
Διατηρούμε τα πιστεύω μας και το ξεχωριστό της προσωπικότητάς μας!