H ποίηση αποτελεί μια από τις δυο βασικές κατηγορίες του λόγου.
Κατά τον Οδυσσέα Ελύτη " Η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της υπερηφάνειας".
Σύμφωνα με τον Βαλερύ "Η ποίηση είναι ανάπτυξη ενός επιφωνήματος".
Ο Στήβενς αναφέρει ότι "Η ποίηση είναι η αναζήτηση του ανεξήγητου".
Για τον Σεφέρη "Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα".Σύμφωνα με τον Τίτο Πατρίκιο " Η ποίηση είναι μια λύτρωση ατομική - αν όχι ανάδειξη. Μπορείς μιαν άκρη μόνο της αλήθειας να σηκώσεις, να ρίξεις λίγο φως στην πλαστογραφημένη σου ζωή".
Το αρχαιότερο είδος ποίησης είναι η επική. Δεν μπορεί να απαξιωθούν, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια που αποτελούν τους αιώνιους φάρους, για όλες τις γενιές.
Οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν ομοιοκαταληξία στα ποιητικά τους έργα, όπως πολλοί σημερινοί ποιητές. Είχαν όμως μέτρο κι αυτό ήταν το σημαντικό.
Για τη μορφή της μοντέρνας ποίησης αναφέρω κάποια λόγια από τον Τ.Σ. Έλιοτ "Ελεύθερος στίχος δεν υπάρχει. Υπάρχουν καλοί στίχοι, κακοί στίχοι και το χάος". Ακόμη "Όσο για τον ελέυθερο στίχο, δεν είναι ελεύθερος γι' αυτόν που θέλει να κάνει καλή δουλειά".Μελετώντας γενικότερα τον Έλιοτ, συμπεραίνω ότι ο ελεύθερος στίχος σε καμιά περίπτωση δεν οδηγεί στην κατάργηση του στίχου.Αντίθετα η μοντέρνα ποιητική γραφή, είναι ένας τρόπος πολύ απαιτητικός, καθόσον δεν στηρίζεται σε κάποιους συγκεκριμένους περιορισμούς.Χρειάζεται προσοχή γιατί μπορεί κάποιος να οδηγηθεί στην καθαρή πεζολογία, καθώς επίσης στην απλή διάταξη λέξεων.
Ομοιοκαταληξία ονομάζεται το χαρακτηριστικό δύο ή περισσότερων στίχων μια στροφής που τελειώνουν με ομόηχες λέξεις ή συλλαβές. Άρχισε να χρησιμοποιείται κατά τους Αλεξανδρινούς χρόνους. Η ομοιοκαταληξία λέγεται ρίμα και στην καθαρεύουσα "ομοιοτέλευτον". Υπάρχουν πολλά είδη αυτού του χαρακτηριστικού στην ποιητική γραφή.
Όταν ο ήχος είναι ίδιος μόνο στο τελευταίο τονισμένο φωνήεν.
Όταν περιλαμβάνει την τελευταία συλλαβή.
Όταν εκτείνεται και σε τμήμα της προηγούμενης συλλαβής.
Όταν περιλαμβάνει δυο συλλαβές.
Όταν εκτείνεται και σε τμήμα της προ-προηγούμενης συλλαβής.
Όταν περιλαμβάνει τρεις ολόκληρες συλλαβές.
Η διάκριση της ομοιοκαταληξίας γίνεται και σύμφωνα με τον τόνο της λέξεως που ομοιοκαταληκτεί και διακρίνεται σε οξύτονη, παροξύτονη, προπαροξύτονη.
Υπάρχει και η διάκριση σύμφωνα με τα ζεύγη ομοιοκαταληξίας των στίχων σε ζευγαρωτή, πλεχτή και άλλα.
Οι βάσεις της ποίησης βρίσκονται στη γνώση της γλώσσας, στη μορφή και το περιεχόμενο. Φυσικά η έμπνευση λειτουργεί σαν τη μαγική νεράιδα, αφού χωρίς αυτή δεν υπάρχει η δημιουργία.Τα σημεία στίξης δεν προσπερνούνται.Αντιθέτως, έχουν σημαντική θέση τόσο στην εμφάνιση του έργου όσο και στην κατανόησή του.
Η ποίηση ως λογοτεχνικό είδος, προυποθέτει το διάβασμα. Από τη θέση του σωστού αναγνώστη, οι κυψέλες της γνώσης μας, γεμίζουν και αυτό αποτελεί τεράστιο πλούτο για την εκδήλωση της γραπτής μας έκφρασης.
Στην εποχή μας οι ποιητές πολλαπλασιάζονται με ταχύ ρυθμό. Θα έλεγα, πως αυτό που πρέπει όλοι να θυμόμαστε είναι ότι τα τραγούδια των Μουσών δεν μετατρέπονται σε μια απασχόληση, σ' έναν τρόπο αυτοπροβολής. Γράφω οποιοδήποτε λογοτεχνικό έργο, σημαίνει εκφράζομαι, καταθέτω την ψυχή μου, θυσιάζομαι.Στην εποχή μας με τη δυνατότητα των δημοσιεύσεων που δίνει το διαδίκτυο, είναι εύκολο να παρασυρθούμε και να νιώσουμε ποιητές και συγγραφείς.Πριν από λίγο καιρό διαπίστωσα ότι κάποια κυρία παρουσίασε στη σελίδα της μέσω ενός ιστότοπου, ένα υποτιθέμενο άρθρο που είχε δημοσιευτεί σε κάποια εφημερίδα της Περιφέρειας, και αποτελούνταν κυριολεκτικά από την αντιγραφή τμημάτων κάποιων λογοτεχνικών βιβλίων. Παρόμοιες προβολές συμβαίνουν και με ποιητικά έργα. Η γνώμη μου είναι σταθερή στην αυθεντικότητα των ενεργειών μας. Δεν είναι μόδα η τέχνη του λόγου. Το δικό μου μπαουλάκι άνοιξε μετά από πάρα πολλά χρόνια και εξωτερίκευσε το περιεχόμενό του, χωρίς την παρέμβαση κανενός φίλου ή γνωστού, κάτι που θεωρώ ανεντιμότητα όταν γίνεται.Είναι παραπάνω από τραγικό να χρησιμοποιούμε γνωστούς για να δημοσιεύεται η δουλειά μας ή για να επιτυγχάνουμε διακρίσεις σε διάφορα δρώμενα.
Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο "ΓΡΑΜΜΑΤΑ Σ' ΕΝΑ ΝΕΟ ΠΟΙΗΤΗ" του RAINER M RILKE σε μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη.
" Ένας μονάχα δρόμος υπάρχει: Βυθιστείτε μέσα στον ευατό σας, αναζητήστε την αιτία που σας αναγκάζει να γράφετε, δοκιμάστε αν οι ρίζες της φυτρώνουν απ' τις πιο βαθιές γωνιές της καρδιάς σας. Εξομολογηθείτε στον ευατό σας: θα πεθαίνατε τάχα, αν σας απαγόρευαν να γράφετε;Τούτο, πρώτ' απ' όλα: αναρωτηθείτε, την πιο σιγηλή ώρα της νύχτας σας: "Πρέπει να γράφω;" Σκαλίστε βαθιά μέσα σας, να βρείτε την απόκριση. Κι αν η απόκριση τούτη, αντηχήσει καταφατικά, αν απέναντι στο βαθυσήμαντο τούτο ρώτημα μπορείτε να υψώσετε ένα στέρεο κι απλό: "Πρέπει", τότε πλάσετε τη ζωή σας, ακόμα και στην πιο αδιάφορη, την πιο άδειαν ώρα της, πρέπει να γίνει σημάδι και μάρτυρας αυτής της ορμής".......
Συνεχίζω μ' άλλο ένα απόσπασμα του προαναφερόμενου βιβλίου. "Διαβάζετε όσο μπορείτε λιγότερες αισθητικές και κριτικές μελέτες, γιατί ή είναι μεροληπτικές και μονόπλευρες απόψεις, απολιθωμένες και χωρίς νόημα πια μεσ' στην άψυχη αλυγισιά τους, ή είναι επιδέξια λεκτικά παιχνίδια, όπου σήμερα κυριαρχεί ή Α άποψη κι άυριο η αντίθετη. Τα έργα τέχνης ζουν μέσα σ' απέραντη μοναξιά, κι η κριτική είναι το χειρότερο μέσο για να τα ζυγώσεις.Μονάχα η αγάπη μπορεί να τα "συλλάβει", να τ' αγκαλιάσει, να σταθεί δίκαιη απέναντί τους"...............
"Καλλιτέχνης θα πει: να μη μετράς, να μη λογαριάζεις, να ψηλώνεις όπως το δέντρο, που δε βιάζει το χυμό του, που αδείλιαστο αψηφάει τις ανοιξιάτικες μπόρες, χωρίς να φοβάται μη δεν έρθει το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι έρχεται. Έρχεται, όμως, μονάχα για κείνους που ξέρουν να προσμένουν, ξένιαστοι και γαλήνιοι σα νάχανε μπροστά τους την αιωνιότητα. Κάθε μέρα πούρχεται και φεύγει μου φέρνει τούτη τη διδαχή -διδαχή πληρωμένη με πόνους, που τους χρωστώ, ωστόσο, χάρη: Υπομονή, αυτό είναι το μεγάλο μυστικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου