Σας παρουσιάζω τρία από τα δοκίμια που έχω συντάξει και δημοσεύτηκαν από το διαδικτυακό περιοδικό fractal το 2016.
Οι ιστορικές πηγές αναφέρονται σε έναν τόπο με κοσμοπολίτικη μορφή και μεγαλεία. Είχαν κτιστεί σπουδαία κτίρια επηρεασμένα από τη δυτική τεχνοτροπία. Εντυπωσιακές ήταν και οι εκκλησίες που κατασκευάστηκαν τότε, όπως του Αγίου Ιακώβου, του Αγίου Στεφάνου και της Αγίας Σοφίας όπου ανήκε στον γοτθικό ρυθμό κυρίως και στον ομορφότερο ναό της Ανατολής. Στην πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου κατέφταναν νεαροί Φράγκοι με σκοπό την εκπαίδευσή τους στις πολεμικές τέχνες. Επίσης άνθιζε το εμπόριο του μεταξιού από την Ανδραβίδα προς τη Φλωρεντία και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Η αλλαγή της κατάστασης ξεκίνησε από το 1380 όπου οι Φράγκοι έπαψαν να κυριαρχούν στην Πελοπόννησο. Συγκεκριμένα το 1432 η παρακμή γενικά ήταν πιο έντονη, με κάποια μνημεία να θυμίζουν την περίοδο της δόξας. Φτάνοντας η ιστορική αναδρομή στον 20 αιώνα, παρατηρείται γενικά καλή έως ανθηρή οικονομική κατάσταση στην περιοχή. Φυσικά με την παγκόσμια οικονομική κρίση συνδυαζόμενη με τα καιρικά φαινόμενα που κατέστρεψαν τις καλλιέργειες , άλλαξαν οι καταστάσεις, αφού επηρεάστηκαν αρνητικά. Ιστορική είναι και η σύνδεση της περιοχής της Ηλείας με το άλογο. Από την εποχή του Ομήρου και σε όλες τις μετέπειτα εποχές όλες οι αναφορές περιλαμβάνουν το πανέξυπνο, ξεχωριστό τετράποδο. Συγκεκριμένα στην Ανδραβίδα, κατά το πρώτο μισό του προαναφερόμενου αιώνα η εκτροφή των ίππων έφτανε σε αριθμό της 3.000 περίπου. Οι ειδικοί ερευνητές αναφέρουν, ότι πριν το 1920 οι φυλές προέρχονταν από ντόπιες και ξένες διασταυρώσεις. Με μέριμνα του Υπουργείου Γεωργίας, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, επιτεύχθηκε κάποια σειρά επί του θέματος της αναπαραγωγής. Χρησιμοποιήθηκαν επιβήτορες της φυλής Nonius, της Ουγγαρίας. Η προσπάθεια αυτή προχώρησε και από το 1927 οργανώθηκε ετήσια Ιππική Έκθεση που συνεχίζεται υπό την αιγίδα του Δήμου Ανδραβίδας -Κυλλήνης έως τις μέρες μας. Στα πανεπιστήμια σχετικά με τι φυλές των αλόγων, αναφέρεται η φυλή Ανδραβίδας καθώς και η φυλή Πηνείας. Οι ιδιοκτήτες των αλόγων και εδώ υποστηρίζω τις πληροφορίες λόγω προσωπικής μου άποψης, μπορεί να βίωναν με δυσκολίες και να στερούνται κάποια στοιχεία της καθημερινότητας, τα άλογά τους όμως τα είχαν πάντα με την τροφή και την περιποίηση που τους άρμοζαν. Η αναφερόμενη κωμόπολη, έδινε μια ζωντανή εικόνα στην καθημερινότητα, με καφενεία, ταβέρνες, βόλτες, τραγούδια και χορούς. Όλο το χρόνο ο κόσμος συμμετείχε στις πολιτιστικές διαδρομές, όπως την εορτή του Αγίου Κωνσταντίνου, την 8ήμερη ζωοπανήγυρη της Αγίας Σοφίας, τις αστείες αυτοφυείς…αμφιέσεις της αποκριάς, τα κούλουμα της Καθαράς Δευτέρας, τις ιπποδρομίες με το έθιμο της κουλούρας , τα θεατρικά δρώμενα από ομάδα του χωριού, τις χοροεσπερίδες, την μαντολινάτα, τον αθλητισμό. Αργότερα οι κυριακάτικες βόλτες ιδιαιτέρως τις γιορτές και το καλοκαίρι στην όμορφη πλατεία, ήταν το σήμα κατατεθέν για τις γυναίκες που κατά τις αρχές της περιοχής, δεν έβγαιναν σε καφενεία και ταβέρνες. Η αντίθεση με τη σημερινή κατάσταση της ιστορικής κωμόπολης είναι μεγάλη.. και εδώ βγαίνει το αχ! του αναστεναγμού απ’ όσους αγαπάνε ειλικρινά αυτόν τον τόπο. Ο χώρος που σώζεται κάποιο αξιόλογο τμήμα από τον άλλοτε μεγαλοπρεπή ναό της Αγίας Σοφίας και βρίσκεται στο κέντρο του χωριού, δεν είναι εύκολα προσβάσιμος για τον τουρισμό ,που μπορεί μόνο εξωτερικά της περιβόλου του να τον δει, καθόσον δεν υπάρχει η δυνατότητα κάποιου διαθέσιμου προσώπου από τις αρμόδιες αρχές. Η Ανδραβίδα από πλευράς υπηρεσιών εδώ και χρόνια καταρρέει. Η έδρα του Δήμου έχει μεταφερθεί σε κοντινό χωριό.. διατηρώντας κατόπιν αγώνων κάποιων συμπολιτών -ευτυχώς- το όνομά της στον τίτλο του Δήμου, ως την μηδαμινή τιμή στην ιστορική της αξίας. Το άλογο που αποτελούσε αναπόσπαστο μέλος των οικογενειών, ήρθε η ώρα που από αρκετούς χρησιμοποιείται ως τρόπος προβολής κ.λπ. Η ζωή δείχνει να κυλάει χωρίς ιδιαίτερη όρεξη, αντίθετα με τα χρόνια που προανέφερα, αφού τα διατιθέμενα μαγαζιά και επιχειρήσεις του τόπου δεν είναι προτιμητέα από τους ντόπιους. Αρκετά σημεία που αποτελούν ορόσημο για την εξέλιξη μιας περιοχής, οι οποίοι έχουν αδρανοποιηθεί στο θυσιαστήριο της μικροπολιτικής, της ψηφοθηρίας, των προστριβών που πηγάζουν όταν δεν κοιτάμε το καλό του τόπου μας και μόνο. Με την ευχή πάντοτε για το καλύτερο, ας στηρίξουμε την αισιοδοξία μας σε διάφορες ομάδες οι οποίες δραστηριοποιούνται με σκοπό το ταξίδι της παράδοσης και του πολιτισμού. Ελπίζοντας πάντα πως η ιστορία επαναλαμβάνεται, όχι μόνο προς την αρνητική της φορά αλλά και της αναζωπύρωσης καλύτερων στιγμών, με τη συνδρομή κάθε διαθέσιμου πολίτη ο οποίος βλέπει εκτός θέσεων και ρόλων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
* H Σοφία Αγραπίδη γεννήθηκε στην Ανδραβίδα. Είναι απόστρατος Υπαξιωματικός του Σ.Ξ. Αποφοίτησε από ΙΔ.ΙΕΚ ως Β.Λογιστή και Πρ. Η/Υ.Ο γραπτός λόγος αποτελεί ένα από τα ενδιαφέροντά της. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Άρθρα της δημοσιεύονται κατά καιρούς σε έντυπα και διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης.
Ο λόφος του Λυκαβηττού αποτελεί μια όαση στο κέντρο της Αθήνας. Το δάσος του, η ξεχωριστή πανίδα και χλωρίδα δίνει μια διαφορετική εικόνα στην καθημερινότητα της πόλης. Την άνοιξη ο βράχος κοκκινίζει από τις παπαρούνες, το φθινόπωρο και το χειμώνα στολίζεται από διάφορα άλλα αγριολούλουδα. Όλο το χρόνο οι κισσοί, οι φασκομηλιές, τα δεντρολίβανα στέλνουν μυρωδάτες ανάσες στις γύρω περιοχές. Τα κοτσύφια και τα αηδόνια συμμετέχουν στους περιπάτους των κατοίκων καθώς οι πολύχρωμες πεταλούδες μας οδηγούν στα μονοπάτια. Το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στην κορυφή του, με το ιδιαίτερο καμπαναριό γίνεται δημοφιλές σημείο φωτογράφισης όλο το έτος αλλά κυρίως το καλοκαίρι που οι τουρίστες πλημμυρίζουν το λόφο. Το εκκλησάκι του Αγίου Ισιδώρου που βρίσκεται στη δυτική πλευρά του βράχου, αποτελεί ένα από τα σπουδαία πνευματικά καταφύγια, ένα χώρο ξεκούρασης και ψυχικής ανάτασης. Βρίσκεται κυριολεκτικά σε σπηλιά του βράχου και η αυλή του θυμίζει μικρό χωριουδάκι. Επίσης άλλο σημείο του Λυκαβηττού που έχει καταγράψει πρόσωπα, δρώμενα και αναμνήσεις είναι το ανοιχτό θέατρο. Ξεχωριστή είναι η θέα από τον λόφο. Η Ακρόπολη, ο Πειραιάς, το Φάληρο, όλοι οι άλλοι λόφοι της Αθήνας τον κάνει να παραμένει ο πιο αγαπημένος περίπατος για όλους τους κατοίκους του κέντρου. Με λύπη διαπίστωσα πως τον τελευταίο καιρό, η ατμόσφαιρα είναι βεβαρημένη από την ύπαρξη σκουπιδιών που είναι διασκορπισμένα παντού στα μονοπάτια καθώς επίσης και στα σημεία που μπορεί να καθήσει κάποιος για να απολαύσει και να φωτογραφίσει την πόλη. Η πρόσβαση είναι εύκολη. Εκτός της πεζής διαδρομής των κατοίκων από τις γύρω περιοχές, λύση αποτελεί το ασφαλτοστρωμένος δρόμος που οδηγεί σχεδόν στην κορυφή του λόφου, το τελεφερίκ που ξεκινά από τις οδούς Αριστίππου και Πλουτάρχου και το αστικό λεωφορείο 060 που κάνει κυκλική διαδρομή από κεντρικές οδούς. Ο αγαπημένος μας λόφος όμως έχει τη δική του εντυπωσιακή ιστορία σύμφωνα με τη μυθολογία. Η θεά Αθηνά επιθυμούσε ο ναός της στην Ακρόπολη να είναι πιο κοντά στον ουρανό. Μια νύχτα που η καταιγίδες τρόμαζαν την πόλη, πήγε στο βουνό Πεντέλη και πήρε έναν πολύ μεγάλο βράχο για να τον τοποθετήσει έτσι ώστε να αυξήσει το ύψος του Ιερού Βράχου. Κατά τη μεταφορά του βράχου την πλησίασαν δυο πουλιά και της είπαν κάποια κακιά είδηση για μια υπόθεση. Έτσι καθώς ταράχτηκε, κάνοντας μια βιαστική κίνηση ο βράχος έπεσε ακριβώς εκεί που είναι ο Λυκαβηττός.
Ο Λυκαβηττός υποφέρει..
Η τουριστική περίοδος σχεδόν άρχισε. Οι τουρίστες που έρχονται στην Αθήνα επισκέπτονται αυτό τον ευλογημένο τόπο. Πως είναι δυνατόν να αποκομίσουν θετικά σχόλια βλέποντας το λόφου του κέντρου της Αθήνας “διανθισμένο” με σκουπίδια. Είναι ευθύνη όλων. Είναι δείγμα ασυνειδησίας να υπάρχουν καλάθια απορριμμάτων κενά και τα απορρίμματα πεταμένα τριγύρω. Ο λόφος είναι γεμάτος από σπασμένα γυαλιά, κουτάκια και μπουκάλια από ποτά. Απαιτείται ο συντονισμός της πολιτείας και του κράτους σε θέμα καθαριότητας αλλά και φύλαξης, γιατί πραγματικά αν συνεχιστεί η κατάσταση των ημερών….από όαση πρασίνου ο λόφος θα μεταμορφωθεί σε τεράστιο κίνδυνο της δημόσιας υγείας.
Ελπίζω σύντομα να βρεθεί λύση!
* H Σοφία Αγραπίδη γεννήθηκε στην Ανδραβίδα. Είναι απόστρατος Υπαξιωματικός του Σ.Ξ. Αποφοίτησε από ΙΔ.ΙΕΚ ως Β.Λογιστή και Πρ. Η/Υ.Ο γραπτός λόγος αποτελεί ένα από τα ενδιαφέροντά της. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Άρθρα της δημοσιεύονται κατά καιρούς σε έντυπα και διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης.
Η ιστορική ανεκτίμητη αξία της Αρχαίας Ολυμπίας, είναι παγκοσμίως αποδεκτή. Μια από τις σπουδαιότερες κοιτίδες του πολιτισμού και γενέτειρα των ολυμπιακών αγώνων. Ένας τόπος ο οποίος στον αρχαιολογικό χώρο αλλά και στην κατοικημένη περιοχή, θεωρείται ξεχωριστός εκτός όλων των άλλων και για την ιδιαίτερη αύρα του…ενεργειακός τόπος… το μεγαλείο που άφησαν οι θεοί. Για πολλούς ξένους τουρίστες, αποτελεί όνειρο ζωής η επίσκεψη και η παραμονή έστω για ένα βράδυ, όπως μας είπε πριν λίγες ημέρες ένας Ιταλός Καθηγητής Πανεπιστημίου , ο οποίος έφευγε απογοητευμένος για λόγους που θα σας αναφέρω παρακάτω. Επιθυμούν πολλοί ξένοι να ζήσουν σαν σε όνειρο.. αιώνες πριν, όταν ο τόπος άκμαζε, όταν οι άνθρωποι τιμούνταν με ένα κλαδί ελιάς. Έλληνες και ξένοι επισκέπτες συμπεριλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους, την επίσκεψη στο Μουσείο Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, το οποίο ιδρύθηκε από τον φίλαθλο, φιλότεχνο και φιλοτελιστή Γεώργιο Παπαστεφάνου -Προβατάκις, με 1η ημέρα λειτουργίας την 3η Σεπτεμβρίου 1961.Σ’αυτό το Μουσείο, βρίσκονται προς έκθεση, σπάνια αντικείμενα και ενθυμήματα της σύγχρονης ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων. Σε πρόσφατη επίσκεψή μου, που ήταν μια σημαντική ευκαιρία για να συζητήσω με κατοίκους στα πλαίσια μιας εργασίας σχετικά με έναν τομέα εκπαίδευσής μου, διαπίστωσα με ειλικρινή λύπη πως η ατμόσφαιρα του μοναδικού αυτού τόπου μοιάζει γκρίζα, καθόσον το προαναφερόμενο Μουσείο παραμένει κλειστό περίπου 5 χρόνια, αφού θεωρείται επικίνδυνο εξαιτίας ζημιών από κάποιο σεισμό. Επίσης ένα ακόμη δύσκολο σημείο είναι πως το Χωριό βιώνει μια κατάσταση στενάχωρη, χωρίς την κίνηση της τουριστικής περιοχής, με τους καταστηματάρχες απογοητευμένους. Αυτοί είναι οι λόγοι που ο Ιταλός τουρίστας μας μίλησε για την θλίψη που ένιωσε. Αυτοί είναι οι λόγοι που καθιστούν πικρή την κατάσταση της Αρχαίας Ολυμπίας. Ως Έλληνες οφείλουμε να συλλογιστούμε περισσότερο από άλλες εποχές, ότι το μόνο που μας έμεινε είναι τα ιστορικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά μας μνημεία, τα οποία πρέπει να μας δημιουργούν έμπνευση για πρόοδο και όχι ισοπεδωτικές συμπεριφορές.
Σαν απλός άνθρωπος που αγαπάει τον τόπο του αλλά και προσπαθεί για το καλό του, εκφράζω δημοσίως τις απορίες μου ως εξής: Αν είχε υποστεί ζημιά οποιαδήποτε υπηρεσία κάθε αρχής θα παρέμενε άλυτο το πρόβλημα για 5 χρόνια; Ποιος είναι ο λόγος που από τον εμπορικό δρόμο της Αρχαίας Ολυμπίας περνάνε οι μεμονωμένοι τουρίστες και όχι οι ομάδες των τουριστών που επισκέπτονται τον αρχαιολογικό χώρο, ερχόμενες από τα κρουαζιερόπλοια τα οποία εισέρχονται στο Κατάκολο και θα έδιναν ζωή, θα χρωμάτιζαν την ατμόσφαιρα, θα βοηθούσαν τις επιχειρήσεις; Είναι πασίγνωστο πως σε όλες τις χώρες τους κόσμου ακόμη και σ’ αυτές που δημιούργησαν τεχνητά αξιοθέατα, οι τουριστικοί δρόμοι είναι αυτοί που κρατούν ζωντανή την ατμόσφαιρα. Kλείνοντας, εύχομαι οι αρμόδιοι να ευαισθητοποιηθούν καθόσον δεν υπάρχει χρονικό περιθώριο για καθυστέρηση στα σοβαρά θέματα που προανέφερα, δεν μένει καιρός για συμπεριφορές αναλγησίας …. Η ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ του 2016 δεν αντιμετωπίζεται με αγάπη και ενδιαφέρον. Ως λαός είμαστε κληρονόμοι μιας ανεκτίμητης σε αξία, παγκόσμιας κληρονομιάς που σημαντικότατος κίονάς του είναι ο αναφερόμενος τόπος. Ως τελευταίες φράσεις προς όλους, λιγότερο ή περισσότερο υπεύθυνους… Είναι προς τιμήν μας να αγνοούμε τις πολιτιστικές μας καταβολές; Αξίζει η ενέργεια από εμάς τους ίδιους, του ξεφτίσματος των ιστορικών μας ριζών;
Δοκίμιο: «Ανδραβίδα»
Της Σοφίας Αγραπίδη // *
“Είναι η Ανδραβίδα η χώρα η λαμπρότερη, στον κάμπο του Μορέως ως χώρα γαρ απολυτή κοίτεται εις τον κάμπον, ούτε πύργους, ούτε τειχέα έχει κι’ αν όλω σ’αύτην κ.λπ».
Η Ανδραβίδα είναι μια όμορφη κωμόπολη στον κάμπο του Νομού Ηλείας και ανήκει στον Δήμο Ανδραβίδας – Κυλλήνης. Έχει άρτιο ρυμοτομικό σχέδιο και διανθίζεται από περιποιημένα σπίτια με ευωδιαστούς κήπους. Περικλείεται από πεδιάδα με εύφορους αγρούς. Οι ρίζες της σύμφωνα πάντα με τις ιστορικές πηγές, βρίσκονται στην εποχή προ της καταλήψεώς της από τους Φράγκους. Γενικά ό,τι γνωρίζουμε επίσημα, προέρχεται από κάποια ευρήματα και από το Χρονικό του Μορέως. Η ονομασία της κωμόπολης προυπήρξε της έλευσης των Φράγκων, οι οποίοι την ονόμαζαν Andreville. Κατά την εποχή της Φραγκοκρατίας αναφέρεται ως λαμπρή πόλη που βασίλευε στον κάμπο, χωρίς τείχη. Η πλεονεκτική της θέση αιτιολογεί απόλυτα, την επιλογή του Γουλιέλμου Σαμπλίτη, ο οποίος την όρισε ως πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου της Πελοποννήσου. Από τους ερευνητές δεν αποτελεί τυχαίο γεγονός αυτή η επιλογή που έγινε ανάμεσα σε αρκετές πόλεις όπως η Πάτρα, η Κόρινθος, το Άργος, το Ναύπλιο. Ήταν μια μικρή πόλη με πολλές ανέσεις. Μετά την κατάληψή της από τους Φράγκους, με γοργό ρυθμό και σε όλους τους τομείς, ήταν ξεχωριστή η ανάπτυξη αυτού του τόπου. Η Ανδραβίδα αποτέλεσε την επιλογή πολλών ανθρώπων και από μακρινότερες περιοχές, ως τόπος κατοικίας. Πριν την εγκατάσταση Ελλήνων από άλλα μέρη, είχαν κατοικήσει άνθρωποι από χώρες της Δυτικής Ευρώπης.Οι ιστορικές πηγές αναφέρονται σε έναν τόπο με κοσμοπολίτικη μορφή και μεγαλεία. Είχαν κτιστεί σπουδαία κτίρια επηρεασμένα από τη δυτική τεχνοτροπία. Εντυπωσιακές ήταν και οι εκκλησίες που κατασκευάστηκαν τότε, όπως του Αγίου Ιακώβου, του Αγίου Στεφάνου και της Αγίας Σοφίας όπου ανήκε στον γοτθικό ρυθμό κυρίως και στον ομορφότερο ναό της Ανατολής. Στην πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου κατέφταναν νεαροί Φράγκοι με σκοπό την εκπαίδευσή τους στις πολεμικές τέχνες. Επίσης άνθιζε το εμπόριο του μεταξιού από την Ανδραβίδα προς τη Φλωρεντία και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Η αλλαγή της κατάστασης ξεκίνησε από το 1380 όπου οι Φράγκοι έπαψαν να κυριαρχούν στην Πελοπόννησο. Συγκεκριμένα το 1432 η παρακμή γενικά ήταν πιο έντονη, με κάποια μνημεία να θυμίζουν την περίοδο της δόξας. Φτάνοντας η ιστορική αναδρομή στον 20 αιώνα, παρατηρείται γενικά καλή έως ανθηρή οικονομική κατάσταση στην περιοχή. Φυσικά με την παγκόσμια οικονομική κρίση συνδυαζόμενη με τα καιρικά φαινόμενα που κατέστρεψαν τις καλλιέργειες , άλλαξαν οι καταστάσεις, αφού επηρεάστηκαν αρνητικά. Ιστορική είναι και η σύνδεση της περιοχής της Ηλείας με το άλογο. Από την εποχή του Ομήρου και σε όλες τις μετέπειτα εποχές όλες οι αναφορές περιλαμβάνουν το πανέξυπνο, ξεχωριστό τετράποδο. Συγκεκριμένα στην Ανδραβίδα, κατά το πρώτο μισό του προαναφερόμενου αιώνα η εκτροφή των ίππων έφτανε σε αριθμό της 3.000 περίπου. Οι ειδικοί ερευνητές αναφέρουν, ότι πριν το 1920 οι φυλές προέρχονταν από ντόπιες και ξένες διασταυρώσεις. Με μέριμνα του Υπουργείου Γεωργίας, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, επιτεύχθηκε κάποια σειρά επί του θέματος της αναπαραγωγής. Χρησιμοποιήθηκαν επιβήτορες της φυλής Nonius, της Ουγγαρίας. Η προσπάθεια αυτή προχώρησε και από το 1927 οργανώθηκε ετήσια Ιππική Έκθεση που συνεχίζεται υπό την αιγίδα του Δήμου Ανδραβίδας -Κυλλήνης έως τις μέρες μας. Στα πανεπιστήμια σχετικά με τι φυλές των αλόγων, αναφέρεται η φυλή Ανδραβίδας καθώς και η φυλή Πηνείας. Οι ιδιοκτήτες των αλόγων και εδώ υποστηρίζω τις πληροφορίες λόγω προσωπικής μου άποψης, μπορεί να βίωναν με δυσκολίες και να στερούνται κάποια στοιχεία της καθημερινότητας, τα άλογά τους όμως τα είχαν πάντα με την τροφή και την περιποίηση που τους άρμοζαν. Η αναφερόμενη κωμόπολη, έδινε μια ζωντανή εικόνα στην καθημερινότητα, με καφενεία, ταβέρνες, βόλτες, τραγούδια και χορούς. Όλο το χρόνο ο κόσμος συμμετείχε στις πολιτιστικές διαδρομές, όπως την εορτή του Αγίου Κωνσταντίνου, την 8ήμερη ζωοπανήγυρη της Αγίας Σοφίας, τις αστείες αυτοφυείς…αμφιέσεις της αποκριάς, τα κούλουμα της Καθαράς Δευτέρας, τις ιπποδρομίες με το έθιμο της κουλούρας , τα θεατρικά δρώμενα από ομάδα του χωριού, τις χοροεσπερίδες, την μαντολινάτα, τον αθλητισμό. Αργότερα οι κυριακάτικες βόλτες ιδιαιτέρως τις γιορτές και το καλοκαίρι στην όμορφη πλατεία, ήταν το σήμα κατατεθέν για τις γυναίκες που κατά τις αρχές της περιοχής, δεν έβγαιναν σε καφενεία και ταβέρνες. Η αντίθεση με τη σημερινή κατάσταση της ιστορικής κωμόπολης είναι μεγάλη.. και εδώ βγαίνει το αχ! του αναστεναγμού απ’ όσους αγαπάνε ειλικρινά αυτόν τον τόπο. Ο χώρος που σώζεται κάποιο αξιόλογο τμήμα από τον άλλοτε μεγαλοπρεπή ναό της Αγίας Σοφίας και βρίσκεται στο κέντρο του χωριού, δεν είναι εύκολα προσβάσιμος για τον τουρισμό ,που μπορεί μόνο εξωτερικά της περιβόλου του να τον δει, καθόσον δεν υπάρχει η δυνατότητα κάποιου διαθέσιμου προσώπου από τις αρμόδιες αρχές. Η Ανδραβίδα από πλευράς υπηρεσιών εδώ και χρόνια καταρρέει. Η έδρα του Δήμου έχει μεταφερθεί σε κοντινό χωριό.. διατηρώντας κατόπιν αγώνων κάποιων συμπολιτών -ευτυχώς- το όνομά της στον τίτλο του Δήμου, ως την μηδαμινή τιμή στην ιστορική της αξίας. Το άλογο που αποτελούσε αναπόσπαστο μέλος των οικογενειών, ήρθε η ώρα που από αρκετούς χρησιμοποιείται ως τρόπος προβολής κ.λπ. Η ζωή δείχνει να κυλάει χωρίς ιδιαίτερη όρεξη, αντίθετα με τα χρόνια που προανέφερα, αφού τα διατιθέμενα μαγαζιά και επιχειρήσεις του τόπου δεν είναι προτιμητέα από τους ντόπιους. Αρκετά σημεία που αποτελούν ορόσημο για την εξέλιξη μιας περιοχής, οι οποίοι έχουν αδρανοποιηθεί στο θυσιαστήριο της μικροπολιτικής, της ψηφοθηρίας, των προστριβών που πηγάζουν όταν δεν κοιτάμε το καλό του τόπου μας και μόνο. Με την ευχή πάντοτε για το καλύτερο, ας στηρίξουμε την αισιοδοξία μας σε διάφορες ομάδες οι οποίες δραστηριοποιούνται με σκοπό το ταξίδι της παράδοσης και του πολιτισμού. Ελπίζοντας πάντα πως η ιστορία επαναλαμβάνεται, όχι μόνο προς την αρνητική της φορά αλλά και της αναζωπύρωσης καλύτερων στιγμών, με τη συνδρομή κάθε διαθέσιμου πολίτη ο οποίος βλέπει εκτός θέσεων και ρόλων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
* H Σοφία Αγραπίδη γεννήθηκε στην Ανδραβίδα. Είναι απόστρατος Υπαξιωματικός του Σ.Ξ. Αποφοίτησε από ΙΔ.ΙΕΚ ως Β.Λογιστή και Πρ. Η/Υ.Ο γραπτός λόγος αποτελεί ένα από τα ενδιαφέροντά της. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Άρθρα της δημοσιεύονται κατά καιρούς σε έντυπα και διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης.
Άρθρο: Μια μεγαλοπρεπής Φράγκικη Εκκλησία!
Της Σοφίας Αγραπίδη // *
Η Ανδραβίδα, κωμόπολη του Νομού Ηλείας, κατά την εποχή της Φραγκοκρατίας υπήρξε η πρωτεύουσα του Πριγκιπάτου τη Αχαΐας. Πριν ακόμα καταληφθεί από τους Φράγκους (1205-1433 μ.Χ), η Ανδραβίδα αποτελούσε την έδρα του Βυζαντινού Διοικητή. Ένα από τα σημαντικά μνημεία της περιοχής που δηλώνει με τη μεγαλοπρεπή παρουσία του, την περασμένη δόξα αποτελεί ο φράγκικος ναός της Αγίας Σοφίας, που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Το χτίσιμο του ναού χρονολογείται περίπου το 1230 μ.Χ. Κατά τις πηγές αναφέρεται πως χτίστηκε από τον Γοδοφρείδο Α Βιλεαρδουίνο και ήταν η μεγαλοπρεπέστατη εκκλησία στον Ελλαδικό χώρο. Χρησιμοποιούνταν ως χώρος απόδοσης τιμής και λατρείας στον Θεό αλλά και ως χώρος συνεδριάσεων του πρίγκιπα και τον βαρόνων.Το κτίσμα που σώζεται αποτελείται από το ιερό και δυο παρεκκλήσια, φαίνεται να είναι έργο του Γουλιέλμου. Οι Φράγκοι μετά την εδραίωσή τους στην Πελοπόννησο θέλοντας να μεταλαμπαδεύσουν τα στοιχεία του πολιτισμού τους και να επιδείξουν την παντοδυναμία τους έχτιζαν εκκλησίες, κάστρα και διάφορα άλλα οικοδομήματα. Ανήκε στους Δομινικανούς Αδελφούς που ήταν ένα μοναστικό τάγμα ιεροκηρύκων οι οποίοι ονομάζονταν έτσι από τον Άγιο Δομίνικο. Το κτίσμα ήταν μεγάλο σε έκταση. Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία αποτελούνταν από 45,5 μέτρα και 19 μέτρα πλάτος. Η τεχνοτροπία της Αγίας Σοφίας είναι δυτική με γοτθικό ρυθμό και τρίκλιτη ξυλόστεγη βασιλική. Το ιερό της εκκλησίας που σώζεται, αποτελείται έχει τρία διαμερίσματα με το κεντρικό να είναι το ψηλότερο, με 5 μέτρα μήκος και σχηματίζει έναν όχι κυκλικό θόλο. Σε μερικά τμήματα της τοιχοποιίας, εντοπίζεται η μόνη βυζαντινή ανάμνηση, όπου ανάμεσα σε στρώσεις ψαμμιτικών λιθαριών, συναντάμε μερικά τούβλα.
Ο ναός της Αγίας Σοφίας στην Ανδραβίδα εκτός από σημείο αναφοράς των παρελθοντικών μεγαλείων για την κωμόπολη και την ευρύτερη περιοχή, αποτελεί ένα αξιολογότατο θρησκευτικό και ιστορικό μνημείο για την Ελλάδα. Βρίσκεται στην άκρη της όμορφης πλατείας της πόλης και συνδυάζεται με μια υπέροχη επίσκεψη!Δοκίμιο: «Ο Λυκαβηττός εκπέμπει σήμα κινδύνου.»
Της Σοφίας Αγραπίδη // *
Ο λόφος του Λυκαβηττού αποτελεί μια όαση στο κέντρο της Αθήνας. Το δάσος του, η ξεχωριστή πανίδα και χλωρίδα δίνει μια διαφορετική εικόνα στην καθημερινότητα της πόλης. Την άνοιξη ο βράχος κοκκινίζει από τις παπαρούνες, το φθινόπωρο και το χειμώνα στολίζεται από διάφορα άλλα αγριολούλουδα. Όλο το χρόνο οι κισσοί, οι φασκομηλιές, τα δεντρολίβανα στέλνουν μυρωδάτες ανάσες στις γύρω περιοχές. Τα κοτσύφια και τα αηδόνια συμμετέχουν στους περιπάτους των κατοίκων καθώς οι πολύχρωμες πεταλούδες μας οδηγούν στα μονοπάτια. Το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου στην κορυφή του, με το ιδιαίτερο καμπαναριό γίνεται δημοφιλές σημείο φωτογράφισης όλο το έτος αλλά κυρίως το καλοκαίρι που οι τουρίστες πλημμυρίζουν το λόφο. Το εκκλησάκι του Αγίου Ισιδώρου που βρίσκεται στη δυτική πλευρά του βράχου, αποτελεί ένα από τα σπουδαία πνευματικά καταφύγια, ένα χώρο ξεκούρασης και ψυχικής ανάτασης. Βρίσκεται κυριολεκτικά σε σπηλιά του βράχου και η αυλή του θυμίζει μικρό χωριουδάκι. Επίσης άλλο σημείο του Λυκαβηττού που έχει καταγράψει πρόσωπα, δρώμενα και αναμνήσεις είναι το ανοιχτό θέατρο. Ξεχωριστή είναι η θέα από τον λόφο. Η Ακρόπολη, ο Πειραιάς, το Φάληρο, όλοι οι άλλοι λόφοι της Αθήνας τον κάνει να παραμένει ο πιο αγαπημένος περίπατος για όλους τους κατοίκους του κέντρου. Με λύπη διαπίστωσα πως τον τελευταίο καιρό, η ατμόσφαιρα είναι βεβαρημένη από την ύπαρξη σκουπιδιών που είναι διασκορπισμένα παντού στα μονοπάτια καθώς επίσης και στα σημεία που μπορεί να καθήσει κάποιος για να απολαύσει και να φωτογραφίσει την πόλη. Η πρόσβαση είναι εύκολη. Εκτός της πεζής διαδρομής των κατοίκων από τις γύρω περιοχές, λύση αποτελεί το ασφαλτοστρωμένος δρόμος που οδηγεί σχεδόν στην κορυφή του λόφου, το τελεφερίκ που ξεκινά από τις οδούς Αριστίππου και Πλουτάρχου και το αστικό λεωφορείο 060 που κάνει κυκλική διαδρομή από κεντρικές οδούς. Ο αγαπημένος μας λόφος όμως έχει τη δική του εντυπωσιακή ιστορία σύμφωνα με τη μυθολογία. Η θεά Αθηνά επιθυμούσε ο ναός της στην Ακρόπολη να είναι πιο κοντά στον ουρανό. Μια νύχτα που η καταιγίδες τρόμαζαν την πόλη, πήγε στο βουνό Πεντέλη και πήρε έναν πολύ μεγάλο βράχο για να τον τοποθετήσει έτσι ώστε να αυξήσει το ύψος του Ιερού Βράχου. Κατά τη μεταφορά του βράχου την πλησίασαν δυο πουλιά και της είπαν κάποια κακιά είδηση για μια υπόθεση. Έτσι καθώς ταράχτηκε, κάνοντας μια βιαστική κίνηση ο βράχος έπεσε ακριβώς εκεί που είναι ο Λυκαβηττός.
Ο Λυκαβηττός υποφέρει..
Η τουριστική περίοδος σχεδόν άρχισε. Οι τουρίστες που έρχονται στην Αθήνα επισκέπτονται αυτό τον ευλογημένο τόπο. Πως είναι δυνατόν να αποκομίσουν θετικά σχόλια βλέποντας το λόφου του κέντρου της Αθήνας “διανθισμένο” με σκουπίδια. Είναι ευθύνη όλων. Είναι δείγμα ασυνειδησίας να υπάρχουν καλάθια απορριμμάτων κενά και τα απορρίμματα πεταμένα τριγύρω. Ο λόφος είναι γεμάτος από σπασμένα γυαλιά, κουτάκια και μπουκάλια από ποτά. Απαιτείται ο συντονισμός της πολιτείας και του κράτους σε θέμα καθαριότητας αλλά και φύλαξης, γιατί πραγματικά αν συνεχιστεί η κατάσταση των ημερών….από όαση πρασίνου ο λόφος θα μεταμορφωθεί σε τεράστιο κίνδυνο της δημόσιας υγείας.
Ελπίζω σύντομα να βρεθεί λύση!
* H Σοφία Αγραπίδη γεννήθηκε στην Ανδραβίδα. Είναι απόστρατος Υπαξιωματικός του Σ.Ξ. Αποφοίτησε από ΙΔ.ΙΕΚ ως Β.Λογιστή και Πρ. Η/Υ.Ο γραπτός λόγος αποτελεί ένα από τα ενδιαφέροντά της. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Άρθρα της δημοσιεύονται κατά καιρούς σε έντυπα και διαδικτυακά μέσα ενημέρωσης.
Ταξιδιωτικό δοκίμιο: «Η Αρχαία Ολυμπία του 2016″
Της Σοφίας Αγραπίδη // *
Η ιστορική ανεκτίμητη αξία της Αρχαίας Ολυμπίας, είναι παγκοσμίως αποδεκτή. Μια από τις σπουδαιότερες κοιτίδες του πολιτισμού και γενέτειρα των ολυμπιακών αγώνων. Ένας τόπος ο οποίος στον αρχαιολογικό χώρο αλλά και στην κατοικημένη περιοχή, θεωρείται ξεχωριστός εκτός όλων των άλλων και για την ιδιαίτερη αύρα του…ενεργειακός τόπος… το μεγαλείο που άφησαν οι θεοί. Για πολλούς ξένους τουρίστες, αποτελεί όνειρο ζωής η επίσκεψη και η παραμονή έστω για ένα βράδυ, όπως μας είπε πριν λίγες ημέρες ένας Ιταλός Καθηγητής Πανεπιστημίου , ο οποίος έφευγε απογοητευμένος για λόγους που θα σας αναφέρω παρακάτω. Επιθυμούν πολλοί ξένοι να ζήσουν σαν σε όνειρο.. αιώνες πριν, όταν ο τόπος άκμαζε, όταν οι άνθρωποι τιμούνταν με ένα κλαδί ελιάς. Έλληνες και ξένοι επισκέπτες συμπεριλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους, την επίσκεψη στο Μουσείο Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, το οποίο ιδρύθηκε από τον φίλαθλο, φιλότεχνο και φιλοτελιστή Γεώργιο Παπαστεφάνου -Προβατάκις, με 1η ημέρα λειτουργίας την 3η Σεπτεμβρίου 1961.Σ’αυτό το Μουσείο, βρίσκονται προς έκθεση, σπάνια αντικείμενα και ενθυμήματα της σύγχρονης ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων. Σε πρόσφατη επίσκεψή μου, που ήταν μια σημαντική ευκαιρία για να συζητήσω με κατοίκους στα πλαίσια μιας εργασίας σχετικά με έναν τομέα εκπαίδευσής μου, διαπίστωσα με ειλικρινή λύπη πως η ατμόσφαιρα του μοναδικού αυτού τόπου μοιάζει γκρίζα, καθόσον το προαναφερόμενο Μουσείο παραμένει κλειστό περίπου 5 χρόνια, αφού θεωρείται επικίνδυνο εξαιτίας ζημιών από κάποιο σεισμό. Επίσης ένα ακόμη δύσκολο σημείο είναι πως το Χωριό βιώνει μια κατάσταση στενάχωρη, χωρίς την κίνηση της τουριστικής περιοχής, με τους καταστηματάρχες απογοητευμένους. Αυτοί είναι οι λόγοι που ο Ιταλός τουρίστας μας μίλησε για την θλίψη που ένιωσε. Αυτοί είναι οι λόγοι που καθιστούν πικρή την κατάσταση της Αρχαίας Ολυμπίας. Ως Έλληνες οφείλουμε να συλλογιστούμε περισσότερο από άλλες εποχές, ότι το μόνο που μας έμεινε είναι τα ιστορικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά μας μνημεία, τα οποία πρέπει να μας δημιουργούν έμπνευση για πρόοδο και όχι ισοπεδωτικές συμπεριφορές.
Σαν απλός άνθρωπος που αγαπάει τον τόπο του αλλά και προσπαθεί για το καλό του, εκφράζω δημοσίως τις απορίες μου ως εξής: Αν είχε υποστεί ζημιά οποιαδήποτε υπηρεσία κάθε αρχής θα παρέμενε άλυτο το πρόβλημα για 5 χρόνια; Ποιος είναι ο λόγος που από τον εμπορικό δρόμο της Αρχαίας Ολυμπίας περνάνε οι μεμονωμένοι τουρίστες και όχι οι ομάδες των τουριστών που επισκέπτονται τον αρχαιολογικό χώρο, ερχόμενες από τα κρουαζιερόπλοια τα οποία εισέρχονται στο Κατάκολο και θα έδιναν ζωή, θα χρωμάτιζαν την ατμόσφαιρα, θα βοηθούσαν τις επιχειρήσεις; Είναι πασίγνωστο πως σε όλες τις χώρες τους κόσμου ακόμη και σ’ αυτές που δημιούργησαν τεχνητά αξιοθέατα, οι τουριστικοί δρόμοι είναι αυτοί που κρατούν ζωντανή την ατμόσφαιρα. Kλείνοντας, εύχομαι οι αρμόδιοι να ευαισθητοποιηθούν καθόσον δεν υπάρχει χρονικό περιθώριο για καθυστέρηση στα σοβαρά θέματα που προανέφερα, δεν μένει καιρός για συμπεριφορές αναλγησίας …. Η ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ του 2016 δεν αντιμετωπίζεται με αγάπη και ενδιαφέρον. Ως λαός είμαστε κληρονόμοι μιας ανεκτίμητης σε αξία, παγκόσμιας κληρονομιάς που σημαντικότατος κίονάς του είναι ο αναφερόμενος τόπος. Ως τελευταίες φράσεις προς όλους, λιγότερο ή περισσότερο υπεύθυνους… Είναι προς τιμήν μας να αγνοούμε τις πολιτιστικές μας καταβολές; Αξίζει η ενέργεια από εμάς τους ίδιους, του ξεφτίσματος των ιστορικών μας ριζών;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου