Υπάρχουν κάποια πρόσωπα που έπαιξαν πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και φυσικά πάντα παραμένουν στις ανεξίτηλες σελίδες της σκέψης μου, στα ανόθευτα συναισθήματα της καρδιάς μου.
Η διαδρομή αυτή αρχίζει το 1988.Τότε, 19 χρονών περίπου βρέθηκα στο νησί της Λήμνου, με τοποθέτηση ως νεαρή υπαξιωματικός του Υγειονομικού Σώματος του Στρατού Ξηράς.Το "δίκαιο" σύστημα ...με τοποθέτησε εκεί, λίγους μήνες μετά το αιώνιο ταξίδι των γονιών μου.Αρχικά ένιωσα την πικρία της έλλειψης δικαιοσύνης, του διαβλητού συστήματος, στο μέγιστο βαθμό ...Όταν παρουσιάστηκα στο νησί, η ελπίδα άρχισε να εμφανίζεται σαν τα άνθη της αμυγδαλιάς το χειμώνα. Οι ελπιδοφόροι άγγελοι ήταν ο κ. Πολυράκης και ένα υπέρ...αξιαγάπητο ζευγάρι για το οποίο θα αναφερθώ σε επόμενο αφιέρωμα. Ο κ. Πολυράκης ήταν ο πρώτος μου διοικητής, στρατιωτικός ιατρός. Από την πρώτη μέρα που τον γνώρισα, διαπίστωσα πως ξεχώριζε από το γενικό κλίμα του στρατού.Ο άνθρωπος αυτός είχε ευγενική μορφή, καλοσύνη, καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα, μια δυσεύρετη κουλτούρα. Για τους "μικρούς", όπως λέγονται στο στρατιωτικό σύστημα οι χαμηλόβαθμοι, ήταν πατέρας, με μια σπάνια και αληθινή αγάπη.
Είχα τη βεβαιότητα ότι αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος, θα μεγαλουργούσε εκτός της επιστήμης του, σε κάποια άλλη πορεία, σίγουρα εκτός στρατεύματος. Μετά από κάποια χρόνια, κάνοντας την πολυαγαπημένη μου βόλτα στους εκδοτικούς οίκους, είδα ένα απ' τα βιβλία του. Ανοίγοντας και βλέποντας τη φωτογραφία του δεν μπορώ να περιγράψω τι ένιωσα...Θυμάμαι ότι η υπάλληλος σάστισε ...Επικοινωνήσαμε, αργότερα συναντηθήκαμε οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη και από τότε παρακολουθώ το έργο του.Νιώθω περήφανη, όχι μόνο γιατί σε μια από τις δυσκολότερες φάσεις της ζωής μου είχα δίπλα μου ως άγγελο προστάτη, αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο, αλλά γιατί ο ίδιος κατάφερε και πραγματοποίησε ένα όνειρό του, ξεπερνώντας διάφορες συμπληγάδες που παρουσιάζονται όταν οι άνθρωποι ξεχωρίζουν και προχωράνε, κυρίως όταν προέρχονται από ένα στενό και δύσκολο σύστημα.
Θεωρώ ηθικό χρέος, να του αφιερώσω αυτά τα λίγα λόγια, μέσω της προσωπικής μου σελίδας ως την ελάχιστη τιμή για όσα μου χάρισε πριν τόσα χρόνια.Για τη δύναμη που μου έδειξε ο δρόμος του, πως δηλαδή αν κάτι το θέλουμε πολύ, μπορούμε να το καταφέρουμε. Πως η φιλία είναι η πλευρά εκείνη του ευατού μας, που μας κάνει να γινόμαστε ανθρώπινοι!
Μια από τις πιο αξιόλογες πηγές της ευτυχίας, βρίσκονται στην επιτυχία των φίλων μας!!
Ο κ. Πολυράκης με το συνεχές έργο του, φροντίζει να κάνει χαρούμενους όλους εμάς που τον πιστεύουμε, όλους εμάς που μας συνδέει αυτή η μακρόχρονη φιλία!
Στον ξεχωριστό πρώην στρατιωτικό, επιστήμονα, λογοτέχνη, στο σπουδαίο φίλο, μα πάνω απ' όλα ΆΝΘΡΩΠΟ, δεν έχω παρά να του εκφράσω τις καλύτερες ευχές μου, συνοδευόμενες από το ειλικρινές ευχολόγιο και του συζύγου μου, για υγεία, προσωπική και οικογενειακή ευτυχία, μακροημέρευση με την πένα ασταμάτητη!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου