Ανδραβίδα,φιλοξενία,Όμιλος Φιλίππων Ανδραβίδας "Ο Σπάρτακος"

 

H Aνδραβίδα συνδέεται με τη γνωστή ελληνική φιλοξενία, πολλά χρόνια πριν. Δεν γνωρίζω το επίπεδο, που διατηρείται σήμερα σ' αυτόν τον τομέα. Όμως με βεβαιότητα αναφέρω ότι ο πρόεδρος και το ΔΣ του ως άνω Ομίλου, είναι αυθεντικοί εκπρόσωποι της εν λόγω σημαντικής έννοιας. Όπου κι αν βρέθηκα στην Ελλάδα, γνώρισα ανθρώπους που αναφέρθηκαν με ιδιαίτερη χαρά, στη φιλοξενία που δέχθηκαν από τους Σπαρτακιστές καθώς κι από τους γονείς αυτών.

Έτσι κάνουμε πάντα στον Όμιλο, όταν πρόκειται για σοβαρά πολιτιστικά γεγονότα, καθώς επίσης με δράσεις ποιότητας , που έχουν ως σκοπό την ανάδειξη του τόπου μας. Διότι πολιτισμός δεν είναι ότι περιτριγυρίζεται από τον εαυτό μας και τη δική μας προβολή, αλλά από το ταξίδι της ιππικής μας ιστορίας.

Έως τώρα στον χώρο όπου βρισκόμαστε, στο ιππικό κέντρο "Καπετανόπουλου", έχουν φιλοξενηθεί άλογα φίλων και γνωστών που λαμβάνουν μέρος στην Ιππική Έκθεση του Σεπτεβρίου, καθώς επίσης φιλοξενήθηκαν άλογα και για άλλη δράση, εκτός του Ομίλου μας.

Αυτές τις μέρες με χαρά και τιμή, φιλοξενούμε άλογα, για τις ανάγκες κάποιας κινηματογραφικής ταινίας, που θα κάνει τον τόπο μας γνωστό σε όλο τον κόσμο.

Αυτό οφείλεται στην εκτίμηση του έργου μας. Έτσι γεννήθηκε η εμπιστοσύνη που μας δείχνουν οι εξαιρετικοί φίλοι και πολύ αξιόλογοι επιχειρηματίες, ο Γιώργος Μαγγίνας με δραστηριοποίηση στην Αττική κι ο Μιχάλης Στέφης από την Κόρινθο με δραστηριοποίηση στην Τήνο. Επίσης φίλοι από τη Βουλγαρία, καθώς και οι συνοδοί όσων προανέφερα.

Το ιππικό γέμισε άλογα κι ανθρώπους, με τους οποίους συζητήσαμε επί δημιουργικών στόχων.

Οι στόχοι μας βγαίνουν από τα στενά όρια της πόλης και του νομού και προχωράμε με γνώμονα την αξιοπρέπεια και τον σεβασμό στο άλογο, στην Ανδραβίδα και την ιππική της ιστορία.

Το ξεκίνημα έχει γίνει με τη συμμετοχή μας στη Διεθνή Έκθεση Zootechnia  που πραγματοποιείται στη Θεσσαλονίκη, με τη συμμετοχή στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου στη Λακωνία και στην Αττική, με την παρούσα φιλοξενία που εξυπηρετεί καλλιτεχνικούς σκοπούς οι οποίοι θα περάσουν και τα σύνορα της Ελλάδας.

Ευχαριστούμε πολύ τους εξαιρετικούς φίλους για την εμπιστοσύνη και τους ευχόμαστε καλή επιτυχία στο έργο τους.

Εννοείται ότι θα είναι πάντα ευπρόσδεκτοι, όπως ο κάθε φίλος ή γνωστός που γνωρίζει από καλή συμπεριφορά σε άλογα κι ανθρώπους, όπως κάθε φίλος ή γνωστός που παράγει σοβαρό έργο.

Σοφία Αγραπίδη

Στρκος Σ.Ξ - ε.α, Συγγραφέας

Μέλος του ΔΣ του ΟΦΑΣ

Επιστρέφοντας στον προορισμό τους!

Όταν το πράσινο μεταμορφώνεται σε λαμαρίνες..Λεωφόρος Αλεξάνδρας,στάση Σόνια.

Οι εποχές αλλάζουν..τα πάντα ρει. Όμως κάποιες αλλαγές μοιάζουν.. μελανό στίγμα, καθόσον οι επιπτώσεις απλώνονται σαν τα κλαδιά του γέρικου πλάτανου, στον ανθρωπιστικό και περιβαλλοντικό τομέα.

Αυτά τα χρόνια ψυχανεμίζομαι, όπως κι αρκετοί άλλοι πολίτες, ότι ο αγώνας για το περιβάλλον δηλαδή για να έχουμε πράσινο στις γειτονιές της πόλης, για να έρχονται την άνοιξη τα κοτσύφια και να θυμίζουν το θαύμα της ζωής σε όλες τις μορφές, υποβαθμίζεται.

Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι ενώ υπάρχουν λύσεις (γνώμη και μελέτες ειδικών), πλατείες και παρκάκια χάνονται στον βωμό της εξέλιξης;

Την εξέλιξη τη θέλουμε όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι.Την εξέλιξη όμως που σέβεται τον άνθρωπο και τη φύση, την οποία έχει ανάγκη (αλληλένδετη η σχέση μεταξύ τους).

Μετά την πλατεία Εξαρχείων, που πραγματικά οι λαμαρίνες έχουν τη θέση των δέντρων που γνωρίσαμε, που άνθιζαν την άνοιξη και αποτελούσαν μια όαση σε όλες τις εποχές, εκεί που πλέον στα καφέ ο ουρανός δεν φαίνεται..ήρθε η σειρά μιας όμορφης γειτονιάς της περιοχής του Γύζη, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στη γνωστή στάση Σόνια. Η περιοχή αυτή είναι όρια με τη Νεάπολη.

Είναι σχεδόν σαράντα χρόνια που λειτουργεί το καφέ μπαρ Δυναστεία, γνωστό καθόσον άνθρωποι από κάθε χώρο αποτελούσαν κι αποτελούν τους θαμώνες. Τον χειμώνα και λόγω της λειτουργίας των γειτονικών θεάτρων. Ο κήπος της γειτονιάς, όπως το ονόμαζαν μέχρι προχθές οι κάτοικοι τριγύρω. 

Τις Κυριακές τα πρωινά, οι μεγάλη σε ηλικία απολάμβαναν την παρέα τους , τον φυσικό φως και τη δροσιά το καλοκαίρι, τη θαλπωρή του ήλιου τον χειμώνα. Πολλά βραδάκια παρέες όλων των ηλικιών, στον κήπο παρακολουθούσαν τους αγαπημένους τους αγώνες. Πολλοί πραγματοποίησαν όλα αυτά τα χρόνια, εκδηλώσεις για όμορφα γεγονότα της ζωής τους.

Όμως, ένα σύνολο ανθρώπων, με πολύ σημαντική παρουσία, είναι οι ασθενείς αλλά και οι συγγενείς - συνοδοί (πλειονότητα) των ασθενών , της παρακείμενης κλινικής "Κούρκουλος", όπου περνούσαν στον κήπο, τις ώρες της αναμονής..τις ώρες που οι δικοί τους άνθρωποι υποβάλλονταν στα θεραπευτικά σχήματα.

Τα έργα για το ΜΕΤΡΟ, έχουν ξεκινήσει και το κομμάτι αυτό είχε μείνει ανέγγιχτο. Ξαφνικά χθες η γειτονιά είχε την απογοήτευση, της συνάντησης με τις λαμαρίνες... 

Έτσι ο κήπος με τον μεγάλο ευκάλυπτο όπου υπό τη σκιά του, ακούστηκαν ιστορίες και ιστορίες, τα όμορφα φυτά που είχαν τοποθετήσει οι ιδιοκτήτες του καταστήματος (ανακαινισμένος κήπος), τα δέντρα όπου φώλιαζαν τα γλυκά φτερωτά του ουρανού, πλέον εγκλωβίστηκε...μοιάζει σαν άνθρωπος άδικα φυλακισμένος... κι όπου να 'ναι τα δέντρα θα κοπούν , όπως γίνεται παντού. 

 

Είμαι υπέρ της εξέλιξης, αλλά με σεβασμό. Πιστεύω ακράδαντα ότι θα μπορούσε να διατηρηθεί ο κήπος, όπως και άλλα σημεία στην πόλη.

Αν παραδειγματιστούμε απ' την πρόοδο του τσιμέντου, θα καταλάβουμε πόσο κακό κάνουμε τελικά... Κάποτε ήταν οι μονοκατοικίες με τις αυλές, τα πηγάδια, τους κήπους κι έγιναν πολυκατοικίες, άχαρα κτίσματα, με μπόλικο τσιμέντο, ώστε το γκρίζο να γκριζάρει και τον εσωτερικό κόσμο.. Οι αυλές χάθηκαν, τα πηγάδια επίσης, όπως άλλωστε τα ποτάμια στην πόλη, όπως το πράσινο απ' τους λόφους που μεταμορφώθηκε σε καμμένη γη και μετά σε οικισμούς..

Εννοείται ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να χτίσει, αλλά ας υπήρχε φραγμός στο ύψος και στον ρυθμό (απαραίτητη έστω η μικρότερη νησίδα πράσινου).

Ο Θεός, ύλη και χρήμα, έχει πολλά θύματα...

Μακάρι να βρεθούν ειδικοί , που θα αγαπούν τον άνθρωπο και τη φύση, όπως άλλοτε..

Μακάρι το κάθε βήμα να ακολουθεί το αρχαίο ρητό "μέτρον άριστον".

Σοφία Δ. Αγραπίδη

Στρτκός Σ.Ξ,ε.α - Συγγραφέας

Φωτογραφία από το διαδίκτυο.

Ανδραβίδα και η χαμένη αίγλη.

Το λαμπρό παρελθόν της Ανδραβίδας αποτελεί γεγονός που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, καθόσον έχει γραφεί στις σελίδες της ιστορίας με χρυσά γράμματα.

Ακόμη και στα νεώτερα χρόνια, άνθιζε η πόλη σε πολλούς τομείς. Αργότερα είχε όλες τις υπηρεσίες....σε εποχές δύσκολες.

Δυστυχώς όμως το παρόν δεν είναι φωτεινό κι αυτό το παρατηρώ τουλάχιστον τα τελευταία δέκα (και παραπάνω) χρόνια.

Η προσωπική μου άποψη θέλει αυτή τη στασιμότητα..να την καλλιεργεί η νοοτροπία της τοπικής κοινωνίας, όπως και της πλειονότητας του Νομού Ηλείας, που εστιάζει το ενδιαφέρον στα προσωπικά θέματα κι όχι στο κοινό καλό.

Για την απουσία Αστυνομικού Τμήματος, τα έχω αναφέρει πολλές φορές. Οι αιτιολογίες μη ύπαρξής του, καθώς και μετακίνησής του..αστείες.

Δυο πανάξια στελέχη , δυο νέους ανθρώπους , δυο Αστυνομικούς με έργο και το μέλλον μπροστά τους, έχει θυσιάσει..

Δεν μετράει όμως το ηθικό μέρος, μετρούν οι πλάγιες οδοί... Αποτελέσματα αναλγησίας και σοβαρής έλλειψης ενδιαφέροντος..

Εννοείται ότι απουσία ασφάλειας..αποχωρούν κι οι άλλες υπηρεσίες όπως Τράπεζα και ΕΛΤΑ.

Ποιος είναι αυτός που δεν γνώριζε την αλυσίδα των συνεπειών;

Πόσο αστείο μου ακούστηκε όταν πολίτης .... έδινε υποσχέσεις για επιστροφή του Α.Τ; Μάλιστα μου είχαν τηλεφωνήσει, γνωρίζοντας το ενδιαφέρον μου για τη γενέτειρα και πραγματικά έκρυβα τη θλίψη μου..Ήταν τόσο πεπεισμένοι κάποιοι αθώοι συμπολίτες.

Τι να πει κανείς, για την αποδυνάμωση των σχολείων;Γιατί οι μαθητές των στελεχών της Αεροπορίας (δεκαετίες...) δεν έρχονται στην Ανδραβίδα;

Πολλοί απλά γιατί οι εκάστοτε αρμόδιοι , κοιτούσαν το προσωπικό βόλεμα..και πάλι εικόνα του Νομού μας.

Στη σημερινή εποχή όταν παρακαλάς τον κάθε πολιτικό της μικρής και μεγάλης κλίμακας, για να σου φέρει τα δικαιολογητικά, για να σου κλείσει το ραντεβού στο νοσοκομείο, για να βρει δουλειά στον συγγενή σου κι άλλα πολλά... το βέβαιο είναι ότι δεν μένει χρόνος και χώρος για το κοινό καλό και πάλι.

Κι ερχόμαστε στο   το 13ο Διεθνές Φεστιβάλ Δήμου Ανδραβίδας-Κυλλήνης με τίτλο «Ο πολιτισμός μας ενώνει», στο οποίο η πρώην πρωτεύουσα του Μεσαίωνα δεν έχει καμιά θέση!!!

Σχολιάστηκε σήμερα σε έναν χώρο πολιτισμού όπου βρέθηκα εδώ στην Αθήνα, με ανθρώπους καταξιωμένους , οι οποίοι γνωρίζουν τον τόπο...δεν θέλω να μεταφέρω αυτά που είπαν από τον θυμό και τη θλίψη τους.

Ποιος λογικός νους να αποδεχτεί αυτή την απαξίωση;

Ποιος έμπειρος επί των πολιτιστικών να αποδεχτεί ότι η Ανδραβίδα με τη μεγάλη πλατεία η οποία εκτείνεται μπροστά από τον αρχαιολογικό χώρο, δεν βρίσκεται στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ, αλλά όμορες περιοχές βρίσκονται πάνω από μια φορά;

Δυστυχώς το Φεστιβάλ πικραίνει..δυστυχώς ο πολιτισμός για να σκορπά χαρά και να ενώνει, απαιτεί αντικειμενική διαχείριση.

Όσο για τη Ρώμη και τα σχετικά..κάθε φορά που λαμβάνει μέρος, η μετάβαση σε όμορφο μέρος του εσωτερικού αλλά και στο εξωτερικό (συνήθως με κάλυψη εξόδων), σε διάφορους φορείς...ως γνωστόν υπάρχουν πολλοί ενδιαφέρομενοι και οικείοι αυτών για να "στηρίξουν" και για να "ταξιδέψουν" τον πολιτισμό.

Αχ!Ανδραβίδα είπε σήμερα ένας φίλος Καθηγητής Πανεπιστημίου...πόσο δίκιο έχει!

Θα ανάβουμε κεριά για το καλό αυτού που φρόντισε και υπάρχει η πόλη μας, στην ονομασία του Δήμου, καθόσον ανάπτυξη άλλη και η ενασχόληση από τους αρμοδίους, έχει ακόμη πολύ δρόμο για να έρθει.

Από το προφίλ του φίλου,δημοσιογράφου, ιστορικού, συγγραφέα κ. Περικλή Καπετανόπουλου

"Η πόλη της Ανδραβίδας, στα ανατολικά όρια του κάμπου Γαστούνης – Ανδραβίδας, επελέγη από τον Γάλλο σταυροφόρο που ξεκίνησε την κατάληψη της Πελοποννήσου, Γουλιέλμο Σαμπλίττη, ως πρωτεύουσα του πριγκιπάτου της Αχαΐας. Πριν από τη φραγκική κατοχή ήταν ήδη μια από τις σημαντικότερες και μεγαλύτερες πόλεις του Μοριά. Στο Χρονικό του Μορέως, η Ανδραβίδα αναφέρεται ως χώρα η λαμπρότερη στον κάμπον του Μορέως".

Όποια ιδιωτική, συλλογική ή κοινοτική προσπάθεια κι αν γίνεται (αξιέπαινος ο αγώνας του καθενός), η αίγλη της Ανδραβίδας μας βρίσκεται μόνο στην ιστορία και στην Αγιά Σοφιά όσο κρατάει ακόμη.

Βρίσκεται και στους λίγους ρομαντικούς κι ανιδιοτελείς της πόλης κι εκτός αυτής!

Όπως αναφέρω συνεχώς, οι απόψεις μου δεν σχετίζονται με κριτική στα πρόσωπα της αυτοδιοίκησης, διότι πολλοί ψάχνουν ευκαιρία ν' ανοίγουν τέτοιους διαλόγους..

Καλό θα ήταν όμως, να γνωρίζαμε κάποια στιγμή ποια είναι η στάση των εκπροσώπων μας.

Ο σεβασμός μου προς τους θεσμούς είναι δεδομένος.

Όπως δεδομένο είναι το συμπέρασμα, ότι εδώ και χρόνια καταρρέει η υγιής κατάσταση του τόπου.

Το μόνο σίγουρο, ότι όσοι προσπαθούμε ανιδιοτελώς , δεν θα πάψουμε ποτέ τον αγώνα μας.

Δεν δημοσιεύουμε τα βήματά μας όμως, διότι δεν επιδιώκουμε τις επευφημίες.

Σοφία Δ. Αγραπίδη

Στρκος Σ.Ξ - ε.α ,Συγγραφέας

Υ.Σ Αυτονόητο ότι αν κάνω λάθος, ζητώ δημόσια συγγνώμη. Οι απόψεις πηγάζουν από το πρόγραμμα του Φεστιβάλ που διάβασα στα ΜΜΕ.

Aρχαίοι Έλληνες Κυνικοί φιλόσοφοι, ΠΑΝΟΣ ΖΕΝΕΛΗΣ

Συνηθίζω όταν ολοκληρώνω τη μελέτη ενός βιβλίου, να δημιουργώ ένα αφιέρωμα μέσω αυτού του ιστότοπου προκειμένου να παρουσιάσω τις εντυπώσεις, τις σκέψεις, την αύρα που μου άφησε.

Το παρόν κείμενο (αφιέρωμα) αφορά στο ταξίδι μέσα από τις σελίδες, του ανεκτίμητου συγγραφικού πονήματος: 

 Αρχαίοι Έλληνες

Kυνικοί φιλόσοφοι

και όψεις του κυνισμού

στη σύγχρονη εποχή

του συγγραφέα Πάνου Ζενέλη, από τις εκδόσεις ΜΕΔΟΥΣΑ 2020

              

Συνήθως γνωρίζω πρώτα τα βιβλία και μετά τους συγγραφείς.Όμως σ' αυτή την περίπτωση, γνώρισα πρώτα τον συγγραφέα.

Σε μια από τις αγαπημένες μου πρωϊνές βόλτες στο ιστορικό κέντρο και επιδιώκοντας να γνωρίζω μικρά καταστήματα με είδη ραπτικής, νήματα κτλπ, με αύρα ρομαντικών καιρών, εισήλθα σε ένα από αυτά και εντυπωσιάστηκα από την κουλτούρα που σε κυριολεκτικά με ταξίδεψε σε πιο όμορφες εποχές για την κοινωνία. 

Ως συνήθως, δεν άργησα να ανοίξω κουβέντα με το ευγενέστατο ζευγάρι που βρίσκεται εκεί και στην πορεία ανακαλύψαμε ότι έχουμε πολλά κοινά ενδιαφέροντα, για θέματα συγγραφικά, πολιτιστικά, κοινωνικά, δημιουργικά.

Η χαρά μου είναι μεγάλη διότι ο Πάνος και η Ανδριάνα είναι δυο πολύ καλλιεργημένοι άνθρωποι κι αποτελεί τιμή η συζήτηση μαζί τους. Πάνω απ' όλα όμως διακρίνονται από μετριοφροσύνη. Είναι αυτό που μου αρέσει και νομίζω ότι χαρακτηρίζει γενικά,τα πρόσωπα τα οποία έχουν δώσει βάση στην εσωτερική καλλιέργεια.

Εκτός της πλούσιας πηγής με πανέμορφα ποιοτικά είδη, που αποτελεί το κατάστημά τους, καθώς και της προσεγμένης συγγραφικής ιδιότητας του Πάνου, εντύπωση μου έκανε η σκηνοθετική του ικανότητα. Έχω την τύχη να απολαύσω κάποια ντοκιμαντέρ, τα οποία χωρίς άλλη σκέψη με πήγαν στον τόπο τον οποίο αναφέρονται, με γέμισαν με γνώσεις και εικόνες.

Μέσα από τη γνωριμία, επήλθε η δωρεά του συγγραφικού έργου για το οποίο γίνεται ο λόγος, σ' αυτό το αφιέρωμα.

Είναι αλήθεια, ότι αρκετά βιβλία που σχετίζονται με τη φιλοσοφία, δεν διαβάζονται εύκολα, καθόσον οι όροι που χρησιμοποιούνται δεν είναι τόσο γνωστοί, αλλά και γιατί ο τρόπος της γραφής απευθύνεται μόνο σε όσους έχουν αφιερώσει τη ζωή τους, σ' αυτό το είδος συγγραφής και μελέτης.

Το εν λόγω βιβλίο, σύμφωνα με την αναγνωστική μου εμπειρία και συνάμα την ταπεινή μου άποψη, αποτελεί ένα εγχειρίδιο για το θέμα στο οποίο αναφέρεται, που είναι ικανό να βοηθήσει όποιον το θελήσει, να μάθει για τους Κυνικούς Φιλόσοφους, καθώς και να ξεδιαλύνει κάθε διαστρεβλωμένη έννοια του όρου "κυνικός". Έναν όρο που χρησιμοποιείται σήμερα, για να προσδώσει σε κάποιον αρνητικά χαρακτηριστικά. 

Στην ύλη των 150 πενήντα περίπου σελίδων, ο συγγραφέας παρουσιάζει τα περί Κυνικών Φιλόσοφων και τις όψεις του κυνισμού στη σύγχρονη εποχή, μετά από μια πλούσια βιβλιογραφική μελέτη και φυσικά της έρευνας που φαίνεται ότι έχει κάνει. Ο αναγνώστης εύκολα αντιλαμβάνεται ,ότι ο Πάνος Ζενέλης έχει διεισδύσει στο φιλοσοφικό θέμα, στο αντικείμενο που πραγματεύεται.

Οι Κυνικοί Φιλόσοφοι προσπαθούσαν να δώσουν αξία στην εσωτερική γαλήνη, μακριά από κάθε υλική απόλαυση. Καμία σχέση ο Κυνικοί, δεν έχουν με τους κυνικού που φέρουν την αλαζονική στάση και όλα τα σχετικά. 

Ανέκαθεν είχα την απορία, πως έγινε και πήρε άλλη μορφή αυτή η πολύτιμη έννοια.

Πως είναι δυνατόν, μέσα από την πορεία έξι αιώνων, που ακολούθησαν οι Κυνικοί Φιλόσοφοι.

Πιστεύω ότι αυτή η εργασία του Πάνου Ζενέλη, μας βοηθάει πάρα πολύ όχι μόνο από την πλευρά των γνώσεων, αλλά αποτελεί ένα βήμα που μας βοηθάει για την εσωτερική μας καλλιέργεια και αρμονία.

Δεν αναφέρομαι στο περιεχόμενο με αποσπάσματα ή άλλες πληροφορίες, διότι αξίζει να το μελετήσετε.

Με απόλυτη ειλικρίνεια, αναφέρω ότι με τόση άνεση μελέτησα βιβλίο περί φιλοσοφίας, μετά από αρκετό καιρό.

Συγχαρητήρια στον συγγραφέα και θερμές ευχαριστίες που μας ταξιδεύει στον σπουδαίο κόσμο την Κυνικών, ξεριζώνοντας από τη σκέψη μας κάθε ίχνος των κυνικών.

Με τιμή

Σοφία Δ. Αγραπίδη

Στρκός Σ.Ξ ε.α - Συγγραφέας

Με το φεγγάρι συντροφιά, Σοφία Αγραπίδη.

                            Το φεγγάρι ή η σελήνη, αποτελεί πηγή έμπνευσης σχεδόν για όλες τις τέχνες. Λίγα λόγια

Ο μοναδικός φυσικός δορυφόρος της Γης, το φωτεινότερο ουράνιο σώμα μετά τον ήλιο που τραγουδήθηκε και τραγουδιέται από κάθε ηλικία. 

Για το ανθρώπινο μάτι όταν δύει ο ήλειος ανατέλλει το φεγγάρι και το αντίστροφο.

Στην αργυρόχρωμη ή ολόφωτη ή άλλοτε θαμπή ποδιά του, κρέμονται οι ευχές  μας, οι επιθυμίες μας.

Στη φιλοτεχνημένη με αστεροκλωστές κι αποχρώσεις νύχτας, όψη του, χορεύει κάθε όνειρό μας με μια λαμπηδόνα Αγάπης, με ιστορίες ερώτων, μ' εξομολογήσεις παθών.

Εκτός από τους στίχους και τα διηγήματα λογοτεχνών, η μυθολογία σχεδόν όλων των λαών έχει αφιερώσει ένα τμήμα απ' τις ευαίσθητες σελίδες της, στο φεγγάρι.

Σύμφωνα μ' ένα παραμύθι της Αφρικής, ο ήλιος και το νερό ήταν αδελφικοί φίλοι πάνω στη γη. Συνήθως όταν ήταν να πραγματοποιήσουν τη συνάντησή τους, ο ήλιος πήγαινες στο σπίτι του νερού κάτι που αυτό δεν έκανε ποτέ προς τον ήλιο.

Το νερό έλεγε ότι το σπίτι του ήλιου ήταν πάρα πολύ μικρό για να το χωρέσει. Ο ήλιος όμως έβαλε ως σκοπό του έστω και μια φορά το νερό να τον επισκεφτεί και έτσι αφού μεγάλωσε το σπίτι του ετοιμάστηκε με τη σύζυγό τους τη Σελήνη για την επίσκεψη του φίλου τους. Το νερό τήρησε την υπόσχεσή του και μπήκε στο σπίτι μαζί με όλους τους οργανισμούς που ζούσαν σ' αυτό. Καθώς το σπίτι γέμιζε ο ήλιος και η σελήνη αναγκάστηκαν ν' ανεβούν στη στέγη του σπιτιού όπου έφτασε και το νερό όπου αναγκαστικά βρέθηκαν στον ουρανό.

Σύμφωνα με τη μυθολογία της ανατολικής Αφρικής κάθε φορά που η Σελήνη διαπληκτίζεται με τον Ήλιο προτιμά να εξαφανιστεί και όταν ηρεμούν τα  πνεύματα, εμφανίζονται πάλι.                           

                                                              Φεγγαρένιο μονοπάτι

Βεγγερίζοντας απόψε

στο φεγγαρένιο μονοπάτι

με την μπουκαμβίλια,το γιασεμί, τα κρίνα,

ατενίζοντας το παιχνίδισμα των αστεριών,

τα απερίτεχνα κομμάτια της ψυχής σου

μάχομαι να διανθίσω με μυρανθούς του κόσμου.

Με ευωδιές απ' τα βουνίσια σπάρτα

που πάνω τους οι μέλισσες στήνουν χορό

θ’ ασκήσω βέτο στη δεινοπάθεια των παιδικών σου χρόνων,

στα ανύπαρκτα πως,γιατί,στα χαμένα όνειρά σου,στην απυρπόλητη

ελπίδα που στέκει σαν λαμπάδα αναμμένη στο ξωκλήσι..

Απιθώνοντας κύβους αγάπης,

φλόγες κεριών λαμπρής πανδαισίας

στης φεγγαροβραδιάς την αχνοφεγγιά,

ίσως ανθόστρωτη να γίνει η ζωή σου.

                                                                 Το Ονειρεμένο Βράδυ

 Το βράδυ αυτό τ ‘ονειρεμένο

εκεί κάτω στην ακρογιαλιά

πάλι να ‘ρθεις σε περιμένω

να σε χορτάσω με φιλιά.

Στον ουρανό ψηλά τ ‘αστέρια

που τρεμοσβήνουν φωτεινά

θαρρείς πως μοιάζουν στα αιθέρια

με τρεχαντήρια μακρινά.

Ίσως να κλέψανε τη χάρη

αυτή τη νύχτα ως την αυγή

απ ‘ το χρυσόχλωμο φεγγάρι

γι ‘ αυτό απόψε δεν θα βγει.

Το κύμα θε να μουρμουρίζει

καθώς θα σ ‘ έχω αγκαλιά

γλυκά σαν να μας νανουρίζει

μέσα στη βάρκα την παλιά.

Αναμνήσεις της πανσελήνου

Λάμπει η νύχτα απόψε

ασημένια ομορφιά,

στου φεγγαριού τις στράτες

η αγάπη σαν φωτιά.

Τριγύρω του τ’ αστέρια

να σιγοψιθυρίζουν,

ο ουρανός για σένα

τα μάτια που δακρύζουν.

Η αργυρή σου σκάλα

ολόγιομη σελήνη,

στης θάλασσας τα βάθη

πολλούς καημούς αφήνει.

Μείνε φεγγάρι γελαστό,

έλα στην κάμαρά μου,

να γιατρευτεί κάθε πληγή

της τρυφερής καρδιάς μου.

                                                Φεγγαρόλουστη Νύχτα

Άπλωσα δειλά

τα δυο μου χέρια,

στα χρυσά τ’ αστέρια,

στ’ αργυρό φεγγάρι,

που γεμάτο χάρη

μου χαμογελά.

Με καημό να πω

τον κρυφό μου πόνο,

σε θλιμμένο τόνο,

πως καρδιοχτυπώ

και για σένα λιώνω,

σβήνω, μαραζώνω.

 

                                                            Πήρε ο νοτιάς

                                                        της φωνής τον ήχο,

                                                        να τον τραγουδήσει

                                                        σαν αγάπης στίχο,

                                                        και να τον σκορπίσει

                                                            χάδι της νυχτιάς.

Στα βουνά, στα δάση

στην λαμπρή την πλάση,

να τον τραγουδούν

τ’ άστρα, τα λουλούδια

με γλυκά τραγούδια.

όσοι αγαπούν.

Νοσταλγία

Απόψε πρόβαλε πίσω απ' το βουνό

ένα φεγγάρι ολόγιομο, μεγάλο νυσταγμένο

να προχωρεί τρικλίζοντας ψηλά στον ουρανό,

ταξίδι μακρινό με βήμα κουρασμένο.

Με τη βαρκούλα που έστεκε αραγμένη

ανοίχτηκα στο πέλαγος πολύ βαθιά,

σαν οπτασία μια αγάπη ξεχασμένη,

γαλανομάτα, όμορφη σαν άγγελος ξανθιά.

Θυμάμαι, την κράταγα στα δυο μου χέρια

με γλυκοκοίταζε με βλέμμα φλογερό,

χαμήλωναν του νου τ' άσπρα περιστέρια,

αγγίζανε τ' ασάλευτο νερό.

Αγκαλιά η με το φεγγάρι

σμίξανε στης νύχτας τη σιγή,

ο ουρανός η θάλασσα γίνανε ζευγάρι,

ανάμεσά τους βρέθηκα με μια βαθιά πληγή.

Απόψε στη σκέψη μου ξανάζησε εκείνη,

φτεροκοπά στα στήθη μου σα φύλλο η καρδιά,

χάνεται η ζωή μου λίγο - λίγο σβήνει,

η ώρα προχωρεί φεύγει η βραδιά.

                                                                Χειμωνιάτικη νύχτα

                                                        Νύχτα,παντού βαθιά σιγή,

το χιόνι σκέπασε τη γη,

το δάσος έρημο από πουλιά

που 'χουν τρυπώσει στη σπηλιά.

Τα δέντρα νύφες σιωπηλές

μ' εσάρπες άσπρες διαλεχτές,

όλα ντυμένα γιορτινά,

σε συγκινούν αληθινά.

Η Λεύκα με ξετσιπωσιά

κάτω απ' ασημένια φορεσιά,

με γύμνια στο φεγγάρι που γελά

καθώς την βλέπει από ψηλά.

Ο ύμνος του φεγγαριού 

Αλλαργεύουν σα διαβατάρικα πουλιά

στην αργυρή σου θέα,

τα σύννεφα που απειλούν

τη γαλήνη της αγάπης.

Με το λευκό φόρεμα

σε κάθε σου ανατολή

η αθώα ύπαρξη

προσδοκά να σ' ανταμώσει.

Δεν είναι η λάμψη

μήτε στίχοι που γράφτηκαν,

είναι μυστικά που κρύβονται

στα μελίρρυτα μάτια σου.

Στις ζοφερές άπραγες μέρες

η φωτεινή σου όψη,

με σκιρτήματα πολυπόθητης αγαλλίασης

ντύνει τα όνειρά της.

Μαγεύεις κάθε της στιγμή

ως ο αιώνιος ύμνος.

Στέκεις σαν άγγελος ξανθός

όπως στη γη ο ήλιος.

                                                    Τα μυστικά του φεγγαριού

                                                           Ασημένιο το φεγγάρι

                                                       της καλοκαιρινής νύχτας.

Τί θεσπέσια αγκαλιά..

Θυμίζει ρεμβασμό του δειλινού.

Χαμογελάει στην πλάση

σαν το παιδί

που ακούει γλυκό νανούρισμα.

Στρέφω το βλέμμα μου

στον καταφώτιστο πλατύ ουρανό

κι αυτός νεύει με το μάτι.

                                            Στη γειτονιά με τα παιχνιδιάρικα αστέρια

                                                        μιλά για εκείνον τον έρωτα,

                                                         της φωτιάς με τον αγέρα.

Η φωτιά ήμουν εγώ

κι ο αέρας μου εσύ.

Ανύποπτη η δύναμή σου.

Στα χέρια σου γινόμουν δάδα

που καιγόμουν για ένα σου φιλί.

Η ανάσα σου φούντωνε το πάθος.

Στο πέρασμά μου έκαιγα

όλα τα πρέπει και τα μη,

κάνοντας στάχτη τους αναστεναγμούς.

Στις σκιές της σελήνης

κρύβονταν τα μυστικά μου.

Κάθε αστροφεγγιά μιλούσαμε ως το πρωί.

Κάποτε η νύχτα έγινε μέρα

από μια λάμψη θεϊκή.

Έριξε τη φεγγοβόλα σκάλα του

με δώρο την υπόσχεση

της αιώνιας αγάπης.

                                                                    Η Αλήθεια της Γένεσης

Ανεμοδαρμένα σύννεφα

χαορεύουν και λικνίζονται

στης μέρας το διάβα

εικονίζοντας τις σκέψεις

που διψούν για αλήθεια.

Οι πτυχές του μυστικού

ειλυφάζουν στο δέντρο

της μεγάλης γένεσης

με την Αγάπη συντροφιά.

Ανατέλει το φεγγάρι

και προβάλλει Εκείνου

το αέναο Φως

στάζοντας νέκταρ,

ειλικρινών πόθων.

Κοιτώ ψηλά 

οι αέρηδεν τιθασεύονται

γαληνεύει ο νους

στην Αλήθεια της Γένεσης.

Υ.Σ Ποιήματα....λόγια της ψυχής, που αποτυπώθηκαν σε διαφορετικές εποχές και φάσεις της ζωής.

Επέλεξα τα πιο χαρακτηριστικά, έτσι για μια φεγγαρένια βόλτα.

Ρωτώ και πάλι, ποιος δεν τραγουδά το φεγγάρι;

...το φεγγάρι κάνει βόλτα στης αγάπης μου τη βόλτα..

...φεγγάρι μάγια μου 'κανες..

..κι έχει ένα φεγγάρι απόψε..

..ίσως φταίνε τα φεγγάρια...

και πολλοί πολλοί ακόμη στίχοι γνωστών τραγουδιών..

Περί Ανδραβίδας ..

 Περί γενέτειρας.

Ως γνωστόν, περίπου εδώ κι έναν αιώνα στην Ανδραβίδα τον Σεπτέμβριο, πραγματοποιείται το ιππικό - πολιτιστικό δρώμενο, για το οποίο οι πρόγονοί μας (μεταξύ αυτών και ο πατέρας μου) θυσιάστηκαν, στερήθηκαν αλλά μας το μεταλαμπάδευσαν με πλήρη σεβασμό. Το δρώμενο αυτό , αποτελεί θεσμό και το διαχειρίζεται ο Δήμος Ανδραβίδας - Κυλλήνης. Έτσι εμπλεκόμενοι φορείς και ενδιαφερόμενοι πολίτες, κάθε χρόνο αναμένουμε το σχετικό πρόγραμμα, από την αρμόδια αρχή.

Φέτος και πριν ανακοινωθεί το πρόγραμμα....κάποιοι των οποίων ικανοποιούνται τα προσωπικά αιτήματα απ" ότι διαφαίνεται..όχι μόνο έχουν ανακοινώσει διάφορα, αλλά εδώ κι ένα διάστημα, προχωρούν σε τηλεφωνικές και διά ζώσης, προσκλήσεις. Αυτή την ενημέρωση είχα, από δυο σοβαρά πρόσωπα του ιππικού χώρου, εκτός Ηλείας.

Αν αληθεύει, λυπάμαι για τη διαχείριση του θέματος από τους αρμοδίους.Λυπάμαι διότι ,όταν  ευνοούνται προσωπικές επιθυμίες, μέσω του θεσμού, σημαίνει έλλειψη σεβασμού στους προγόνους, απαξίωση της σοβαρότητας της ιππικής ιστορίας της Ανδραβίδας, κατάλυση κάθε ίχνους ηθικής, δημοκρατικής, ορθής, διάφανης διαδικασίας.

Με σεβασμό 

Σοφία

Υ.Σ Ευχή μου και επιθυμία μου να μην αληθεύουν τα παραπάνω.