Όταν το πράσινο μεταμορφώνεται σε λαμαρίνες..Λεωφόρος Αλεξάνδρας,στάση Σόνια.

Οι εποχές αλλάζουν..τα πάντα ρει. Όμως κάποιες αλλαγές μοιάζουν.. μελανό στίγμα, καθόσον οι επιπτώσεις απλώνονται σαν τα κλαδιά του γέρικου πλάτανου, στον ανθρωπιστικό και περιβαλλοντικό τομέα.

Αυτά τα χρόνια ψυχανεμίζομαι, όπως κι αρκετοί άλλοι πολίτες, ότι ο αγώνας για το περιβάλλον δηλαδή για να έχουμε πράσινο στις γειτονιές της πόλης, για να έρχονται την άνοιξη τα κοτσύφια και να θυμίζουν το θαύμα της ζωής σε όλες τις μορφές, υποβαθμίζεται.

Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι ενώ υπάρχουν λύσεις (γνώμη και μελέτες ειδικών), πλατείες και παρκάκια χάνονται στον βωμό της εξέλιξης;

Την εξέλιξη τη θέλουμε όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι.Την εξέλιξη όμως που σέβεται τον άνθρωπο και τη φύση, την οποία έχει ανάγκη (αλληλένδετη η σχέση μεταξύ τους).

Μετά την πλατεία Εξαρχείων, που πραγματικά οι λαμαρίνες έχουν τη θέση των δέντρων που γνωρίσαμε, που άνθιζαν την άνοιξη και αποτελούσαν μια όαση σε όλες τις εποχές, εκεί που πλέον στα καφέ ο ουρανός δεν φαίνεται..ήρθε η σειρά μιας όμορφης γειτονιάς της περιοχής του Γύζη, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στη γνωστή στάση Σόνια. Η περιοχή αυτή είναι όρια με τη Νεάπολη.

Είναι σχεδόν σαράντα χρόνια που λειτουργεί το καφέ μπαρ Δυναστεία, γνωστό καθόσον άνθρωποι από κάθε χώρο αποτελούσαν κι αποτελούν τους θαμώνες. Τον χειμώνα και λόγω της λειτουργίας των γειτονικών θεάτρων. Ο κήπος της γειτονιάς, όπως το ονόμαζαν μέχρι προχθές οι κάτοικοι τριγύρω. 

Τις Κυριακές τα πρωινά, οι μεγάλη σε ηλικία απολάμβαναν την παρέα τους , τον φυσικό φως και τη δροσιά το καλοκαίρι, τη θαλπωρή του ήλιου τον χειμώνα. Πολλά βραδάκια παρέες όλων των ηλικιών, στον κήπο παρακολουθούσαν τους αγαπημένους τους αγώνες. Πολλοί πραγματοποίησαν όλα αυτά τα χρόνια, εκδηλώσεις για όμορφα γεγονότα της ζωής τους.

Όμως, ένα σύνολο ανθρώπων, με πολύ σημαντική παρουσία, είναι οι ασθενείς αλλά και οι συγγενείς - συνοδοί (πλειονότητα) των ασθενών , της παρακείμενης κλινικής "Κούρκουλος", όπου περνούσαν στον κήπο, τις ώρες της αναμονής..τις ώρες που οι δικοί τους άνθρωποι υποβάλλονταν στα θεραπευτικά σχήματα.

Τα έργα για το ΜΕΤΡΟ, έχουν ξεκινήσει και το κομμάτι αυτό είχε μείνει ανέγγιχτο. Ξαφνικά χθες η γειτονιά είχε την απογοήτευση, της συνάντησης με τις λαμαρίνες... 

Έτσι ο κήπος με τον μεγάλο ευκάλυπτο όπου υπό τη σκιά του, ακούστηκαν ιστορίες και ιστορίες, τα όμορφα φυτά που είχαν τοποθετήσει οι ιδιοκτήτες του καταστήματος (ανακαινισμένος κήπος), τα δέντρα όπου φώλιαζαν τα γλυκά φτερωτά του ουρανού, πλέον εγκλωβίστηκε...μοιάζει σαν άνθρωπος άδικα φυλακισμένος... κι όπου να 'ναι τα δέντρα θα κοπούν , όπως γίνεται παντού. 

 

Είμαι υπέρ της εξέλιξης, αλλά με σεβασμό. Πιστεύω ακράδαντα ότι θα μπορούσε να διατηρηθεί ο κήπος, όπως και άλλα σημεία στην πόλη.

Αν παραδειγματιστούμε απ' την πρόοδο του τσιμέντου, θα καταλάβουμε πόσο κακό κάνουμε τελικά... Κάποτε ήταν οι μονοκατοικίες με τις αυλές, τα πηγάδια, τους κήπους κι έγιναν πολυκατοικίες, άχαρα κτίσματα, με μπόλικο τσιμέντο, ώστε το γκρίζο να γκριζάρει και τον εσωτερικό κόσμο.. Οι αυλές χάθηκαν, τα πηγάδια επίσης, όπως άλλωστε τα ποτάμια στην πόλη, όπως το πράσινο απ' τους λόφους που μεταμορφώθηκε σε καμμένη γη και μετά σε οικισμούς..

Εννοείται ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να χτίσει, αλλά ας υπήρχε φραγμός στο ύψος και στον ρυθμό (απαραίτητη έστω η μικρότερη νησίδα πράσινου).

Ο Θεός, ύλη και χρήμα, έχει πολλά θύματα...

Μακάρι να βρεθούν ειδικοί , που θα αγαπούν τον άνθρωπο και τη φύση, όπως άλλοτε..

Μακάρι το κάθε βήμα να ακολουθεί το αρχαίο ρητό "μέτρον άριστον".

Σοφία Δ. Αγραπίδη

Στρτκός Σ.Ξ,ε.α - Συγγραφέας

Φωτογραφία από το διαδίκτυο.