Με το φεγγάρι συντροφιά, Σοφία Αγραπίδη.

                            Το φεγγάρι ή η σελήνη, αποτελεί πηγή έμπνευσης σχεδόν για όλες τις τέχνες. Λίγα λόγια

Ο μοναδικός φυσικός δορυφόρος της Γης, το φωτεινότερο ουράνιο σώμα μετά τον ήλιο που τραγουδήθηκε και τραγουδιέται από κάθε ηλικία. 

Για το ανθρώπινο μάτι όταν δύει ο ήλειος ανατέλλει το φεγγάρι και το αντίστροφο.

Στην αργυρόχρωμη ή ολόφωτη ή άλλοτε θαμπή ποδιά του, κρέμονται οι ευχές  μας, οι επιθυμίες μας.

Στη φιλοτεχνημένη με αστεροκλωστές κι αποχρώσεις νύχτας, όψη του, χορεύει κάθε όνειρό μας με μια λαμπηδόνα Αγάπης, με ιστορίες ερώτων, μ' εξομολογήσεις παθών.

Εκτός από τους στίχους και τα διηγήματα λογοτεχνών, η μυθολογία σχεδόν όλων των λαών έχει αφιερώσει ένα τμήμα απ' τις ευαίσθητες σελίδες της, στο φεγγάρι.

Σύμφωνα μ' ένα παραμύθι της Αφρικής, ο ήλιος και το νερό ήταν αδελφικοί φίλοι πάνω στη γη. Συνήθως όταν ήταν να πραγματοποιήσουν τη συνάντησή τους, ο ήλιος πήγαινες στο σπίτι του νερού κάτι που αυτό δεν έκανε ποτέ προς τον ήλιο.

Το νερό έλεγε ότι το σπίτι του ήλιου ήταν πάρα πολύ μικρό για να το χωρέσει. Ο ήλιος όμως έβαλε ως σκοπό του έστω και μια φορά το νερό να τον επισκεφτεί και έτσι αφού μεγάλωσε το σπίτι του ετοιμάστηκε με τη σύζυγό τους τη Σελήνη για την επίσκεψη του φίλου τους. Το νερό τήρησε την υπόσχεσή του και μπήκε στο σπίτι μαζί με όλους τους οργανισμούς που ζούσαν σ' αυτό. Καθώς το σπίτι γέμιζε ο ήλιος και η σελήνη αναγκάστηκαν ν' ανεβούν στη στέγη του σπιτιού όπου έφτασε και το νερό όπου αναγκαστικά βρέθηκαν στον ουρανό.

Σύμφωνα με τη μυθολογία της ανατολικής Αφρικής κάθε φορά που η Σελήνη διαπληκτίζεται με τον Ήλιο προτιμά να εξαφανιστεί και όταν ηρεμούν τα  πνεύματα, εμφανίζονται πάλι.                           

                                                              Φεγγαρένιο μονοπάτι

Βεγγερίζοντας απόψε

στο φεγγαρένιο μονοπάτι

με την μπουκαμβίλια,το γιασεμί, τα κρίνα,

ατενίζοντας το παιχνίδισμα των αστεριών,

τα απερίτεχνα κομμάτια της ψυχής σου

μάχομαι να διανθίσω με μυρανθούς του κόσμου.

Με ευωδιές απ' τα βουνίσια σπάρτα

που πάνω τους οι μέλισσες στήνουν χορό

θ’ ασκήσω βέτο στη δεινοπάθεια των παιδικών σου χρόνων,

στα ανύπαρκτα πως,γιατί,στα χαμένα όνειρά σου,στην απυρπόλητη

ελπίδα που στέκει σαν λαμπάδα αναμμένη στο ξωκλήσι..

Απιθώνοντας κύβους αγάπης,

φλόγες κεριών λαμπρής πανδαισίας

στης φεγγαροβραδιάς την αχνοφεγγιά,

ίσως ανθόστρωτη να γίνει η ζωή σου.

                                                                 Το Ονειρεμένο Βράδυ

 Το βράδυ αυτό τ ‘ονειρεμένο

εκεί κάτω στην ακρογιαλιά

πάλι να ‘ρθεις σε περιμένω

να σε χορτάσω με φιλιά.

Στον ουρανό ψηλά τ ‘αστέρια

που τρεμοσβήνουν φωτεινά

θαρρείς πως μοιάζουν στα αιθέρια

με τρεχαντήρια μακρινά.

Ίσως να κλέψανε τη χάρη

αυτή τη νύχτα ως την αυγή

απ ‘ το χρυσόχλωμο φεγγάρι

γι ‘ αυτό απόψε δεν θα βγει.

Το κύμα θε να μουρμουρίζει

καθώς θα σ ‘ έχω αγκαλιά

γλυκά σαν να μας νανουρίζει

μέσα στη βάρκα την παλιά.

Αναμνήσεις της πανσελήνου

Λάμπει η νύχτα απόψε

ασημένια ομορφιά,

στου φεγγαριού τις στράτες

η αγάπη σαν φωτιά.

Τριγύρω του τ’ αστέρια

να σιγοψιθυρίζουν,

ο ουρανός για σένα

τα μάτια που δακρύζουν.

Η αργυρή σου σκάλα

ολόγιομη σελήνη,

στης θάλασσας τα βάθη

πολλούς καημούς αφήνει.

Μείνε φεγγάρι γελαστό,

έλα στην κάμαρά μου,

να γιατρευτεί κάθε πληγή

της τρυφερής καρδιάς μου.

                                                Φεγγαρόλουστη Νύχτα

Άπλωσα δειλά

τα δυο μου χέρια,

στα χρυσά τ’ αστέρια,

στ’ αργυρό φεγγάρι,

που γεμάτο χάρη

μου χαμογελά.

Με καημό να πω

τον κρυφό μου πόνο,

σε θλιμμένο τόνο,

πως καρδιοχτυπώ

και για σένα λιώνω,

σβήνω, μαραζώνω.

 

                                                            Πήρε ο νοτιάς

                                                        της φωνής τον ήχο,

                                                        να τον τραγουδήσει

                                                        σαν αγάπης στίχο,

                                                        και να τον σκορπίσει

                                                            χάδι της νυχτιάς.

Στα βουνά, στα δάση

στην λαμπρή την πλάση,

να τον τραγουδούν

τ’ άστρα, τα λουλούδια

με γλυκά τραγούδια.

όσοι αγαπούν.

Νοσταλγία

Απόψε πρόβαλε πίσω απ' το βουνό

ένα φεγγάρι ολόγιομο, μεγάλο νυσταγμένο

να προχωρεί τρικλίζοντας ψηλά στον ουρανό,

ταξίδι μακρινό με βήμα κουρασμένο.

Με τη βαρκούλα που έστεκε αραγμένη

ανοίχτηκα στο πέλαγος πολύ βαθιά,

σαν οπτασία μια αγάπη ξεχασμένη,

γαλανομάτα, όμορφη σαν άγγελος ξανθιά.

Θυμάμαι, την κράταγα στα δυο μου χέρια

με γλυκοκοίταζε με βλέμμα φλογερό,

χαμήλωναν του νου τ' άσπρα περιστέρια,

αγγίζανε τ' ασάλευτο νερό.

Αγκαλιά η με το φεγγάρι

σμίξανε στης νύχτας τη σιγή,

ο ουρανός η θάλασσα γίνανε ζευγάρι,

ανάμεσά τους βρέθηκα με μια βαθιά πληγή.

Απόψε στη σκέψη μου ξανάζησε εκείνη,

φτεροκοπά στα στήθη μου σα φύλλο η καρδιά,

χάνεται η ζωή μου λίγο - λίγο σβήνει,

η ώρα προχωρεί φεύγει η βραδιά.

                                                                Χειμωνιάτικη νύχτα

                                                        Νύχτα,παντού βαθιά σιγή,

το χιόνι σκέπασε τη γη,

το δάσος έρημο από πουλιά

που 'χουν τρυπώσει στη σπηλιά.

Τα δέντρα νύφες σιωπηλές

μ' εσάρπες άσπρες διαλεχτές,

όλα ντυμένα γιορτινά,

σε συγκινούν αληθινά.

Η Λεύκα με ξετσιπωσιά

κάτω απ' ασημένια φορεσιά,

με γύμνια στο φεγγάρι που γελά

καθώς την βλέπει από ψηλά.

Ο ύμνος του φεγγαριού 

Αλλαργεύουν σα διαβατάρικα πουλιά

στην αργυρή σου θέα,

τα σύννεφα που απειλούν

τη γαλήνη της αγάπης.

Με το λευκό φόρεμα

σε κάθε σου ανατολή

η αθώα ύπαρξη

προσδοκά να σ' ανταμώσει.

Δεν είναι η λάμψη

μήτε στίχοι που γράφτηκαν,

είναι μυστικά που κρύβονται

στα μελίρρυτα μάτια σου.

Στις ζοφερές άπραγες μέρες

η φωτεινή σου όψη,

με σκιρτήματα πολυπόθητης αγαλλίασης

ντύνει τα όνειρά της.

Μαγεύεις κάθε της στιγμή

ως ο αιώνιος ύμνος.

Στέκεις σαν άγγελος ξανθός

όπως στη γη ο ήλιος.

                                                    Τα μυστικά του φεγγαριού

                                                           Ασημένιο το φεγγάρι

                                                       της καλοκαιρινής νύχτας.

Τί θεσπέσια αγκαλιά..

Θυμίζει ρεμβασμό του δειλινού.

Χαμογελάει στην πλάση

σαν το παιδί

που ακούει γλυκό νανούρισμα.

Στρέφω το βλέμμα μου

στον καταφώτιστο πλατύ ουρανό

κι αυτός νεύει με το μάτι.

                                            Στη γειτονιά με τα παιχνιδιάρικα αστέρια

                                                        μιλά για εκείνον τον έρωτα,

                                                         της φωτιάς με τον αγέρα.

Η φωτιά ήμουν εγώ

κι ο αέρας μου εσύ.

Ανύποπτη η δύναμή σου.

Στα χέρια σου γινόμουν δάδα

που καιγόμουν για ένα σου φιλί.

Η ανάσα σου φούντωνε το πάθος.

Στο πέρασμά μου έκαιγα

όλα τα πρέπει και τα μη,

κάνοντας στάχτη τους αναστεναγμούς.

Στις σκιές της σελήνης

κρύβονταν τα μυστικά μου.

Κάθε αστροφεγγιά μιλούσαμε ως το πρωί.

Κάποτε η νύχτα έγινε μέρα

από μια λάμψη θεϊκή.

Έριξε τη φεγγοβόλα σκάλα του

με δώρο την υπόσχεση

της αιώνιας αγάπης.

                                                                    Η Αλήθεια της Γένεσης

Ανεμοδαρμένα σύννεφα

χαορεύουν και λικνίζονται

στης μέρας το διάβα

εικονίζοντας τις σκέψεις

που διψούν για αλήθεια.

Οι πτυχές του μυστικού

ειλυφάζουν στο δέντρο

της μεγάλης γένεσης

με την Αγάπη συντροφιά.

Ανατέλει το φεγγάρι

και προβάλλει Εκείνου

το αέναο Φως

στάζοντας νέκταρ,

ειλικρινών πόθων.

Κοιτώ ψηλά 

οι αέρηδεν τιθασεύονται

γαληνεύει ο νους

στην Αλήθεια της Γένεσης.

Υ.Σ Ποιήματα....λόγια της ψυχής, που αποτυπώθηκαν σε διαφορετικές εποχές και φάσεις της ζωής.

Επέλεξα τα πιο χαρακτηριστικά, έτσι για μια φεγγαρένια βόλτα.

Ρωτώ και πάλι, ποιος δεν τραγουδά το φεγγάρι;

...το φεγγάρι κάνει βόλτα στης αγάπης μου τη βόλτα..

...φεγγάρι μάγια μου 'κανες..

..κι έχει ένα φεγγάρι απόψε..

..ίσως φταίνε τα φεγγάρια...

και πολλοί πολλοί ακόμη στίχοι γνωστών τραγουδιών..